Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Patryk zanurzył się w ciepłej wodzie, która otuliła jego ciało jak kojąca, niewidzialna peleryna. Piana unosiła się na powierzchni, tworząc białe wyspy na tle przezroczystego błękitu wody. Był sobotni wieczór, a miasto za oknem rozbrzmiewało kakofonią dźwięków: syrenami karetek, odległymi klaksonami, echem rozmów i śmiechu. Ale tutaj, w tej małej łazience w sercu Chicago, panowała cisza, przerywana jedynie delikatnym pluskiem, gdy Patryk poruszał się w wannie.

   Spojrzał na sufit, pozwalając myślom swobodnie przepływać przez umysł. Ostatnie dni były męczące. Koncerty, wywiady, niekończące się spotkania. Każdy uśmiech, każda chwila na scenie wymagały od niego ogromnej energii, którą teraz próbował odzyskać. Zamykał oczy, a obrazy z ostatnich miesięcy pojawiały się w jego głowie jak migawki filmu: tłumy skandujące jego imię, blask reflektorów, dźwięk gitary basowej odbijający się od ścian klubów.

   Mimo to coś go uwierało. Nie była to fizyczna dolegliwość, raczej delikatne ukłucie w duszy, które trudno było zignorować. Był na półmetku życia, miał wszystko, o czym marzył jako młody chłopak: sławę, pieniądze, uznanie. A jednak, gdy spojrzał na swoje odbicie w lustrze, widział coś więcej niż zielone oczy i długie, jasne włosy. Widział pytania, które od dawna domagały się odpowiedzi.

   Dlaczego człowiek tak bardzo boi się śmierci? To pytanie wydawało się szczególnie palące. Może dlatego, że świadomość upływającego czasu była dla niego coraz bardziej namacalna. Znał ludzi, którzy potrafili mówić o śmierci z dystansem, jak o nieuniknionym końcu drogi, ale on sam wciąż nie mógł się pogodzić z jej ostatecznością. Próbował sobie wyobrazić moment, gdy wszystko, czym teraz jest, przestanie istnieć: jego myśli, uczucia, wspomnienia. Czy to nie ironiczne, że cała nasza egzystencja sprowadza się do kruchości, która w każdej chwili może zostać przerwana?

   „Czy boję się śmierci, bo nie wiem, co mnie czeka, czy dlatego, że nie zdążyłem jeszcze zrobić wszystkiego, co chciałem?” – zapytał siebie w myślach, patrząc na kroplę wody spływającą powoli po ścianie kafelka. Jakby ta kropla symbolizowała czas, który nieubłaganie płynął, nie zatrzymując się na żadną chwilę refleksji.

   Przyszłość była kolejnym tematem, który nie dawał mu spokoju. Często obawiał się jej, jakby za rogiem czaiła się jakaś katastrofa. Życie w świetle reflektorów było nieprzewidywalne, a sława – ulotna. Co stanie się, gdy ludzie przestaną przychodzić na koncerty, gdy jego muzyka przestanie wzruszać? Czy będzie potrafił znaleźć nowy sens, nową pasję?

   A co z przeszłością? Czy osiągnął wystarczająco dużo, by móc powiedzieć, że żył pełnią życia? „Mam miliony na koncie, tysiące fanów na całym świecie, ale co tak naprawdę zostawię po sobie?” – myślał. Zawsze wierzył, że muzyka jest czymś więcej niż tylko rozrywką. Chciał, by jego teksty inspirowały, by dotykały ludzi w najgłębszych zakamarkach ich dusz. Ale czy to wystarczy? Czy można z pełnym przekonaniem powiedzieć, że życie miało sens tylko dlatego, że zostawiło się kilka płyt i wspomnienia koncertów?

   Zamknął oczy, próbując wyciszyć natłok myśli. W głowie pojawiło się wspomnienie dziadka, który zawsze powtarzał: „Najważniejsze, żebyś na końcu życia mógł powiedzieć, że niczego nie żałujesz”. Ale jak to osiągnąć? Życie było pełne wyborów, a każdy z nich prowadził do innego zakończenia. Czy można przeżyć życie bez choćby odrobiny żalu?

