Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Siedzę na sofie przed kominkiem, w ramionach trzymam gitarę i brzdąkam cicho, niemal bezmyślnie. Ogień tańczy w palenisku, rzucając ciepłe światło na ściany apartamentu. Wydawać by się mogło, że to idealna sceneria na romantyczny wieczór – a jednak, coś wisi w powietrzu. Coś, czego nie potrafię nazwać, ale co nie daje mi spokoju.

   Są walentynki, a ja odnoszę wrażenie, że Anna zupełnie o tym zapomniała. Może to tylko moja przewrażliwiona natura, może po prostu za bardzo doszukuję się rzeczy tam, gdzie ich nie ma, ale... Nie widzę w jej oczach tego charakterystycznego blasku, który zdradzałby ekscytację, nie słyszę subtelnych podpowiedzi, które sugerowałyby, że planuje coś wyjątkowego. W innych latach było inaczej. Zawsze była pierwsza. Zawsze planowała coś, czym mnie zaskakiwała. A teraz? Teraz wydaje się być nieobecna.

   Przymykam powieki i westchnieniem pozwalam, by melodia, którą wygrywam, pochłonęła mnie całkowicie. To jedna z tych nocy, kiedy nie potrzebuję tłumu, świateł reflektorów ani głośnych owacji. Chcę tylko siedzieć tu, w półmroku, i odpłynąć gdzieś daleko. Gdzieś, gdzie myśli nie mają mocy rozrywania mnie od środka.

   I wtedy słyszę kroki. Lekkie, niemal niesłyszalne, ale wyłapuję je bez trudu. Podnoszę wzrok i widzę Annę. Stoi w progu salonu, na ramionach ma luźno zarzucony szlafrok. Jej twarz jest spokojna, ale w oczach tańczy coś, czego nie potrafię od razu rozgryźć. Patrzy na mnie przez dłuższą chwilę, jakby chciała coś powiedzieć, ale ostatecznie nie pada żadne słowo.

   Serce mi przyspiesza, kiedy jednym płynnym ruchem zsuwa z siebie szlafrok. Spada na podłogę, odsłaniając jej sylwetkę w delikatnej, koronkowej koszulce, która zdaje się ledwie muskać jej skórę. Przez sekundę jestem jak zahipnotyzowany – chłonę każdy detal, każdy cień rzucony przez ogień, każdy ruch jej ciała.

   – Myślałeś, że zapomniałam? – Jej głos jest cichy, ale wibruje emocją.

   Nie odpowiadam od razu. Odkładam gitarę na bok i podchodzę do niej. Moje dłonie odnajdują jej talię, a palce ledwo dotykają materiału koszulki. Jest ciepła. Żywa. Tak bardzo prawdziwa. Patrzę w jej oczy – te, które znam na pamięć, a które potrafią wciąż zaskakiwać.

   – Może trochę – przyznaję, uśmiechając się lekko.

   Nie mam szans powiedzieć nic więcej. Jej usta odnajdują moje i wszystko inne przestaje mieć znaczenie. Cały świat znika, zostaje tylko ciepło, zapach jej skóry i ten znajomy dreszcz, który zawsze towarzyszy naszym pocałunkom. Przyciągam ją do siebie mocniej, pozwalam dłoniom wędrować po jej plecach, po ramionach, po biodrach. Każdy dotyk jest jak obietnica – obietnica nocy, która należy tylko do nas.

   Po chwili odsuwa się ode mnie na tyle, by spojrzeć mi w oczy. W jej spojrzeniu jest coś, co sprawia, że moje serce przyspiesza jeszcze bardziej.

   – Mam dla ciebie coś jeszcze – mówi, a ja unoszę brwi, zaciekawiony.

   Sięgam po gitarę i gestem zapraszam Annę, by usiadła obok mnie na sofie. Jest blisko, jej ramię dotyka mojego, a ja czerpię z tego ciche ukojenie.

   – Moja kolej na niespodziankę – mówię, po czym zaczynam grać.

   To melodia, którą nosiłem w sobie od dawna. Każda nuta jest wyznaniem, każda pauza ukrytym oddechem, każda zmiana akordu pulsującą emocją. A potem zaczynam śpiewać. Słowa płyną same, bez wysiłku, jakby zawsze tu były, czekając na odpowiedni moment.

