Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Wieczór w Chicago spowił miasto w ciepłej, pomarańczowej łunie ulicznych latarni. Apartament Patryka na ostatnim piętrze jednego z wieżowców był oazą spokoju. Okna na całą ścianę ukazywały zapierającą dech panoramę miasta, ale dla niego widok ten od dawna stracił swój blask. Patryk siedział na sofie, bawiąc się w dłoniach kubkiem herbaty. Przez głowę przechodziła mu lawina myśli.

   Był wokalistą popularnego zespołu rockowego, ale ostatnimi czasy czuł się, jakby jego głos brzmiał coraz bardziej pusto. Publiczność wiwatowała, koncerty były wyprzedane, lecz wewnętrznie odczuwał tylko pustkę. Czy to było zmęczenie? Kryzys twórczy? A może coś znacznie głębszego?

   Dzwonek do drzwi przerwał jego rozważania. Otworzył drzwi i ujrzał mamę – szczupłą kobietę o siwiejących włosach, która wciąż emanowała spokojem i ciepłem. Jej uśmiech był jak promień słońca przebijający się przez chmury.

   – Cześć, mamo. – Przytulił ją mocno, czując, jak jego napięcie na chwilę ustępuje.

   – Cześć, kochanie – odpowiedziała, delikatnie muskając jego policzek. – Coś się dzieje, prawda?

   Skinął głową i zaprosił ją do środka. Usiadła na fotelu, a on wrócił na sofę. Przez chwilę panowała cisza, przerwana jedynie szumem miasta dochodzącym zza szyb.

   – Nie wiem, od czego zacząć – przyznał w końcu. – Mam wszystko, o czym marzyłem, a jednocześnie... nic.

   Mama spojrzała na niego uważnie, jej zielone oczy – tak bardzo przypominające jego własne – zdawały się zaglądać prosto do duszy.

   – Opowiedz mi o tym. Bez pośpiechu, bez obaw.

   Patryk wziął głęboki oddech.

   – Wiesz, zawsze myślałem, że muzyka to moje wszystko. Na scenie czułem się wolny, jakbym żył bardziej intensywnie niż kiedykolwiek indziej. Ale ostatnio... Zacząłem się zastanawiać, dla kogo to wszystko jest. Dla mnie? Dla fanów? Czy tylko dlatego, że kiedyś postawiłem na to wszystko i teraz już nie potrafię inaczej?

   – Myślisz, że gdzieś po drodze zgubiłeś siebie?– zapytała cicho.

   – Tak. Czuję, że jestem rozbity na kawałki. Z jednej strony ludzie oczekują ode mnie, żebym był charyzmatycznym liderem. Z drugiej... we mnie jest tylko cisza.

   – Cisza nie zawsze jest czymś złym – zauważyła. – Może to znak, że potrzebujesz wsłuchać się w siebie na nowo.

   Spojrzał na nią, jakby jej słowa otworzyły jakąś zamkniętą do tej pory furtkę.

   – Ale co, jeśli nie znajdę niczego? Jeśli ta pustka to wszystko, co mi zostało?

   – Patryku – powiedziała z ciepłem w głosie – pustka to nie koniec, to początek. Miejsce, które możesz wypełnić tym, co naprawdę dla ciebie ważne. Ale musisz dać sobie czas i odwagę, by zadać sobie pytania, których być może boisz się zadać. Kim chcesz być? Co sprawia, że twoje serce bije szybciej?

   Zacisnął dłonie na kubku, czując, jak łzy napływają mu do oczu. Nie pamiętał, kiedy ostatni raz pozwolił sobie na słabość.

   – Chcę poczuć, że żyję – wyszeptał. – Ale nie wiem, jak.

   Mama wstała i usiadła obok niego. Ujęła jego dłoń, delikatnie ściskając.

   – Nie musisz wiedzieć od razu. Czasami odpowiedzi przychodzą w najmniej oczekiwanych momentach. Ale bądź szczery wobec siebie, nawet jeśli to boli. A pamiętaj, że zawsze jestem tutaj, jeśli potrzebujesz porozmawiać.

   Te słowa odbiły się echem w jego głowie. Może w tej ciszy, której się tak bał, kryła się droga do odnalezienia siebie na nowo. Po raz pierwszy od dawna czuł iskierkę nadziei.