   Leżąc w wannie, Patryk zrozumiał, że odpowiedzi na te pytania nie przyjdą od razu. Były jak echo – odbijały się od ścian jego umysłu, ale nigdy nie przynosiły jasności. Może jednak najważniejsze było samo zadawanie tych pytań? Może w ich poszukiwaniu tkwił sens istnienia?

   Woda powoli zaczynała stygnąć, a Patryk poczuł chłód na ramionach. Otworzył oczy, spojrzał na swoje dłonie, które były pomarszczone od długiego moczenia. Uśmiechnął się lekko. „Może nie znajdę odpowiedzi na wszystko, ale dopóki mam odwagę pytać, dopóty żyję” – pomyślał, wstając z wanny.

   Owinął się ręcznikiem, czując, jak powoli wraca do rzeczywistości. Mimo wszystko, czuł dziwną ulgę. Może dlatego, że pozwolił sobie na chwilę zatrzymania, na spojrzenie w głąb siebie. A może dlatego, że w tej krótkiej chwili samotności poczuł, że życie, z całą swoją złożonością, wciąż jest warte przeżycia.

   Patryk siedział na drewnianym tarasie swojego domku letniskowego, który nazywał Krainą Marzeń. To miejsce, otoczone lasem i położone tuż nad spokojnym jeziorem, miało być jego azylem. Promienie zimowego słońca przedzierały się przez nagie gałęzie drzew, rzucając długie cienie na biały, śnieżny dywan. W powietrzu unosiła się cisza, przerywana jedynie szelestem wiatru.

   Był piątkowy wieczór, gdy Patryk zdecydował się przyjechać tutaj sam. W zespole trwała przerwa między trasami koncertowymi, a on potrzebował chwili na zebranie myśli. Ostatnie tygodnie były chaotyczne – wywiady, koncerty, tysiące fanów skandujących jego imię. Paradoksalnie, w tym zgiełku czuł się bardziej samotny niż kiedykolwiek. Jakby każdy okrzyk, każdy błysk flesza odsuwał go dalej od samego siebie.

   Usiadł na drewnianym krześle, wpatrując się w taflę jeziora. Zielone oczy Patryka – oczy, które niektórzy nazywali hipnotyzującymi – zdawały się teraz prześwietlać rzeczywistość, a jednak odbijała się w nich jakaś niemoc, smutek, melancholia. Była to część jego osobowości, z którą nigdy nie potrafił się w pełni pogodzić.

   „Jak to jest być optymistą?” – zastanawiał się, przyglądając się delikatnym falom na powierzchni wody. Ludzie często mówili mu, że ma wszystko: talent, urodę, sławę. A jednak w jego duszy tkwiło coś, co nie pozwalało mu w pełni cieszyć się życiem. Był jak artysta malujący wyłącznie szarościami, podczas gdy wokół niego rozpościera się całe spektrum barw.

   Muzyka była jego ratunkiem. W chwilach największego zwątpienia chwytał za gitarę lub siadał przy pianinie. Dźwięki, które tworzył, nie tylko koiły jego umysł, ale pozwalały mu też wyrazić to, czego nie umiał ubrać w słowa. Był to rodzaj terapii – rozmowy z samym sobą.

   Jednak tutaj, w Krainie Marzeń, nie miał przy sobie instrumentów. Chciał oderwać się od muzyki, spróbować odnaleźć siebie poza nią. Pytanie tylko, czy był na to gotowy? Czy potrafił zmierzyć się z tym, co kryło się w głębi jego umysłu?

   Patryk westchnął. Wyjął z kieszeni notatnik i długopis. Od kilku lat pisał, gdy czuł, że myśli go przytłaczają. To pomagało. Otworzył zeszyt na czystej stronie i zaczął notować:

   „Czy świat zawsze był taki szary, czy to ja przestałem widzieć kolory?” – napisał, po czym zawahał się. To pytanie wracało do niego jak bumerang. Dni, w których nie mógł wstać z łóżka, wydawały się częstsze niż te, w których czuł, że żyje. Był wdzięczny za muzyczną karierę, za ludzi, którzy go wspierali, ale była to wdzięczność obarczona poczuciem winy. Jak mógł narzekać, gdy tak wielu marzy o jego życiu?

