Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Gdy budzę się wczesnym popołudniem, promienie zimowego słońca przenikają przez półprzezroczyste zasłony mojego mieszkania na ostatnim piętrze wieżowca w centrum Chicago. Przewracam się na drugi bok, próbując jeszcze na chwilę zamknąć oczy, ale to na nic. W głowie wciąż rozbrzmiewają mi echa wczorajszego koncertu. Ryk gitar, pisk fanek, mój własny głos – chociaż wczoraj dawałem z siebie wszystko, dziś brzmi w moich uszach jak echo obcej osoby.

   Wstaję z łóżka i przecieram oczy. Moje ciało domaga się regeneracji, ale wiem, że prysznic postawi mnie na nogi. Wchodzę pod strumień wody, czując, jak gorące krople spływają po mojej skórze, zmywając zmęczenie i resztki wczorajszej adrenaliny. Przymykam oczy i pozwalam myślom swobodnie błądzić.

   Czy to wszystko ma sens? Czy śpiewanie o miłości, buncie i wolności w świetle reflektorów to właściwa droga? Gdy byłem młodszy, każdy akord wydawał się mieć magiczną moc, każda linijka tekstu była manifestem. A teraz? Czy jestem tylko trybikiem w wielkiej machinie przemysłu muzycznego, karmionym przez menedżerów, producentów i marketingowców?

   Wychodzę spod prysznica, otulam się puchowym ręcznikiem i ruszam do kuchni. Czarna kawa staje się moim jedynym sprzymierzeńcem w tych momentach porannej refleksji. Siadam przy stole, patrzę przez ogromne okno na miasto, które nigdy nie śpi.

   „Kim właściwie jestem?” – myślę, wpatrując się w dal. Wokalista zespołu rockowego. Ikona stylu. Inspiracja dla tysięcy ludzi. Ale czy mogę być dumny z każdego momentu swojego życia? Z każdej podjętej decyzji? Przypominam sobie czasy, gdy zaczynaliśmy jako nieznana kapela grająca w zapomnianych klubach. Tamte noce miały w sobie prawdziwą magię. Teraz, gdy mamy trasę koncertową na trzech kontynentach i rzeszę fanów, czasem czuję, że zgubiłem ten ogień. Czy to dlatego, że sukces przychodzi z ceną, którą trudno zapłacić?

   Biorę łyk kawy, czując jej gorycz na podniebieniu. Zastanawiam się, co powinienem zrobić, by w chwili swojej ostatniej refleksji nie odczuwać żalu. Może powinienem pisać więcej tekstów o tym, co naprawdę czuję, zamiast spełniać oczekiwania wytwórni? Może powinienem zaryzykować i nagrać solowy album, który byłby w stu procentach mój? A może powinienem wrócić do korzeni – zorganizować koncert w starym klubie, bez blasku fleszy i sponsorów, tylko ja, zespół i garstka ludzi, którzy przyszli tam dla muzyki?

   Przywołuję w myślach twarze ludzi, którzy zmienili moje życie. Moi rodzice, którzy zawsze we mnie wierzyli, choć nie zawsze rozumieli moje wybory. Przyjaciele, którzy byli przy mnie w trudnych chwilach. Moja pierwsza miłość, która nauczyła mnie, jak boli rozstanie, ale i jak wspaniałe potrafi być uczucie oddania komuś serca. Czy oddałem im wszystkim to, co należało? Czy byłem dla nich takim wsparciem, jakiego sami potrzebowali?

   Kończę kawę i odstawiam kubek na blat. Przede mną kolejny dzień, kolejna szansa, by zrobić coś, co będzie miało znaczenie. Może nie tylko dla mnie, ale i dla tych, których dotknę w jakiś sposób moim śpiewem, słowami, obecnością. Przecież w głębi duszy wiem, że muzyka może zmieniać świat. Pytanie brzmi: czy jestem gotów, by zmienić swój własny?