   Patrzę na Annę, a ona słucha. Widzę, jak jej oczy robią się coraz bardziej szkliste, jak jej pierś unosi się nieco szybciej, jak uśmiech powoli rozkwita na jej ustach.

   – To dla mnie? – pyta, kiedy kończę.

   Kiwam głową, nie odrywając od niej wzroku.

   – Napisałem ją dla ciebie. Dla nas.

   Przez chwilę jest cisza. A potem Anna pochyla się i obejmuje mnie mocno, chowając twarz w zagłębieniu mojej szyi. Czuję ciepło jej oddechu, jej dłonie na moich plecach, jej bijące serce przy moim. I nagle wiem, że nie ma znaczenia, czy pamiętała, czy zapomniała. Bo to, co jest między nami, to coś więcej niż jedno święto w kalendarzu.

   – Kocham cię – szepcze, a ja uśmiecham się, przytulając ją jeszcze mocniej.

   – Ja ciebie też. Zawsze.

   Spacerując ulicami Chicago, czułem, jak zimne, lutowe powietrze owiewa moją twarz, plącząc długie blond włosy. Obok mnie szła Anna, moja narzeczona, której dłoń spoczywała w mojej. Było w tym geście coś tak intymnego, jakby przez sam dotyk potrafiła mnie uspokoić, ukoić każdy niepokój. Uśmiechnąłem się lekko, ściskając jej palce. Dni takie jak ten, gdy mogłem być tylko Patrykiem, zwykłym facetem, a nie wokalistą zespołu, były rzadkie i cenne.

   Chicago miało w sobie coś, co uwielbiałem. Może to jego monumentalne budynki, może melancholijna muzyka ulicznych grajków, a może fakt, że mogłem się tu wtopić w tłum. Ulice były pełne ludzi, każdy pochłonięty własnymi sprawami, nikt nie zwracał na nas uwagi, a ja czułem się w tym wszystkim zadziwiająco wolny. Anna chyba czuła to samo, bo jej błękitne oczy śmiały się, kiedy spoglądała na mnie ukradkiem.

   – O czym myślisz? – spytała nagle.

   – O tym, że cieszę się, że tu jesteśmy. – Spojrzałem na nią i lekko uniosłem kąciki ust. – I że mam cię przy sobie.

   Jej spojrzenie złagodniało. Wiedziałem, że rozumiała mnie bez słów. Byliśmy razem już kilka lat i nie potrzebowaliśmy wielkich deklaracji. Wystarczyło jedno spojrzenie, jeden gest.

   Nagle poczułem delikatne szarpnięcie za rękaw kurtki. Odruchowo się odwróciłem. Stała tam młoda kobieta, może dwudziestoletnia, z szerokim uśmiechem na twarzy. Miała długie, ciemne włosy i błyszczące oczy, w których widziałem ekscytację. Od razu wiedziałem, o co chodzi.

   – Przepraszam, czy mogę prosić o autograf? I może... zdjęcie? – zapytała, lekko się czerwieniąc.

   Westchnąłem w duchu, ale uśmiechnąłem się uprzejmie. Byłem do tego przyzwyczajony. Taka była cena sławy. Zawsze ktoś mnie rozpoznawał, zawsze ktoś chciał zatrzymać na chwilę. Nie miałem nic przeciwko – w końcu ci ludzie sprawili, że moja muzyka miała znaczenie.

   – Jasne – odpowiedziałem i sięgnąłem po długopis, który mi podała.

   Kobieta podsunęła mi pod nos notes. Podpisałem się, a potem podniosłem wzrok, bo dziewczyna stanęła bardzo blisko mnie. Za blisko. Poczułem delikatny zapach jej perfum i zauważyłem, jak jej dłoń nieco zbyt śmiało sunie po moim ramieniu. Zerknąłem na Annę. Jej uśmiech zniknął, a oczy zwęziły się nieznacznie.

   – Może jeszcze jedno zdjęcie? – zapytała fanka, a jej dłoń zatrzymała się na moim ramieniu.

   Zanim zdążyłem odpowiedzieć, Anna zrobiła krok do przodu.

   – Myślę, że już wystarczy. Patryk ma dzisiaj wolny dzień – powiedziała stanowczo, ale bez niepotrzebnej złośliwości.