   Patryk odłożył długopis i spojrzał w niebo, gdzie chmury leniwie przesuwały się nad lasem. Przypomniał sobie jeden z wywiadów, w którym dziennikarz zapytał go, skąd bierze inspirację do swoich melancholijnych tekstów. Odpowiedział wtedy, że życie samo w sobie jest wystarczającą inspiracją. Ale w głębi duszy wiedział, że inspiracja pochodzi z ciemności, która często ogarnia jego umysł.

   Chciałby kiedyś napisać coś pełnego nadziei, coś, co niosłoby światło. Ale każdy raz, gdy próbował, wydawało mu się to sztuczne, wymuszone. Był więźniem własnej melancholii. Jego dusza była jak instrument strojony tylko w molowych tonacjach.

   „Może optymizm nie jest czymś, co można osiągnąć, ale czymś, co trzeba w sobie zbudować od podstaw?” – pomyślał. To pytanie stało się dla niego punktem wyjścia na resztę weekendu.

   Przez kolejne dni spędzał czas na spacerach wokół jeziora, obserwując przyrodę. Zimowe krajobrazy miały swój urok, nawet dla kogoś, kto widział wszystko przez pryzmat smutku. Czasami myślał o swoich fanach – ludziach, którzy znaleźli ukojenie w jego muzyce. To była dla niego motywacja, by tworzyć dalej, mimo wszystko.

   W niedzielny wieczór, zanim wrócił do Chicago, spojrzał jeszcze raz na jezioro. Może nie potrafił zmienić swojego postrzegania rzeczywistości z dnia na dzień, ale wiedział jedno: muzyka pozwalała mu nadać jego myślom barwy, których sam nie widział. I to było wystarczające, by trzymać się dalej.

   Patryk otworzył drzwi swojego apartamentu w samym sercu Chicago. Mimo późnej godziny miasto tętniło życiem, jakby zaprzeczało jego wewnętrznej ciszy. Kroki odbijały się echem w korytarzu, a w głowie Patryka kłębiły się myśli. Pogrzeb babci pozostawił w nim pustkę, której nie potrafił wypełnić ani muzyka, ani towarzystwo fanów, ani nawet gwar ulicy za oknem.

   Zdjął skórzaną kurtkę i powiesił ją na wieszaku. Czuł, jak ciężar dnia osiada na jego ramionach. W kuchni postawił na gazie rondel z mlekiem, przygotowując się do zrobienia swojej ulubionej gorącej czekolady – jedynego, co zawsze koiło jego nerwy. Gdy zapach kakao zaczął wypełniać przestrzeń, jego myśli wędrowały ku babci. To ona jako pierwsza podsunęła mu gitarę, zachęcając do śpiewu, gdy był jeszcze dzieckiem. To jej uśmiech pamiętał z każdego swojego koncertu, gdy stała w pierwszym rzędzie, dumna, mimo hałasu i tłumu.

   Patryk usiadł na sofie z parującym kubkiem w dłoniach. Próbował zanurzyć się w tej ciepłej słodyczy, ale tym razem nie przyniosła ukojenia. Wszystko wydawało się bez sensu. Wpatrywał się w swoje odbicie w ciemnym ekranie telewizora – zielone oczy, które babcia zawsze nazywała „smutnymi”, i długie blond włosy opadające na twarz. Dziś nie mógł uciec przed tym spojrzeniem.

   Dlaczego człowiek tak cierpi, gdy traci kogoś bliskiego? Czy ból jest ceną za miłość? Patryk wiedział, że odpowiedź nie przyjdzie łatwo. Zbyt wiele pytań piętrzyło się w jego umyśle. Czy babcia naprawdę odeszła na zawsze? Czy ten świat jest wszystkim, co mamy, czy może istnieje coś więcej? Zastanawiał się, co stało się z jej duszą, jeśli w ogóle coś takiego istniało. Myśl, że mogła zniknąć, rozpływając się w nicości, przerażała go bardziej niż cokolwiek innego.