   Zofia zaprosiła nas na kawę, jak zwykle z ciepłym uśmiechem i otwartymi ramionami. Kawalerka mojej przyszłej teściowej była malutka, ale przytulna – wypełniona zapachem pieczonego ciasta i nutą wanilii. Lubiłem to miejsce, mimo że nie bywałem tutaj często. Dzisiaj towarzyszyła mi Anna, moja narzeczona, która z ogromnym entuzjazmem przyjęła zaproszenie swojej mamy. Długie, rudozłote włosy Anny falowały lekko, gdy poprawiała je za ucho, siedząc przy stole z filiżanką kawy w dłoniach.

   Ja, Patryk, wokalista zespołu rockowego, czułem się tu jak w innym świecie. Chicago, z jego hałasem i tempem, wydawało się tu nierealne. Spojrzałem na Annę, na jej szczery uśmiech i lekko przymrużone oczy, kiedy wsłuchiwała się w opowieść Zofii o dawnych latach. Nie mogłem przestać się uśmiechać. Czy to przez ten spokój? Czy przez nią?

   Rozmowa toczyła się lekko. Tematy zmieniały się niczym kadry w filmie: od kulinarnych porad, przez opowieści o wakacyjnych podróżach, po plotki o nowych sąsiadach. Aż wreszcie Zofia spojrzała na nas z uśmiechem, który zapowiadał coś więcej niż kolejną anegdotę.

   – A tak sobie myślę – zaczęła, odkładając filiżankę na spodek – dlaczego wy wciąż nie wzięliście ślubu? Przecież jesteście razem już tyle lat.

   Pytanie zawisło w powietrzu jak nuty rozbrzmiewające na scenie. Spojrzałem na Annę. Ona na mnie. Jej uśmiech zniknął na chwilę, zastąpiony czymś, co wyglądało na lekką panikę. Ja z kolei czułem się, jakbym zapomniał tekstu piosenki podczas koncertu. Co odpowiedzieć? Dlaczego tak naprawdę wciąż tego nie zrobiliśmy?

   – Myślę, że... – zaczęła Anna, ale urwała, patrząc na mnie.

   – Po prostu jeszcze nie mieliśmy na to czasu – wtrąciłem, choć sam nie byłem przekonany do własnych słów.

   Zofia tylko pokiwała głową, jakby chciała powiedzieć: „No dobrze, jak chcecie”. Potem zmieniła temat, a rozmowa potoczyła się dalej. Ale dla mnie to pytanie nie przestawało brzmieć w głowie, jak refren, który nie daje spokoju.

   Gdy wróciliśmy do domu, Anna wydawała się spokojniejsza. Usiedliśmy na kanapie, a ona od razu zaczęła opowiadać o nowym projekcie w pracy. Ale ja byłem gdzieś indziej. W mojej głowie wciąż krążyło pytanie: dlaczego nie wzięliśmy ślubu?

   Przez kolejne dni myślałem o tym coraz więcej. Wyobrażałem sobie Annę w bieli, jej uśmiech i iskrzące się oczy. Czyż nie byłem gotowy? Przecież od dawna wiedziałem, że to ona. Kochałem jej złośliwe komentarze, jej pasję do życia, jej cierpliwość do moich szaleństw. Była przy mnie, gdy pisałem teksty, których sensu nie rozumiałem nawet ja sam. Była moim oparciem, gdy koncerty wyczerpywały mnie fizycznie i psychicznie. Dlaczego więc wciąż byłem niezdecydowany?

   Może chodziło o strach. O to, że ślub to jak świadectwo dojrzałości, a ja przez lata żyłem w przekonaniu, że jeszcze nie jestem gotowy. Mój świat był rockandrollowym chaosem, a ślub wydawał się czymś zbyt stabilnym, zbyt poważnym.

   Ale teraz, siedziałem właśnie z gitarą w rękach i pisałem nowy utwór. Słowa same wypływały spod mojego długopisu: „Jeśli nie teraz, to kiedy? Jeśli nie ty, to kto?”. Uśmiechnięty patrzyłem na gotowy tekst i wiedziałem, że odpowiedź na pytanie Zofii była prostsza, niż myślałem. Byłem gotowy. Chciałem wziąć ślub z Anną. Nie dlatego, że ktoś tego ode mnie oczekiwał. Ale dlatego, że ją kochałem i wiedziałem, że nie wyobrażam sobie życia bez niej.