   Dziewczyna spłonęła rumieńcem i cofnęła rękę.

   – Oczywiście... przepraszam, nie chciałam przeszkadzać. Dziękuję za autograf – wymamrotała i odeszła pospiesznie.

   Spojrzałem na Annę i uśmiechnąłem się krzywo.

   – Zazdrosna?

   – Nie, tylko dbam o to, żebyś nie musiał uciekać przed nadgorliwymi fankami – mruknęła, ale w jej oczach błysnęło coś ciepłego.

   – Wiem – odparłem, ściskając jej dłoń mocniej. – Takie są blaski i cienie bycia wokalistą.

   Ruszyliśmy dalej ulicą, a ja czułem, że mimo tego drobnego zamieszania, to był dobry dzień. I że miałem u swojego boku kogoś, kto zawsze przypomni mi, kim naprawdę jestem – nie gwiazdą rocka, a po prostu Patrykiem.

***

   Patryk przeciągnął się leniwie, opierając czoło o szybę wielkiego okna w salonie swojego apartamentu. Szare, lutowe niebo rozciągało się nad Chicago, a w dole rzeka spokojnie wiła się między budynkami. Uwielbiał to miasto – jego puls, jego rytm, nawet surową zimową aurę, która sprawiała, że ludzie poruszali się szybciej, szukając ciepła.

   Za jego plecami rozległ się miękki odgłos kroków. Odwrócił się i napotkał spojrzenie Anny. Jej długie, ciemne włosy opadały luźno na ramiona, a w oczach czaiło się coś, co zawsze go uspokajało – jakby czułość i pewność, że jest tam, gdzie powinien.

   – Idziemy na spacer? – zapytała, podchodząc bliżej i splatając palce z jego dłonią.

   – Jasne. Potrzebuję trochę świeżego powietrza – odpowiedział, ściskając jej dłoń.

   Kilka minut później byli już na ulicy. Wciągnął głęboko zimne powietrze, pozwalając, by przeniknęło go aż do płuc. Chicago było głośne, tętniące życiem, ale właśnie to w nim kochał. Szli wzdłuż Michigan Avenue, mijając ludzi opatulonych w grube płaszcze. Anna mówiła coś o nowej wystawie w muzeum, ale jego myśli błądziły gdzieś indziej – nadchodzące koncerty, nowe piosenki, czy wszystko jeszcze ma ten sam sens?

   Nie zdążył się nad tym dłużej zastanowić, bo nagle poczuł, jak ktoś chwyta go za rękaw kurtki. Odwrócił się i zobaczył młodą kobietę, może dwudziestoletnią, o jasnych włosach i oczach błyszczących ekscytacją.

   – O mój Boże! To naprawdę ty! – jej głos drżał z emocji. – Nie mogę uwierzyć! Kocham twoją muzykę, jesteś niesamowity! Mogę prosić o autograf? I zdjęcie? To byłoby spełnienie moich marzeń!

   Patryk uśmiechnął się lekko. To nie było nic nowego, ale mimo wszystko wciąż czuł lekkie zażenowanie, kiedy ktoś reagował na niego z taką euforią. Wziął od niej długopis i podpisał kartkę, którą mu podała.

   – Jasne, możemy zrobić zdjęcie – powiedział, starając się brzmieć serdecznie.

   Dziewczyna niemal podskoczyła z radości i wyjęła telefon. Zrobiła kilka zdjęć, a potem – ku zaskoczeniu Patryka – odsunęła się nieco, spojrzała na niego spod rzęs i przeciągnęła palcem po jego rękawie.

   – Wiesz... zawsze chciałam cię spotkać. Może moglibyśmy się kiedyś spotkać tak... poza sceną? – zapytała, a jej głos miał nagle niższy, bardziej intymny ton.

   Patryk drgnął, czując, jak Anna obok niego nieruchomieje. Jej dłoń zacisnęła się mocniej na jego ramieniu. Nie zdążył nic powiedzieć, bo Anna zrobiła krok do przodu.

   – Przepraszam, ale Patryk już ma z kim spędzać wolny czas – powiedziała spokojnie, ale stanowczo.

   Dziewczyna zarumieniła się gwałtownie i opuściła wzrok.