   Zagłębiając się w te rozważania, Patryk poczuł, jak samotność oplata go niczym ciasny kokon. Był znanym wokalistą, otaczały go tłumy ludzi, ale nikt tak naprawdę nie znał jego prawdziwego ja. W tych chwilach najbardziej brakowało mu kogoś, kto mógłby podzielić się tym bólem, spojrzeć mu w oczy i powiedzieć, że wszystko będzie dobrze. Tylko czy naprawdę będzie?

   Jego myśli odpłynęły ku filozofii. Przypomniał sobie słowa Kanta o tym, że wiara w coś większego jest wyborem, który daje sens istnieniu. Czy powinien uwierzyć? A może był jedynie zbiorem przypadkowych atomów, dryfujących w bezkresie wszechświata? Każda odpowiedź wydawała się równie prawdopodobna, co absurdalna.

   Patryk podszedł do okna, przez które widok na rozświetlone Chicago przypominał mu o pulsującym życiu, które toczyło się dalej, niewzruszone jego rozpaczą. Wziął głęboki oddech, próbując odnaleźć spokój w tej miejskiej symfonii. Ale cisza w jego wnętrzu pozostawała nienaruszona.

   Zastanawiał się, czy cierpienie jest tym, co czyni nas ludźmi. Czy miłość i strata to dwie strony tej samej monety? Gdyby nigdy nie kochał, nigdy nie czułby bólu – ale czy wtedy jego życie miałoby jakikolwiek smak? Babcia zawsze powtarzała, że to, co naprawdę cenne, wymaga poświęceń. Może jej śmierć była kolejną lekcją – gorzką, ale potrzebną.

   W końcu odłożył pusty kubek na stolik i sięgnął po gitarę, która stała oparta o ścianę. Dotyk znajomego drewna przyniósł mu chwilowe ukojenie. Zaczął grać – delikatne akordy, które brzmiały jak echo jego myśli. Słowa same wypływały z jego ust:

„Czym jest czas, jeśli nie chwilą?
Czym jest życie, jeśli nie cieniem w słońcu?
Czy babcia mnie słyszy, tam, gdzie teraz jest?
Czy nasze drogi kiedyś znów się skrzyżują?”

   Muzyka była jego modlitwą, a każda nuta – aktem pamięci. Patryk wiedział, że nie znajdzie dziś odpowiedzi na swoje pytania. Ale w tej chwili, z gitarą w dłoniach i słowami unoszącymi się w powietrzu, poczuł, że nie jest sam. Być może sens istnienia nie tkwi w odpowiedziach, lecz w samym poszukiwaniu.

   Była głęboka, bezgwiezdna noc w Chicago. Miasto za oknem pulsowało życiem, nawet o tej porze. Ulice były wypełnione światłami neonów, szumem rozmów, dźwiękiem klaksonów. Ale w mieszkaniu Patryka panowała cisza, przerywana jedynie miarowym tykaniem starego zegara stojącego na komodzie.

   Patryk przewracał się z boku na bok w łóżku, niezdolny do snu. Jego myśli były jak niespokojne fale uderzające o brzeg, każda kolejna bardziej natarczywa od poprzedniej. W końcu wstał, sięgając po szlafrok rzucony niedbale na fotel. Długie blond włosy opadały mu na ramiona, gdy przemierzał mieszkanie w poszukiwaniu cichego azylu.

   Przy biurku w rogu salonu czekał na niego notatnik. Patryk zasiadł, otworzył go na pustej stronie i sięgnął po półżelowy długopis. Zielone oczy mężczyzny, często pełne charyzmy podczas występów na scenie, teraz zdawały się matowe, jakby wciąż nie wybudził się z koszmaru.

   „Drogi... ” – zaczął. Przez chwilę zastanawiał się, jak dalej poprowadzić to, co miało być listem. Nie miał jednak adresata. To nie było ważne. Pisał dla samego siebie, a może dla kogoś, kto nigdy tego nie przeczyta.