   Teraz wystarczyło tylko jej o tym powiedzieć.

***

   Niebo nad Chicago było dziś wyjątkowo czyste. Siedziałem na balkonie naszego apartamentu na 28. piętrze, trzymając w dłoni kubek z zimną już kawą. W oddali migotały światła miasta, a wiatr igrał z moimi długimi włosami, które Anna zawsze nazywała „złotą wodą”. Wpatrywałem się w ciemność, próbując poukładać myśli. Od tygodni coś we mnie dojrzewało. Czułem to najpierw jak szept, potem jak ciche echo, aż w końcu zyskało to siłę krzyku. Byłem gotowy. Gotowy na coś więcej.

   Anna spała w sypialni, owinięta kocem. Czasami patrzyłem na nią, zastanawiając się, jakim cudem spotkałem kogoś takiego. Miała w sobie ciepło, które ogrzewało nawet najbardziej mroźne dni w moim sercu. Jej śmiech potrafił rozproszyć każdą burzę. Wiedziałem, że jest tą jedyną, ale teraz czułem, że to już czas, by to oficjalnie wyznać. Wróciłem do środka, odstawiając kubek na blat. Stanąłem w progu sypialni i przez chwilę przyglądałem się jej spokojnej twarzy.

   – Anka – szepnąłem cicho, ale wystarczająco głośno, by otworzyła oczy. Mrugnęła kilka razy, zdezorientowana, zanim uśmiech rozświetlił jej twarz.

   – Co się stało, Patryk? Jest trzecia nad ranem... – wymruczała, przeciągając się leniwie.

   – Muszę ci coś powiedzieć – powiedziałem, siadając na krawędzi łóżka. Chwyciłem jej dłoń i spojrzałem w jej brązowe oczy. Były pełne ciepła i troski. – Jestem gotowy. Na nasz ślub. Chcę, żebyśmy to zrobili.

   Przez chwilę patrzyła na mnie, jakby nie dowierzając, a potem rzuciła się na mnie z takim entuzjazmem, że niemal spadłem z łóżka. Jej śmiech wypełnił pokój.

   – Naprawdę? – spytała, łapiąc mnie za ramiona. – Nie śnię? Ty naprawdę to powiedziałeś?

   – Naprawdę – odpowiedziałem, śmiejąc się razem z nią. – Chcę być twoim mężem. Już czas.

   Anna była wniebowzięta. Nie mogłem się napatrzeć na jej rozpromienioną twarz, kiedy planowała w myślach, co teraz zrobimy. Po chwili, jeszcze w piżamach, usiedliśmy w salonie z notesem, zapisując pierwsze pomysły. Miała tyle energii, że ja, przyzwyczajony do życia na scenie, ledwo mogłem za nią nadążyć.

   Następnego dnia odwiedziliśmy jej mamę, Zofię. To była drobna, zawsze elegancka kobieta z wiecznym uśmiechem na twarzy, która przypominała mi Anię w starszej wersji. Zofia powitała nas ciepło, częstując świeżo upieczonym ciastem.

   – Mamo, mamy coś ważnego do powiedzenia – zaczęła Anna, patrząc na mnie z uśmiechem. Czułem, jak ściska moją dłoń pod stołem.

   Zofia spojrzała na nas, unosząc brwi.

   – Patryk i ja chcemy wziąć ślub! – oznajmiła Anna z taką radością, że nawet nie musiałem dodawać niczego od siebie. Zofia zamrugała, a potem jej oczy wypełniły się łzami wzruszenia.

   – Och, kochani! To wspaniała wiadomość! – wykrzyknęła, przytulając najpierw Annę, a potem mnie. – Kiedy planujecie uroczystość? Czy mogę w czymś pomóc?

   Zaczęliśmy omawiać szczegóły. Zofia miała mnóstwo pomysłów, które na początku wydawały mi się przytłaczające, ale jej entuzjazm był zaraźliwy. Anna i jej mama zaczęły planować dekoracje, wybór sali i listę gości, a ja słuchałem ich z uśmiechem, wtrącając od czasu do czasu swoje uwagi.