   – Oczywiście... Przepraszam – mruknęła, wycofując się powoli. – Nie chciałam… Po prostu... Jesteś moim idolem.

   – Wszystko w porządku – odpowiedział Patryk, próbując złagodzić napięcie. – Dziękuję, że słuchasz mojej muzyki. Trzymaj się.

   Kiedy dziewczyna odeszła, zapadła między nimi chwila ciszy. Anna westchnęła i odgarnęła włosy za ucho.

   – Wiesz, że nie jestem zazdrosna, ale czasami... po prostu nie mogę patrzeć, jak ludzie traktują cię jak trofeum, a nie człowieka – powiedziała cicho.

   Patryk objął ją ramieniem i pocałował w czoło.

   – Wiem – odparł. – Takie są blaski i cienie tego wszystkiego.

   Ruszyli dalej, a Patryk myślał o tym, jak cienka jest granica między byciem podziwianym a byciem uprzedmiotowionym. Uwielbiał muzykę, kochał to, co robił, ale czasem czuł się jak ktoś, kogo ludzie bardziej widzą niż rozumieją. A jednak, wśród tego wszystkiego, była Anna – jego stały punkt, jego bezpieczna przystań. I to było warte wszystkiego.

   Sobotnie popołudnie rozlało się ciepłym światłem po naszym apartamencie. Siedziałem na kanapie, nogi podciągnąłem pod siebie, a w dłoniach trzymałem moją ukochaną gitarę. Struny pod opuszkami palców brzmiały znajomo, koiły i koiły mnie w ten dziwnie spokojny dzień. Anna siedziała naprzeciwko, otulona kocem, z książką w ręku. Czasem zerkała na mnie znad kartek, uśmiechała się lekko, a ja nie mogłem powstrzymać się przed tym, by odwzajemnić jej spojrzenie.

   Lubiłem takie chwile. Byliśmy sami, zamknięci w naszym świecie, odcięci od chaosu, który czekał za drzwiami. Cisza między nami była komfortowa, przesiąknięta ciepłem i spokojem, który zdawał się rzadko zaglądać do mojego serca. Muzyka i miłość – czyż nie były to jedyne rzeczy, które nadawały życiu sens?

   Dźwięk przychodzącej wiadomości wyrwał Annę z lektury. Uniosłem wzrok znad gitary, widząc, jak wyciąga telefon i odczytuje SMS-a. Najpierw jej twarz rozjaśniła się uśmiechem, a potem uniosła spojrzenie na mnie, oczy błyszczały ekscytacją.

   – Wyobraź sobie, Karolina jest w ciąży! – powiedziała z radością.

   Skinąłem głową, uśmiechając się lekko.

   – To wspaniała wiadomość – przyznałem, choć nie czułem szczególnej ekscytacji. Byłem zadowolony dla niej, ale temat dzieci zawsze wydawał mi się odległy. Jak coś, co dotyczy innych, ale nigdy mnie.

   Anna patrzyła na mnie uważnie. Po chwili odłożyła telefon na stolik i podciągnęła nogi pod siebie. Jej ton stał się cieplejszy, a spojrzenie nabrało delikatności.

   – A my? Kiedy my zdecydujemy się na dziecko? – zapytała miękko.

   Jej słowa wbiły się we mnie jak igły. Czułem, jak mój oddech spłyca się nieznacznie, a palce zaciskają się mocniej na gryfie gitary. Spodziewałem się tego pytania. Wiedziałem, że kiedyś padnie. Ale czy musiało paść dzisiaj? W tej chwili, w tym naszym bezpiecznym świecie?

   Odłożyłem gitarę na bok i przeciągnąłem dłonią po włosach, czując, jak napięcie osiada mi na barkach.

   – Anna... – zacząłem ostrożnie. – Nie wiem, czy jestem na to gotowy.

   – Ale co to znaczy „gotowy”? – zapytała z łagodnym, ale nieustępliwym uśmiechem. – Czy kiedykolwiek naprawdę będziemy gotowi?

   Westchnąłem, spuszczając wzrok na dłonie. Znałem Annę na tyle dobrze, by wiedzieć, że nie odpuści tak łatwo. Dzieci... To nie było coś, o czym marzyłem. Nie dlatego, że nie kochałem Anny – kochałem ją bardziej niż cokolwiek na świecie. Ale myśl o ojcostwie wydawała mi się czymś obcym, czymś, czego nie umiałem sobie wyobrazić.