   Patryk był człowiekiem, który żył w świetle reflektorów, ale jego dusza należała do cienia. Zielone oczy, które zdawały się skrywać całą głębię lasu, i długa blond czupryna, zawsze trochę nieujarzmiona, były jego znakiem rozpoznawczym. W Chicago, mieście wiecznych świateł i nieustającego ruchu, był wokalistą popularnego zespołu rockowego. Ludzie kochali go za głos, który potrafił wywołać zarówno dreszcze na skórze, jak i łzy w oczach. Ale Patryk czuł, że musi odetchnąć, uciec od huku miasta i euforii tłumu, by zrozumieć, kim jest poza sceną.

   Pewnego leniwego popołudnia postanowił wsiąść na rower i oddalić się od miejskiego zgiełku. Słońce wznosiło się wysoko na błękitnym niebie, które zdawało się bezkresne. Wiatr muskał twarz Patryka, rozwiewając długie włosy, gdy pedałował przez miasto, mijając tłumy ludzi, auta i budynki, które wyglądały jak potężne, nieruchome strażnice. Czuł, jak napięcie opada z jego ramion z każdym obrotem kół.

   Droga prowadziła go na obrzeża miasta, gdzie beton ustępował miejsca trawie, a hałas przemieniał się w ciszę przerywaną jedynie śpiewem ptaków. Dotarł na łąkę, która rozciągała się jak zielony ocean, falujący w rytm delikatnego wiatru. Rozłożył koc, usiadł na nim, a potem położył się na plecach, patrząc w niebo.

   Błękit był tak intensywny, że niemal bolał. Patryk wpatrywał się w niego, jakby próbował odkryć tajemnicę wszechświata. Jego myśli dryfowały leniwie, jak obłoki, które przesuwały się nad nim. Były to myśli bez konkretnego celu, niczym muzyka grana na próbie bez publiczności – pełna wolności i improwizacji.

   „Jak niezwykłe jest to wszystko” – pomyślał. „Świat jest cudem, który codziennie bierzemy za pewnik. Czy ktoś jeszcze zauważa, jak niesamowite jest istnienie same w sobie? Każdy oddech, każdy liść, każdy promień słońca to poezja. Wszystko jest poezją.”

   Patryk poczuł wdzięczność, tak głęboką, że niemal ją słyszał, jak melodię w swojej głowie. Pomyślał o swoim życiu – o muzyce, która była dla niego wszystkim, o ludziach, których spotkał na swojej drodze, o chwilach triumfu i porażki. Dostrzegł, że miał wszystko, czego kiedykolwiek pragnął. Mógł dzielić się swoją pasją z innymi, mógł tworzyć, mógł być sobą.

   A jednak zawsze czegoś szukał. Był w nim głód, jakby niewidzialna struna jego duszy była wciąż napięta, gotowa do wydania dźwięku, którego jeszcze nie znalazł. Patrząc w niebo, poczuł, że być może to właśnie jest jego odpowiedź. Nie chodziło o poszukiwanie czegoś więcej. Chodziło o to, by zauważać to, co już miał. Życie było pełne cudów – wystarczyło zatrzymać się na chwilę, by je dostrzec.

   Wiatr przesunął się po łące, szeleszcząc trawą, jakby sam świat szeptał do niego. Patryk zamknął oczy i pozwolił sobie na chwilę zupełnego spokoju. W jego głowie nie było już ani hałasu, ani chaosu. Była tylko cisza, w której brzmiała cicha symfonia jego serca.

   Kiedy otworzył oczy, słońce chyliło się ku zachodowi, barwiąc niebo na różowo i pomarańczowo. Uśmiechnął się lekko, czując, że ta chwila zostanie z nim na zawsze. Nie potrzebował wielkich słów ani tłumów ludzi, by poczuć sens. Wszystko, czego potrzebował, miał już w sobie.

   Wstał, złożył koc i spojrzał jeszcze raz na łąkę. Świat był cudem. Wszystko było poezją. A on był częścią tej nieskończonej symfonii życia.

   Patryk stał na szczycie wieżowca, z którego roztaczał się widok na opustoszałe ulice Chicago. Miasto, które nigdy nie zasypia, teraz wydawało się martwe. Żadnych świateł, żadnego ruchu. W powietrzu unosiła się cisza tak głęboka, że aż dzwoniła w uszach. Tylko wiatr szarpał jego długie blond włosy i chłostał policzki. Zielone oczy wokalisty błyszczały od niepewności i strachu, a w jego sercu czaiła się przepaść.