   Wieczorem, wracając do domu, czułem się lekki jak piórko. Wiedziałem, że decyzja, którą podjąłem, była słuszna. Kiedy Anna zasnęła, ja znów usiadłem na balkonie, wpatrując się w miasto. Wiedziałem, że przed nami jeszcze mnóstwo pracy, ale w sercu czułem spokój. Znalazłem swój dom. Był tam, gdzie była Anna.

***

   Nigdy nie sądziłem, że znajdę się w tym miejscu – w sklepie jubilerskim, wpatrując się w gablotę pełną złotych obrączek. Moje zielone oczy odbijały się w szybie, a długie blond włosy, które zazwyczaj były w lekkim nieładzie, teraz miałem spięte w niedbały kucyk. Anna stała obok mnie, delikatnie trzymając mnie za rękę. Jej palce były ciepłe i pewne. To było jedno z tych chwil, kiedy czułem, że wszystkie nasze decyzje prowadziły nas dokładnie tutaj.

   – Co myślisz o tych? – spytała, wskazując na parę obrączek o prostym, ale eleganckim wzorze. Były to klasyczne pierścienie, bez zbędnych zdobień, idealne w swojej skromności. Spojrzałem na nią, widząc w jej oczach pytanie, a może nawet lekki niepokój, czy wybierzemy odpowiednio.

   – Są piękne – odpowiedziałem. – Ale czy na pewno chcesz takie? Chciałbym, żeby były dokładnie takie, jakie sobie wymarzyłaś.

   Uśmiechnęła się, lekko unosząc brwi.

   – A co, jeśli już sobie wymarzyłam te? – Jej głos był spokojny, ale często miałem wrażenie, że każde jej słowo skrywało wiele głębszych znaczeń.

   Kiedy sprzedawczyni pakowała nasz wybór w maleńkie, aksamitne pudełeczka, poczułem, jak moje serce przyspiesza. Wydawało się, że to tylko obrączki – kawałki metalu, które miały spoczywać na naszych palcach przez resztę życia – ale dla mnie znaczyły znacznie więcej. Były symbolem czegoś trwałego, czegoś, co budowaliśmy razem każdego dnia.

   Następne tygodnie były wypełnione przygotowaniami. Anna zajęła się wyborem dekoracji i zaproszeń, podczas gdy ja starałem się ogarnąć listę gości. I tu zaczęły się schody. Nasze życie było intensywne i pełne ludzi – przyjaciele, rodzina, koledzy z zespołu, menadżerowie, technicy... Każdy z nich wydawał się ważny, każdy miał swoje miejsce w naszej historii.

   – Naprawdę potrzebujemy dwóch list? – zapytałem pewnego wieczoru, kiedy siedzieliśmy na kanapie z kubkami herbaty. Anna przeglądała zaproszenia, używając ołówka, by zaznaczać nazwiska. – Jednej dla tych, których musimy zaprosić, i drugiej dla tych, których chcemy zaprosić?

   Spojrzała na mnie z uśmiechem, ale w jej oczach widziałem cień zmęczenia.

   – A ty, Patryku, kogo byś zaprosił, gdybyś miał wybór bez żadnych ograniczeń?

   To pytanie uderzyło mnie głęboko. Kogo rzeczywiście chciałbym mieć u swojego boku w tym szczególnym dniu? Przyjaciół z dzieciństwa, którzy widzieli, jak stawiałem pierwsze kroki na scenie? Członków zespołu, z którymi dzieliłem każdą chwilę przez ostatnie lata? Rodzinę, której widok wciąż budził we mnie emocje?

   Nie było to łatwe, ale te rozmowy, te wszystkie małe decyzje sprawiały, że nasze przygotowania miały w sobie magię. Nawet w momentach, gdy czułem zmęczenie, gdy lista zadań zdawała się nigdy nie kończyć, byłem wdzięczny. Dzień naszego ślubu, ta jedna chwila, była warta każdej godziny pracy.