   „Samotność w tłumie” – napisał. Litery układały się na papierze z miarowym rytmem, prawie jak uderzenia bębnów na koncercie, ale bez euforii, która zazwyczaj towarzyszyła występom.

   „Każdego dnia budzę się z pytaniem, kim jestem. Nie w sensie biologicznym, nie w sensie roli, którą gram na scenie, ale w tym głębszym, przerażającym znaczeniu. Kiedy stoję przed publicznością, widzę tysiące twarzy, każda z nich patrzy na mnie z oczekiwaniem. Oni chcą emocji, uniesienia, katharsis. I ja im to daję. Ale co zostaje dla mnie?”

   Przerwał na chwilę, patrząc na zdanie, które właśnie napisał. Westchnął i oparł dłoń na czole, pocierając skroń.

   „Czasami myślę, że samotność jest jak cień. Nawet w tłumie cię otacza, czai się w rogach twojej świadomości, przypomina o sobie w chwilach, gdy powinieneś być najbardziej szczęśliwy. Jestem otoczony ludźmi – menedżerami, fanami, zespołem – a mimo to czuję, jakby między mną a nimi rozciągało się niewidzialne szkło. Oni są blisko, ale nigdy wystarczająco”.

   W miarę jak pisał, słowa zaczęły płynąć szybciej. Litery na papierze formowały coraz bardziej chaotyczny obraz jego wewnętrznych rozterek.

   „Chodziłem na terapię, owszem. Psycholog mówił mi, żebym nie izolował się od ludzi. Ale jak to zrobić, kiedy każda rozmowa wydaje się pustą wymianą frazesów? Jak mówić o swoim wnętrzu, kiedy sam ledwie je rozumiem? Mówiłem mu o tym, o swojej melancholii, o myślach, które czasem są jak długie, mroczne tunele. Odpowiedź była zawsze taka sama: «Znajdź sens poza sobą». Ale co, jeśli to sens właśnie gdzieś zniknął?”

   Zatrzymał się i spojrzał na swoje ręce. Były to te same dłonie, które kiedyś pisały teksty piosenek, poruszających miliony. Ale teraz nie miał siły, by stworzyć coś więcej niż te urywane zdania.

   „Czy kiedykolwiek coś się zmieni? Czy samotność to cena za życie w blasku jupiterów? Może to wszystko to tylko iluzja: kariera, sukces, uwielbienie. A prawdziwe życie dzieje się gdzie indziej, poza zasięgiem mojego wzroku”.

   Patryk odłożył długopis. Patrzył na zapisane strony, czując jednocześnie ulgę i nową falę przygnębienia. List, który stworzył, był jego wołaniem w pustkę. Pytania pozostały bez odpowiedzi, a noc nadal trwała.

   Wstał od biurka i podszedł do okna. Ulica w dole zdawała się pulsować życiem. Ludzie śmiali się, spieszyli, rozmawiali. Byli tak blisko, a jednak niewyobrażalnie daleko. Patryk poczuł, że jest tylko cieniem we własnym świecie.

   Cisza była niemal namacalna. Wrócił do swojego łóżka, zostawiając za sobą zapisane strony. Zamknął oczy, wiedząc, że sen nie nadejdzie. Ale to już nie miało znaczenia. Noc była jego jedynym towarzyszem.

   Chicago o tej porze roku przypominało obraz namalowany w szarościach, rozjaśniony jedynie gdzieniegdzie bladym blaskiem neonów i delikatnym iskrzeniem świateł na powierzchni jeziora Michigan. W tej scenerii, tak bardzo odzwierciedlającej nastrój Patryka, rozgrywał się codzienny dramat jego duszy. Blond włosy opadały mu na ramiona w nielicznych promieniach światła wpadających przez wysokie okna jego apartamentu. Zielone oczy, które niegdyś promieniały pasją i charyzmą, teraz były jak wyblakłe wspomnienie dawnego blasku.