   – Gdzie oni wszyscy są? – szeptał do siebie, ale jego głos ginął w pustce.

   To nie był pierwszy raz, kiedy Patryk czuł się samotny. Nawet na scenie, w świetle reflektorów, otoczony tłumem fanów, zdarzało mu się myśleć, że nikt naprawdę go nie zna. Był dla nich tylko obrazem: długowłosym blondynem o mocnym głosie, ikoną, a nie człowiekiem. Ale teraz, w tej sennej rzeczywistości, samotność przybrała inny wymiar. Nie było tłumów, nie było zespołu. Nawet jego rodzice, ostatnia kotwica w morzu chaosu, odeszli.

   Patryk usiadł na krawędzi dachu i spojrzał w dół. Betonowa pustynia poniżej zdawała się przyciągać go jak magnes. Ale czy to, co czuł, było naprawdę pragnieniem zakończenia bólu? Czy może był to jedynie wyraz desperacji, próba odnalezienia sensu w świecie pozbawionym znaczenia?

   Z zamyślenia wyrwało go wspomnienie. Matka śmiała się w kuchni, jej włosy błyszczały w porannym świetle, a zapach pieczonych naleśników wypełniał dom. Ojciec grał na gitarze stare, bluesowe kawałki, które zawsze przynosiły ukojenie. Obrazy te były tak żywe, że przez chwilę Patryk poczuł ciepło w sercu. Ale ciepło szybko zniknęło, zostawiając zimny popiół.

   – Dlaczego musieliście odejść? – zapytał nieistniejących już rodziców. Odpowiedziała mu cisza.

   Patryk wstał, otrzepując spodnie. Musiał znaleźć odpowiedzi, jakiekolwiek. Zaczął wędrować po mieście. Każdy krok odbijał się echem między budynkami, jakby cały świat słuchał jego kroków. Zatrzymał się przed witryną księgarni, której szyba była popękana, ale w środku wciąż leżały książki. Jedna z nich przyciągnęła jego uwagę: filozoficzna rozprawa o naturze samotności. Otworzył ją i przeczytał zdanie, które utkwiło mu w pamięci:

   „Samotność nie jest brakiem obecności innych ludzi, ale stanem umysłu, który rodzi się z niezrozumienia”.

   Zastanowił się nad tym. Może rzeczywiście to nie świat go opuścił, ale on sam oddalił się od świata? Może ta pustka, którą czuł, była skutkiem jego zamknięcia się w sobie?

   Zrozumienie przyszło z wolna, jak świt po długiej nocy. Nawet jeśli nikogo nie było w jego zasięgu, wciąż miał siebie. Jego myśli, uczucia i wspomnienia były żywe. Nawet ten sen, tak przerażający, był dowodem na to, że jego umysł wciąż walczy o sens i znaczenie.

   Kiedy otworzył oczy, był w swoim łóżku. Promienie porannego słońca wpadały przez okno, a odgłosy miasta budzącego się do życia były jak muzyka. Patryk wziął głęboki oddech. Ulgę czuł niemal fizycznie – jakby ciężar zniknął z jego piersi.

   – To tylko sen – powiedział, uśmiechając się lekko. Ale wiedział, że ten sen był ważny. Nauczył go czegoś. Był przypomnieniem, że życie, nawet w chwilach samotności, ma wartość. Że pustkę można wypełnić – miłością, pasją, zrozumieniem siebie samego.

   Patryk wstał, spojrzał w lustro i zobaczył człowieka, który przetrwał noc. Zielone oczy błyszczały od nowej nadziei. Dzień dopiero się zaczynał, a świat – pełen ludzi, dźwięków i możliwości – czekał na niego. Miał jeszcze wiele do zaśpiewania.

   Patryk otworzył oczy powoli, jakby w obawie przed tym, co może przynieść nowy dzień. Za oknem, przez zasłony z ciemnego aksamitu, przebijały się blade promienie zimowego słońca. Nie było w nich ciepła, tylko chłodna obietnica kolejnych godzin do przetrwania. Podniósł się na łokciu, przeczesując dłonią długie, złote włosy, które spływały na jego ramiona niczym rzeka. Zielone oczy, przypominające letnią zieleń liści, spojrzały na świat znużone i pełne niewypowiedzianego ciężaru.