   – Po prostu nie czuję, żeby to był odpowiedni moment – powiedziałem w końcu. – Jestem... nie wiem, zbyt skupiony na zespole, na muzyce. Nie wiem, czy byłbym dobrym ojcem. Nie wiem, czy potrafiłbym... – urwałem, bo słowa ugrzęzły mi w gardle.

   Anna milczała przez chwilę, a potem ujęła moją dłoń w swoje. Jej palce były ciepłe, znajome.

   – Patryk, ale przecież... Ty masz w sobie tyle miłości. Wiem, że byłbyś wspaniałym ojcem.

   Pokręciłem głową, niemal mimowolnie. Coś we mnie się buntowało. Może to strach? Może to świadomość, że ojcostwo oznaczałoby zobowiązanie, na które nie byłem gotowy? A może coś więcej? Coś, czego nie potrafiłem nazwać?

   – Nie jestem pewien, czy to dla mnie – powiedziałem w końcu.

   Cień przemknął przez jej twarz. Zabolało mnie to, ale wiedziałem, że nie mogę jej okłamywać. Nie w takiej sprawie.

   – Nie musimy decydować od razu – powiedziała cicho, ściskając moją dłoń. – Ale obiecaj mi, że kiedyś o tym porozmawiamy. Że nie zamkniesz się na tę możliwość na zawsze.

   Spojrzałem jej w oczy. Zielone jak łąka wiosną. Piękne. Pełne nadziei.

   – Obiecuję – wyszeptałem, choć w moim sercu wciąż czułem ten niepokój, który nie pozwalał mi oddychać swobodnie.

***

   Przez ostatnie dwa dni w mojej głowie nie było ani chwili ciszy. Słowa Anny krążyły wokół mnie jak echo w pustej sali koncertowej. „Jestem gotowa, żeby zostać matką” - powiedziała to cicho, niemal nieśmiało, ale w jej oczach zobaczyłem pewność. Nie była to luźna myśl, rzucona mimochodem. To było coś, co nosiła w sobie od dłuższego czasu. Coś, co teraz postanowiła wypowiedzieć na głos.

   A ja... ja nie byłem na to gotowy. Nawet nie wiedziałem, czy kiedykolwiek będę.

   Dwie doby minęły, a ja nadal nie potrafiłem się z tym oswoić. Dzisiaj czułem, że jeśli nie wyrwę się z tych czterech ścian, jeśli nie pozwolę myślom swobodnie płynąć, zwariuję. Wciągnąłem na siebie kurtkę i bez słowa wyszedłem. Anna nie próbowała mnie zatrzymać. Zrozumiała, że potrzebuję przestrzeni.

   Spacerowałem brzegiem jeziora Michigan, czując, jak zimne powietrze koi moje rozpalone myśli. Fale delikatnie rozbijały się o brzeg, a w oddali majaczyły światła miasta. W nocy Chicago wydawało się inne – bardziej tajemnicze, niemal obce. Przyspieszyłem kroku, jakbym chciał uciec przed samym sobą, przed pytaniami, na które nie miałem odpowiedzi.

   Czy jestem gotowy na ojcostwo? Czy kiedykolwiek będę? Czy Anna będzie szczęśliwa, jeśli będę jej odmawiał? A jeśli zdecyduję się na dziecko, czy to zniszczy część mnie, tej wolnej, nieprzewidywalnej, żyjącej muzyką?

   Zatrzymałem się na chwilę, wpatrując się w taflę wody. Moje życie od zawsze było chaosem. Trasy koncertowe, nagrania, wywiady, nieustanna presja, by tworzyć coś nowego, lepszego. Nie miałem w sobie stabilności, którą powinien mieć ojciec. Anna widziała to inaczej. Wierzyła, że mogę być zarówno muzykiem, jak i ojcem. Że jedno nie musi wykluczać drugiego.

   Westchnąłem ciężko i ruszyłem z powrotem. Wchodząc do apartamentu, zobaczyłem Annę, siedzącą na kanapie. Na mój widok podniosła wzrok, a w jej oczach błyszczało coś, co przypominało skruchę.

