Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Czasami budzę się z poczuciem, że coś jest nie tak. Jakby świat, który zostawiłem za sobą w nocnym mroku, próbował mnie jeszcze do siebie przyciągnąć. Dziś jednak uczucie to było jak uderzenie w brzuch – brutalne, nagłe i pozbawione litości. Zanim otworzyłem oczy, wiedziałem, że śniłem coś strasznego. Coś, co zostawiło we mnie ślad, jak bliznę wypaloną na skórze.

   Anna... Jej imię przeszywało moje myśli, nim jeszcze w pełni wróciłem do rzeczywistości. Leżałem w ciemnościach, wsłuchując się w swój przyspieszony oddech. Wiedziałem, że to tylko sen, ale wciąż czułem jego ciężar – ciężar, który zdawał się przygniatać mnie do łóżka.

   W śnie wszystko zaczęło się tak zwyczajnie. Anna, jak zawsze, była pełna energii, pełna życia. Jej śmiech rozbrzmiewał w naszym małym mieszkaniu na obrzeżach Chicago, gdzie każdy kąt nosił ślad naszej miłości. Wieszaliśmy nowe firanki do salonu. Była w ciąży – ósmy miesiąc, brzuszek zaokrąglony jak obietnica nowego życia. Mówiła coś o tym, że nasza córeczka na pewno będzie lubić jasne kolory, bo Anna zawsze je uwielbiała.

   Ale potem... potem coś poszło nie tak. Wspięła się na stołek, choć mówiłem, żeby tego nie robiła. Jeszcze zanim zdążyłem zareagować, stołek zachwiał się, a ona spadła. Było to jak w zwolnionym tempie – jej ciało opadające na podłogę, dłonie instynktownie wyciągnięte przed siebie. Usłyszałem głuchy dźwięk, potem jej krzyk. Krzyk, który rozrywał moje serce.

   Krew. Było jej za dużo. W panice złapałem kluczyki i pomogłem Annie wstać. Jej twarz była blada, oczy pełne bólu i strachu.

   – Patryk, coś jest nie tak... – powiedziała, a ja czułem, jak grunt usuwa mi się spod nóg.

   Szpital. Jasne światła, biegnący personel, a ja stojący w korytarzu, drżący, bezsilny. Pytania lekarzy zlewały się w jeden wielki chaos. Nie wiedziałem, co odpowiedzieć, bo jak można cokolwiek powiedzieć, kiedy świat rozpada się na kawałki?

   Czekałem. Minuty wydawały się godzinami, a godziny – wiecznością. Potem wyszedł lekarz. Jego mina mówiła wszystko, zanim jeszcze otworzył usta.

   – Przykro mi, zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy, ale...

   Reszty nie pamiętam. Pamiętam tylko, jak osunąłem się na krzesło, jakby wszystkie moje siły zostały wyssane w jednej chwili.

   Obudziłem się z okrzykiem. Serce waliło mi jak młot, a ciało pokrywał zimny pot. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że jestem w naszym łóżku, a ciepło obok mnie to Anna, śpiąca spokojnie. Jej oddech był równy, a dłoń delikatnie spoczywała na moim ramieniu.

   „To tylko sen” – powtarzałem sobie w myślach, próbując się uspokoić. Spojrzałem na nią, na jej twarz, na drobne zmarszczki wokół oczu, które zawsze pojawiały się, gdy się uśmiechała. Była cała. Była tu. Nasza córeczka wciąż była bezpieczna.

   Delikatnie przesunąłem rękę na jej brzuch. Czułem ciepło, puls życia, które tam rosło. Nie mogłem powstrzymać łez. Spływały cicho po moich policzkach, jak deszcz, który zmywa wszystko, co złe.

   – Kocham cię – wyszeptałem, choć wiedziałem, że nie słyszy. Potrzebowałem jednak wypowiedzieć te słowa. Potrzebowałem przypomnieć sobie, co jest prawdziwe.

   Leżąc tak, z dłonią na jej brzuchu, czułem, jak strach powoli ustępuje miejsca wdzięczności. Miałem wszystko, co najważniejsze. Annę. Naszą miłość. Nadzieję na przyszłość.