   W końcu ustaliliśmy datę. Piękny, letni dzień, który miał być zarazem prosty i wyjątkowy. Kiedy wieczorem siedziałem na tarasie naszego mieszkania w Chicago, patrząc na tło rozświetlonego miasta, myślałem o tym, jak daleko zaszliśmy. Byłem wokalistą popularnego zespołu, życie było intensywne, wypełnione trasami koncertowymi, wywiadami, głęboką adrenaliną sceny. Ale teraz, patrząc na Annę, widziałem, że prawdziwe spełnienie jest tutaj, w chwilach, które dzieliliśmy razem.

   – Jak się czujesz? – zapytała, wychodząc na taras z kubkiem ciepłego kakao. Przysiadła obok mnie, wtulając się w moje ramię.

   Spojrzałem na nią, czując spokój, który zawsze przynosiła mi jej obecność.

   – Jakbym miał wszystko, czego kiedykolwiek chciałem – odpowiedziałem. Bo właśnie tak było.

22 czerwca 2022

   Drogi Pamiętniku,

   Nie wiem, od czego zacząć. Moje serce wciąż jest wypełnione tak wielką radością, że trudno mi to wszystko opisać słowami. Wciąż nie mogę uwierzyć, że Anna jest teraz moją żoną! Parę dni temu, kiedy staliśmy naprzeciw siebie, a nasze dłonie splatały się w nierozłącznym uścisku, zrozumiałem, że oto spełnia się moje największe marzenie.

   Wszystko tego dnia było jak ze snu. Przygotowania trwały tygodniami, ale gdy nadszedł moment, by stanąć przed ołtarzem, czas jakby zwolnił. Pamiętam każdy szczegół. Anna miała na sobie białą suknię, która wydawała się stworzona specjalnie dla niej. Jej włosy, upięte luźno z kilkoma pasmami opadającymi na ramiona, lśniły w blasku świec. Kiedy spojrzałem w jej błękitne oczy, poczułem, że cały świat zniknął, a liczyła się tylko ona i ja.

   Słowa przysięgi małżeńskiej wypowiadałem z głębi serca. Każde zdanie było prawdą, którą noszę w sobie od dnia, kiedy poznałem Annę. Moje dłonie lekko drżały, ale jej dotyk uspokajał mnie jak zawsze. Gdy usłyszałem, jak mówi "tak", łzy napłynęły mi do oczu. To były łzy szczęścia, którego nigdy wcześniej nie doświadczyłem.

   Po ceremonii przeszliśmy do sali pełnej naszych przyjaciół i rodziny. Była muzyka, śmiech i mnóstwo miłości w powietrzu. Nasz pierwszy taniec był do piosenki, którą napisałem specjalnie dla niej. Widok jej uśmiechu, gdy tańczyliśmy, pozostanie w mojej pamięci na zawsze. Zespół zagrał potem nasze największe hity, a ja po raz pierwszy śpiewałem z takim zapałem, że publiczność była w ekstazie. Ale to Anna była moją największą widownią tego wieczoru.

   A potem była noc poślubna. Nie zdradzę Ci, Pamiętniku, wszystkich szczegółów, ale powiem jedno – nigdy nie czułem się tak blisko drugiej osoby. To był czas pełen czułości, śmiechu i odkrywania jeszcze głębszej więzi między nami. Jej ciepło, jej zapach, jej spojrzenie... To wszystko sprawiło, że poczułem, jak bardzo jestem błogosławiony.

   Teraz, kilka dni później, siedzę w naszym mieszkaniu w Chicago i piszę te słowa, patrząc na Annę, która siedzi na kanapie z kubkiem herbaty w dłoniach. Światło lampy pada na jej twarz, a ja widzę w niej wszystko, co najpiękniejsze. Nasze życie jako małżeństwo dopiero się zaczyna, ale wiem, że z nią każdy dzień będzie wyjątkowy.

   Dziękuję losowi, że ją spotkałem. Anna jest moją muzą, moim światłem i moim domem. Nie mogę się doczekać, co przyniesie przyszłość. Jedno jest pewne – jestem najszczęśliwszym człowiekiem na świecie.