   – Przepraszam – wyszeptała. – Nie powinnam była tak nagle rzucać tego tematu. Nie chcę cię zmuszać do niczego.

   Nie odpowiedziałem od razu. Powoli podszedłem i usiadłem obok niej. Patrzyłem na nią, na kobietę, którą kochałem najbardziej na świecie. Nie chciałem jej zranić, ale nie mogłem też udawać, że wszystko jest w porządku.

   – Nie przepraszaj – powiedziałem cicho. – Masz prawo tego chcieć. Po prostu... ja jeszcze nie wiem, czy mogę to wszystko udźwignąć.

   Anna skinęła głową, a ja poczułem, jak kładzie dłoń na mojej. Nie naciskała. Nie próbowała mnie przekonywać. Po prostu była tu, obok mnie.

   A ja nadal nie wiedziałem, jaką decyzję podejmę.

   Patryk siedział na krawędzi łóżka w ich sypialni, wpatrując się w okno, za którym zimowe słońce nieśmiało przebijało się przez chmury. Światło odbijało się od jego długich blond włosów, tworząc złote refleksy, jakby jego głowa płonęła. Zielone oczy zdawały się tonąć w nieskończonych głębinach własnych myśli. Trasa koncertowa. Sześć miesięcy. Jak to w ogóle brzmi? Jak to powiedzieć Annie?

   Anna, jego żona, stała w kuchni, niespiesznie krojąc pomidory na kanapki. Była kobietą spokojną, ciepłą, cierpliwą – jak oaza w jego chaotycznym życiu pełnym hałasu, blichtru i ciągłej pogoni za czymś, co nigdy nie zdawało się wystarczające. Dla niej jednak Patryk był wszystkim. Czuła, że jego nieustanne dążenie do perfekcji w muzyce i występach pochłaniało go coraz bardziej. I że z każdym kolejnym sukcesem stawał się bardziej odległy. Kiedy wszedł do kuchni i oznajmił jej o trasie, jego głos brzmiał jak echo – jakby nie mówił do niej, lecz do samego siebie.

   – Pół roku? – zapytała cicho, niemal szeptem, choć w jej głosie kryło się niedowierzanie. – Jak ja sobie poradzę tutaj sama?

   Patryk nie miał odpowiedzi. Próbował znaleźć odpowiednie słowa, ale każde wydawało się puste. W końcu objął ją delikatnie, jakby bał się, że może ją rozbić, i obiecał, że zrobi coś, co pomoże jej przetrwać te miesiące. Sam nie wiedział jeszcze, co to będzie.

   Kilka dni później, jadąc ulicami miasta, zauważył schronisko dla zwierząt. Zatrzymał samochód bez namysłu, niemal instynktownie. Gdy wszedł do środka, powitało go ciepło miauczenie i szczekanie, a także zapach sierści i dezynfekcji. Przeszedł między boksami, czując, jak coś ściska go w środku. Były tam psy i koty, każdy z nich z inną historią zapisaną w smutnych oczach. W końcu zauważył małego kotka – czarnego z białą łatką na nosie, który wpatrywał się w niego z niezwykłą intensywnością. Patryk uklęknął i wyciągnął rękę przez kratę. Kotek nie cofnął się. Przeciwnie, przesunął się bliżej, jakby czuł, że ten człowiek przynosi coś, czego długo mu brakowało.

   – Wezmę go – powiedział do pracownika schroniska.

   Gdy wrócił do domu z kotkiem w koszyku, Anna początkowo była zaskoczona. Przyklęknęła przy koszyku i delikatnie dotknęła futerka małego stworzenia.

   – To dla ciebie – powiedział Patryk, zerkając na nią z lekkim uśmiechem. – Żebyś nie była zupełnie sama.

   Anna wzięła kotka na ręce, a on natychmiast wtulił się w jej ramiona, jakby zawsze tam należał. Nazwała go Lutek, bo jego radosne mruczenie przypominało dźwięk lutni, delikatny i kojący.