   Koszmar odszedł, choć jego echo wciąż dźwięczało gdzieś na dnie mojej duszy. Wtedy zrozumiałem coś ważnego. Nawet jeśli czasami budzę się w ciemnościach, nawet jeśli moje sny próbują mnie złamać, zawsze mam światło, które prowadzi mnie z powrotem do rzeczywistości. Annę. Moją Annę.

   Patryk siedział na podłodze swojego salonu, z gitarą opartą o kolano. Struny drgały pod jego palcami, wydobywając ciche, niemal melancholijne dźwięki. Zielone oczy mężczyzny wpatrywały się w przestrzeń, jakby szukał w niej odpowiedzi na pytania, których sam do końca nie potrafił sformułować. Blondwłose kosmyki opadały na jego czoło, przypominając mu o tym, jak bardzo był zmęczony. Jednak to nie koncerty ani wywiady go wyczerpywały. Myśli o nadchodzących zmianach w jego życiu zawładnęły jego umysłem.

   Anna, jego narzeczona, była teraz w ósmym miesiącu ciąży. W ich wspólnym mieszkaniu w Chicago każdy kąt przypominał im o nadchodzącej przyszłości. Kołyska, którą Patryk złożył w weekend, stała w sypialni, czekając na swojego małego lokatora. Na kuchennym stole leżał stos malutkich ubranek, które Anna pieczołowicie składała. Byli szczęśliwi, ale to szczęście było pełne niepokoju.

   Patryk kochał Annę bezgranicznie. Był wdzięczny za każdą chwilę spędzoną razem, za jej uśmiech, za delikatność jej głosu, kiedy mówiła o ich przyszłym dziecku. A jednak bał się. Czy będzie dobrym ojcem? Czy jego kariera pozwoli mu być obecnym w życiu dziecka? Czy Anna będzie szczęśliwa? Te pytania nie dawały mu spokoju.

   Pewnego wtorkowego popołudnia Anna zdecydowała, że czas odświeżyć mieszkanie.

   – Firanki w kuchni już dawno nie widziały pralki – powiedziała z uśmiechem, wskazując na koronkowe zasłonki. Patryk, widząc jej entuzjazm, zaoferował pomoc.

   – Ja to zrobię, kochanie. Ty powinnaś teraz odpoczywać – powiedział stanowczo.

   Ale Anna, jak to miała w zwyczaju, uparła się.

   – Nie jestem porcelanową lalą, Patryk. Dam sobie radę. – Choć w jego oczach widać było niepokój, w końcu ustąpił. Uśmiechnął się do niej, kłębiące się obawy chowając za maską spokoju.

   Kilka godzin później, kiedy firanki były już uprane i wysuszone, Anna postanowiła je powiesić. Patryk siedział w salonie, wertując tekst nowej piosenki, kiedy usłyszał hałas dochodzący z kuchni. Zerwał się na równe nogi i pobiegł w stronę drzwi. To, co zobaczył, zmroziło mu krew w żyłach. Anna leżała na podłodze, a obok niej przewrócony stołek.

   – Anna! – krzyknął, klękając przy niej. Jego dłonie drżały, gdy delikatnie dotknął jej ramienia. Anna otworzyła oczy, ale na jej twarzy malował się grymas bólu.

   – Nic mi nie jest... – wyszeptała, próbując się podnieść. Patryk jednak nie pozwolił jej wstać.

   – Nie ruszaj się. Zadzwonię po karetkę.

   Chociaż Anna upierała się, że to tylko drobny upadek, Patryk nie zamierzał ryzykować. Był zdeterminowany, by upewnić się, że ona i ich dziecko są bezpieczni. Lekarze w szpitalu potwierdzili, że wszystko jest w porządku. Anna miała jedynie kilka siniaków, a dziecko było zdrowe i w dobrym stanie. Mimo to Patryk nie mógł przestać myśleć o tym, co mogłoby się stać, gdyby nie był w pobliżu.

   Tej nocy, kiedy Anna spała spokojnie u jego boku, Patryk czuwał. W jego sercu kłębiła się mieszanka ulgi i strachu. Obiecał sobie, że będzie robił wszystko, by zapewnić swojej rodzinie bezpieczeństwo. Bycie ojcem miało być dla niego nowym wyzwaniem, ale wiedział jedno: był gotowy stawić czoła każdemu trudności, byle tylko Anna i ich dziecko były szczęśliwe.