   Twój zawsze wdzięczny,

   Patryk

   Patryk siedział na balkonie swojego apartamentu w Chicago, spoglądając na rozświetloną panoramę miasta. Mimo późnej godziny, ulice tętniły życiem, ale myśli mężczyzny były daleko stąd. W głowie raz po raz odtwarzał wydarzenia sprzed kilku dni, kiedy to Anna, miłość jego życia, stała się jego żoną. Zielone oczy mężczyzny lśniły radością, a długie blond włosy swobodnie opadały na ramiona, odbijając światło nocnych lamp.

   Ślub odbył się w małym, kameralnym kościele na przedmieściach miasta. Patryk pamiętał każdy szczegół tego dnia – zapach kwiatów wypełniający wnętrze, ciepłe światło wpadające przez witraże, delikatne szepty gości, gdy pojawiła się Anna. Gdy po raz pierwszy zobaczył ją w sukni ślubnej, poczuł, jak jego serce przyspiesza. Wyglądała jak spełnienie najpiękniejszego snu – jej ciemnobrązowe włosy upięte w delikatny kok, promienny uśmiech i oczy, w których odbijała się bezgraniczna miłość.

   „Jakim cudem zasłużyłem na kogoś takiego?” – zastanawiał się wtedy.

   Moment, w którym stanął przy ołtarzu, był niczym scena wyjęta z filmu. Czuł na sobie spojrzenia wszystkich zgromadzonych, ale tylko jedno naprawdę się liczyło – jej. Anna ujęła jego dłoń, a on z trudem powstrzymał łzy wzruszenia. Wypowiadając słowa przysięgi małżeńskiej, czuł, jakby cały świat zwolnił. Każde zdanie, które padało z jego ust, było wyrazem tego, co od lat nosił w sercu. Jego głos drżał, ale mężczyzna nie przestawał mówić.

   Po ceremonii czekało ich przyjęcie w eleganckiej sali, której wnętrze udekorowano zgodnie z ich wspólną wizją. Było tam mnóstwo świec, delikatne tkaniny w odcieniach złota i bieli oraz bukiety białych róż. Gdy tańczyli swój pierwszy taniec do jednej z jego autorskich piosenek, miał wrażenie, że czas stanął w miejscu. Czuł każdy jej ruch, każdy oddech i bicie serca.

   Noc poślubna była zwieńczeniem tego wyjątkowego dnia. Patryk wspominał ich wspólne chwile z uśmiechem. Czuł wdzięczność za bliskość i intymność, które ich połączyły w zupełnie nowy sposób. Anna stała się nie tylko jego żoną, ale również największym powiernikiem, przyjacielem i towarzyszem na całe życie.

   Teraz, siedząc na balkonie, Patryk czuł, jak przepełnia go szczęście. Nie potrafił wyrazić słowami tego, jak wiele znaczyła dla niego Anna i ich wspólne życie, które właśnie się zaczęło. Był pewien, że niezależnie od tego, co przyniesie przyszłość, poradzą sobie razem.

   Patryk zerknął przez ramię, gdy poczuł delikatny dotyk na swoim ramieniu. To była Anna, ubrana w miękki szlafrok, z uśmiechem, który zawsze przyprawiał go o szybsze bicie serca.

   – Nie możesz spać? – zapytała cicho.

   Patryk pokręcił głową i uśmiechnął się.

   – Myślę o tym, jak bardzo jestem szczęśliwy, że jesteś moją żoną...

   Anna usiadła obok niego, opierając głowę na jego ramieniu. W tej chwili świat mógłby przestać istnieć, a on byłby w pełni usatysfakcjonowany. Liczyło się tylko to, że mieli siebie nawzajem.

   Patryk siedział w wygodnym fotelu przed kominkiem, płomienie rzucały tańczące cienie na ściany eleganckiego, choć minimalistycznego mieszkania w Chicago. Był to piątkowy wieczór, a miasto za oknem pulsowało swoim rytmem – Patryk słyszał klaksony samochodów, odgłosy tłumów i gdzieś w oddali muzykowanie ulicznego saksofonisty – lecz tutaj, w zaciszu swojego salonu, mężczyzna odnalazł chwilę wytchnienia. W jednej ręce trzymał kieliszek czerwonego wina, w drugiej delikatnie przesuwał palcami po grzbiecie starej, skórzanej książki, która leżała na stoliku.