   Trasa ruszyła zgodnie z planem. Patryk wyjechał, a jego życie zamieniło się w ciąg koncertów, konferencji prasowych i wieczorów w hotelach. Każdej nocy kładł się w obcych łóżkach, wpatrując się w sufit, czując, jak samotność gryzie go od środka. Tysiące fanów na koncertach wypełniało jego uszy wrzawą, ale cisza po występach była nie do zniesienia. W takich chwilach myślał o Annie. Wyobrażał sobie, jak siedzi na kanapie, z Lutkiem na kolanach, może czytając książkę albo oglądając ulubiony serial. Te obrazy były jak kotwica, która trzymała go przy zdrowych zmysłach.

   Z czasem jednak zaczął odczuwać coś jeszcze. Niepokój, który przeradzał się w głęboką refleksję. Jego myśli dryfowały ku pytaniom, które nigdy wcześniej nie przyszły mu do głowy. Czy naprawdę żył tak, jak chciał? Czy pogoń za sukcesem nie była ucieczką przed czymś, czego nie potrafił zdefiniować? Każdy kolejny koncert był perfekcyjny, ale po nim zawsze czuł pustkę. Jakby wspiął się na górę tylko po to, by zobaczyć, że za nią jest kolejna, jeszcze wyższa.

   Kiedy wieczorem rozmawiał z Anną przez telefon, jego głos drżał, choć próbował to ukryć. Słyszał w jej głosie radość, kiedy opowiadała o Lutku, o tym, jak kotek dorastał, jak zaczął wspinać się na zasłony i gonić swoje odbicie w lustrze. Te drobne opowieści o codzienności były dla Patryka jak balsam, który koił jego poranione serce. Ale jednocześnie czuł, że oddala się od niej, że ich życia zaczynają biec równolegle, a nie razem.

   Pewnego wieczoru, po koncercie w jednym z wielkich miast, Patryk usiadł na parapecie hotelowego okna. Patrzył na rozświetlone ulice, na ludzi, którzy śmiali się i bawili, nieświadomi jego obecności. W dłoni trzymał kieliszek wina, ale nie pił. Zamiast tego wpatrywał się w swoje odbicie w szybie. Kim był ten człowiek? Zielonooki wokalista, idący przez życie jak przez sen. Sukcesy, które kiedyś wydawały się wszystkim, teraz były niczym w porównaniu z tęsknotą za domem, za Anną, za prostymi chwilami spokoju.

   Myśl o powrocie stawała się coraz bardziej natarczywa. Nie chodziło tylko o Annę i Lutka. Chodziło o coś głębszego – o odnalezienie siebie w świecie, który wydawał się go pochłaniać. Kiedy w końcu zakończył trasę i wrócił do domu, czuł się jak rozbitek, który wreszcie znalazł brzeg. Anna czekała na niego na progu, z Lutkiem na rękach, a jej uśmiech mówił więcej niż tysiąc słów.

   – Witaj w domu – powiedziała, przytulając go mocno.

   Patryk zrozumiał wtedy, że prawdziwe życie nie toczy się na scenie ani w blasku reflektorów. Prawdziwe życie toczy się w sercach tych, którzy nas kochają, i w miejscach, które nazywamy domem. To było coś, czego nie mógł odnaleźć w żadnej piosence ani na żadnej trasie koncertowej. Coś, co było tuż przed jego oczami, przez cały czas.

   Patryk siedział na skraju swojego łóżka, wpatrując się w bladą poświatę księżyca, która wnikała przez wysokie, zakurzone okna jego apartamentu. Dłonie mężczyzny spoczywały na kolanach, smukłe palce bezwiednie bawiły się frędzlami czarnego szala, który owinął wokół szyi, jakby próbował ochronić się przed lodowatym chłodem nie tylko zimowego wieczoru, ale także własnych myśli.

   Był zielonookim, długowłosym blondynem, wokalistą jednego z najpopularniejszych zespołów rockowych. Jego twarz widniała na okładkach magazynów, jego głos rozbrzmiewał w setkach tysięcy głośników, a tłumy fanów krzyczały jego imię w ekstazie na koncertach. A jednak w tym momencie, w tej samotnej chwili, czuł się bardziej opuszczony, niż kiedykolwiek wcześniej. Być może dlatego, że kiedyś wierzył, że sztuka, muzyka, jest mostem, który łączy ludzi, ale teraz zaczynał podejrzewać, że jest to jedynie złudzenie.