   Rankiem, kiedy pierwsze promienie słońca wpadały przez okno, Anna obudziła się i spojrzała na Patryka.

   – Dziękuję, że zawsze o mnie dbasz – powiedziała cicho, kładąc dłoń na jego policzku. Patryk uśmiechnął się, a w jego oczach zajaśniała determinacja. Wiedział, że niezależnie od wszystkiego, będzie stał na straży swojego małego świata.

   Poranek w Chicago był spokojny, z delikatnym słońcem przesączającym się przez firany w loftowym mieszkaniu Patryka i Anny. Kuchnia, minimalistycznie urządzona, wypełniała się aromatem kawy i subtelnym dźwiękiem sztućców uderzających o talerze. Patryk, zielonooki blondyn o długich włosach, sięgnął po kolejny kawałek chrupiącego tosta. Jego spojrzenie, choć spokojne, miało w sobie cień zamyślenia.

   Anna, jego narzeczona, z uśmiechem przyglądała się jego ruchom. Uwielbiała te poranki, gdy życie wydawało się prostsze, a ich rozmowy krążyły wokół codziennych spraw.

   – Jak ci się spało? – zapytała, wlewając sobie odrobinę mleka do kawy.

   – Dobrze, ale śniło mi się coś dziwnego. Byliśmy na koncercie, ale scena była jak labirynt. Ciągle się gubiłem – odparł Patryk, nieco roztargniony. Przerwał jednak nagle, marszcząc brwi. W jego ustach pojawił się dziwny, metaliczny smak.

   Bez słowa sięgnął po serwetkę, a potem lekko splunął. Na białej tkaninie pojawił się mały, srebrzysty kawałek.

   – Co to jest? – zapytał bardziej siebie niż Annę. Przyjrzał się znalezisku i nagle poczuł, jak zimny dreszcz przechodzi mu po plecach.

   – To chyba plomba – odparła Anna, podchodząc bliżej. – Musisz iść do dentysty. Lepiej teraz, niż jak zacznie cię boleć.

   Patryk poczuł, jak serce zaczyna bić szybciej. W jednej chwili wspomnienia z dzieciństwa, kiedy siedział na fotelu dentystycznym, wróciły z brutalną siłą. Jego palce zacisnęły się na krawędzi stołu.

   – Nie, nie teraz. Nie mogę teraz. Przecież mamy jutro próbę.

   Anna spojrzała na niego stanowczo, ale z troską.

   – Patryk, wiem, że się boisz, ale to naprawdę konieczne. Zadzwonię do doktora Kowalskiego, on zawsze mnie ratował, jak miałam problem z zębami. Jest najlepszy w Chicago.

   Patryk oparł się plecami o oparcie krzesła, starając się złapać oddech. W jego głowie rozgrywała się prawdziwa burza. Myśl o sterylnym gabinecie, jasnym świetle i odgłosie wiertła była niemal nie do zniesienia. Przecież był wokalistą – występował przed tysiącami ludzi, stając twarzą w twarz z ich energią. A jednak ten mały kawałek metalu sprawił, że poczuł się jak przestraszone dziecko.

   Anna, widząc jego napięcie, uklękła obok niego i położyła dłoń na jego ramieniu.

   – Poradzisz sobie. Jesteś najsilniejszym facetem, jakiego znam. Poza tym wiesz, jak bardzo dbasz o swój wizerunek. Nie możesz występować z zepsutym zębem – uśmiechnęła się delikatnie, starając się rozładować atmosferę.

   Po chwili milczenia Patryk kiwnął głową.

   – Dobrze. Ale nie obiecuję, że będę spokojny.

   Następnego dnia, kiedy nadszedł czas wizyty, Patryk czuł się jak skazaniec idący na egzekucję. Gabinet doktora Kowalskiego był nowoczesny i przytulny, z pastelowymi kolorami na ścianach i cichą muzyką w tle. Jednak dla niego był to jedynie tło dla nieuchronnej męki.