   Mieszkanie było przestronne, choć pełne drobnych śladów jego chaosu. Gitara spoczywała niedbale oparta o sofę, płyty winylowe piętrzyły się na stoliku, a z niedokończonej filiżanki kawy wciąż unosił się ledwo wyczuwalny zapach. Było to miejsce, które na pozór wyrażało pasję i intensywność, ale dla Patryka było niczym scena, na której codziennie musiał odgrywać rolę kogoś, kim nie był. Bycie wokalistą popularnego zespołu rockowego wiązało się z wiecznym spektaklem. Ludzie patrzyli na niego jak na symbol, jak na ikonę buntu i wolności, ale nie widzieli tego, co kryło się za fasadą.

   Patryk wstał z łóżka i podszedł do okna. Ulica Chicago tętniła życiem. Samochody, ludzie w pośpiechu, uliczni muzycy próbujący przebić się przez hałas codzienności. Patrzył na to wszystko z dystansem, jakby świat za szybą był oddzielnym wymiarem, do którego nigdy w pełni nie należał. Nie potrafił znaleźć sensu w tej codziennej gonitwie. „Czy wszyscy naprawdę wiedzą, dokąd biegną?” – pomyślał, czując, jak jego umysł wchodzi na znajome, mroczne tory.

   W jego sercu zawsze mieszkała melancholia. Była jak cichy towarzysz, który nigdy go nie opuszczał. Nawet na scenie, w blasku świateł, kiedy tysiące głosów śpiewało razem z nim, czuł się samotny. Ludzie widzieli w nim kogoś, kim chcieli, żeby był. Charyzmatyczny lider zespołu, artysta, który potrafi wyrazić to, czego oni sami nie potrafili. Ale kim był naprawdę? Czy był jedynie lustrem odbijającym ich pragnienia, ich tęsknoty?

   Złapał za gitarę i usiadł na sofie. Przejechał palcami po strunach, wydobywając z niej kilka smutnych akordów. Muzyka była jego ucieczką, jedynym sposobem na odnalezienie odrobiny sensu w chaosie. Ale nawet ona nie potrafiła wypełnić pustki, która zdawała się rosnąć z każdym dniem. Melodia, która wypłynęła spod jego palców, była ciężka i pełna goryczy, jakby chciała opowiedzieć historię wszystkich niewysłowionych myśli, które go dręczyły.

   „Dlaczego nie wszyscy potrafią docenić piękno istnienia?” – zastanawiał się. Wielu ludzi mówiło o wdzięczności, o zauważaniu drobiazgów, o chwytaniu chwil. Ale dla niego te drobiazgi były jedynie przypomnieniem o przemijaniu, o ulotności wszystkiego, co kiedykolwiek kochał. Nawet najpiękniejsze chwile miały w sobie cień, bo wiedział, że w końcu przeminą. Może to właśnie było źródłem jego pesymizmu – świadomość, że wszystko, co dobre, jest jedynie chwilowe.

   Patryk sięgnął po filiżankę kawy, która zdążyła już wystygnąć. Gorzkie ciepło napoju przypominało mu o rzeczywistości – surowej i nieubłaganej. Często czuł, że nie pasuje do świata. Był zbyt wrażliwy, zbyt świadomy. Ludzie wokół niego zdawali się z łatwością przyjmować rzeczywistość taką, jaka była. On jednak czuł jej ciężar, jakby każde wydarzenie, każde słowo niosło ze sobą dodatkowy ładunek emocjonalny.

   Przypomniał sobie słowa jednego z fanów, które usłyszał po koncercie. „Twoja muzyka daje mi siłę, żeby przetrwać”. To było dla niego zawsze zaskakujące – jak coś, co tworzył z własnego bólu, mogło być dla innych źródłem ukojenia. Może to był jedyny sens w tym wszystkim. Być lustrem dla ich emocji, dawać im to, czego sam nigdy nie potrafił odnaleźć. Ale czy to wystarczało, by nadać jego życiu wartość? Nie był tego pewien.

   Za oknem słońce zaczęło chylić się ku zachodowi, rzucając długie cienie na miasto. Patryk wstał, odłożył gitarę i podszedł do ściany, na której wisiał kalendarz. Kolejny dzień niemal minął, kolejny krok ku nieznanej przyszłości. „Może jutro będzie inaczej” – pomyślał, choć w głębi serca nie wierzył w zmianę. Przez chwilę poczuł jednak coś, co przypominało nadzieję. Nie był pewien, skąd się wzięło, ale postanowił się jej uchwycić, choćby na moment.