   Był wokalistą zespołu, który zdobył miliony serc. Na scenie emanował siłą, porywał tłumy, a jego głos wypełniał sale koncertowe emocjami, które przenikały najgłębsze zakamarki ludzkich dusz. Ale poza sceną, gdy reflektory gasły, Patryk czuł się jak pusty instrument. Melancholia otulała go jak zimowy płaszcz, którego nie potrafił zdjąć.

   Od kilku tygodni rzadko wychodził z mieszkania. Zasłony pozostawały zaciągnięte, a jego świat kurczył się do kilku pokoi. Gdy nie spał, godzinami wpatrywał się w ekran laptopa, przeglądając stare nagrania koncertów lub czytając wiadomości od fanów. Wszystko to wydawało się jednak takie odległe. Jakby dotyczyło kogoś innego.

   Pewnego wieczoru, gdy deszcz bębnił rytmiczne melodie na szybach, Patryk poczuł impuls, by zrobić coś, co od dawna odkładał. Sięgnął po telefon i wybrał numer, którego nie używał od miesięcy. Po kilku sygnałach usłyszał znajomy głos.

   – Patryk? To ty? – zapytała jego mama, w jej tonie wyczuwalne były zaskoczenie i niepewność.

   – Mamo... Mogłabyś do mnie przyjechać? Potrzebuję... po prostu porozmawiać.

   Jej odpowiedź była natychmiastowa:

   – Oczywiście, skarbie. Będę jutro.

   Gdy następnego dnia drzwi apartamentu otworzyły się, a na progu stanęła jego mama, Patryk poczuł jakąś dziwną mieszaninę wstydu i ulgi. Była ubrana w prosty płaszcz, a jej twarz, choć poznaczona zmarszczkami, promieniała ciepłem i troską.

   Usiedli przy stole z filiżankami kawy, których para unosiła się w powietrzu niczym niewidzialny pomost łączący ich dwa światy. Przez długą chwilę żadne z nich się nie odzywało. W końcu to Patryk przerwał ciszę.

   – Nie wiem, co się ze mną dzieje. Powinienem być szczęśliwy. Mam wszystko, o czym marzyłem, a jednak czuję się pusty. Jakby coś we mnie umarło.

   Jego mama wpatrywała się w niego z wyrazem głębokiego współczucia.

   – Patryku, czasem to, co widzimy na zewnątrz, nie odzwierciedla tego, co mamy w sercu. Sukces, sława... to wszystko może być tylko maską. Może zapomniałeś, kim jesteś naprawdę?

   Te słowa uderzyły Patryka niczym piorun. Przez kolejne godziny opowiadał jej o swoim życiu, o presji, oczekiwaniach, o strachu przed tym, że pewnego dnia zostanie zapomniany. Mówił też o samotności, która wypełniała jego dni jak nieproszony gość.

   Jej odpowiedzi były proste, ale pełne mądrości. Przypomniała mu o dzieciństwie, o chwilach, gdy śpiewał piosenki w kuchni, a ona biła brawo jak na najwspanialszym koncercie. O tym, jak zawsze powtarzał, że muzyka jest jego sposobem na wyrażanie siebie, a nie na zdobywanie uznania.

   – Może powinieneś spróbować wrócić do tego, co kiedyś sprawiało ci radość? – zapytała delikatnie.

   Tej nocy, po raz pierwszy od wielu miesięcy, Patryk wziął do ręki gitarę. Zaczął grać prostą melodię, która z czasem przerodziła się w piosenkę. Jej słowa opowiadały o ciemności i światłach, o strachu i nadziei, o odnajdywaniu siebie w chaosie.

   Gdy kilka dni później stanął na scenie, coś w jego wnętrzu się zmieniło. Nie śpiewał już dla tłumów, ale dla siebie. Każda nuta była odzwierciedleniem jego duszy, a każde słowo – krokiem w stronę uzdrowienia.

   Tamtej nocy, pod migotającymi światłami reflektorów, Patryk odnalazł nie tylko swoją muzykę, ale i spokój. Bo choć życie bywa chaotyczne i pełne zmiennych tonów, zawsze można znaleźć w nim melodię, która nadaje sens całej symfonii.