   Gdy usiadł na fotelu, poczuł, jak jego oddech staje się płytki. Doktor Kowalski, starszy mężczyzna o łagodnym wyrazie twarzy, uśmiechnął się do niego.

   – Patryk, spokojnie. To tylko plomba. Poradzimy sobie w chwilę – powiedział uspokajająco. Ale dla Patryka każde słowo wydawało się odległe, jakby docierało do niego przez gruby mur strachu.

   Kiedy wiertło zaczęło pracować, Patryk zamknął oczy, starając się skoncentrować na czymś innym. W jego głowie pojawiły się dźwięki muzyki, melodie, które komponował na potrzeby nowego albumu. Każda nuta była jak oaza w pustyni jego strachu.

   Po trzydziestu minutach wszystko było skończone. Patryk usiadł, wycierając usta chusteczką. Był wyczerpany, ale jednocześnie poczuł ulgę. Anna, która czekała na niego w recepcji, uśmiechnięta podeszła, widząc jego zadowoloną, choć wciąż bladą twarz.

   – Mówiłam, że dasz radę – powiedziała, chwytając go za rękę. Patryk, patrząc na nią, uświadomił sobie, jak wiele zawdzięcza jej wsparciu. Może i bał się dentysty, ale z nią u boku był w stanie zmierzyć się z każdym lękiem.

   Masz rację – odparł z uśmiechem. – Ale następnym razem może po prostu uniknę tosta na śniadanie.

   Anna roześmiała się, a Patryk po raz pierwszy tego dnia poczuł, że ma pełną kontrolę nad sytuacją.

   Budzi mnie jasne, zimowe słońce, które przedziera się przez zasłony w sypialni. Otwieram jedno oko, potem drugie, próbując powrócić do rzeczywistości. Głowa lekko mi pulsuje po wczorajszym koncercie i późnym spotkaniu z zespołem. Na stoliku nocnym leży nieotwarta butelka wody, na której widok czuję wyrzuty sumienia – wczoraj byłem zbyt zmęczony, żeby się nią zainteresować. Sięgam po nią teraz i piję kilka dużych łyków. Przypominam sobie, że dzisiaj nie muszę nigdzie się spieszyć. Mogę się wylegiwać do południa.

   Leżę z zamkniętymi oczami, pozwalając myślom błądzić. W głowie przewijają mi się wspomnienia: pulsująca energia tłumu podczas koncertu, światła sceniczne, które rozświetlały twarze ludzi śpiewających z nami. Poczucie jedności, jakie daje muzyka, zawsze mnie wzrusza. Jednocześnie pojawia się cichy niepokój – czy dzisiejsza popularność nie jest chwilowa? Czy zdołamy utrzymać ten poziom, czy może zgaśniemy jak wiele innych zespołów?

   Przewracam się na bok i otwieram oczy. Anna leży obok, ale jej twarz zdradza, że nie śpi. Jej piękne, ciemne oczy patrzą w sufit, a usta układają się w delikatny grymas. Od razu czuję, że coś jest nie tak.

   – Dobry poranek – mówię cicho, próbując rozjaśnić atmosferę. Odpowiada mi tylko półuśmiech, ale w jej oczach widzę zmęczenie i smutek.

   Wstaję z łóżka, przeciągam się i rzucam szybkie spojrzenie na swoje odbicie w lustrze. Długie blond włosy są w chaosie – rezultat spania na mokro. Zielone oczy wydają się trochę zamglone, ale trudno mi się temu dziwić. Zakładam dresy i idę do kuchni, mając nadzieję, że kawa poprawi zarówno mój nastrój, jak i jej. W międzyczasie próbuję rozweselić Annę rozmową, ale jej odpowiedzi są krótkie i wymuszone. Nie naciskam. Znam ją na tyle dobrze, by wiedzieć, że czasem po prostu potrzebuje przestrzeni.

   Podczas śniadania obserwuję ją kątem oka. Ma na sobie luźną bluzę, a włosy niedbale związane w kucyk. Wygląda delikatnie i trochę przygaszona, co sprawia, że coś we mnie mięknie. Wiem, że to chwiejny dzień. Takie się zdarzają, choć nigdy nie przywykłem do patrzenia na jej smutek. Postanawiam działać.