   W jego głowie kłębiły się pytania. Dlaczego czuł się tak odmienny? Dlaczego ludzie, którzy widzieli więcej, odczuwali głębiej, byli postrzegani jako zagrożenie, a nie jako dar? Dlaczego świat odrzucał tych, którzy nie wpasowywali się w utarte schematy? To pytanie powracało do niego jak bumerang, nie dając mu spokoju.

   „Czy to dlatego, że boją się tego, co niezrozumiałe?” – myślał. Przypominał sobie swoje pierwsze próby w muzyce, gdy młody i naiwny, pisał teksty pełne emocji, bólu i miłości. Wtedy wydawało mu się, że szczerość jest cnotą, że prawda zawsze znajdzie drogę do serca drugiego człowieka. Ale szybko nauczył się, że świat nie zawsze nagradza prawdę. Wręcz przeciwnie, często ją karze.

   Społeczeństwo nie toleruje nadwrażliwości. Ludzie, którzy widzą więcej, czują więcej, stają się niewygodni. Jakby ich zdolność do głębokiego odczuwania była lustrem, które obnaża powierzchowność i płytkość innych. A lustra, które pokazują prawdę, są często tłuczone. „Czy to dlatego ludzie nas eliminują?” – zapytał sam siebie, choć wiedział, że odpowiedzi nie znajdzie w chłodnym powietrzu swego mieszkania.

   Jego myśli dryfowały ku przeszłości, ku chwilom, gdy zbyt intensywne odczuwanie prowadziło go na krawędź. Pamiętał, jak raz, podczas wywiadu, wyznał, że czuje się, jakby nosił skórę o wiele cieńszą niż inni. Dziennikarz roześmiał się wtedy, biorąc jego słowa za metaforę. Ale to nie była metafora. To była prawda. Każdy krzyk, każda łza, każda drobna niesprawiedliwość dotykały go do żywego, jakby świat wbijał w niego igły, jedna po drugiej.

   Ale czy lepiej było czuć za dużo, niż nie czuć wcale? W tej chwili nie był pewien. Z jednej strony jego zdolność do odczuwania dawała mu muzykę, tę piękną, bolesną prawdę, którą mógł dzielić z innymi. Z drugiej strony czyniła go wrażliwym, bezbronnym wobec świata, który wydawał się cenić siłę i obojętność bardziej niż empatię i głębię.

   Przypomniał sobie słowa, które usłyszał od jednego ze swoich fanów po koncercie: „Twoje piosenki uratowały mi życie”. Chłopak miał łzy w oczach, a głos drżał mu od emocji. To była chwila, która uświadomiła Patrykowi, że jego ból nie był bez znaczenia. Że jego zdolność do widzenia i czucia tego, co inni ignorowali, była jednocześnie jego przekleństwem i jego darem.

   Ale dlaczego ludzie tacy jak on byli niszczeni? Dlaczego świat nie mógł zaakceptować, że różnorodność jest siłą, a nie zagrożeniem? Być może dlatego, że społeczeństwo wolało prostotę. Ludzie bali się tego, co skomplikowane, co wymagało głębszego zrozumienia. Byli jak dzieci, które w nocy chowają się pod kołdrą, bojąc się cieni na ścianie. A wrażliwi ludzie, tacy jak Patryk, byli tymi cieniami – obcymi, niezrozumiałymi, przypominającymi o tym, czego większość nie chciała widzieć.

   Cisza nocy była jak ciężki koc, który osiadał na jego ramionach. Wstał z łóżka i podszedł do okna. Patrzył na migoczące światła miasta, na ulicę tętniącą życiem. Wydawało się, że świat tam na zewnątrz zupełnie nie przejmuje się jego rozterkami.

   A jednak... czuł, że musi dalej śpiewać. Musi dalej być tym cieniem na ścianie. Bo jeśli choć jedna osoba w tłumie poczuje, że nie jest sama, jeśli jego muzyka pomoże komuś przetrwać kolejną noc, to wszystko, co przeżył, będzie miało sens.

   Zacisnął pięści, a w jego zielonych oczach pojawił się błysk determinacji. Może świat odrzucał takich jak on, ale to nie znaczyło, że musiał poddać się tej narracji. Może, zamiast próbować zmieniać siebie, powinien próbować zmieniać świat.

   – Lepiej czuć za dużo – wyszeptał do siebie. – Niż nie czuć wcale.