   Przymknął oczy, pozwalając wspomnieniom wypłynąć na powierzchnię jego umysłu. Miał czterdzieści lat i często zastanawiał się, kiedy dokładnie życie zaczęło płynąć tak szybko. Pamiętał siebie jako chłopca, marzącego o wielkiej scenie, światłach reflektorów i tłumach skandujących jego imię. Wydawało mu się, że to było wczoraj, a jednocześnie jakby w innym życiu. Dziś był znanym wokalistą, liderem popularnego zespołu rockowego, ale czy to naprawdę była droga, którą chciał obrać?

   Patryk upił łyk wina i spojrzał na tańczące płomienie. „Czy druga połowa mojego życia upłynie równie szybko jak pierwsza?” – pomyślał. Ta myśl była zarówno fascynująca, jak i przerażająca. Z jednej strony, życie wydawało się nieuchwytnym strumieniem, który nieustannie pędzi naprzód, z drugiej jednak, czuł ciężar swoich decyzji, które naznaczyły każdy jego krok. W głębi serca czuł, że gdzieś po drodze stracił coś ważnego – może niewinność, może czystość intencji, może siebie samego.

   Zastanawiał się nad błędami, które popełnił. Ile z nich było niewybaczalnych? Wierzył, że każdy człowiek ma w sobie pragnienie odkupienia, ale czy naprawdę można naprawić to, co zostało zniszczone? Przypomniał sobie Marię – kobietę, którą kochał, ale której miłość stracił przez własne ego i brak odwagi, by być szczerym. Myślał o przyjaciołach, których odtrącił, gdy popularność zaczęła rosnąć, i o rodzinie, której zbyt często brakowało w jego życiu, bo koncerty, wywiady i życie w trasie były ważniejsze.

   „Co mam uczynić, żeby niczego nie żałować w momencie śmierci?” – to pytanie wracało do niego jak mantra. Czy kluczem była zmiana? A może akceptacja? Czy powinien przestać śpiewać i poświęcić się zupełnie czemuś innemu? Może napisać książkę? Zbudować dom nad jeziorem i zacząć malować? Jego myśli lawirowały między skrajnościami – od pragnienia ucieczki do kompletnej rezygnacji z wszelkich rozważań.

   Zastanawiał się też nad czasem. Czy jest czymś, co można kontrolować, czy jedynie iluzją, której podporządkowujemy swoje życie? Płomienie w kominku zdawały się drwić z tych myśli, ich ruch był chaotyczny, a jednak pełen harmonii, przypominając mu o tym, jak życie potrafi być nieprzewidywalne i piękne zarazem.

   Przez chwilę w pokoju zapanowała cisza, jedynie trzaskanie drewna w kominku wypełniało przestrzeń. Patryk spojrzał na swoje odbicie w oknie. Zielone oczy – niegdyś pełne młodzieńczej energii – teraz wydawały się zmęczone, lecz nie całkiem pozbawione nadziei. Blond włosy, sięgające ramion, stały się symbolem jego tożsamości na scenie, ale czy były częścią jego prawdziwego ja?

   „Może odpowiedzią jest po prostu bycie obecnym” – pomyślał. Może zamiast roztrząsać przeszłość i martwić się przyszłością, powinien skupić się na chwili obecnej, na tym winie, na ogniu, na ciszy.

   Odstawiając kieliszek, sięgnął po gitarę stojącą w rogu pokoju. Zagrał kilka akordów, które przypomniały mu melodie pisane w młodości. Proste, szczere, pełne emocji. Zaczął nucić, a dźwięk jego głosu wypełnił pomieszczenie. Może nie chodziło o naprawianie błędów ani o znalezienie nowej drogi, ale o tworzenie czegoś, co miało znaczenie tu i teraz. O prawdę, która przetrwa, nawet gdy jego czas dobiegnie końca.

   Kiedy noc zapadła na dobre, a wino w kieliszku się skończyło, Patryk poczuł coś, czego dawno nie czuł – spokój. Nie znał wszystkich odpowiedzi, ale zrozumiał, że nie musi ich znać. Wystarczy, że będzie szukał dalej, otwarty na wszystko, co przyniesie życie.