   Być może życie nie było piękne samo w sobie. Może piękno istniało tylko w chwilach, w ulotnych przebłyskach, które trzeba było wychwycić, zanim znikną. A może to właśnie ta ulotność czyniła je wartościowym.

   Drogi Przyjacielu,

   Dzień rozpoczął się tak, jak zwykle – z ciężarem, który zdaje się wbijać mnie głębiej w materac, jakby otaczający świat z całym swoim zgiełkiem i pośpiechem nie mógł mnie odnaleźć w tej niechcianej samotności. Blask porannego słońca, wpadający przez szparę w zasłonach, jest dla mnie irytującym przypomnieniem, że świat istnieje, choć wolałbym czasem zapomnieć. Powiedz mi, czy to nie ironia, że dzień za dniem toczy się nieubłaganie, podczas gdy ja stoję w miejscu, jakbym utknął w czasie?

   Chicago, to miasto, które kiedyś pulsowało w mojej duszy niczym muzyka, teraz wydaje się jedynie pustym echem. Z perspektywy okna widzę ludzi spieszących do swoich celów, pogrążonych w rytmie codzienności, której nie rozumiem i nie potrafię przyjąć jako swojej. Czy oni również czują ten ciężar? Czy wiedzą, jak życie potrafi być nieznośnie przytłaczające w swojej banalności i jednocześnie niepojętej głębi?

   Patrzę na swoje odbicie w lustrze. Zielone oczy, które kiedyś błyszczały pasją i nieokiełznanym ogniem, dziś wydają się matowe, jakby przygasły pod naporem myśli, które trawią mnie od środka. Moje długie blond włosy, zawsze rozpoznawalne, jakby stały się symbolem czegoś, czego już nie czuję – energii, wolności, buntu. Czy to nie ironiczne, że ludzie widzą w mnie ikonę siły, kogoś, kto potrafi rozbudzić tłum i poruszyć ich serca, gdy ja sam czuję się tak kruchy?

   Piszę Ci, bo czuję, że słowa to jedyne, co mi pozostało, by uporządkować chaos wewnętrzny. Wiesz, muzyka, którą tworzę, powinna być ucieczką, lecz stała się klatką. Każda nuta, każdy tekst to odsłanianie kawałka siebie przed światem, który nie zawsze rozumie. Czy to nie jest paradoks? Oddać swoje wnętrze, a mimo to czuć się bardziej samotnym niż kiedykolwiek wcześniej?

   Melancholia, której nie potrafię się pozbyć, jest jak cichy towarzysz, nieustannie przypominający mi o kruchości wszystkiego, co nas otacza. Ludzie często pytają, dlaczego nie potrafię docenić piękna istnienia. Ale czy piękno naprawdę istnieje, jeśli nie potrafimy go odczuwać? Może to wszystko jest tylko iluzją, cieniem, który udaje sens w świecie pełnym chaosu. Próbuję dostrzec piękno – w uśmiechu przechodnia, w melodiach życia codziennego – ale coś we mnie blokuje ten impuls, jakby mój umysł zbudował mur, przez który nic prawdziwie nie dociera.

   Są chwile, gdy zastanawiam się, co sprawia, że niektórzy ludzie widzą życie jako dar, podczas gdy inni, jak ja, postrzegają je jako niekończącą się walkę z samym sobą. Może to kwestia doświadczeń, może chemii w naszych mózgach, a może czegoś, czego nigdy nie zrozumiemy. Świadomość, że istniejemy na maleńkiej kuli wirującej w nieskończoności, powinna być ekscytująca, prawda? A jednak dla mnie jest tylko źródłem strachu i zwątpienia.

   Dziś rano, gdy patrzyłem na szare niebo nad miastem, pomyślałem, że może melancholia to nie przekleństwo, ale dar. Dar, który pozwala nam widzieć więcej, czuć głębiej, choć bolesne jest to doznanie. Może pesymizm, którego tak wielu się boi, jest po prostu formą prawdy – brutalnej, nieupiększonej prawdy o życiu i nas samych.

   Wiem, że moje słowa brzmią jak lament, ale wierzę, że zrozumiesz. Nie oczekuję odpowiedzi ani pocieszenia. Piszę, bo muszę wyrzucić z siebie te myśli, które od dawna kłębią się w mojej głowie. Może w słowach odnajdę odrobinę ukojenia, choćby na chwilę.

   Twój Patryk