   – Wyjdę na chwilę – oznajmiam, wkładając kurtkę. – Będę zaraz z powrotem.

   Anna unosi brwi, wyraźnie zdziwiona, ale nic nie mówi. Gdy zamykam drzwi, czuję, jak świeże, chłodne powietrze uderza mnie w twarz. Idę szybkim krokiem w stronę pobliskiej kwiaciarni, mając nadzieję, że coś tak prostego jak bukiet róż i czekoladki wywoła uśmiech na jej twarzy. Wybieram kwiaty – czerwone, pełne, pachnące. Do tego starannie zapakowane pudełko pralinek.

   Wracając, czuję lekki niepokój. Czy to wystarczy? Czy Anna w ogóle będzie chciała się otworzyć? Znam ją dobrze, ale czasem jej emocje wydają mi się labiryntem bez wyjścia. Gdy otwieram drzwi mieszkania, ona siedzi na kanapie, z kubkiem herbaty w dłoniach. Widać, że trochę się uspokoiła.

   – To dla ciebie – mówię, wręczając jej kwiaty i czekoladki. Przez chwilę patrzy na mnie zaskoczona, a potem jej twarz rozjaśnia się uśmiechem. Nie wielkim, ale szczerym.

   – Dziękuję, Patryk – mówi cicho. Jej oczy błyszczą, ale tym razem nie od smutku. – Jesteś cudowny. Przepraszam, że byłam dzisiaj taka trudna. Rano dostałam okres. Wszystko mnie irytowało, nawet bez powodu.

   Śmiejemy się razem, a napięcie, które wisiało w powietrzu, ustępuje miejsca ciepłej, lekkiej atmosferze. Przytulam ją mocno, a w tym uścisku czuję, że znowu jesteśmy w harmonii. Życie z Anną jest jak nasza muzyka – pełne emocji, czasem trudne, ale zawsze warte wysiłku.

   Dzień zaczął się spokojnie, niemal leniwie. Promienie zimowego słońca wpadały przez duże okna naszego mieszkania w Chicago, rozlewając się ciepłymi smugami na drewnianej podłodze. Siedziałem przy kuchennym stole, wciąż lekko rozespany, z kubkiem gorącej kawy w dłoni. Anna, moja narzeczona, przysiadła obok, delikatnie przesuwając w moim kierunku talerz z jajecznicą i grzankami.

   Spojrzałem na nią i uśmiechnięty powiedziałem:

   – Wygląda na to, że mamy dzisiaj spokojny poranek. Zero telefonów, zero nagłych spraw.

   Anna odwzajemniła uśmiech, poprawiając kosmyk ciemnych włosów, który opadł jej na twarz.

   – No to cieszmy się chwilą spokoju. Zasłużyłeś na to po tych wszystkich koncertach.

   Wziąłem kęs grzanki, zadowolony z jej smaku, kiedy nagle poczułem coś twardego w ustach. Zatrzymałem się na moment, zdezorientowany. Wyplułem to na dłoń, a moim oczom ukazał się mały, srebrzysty kawałek metalu. Plomba. Moje serce momentalnie zabiło szybciej.

   – No nie... – mruknąłem do siebie, podnosząc wzrok na Annę. – Chyba straciłem plombę.

   Anna spojrzała na mnie z troską.

   – Musisz pójść do dentysty. Nie możesz tego tak zostawić, Patryk.

   Wzruszyłem ramionami, próbując zbagatelizować sprawę, choć w środku już odczuwałem dreszcz niepokoju.

   – Może jakoś to wytrzymam. Na razie nie boli.

   Anna uniosła brew, a jej ton zmienił się na bardziej stanowczy.

   – Nie ma mowy. Zaraz umówię ci wizytę.

   Nie miałem siły dyskutować, zwłaszcza że wiedziałem, że ma rację. Mimo to, kiedy Anna sięgnęła po telefon, poczułem się jak skazaniec na drodze do sali przesłuchań. Dentysta. Nawet samo słowo budziło we mnie niewyraźne wspomnienia z dzieciństwa – ból, dźwięk wiertła, zimne światło lampy.

***

   Kilka godzin później siedziałem w poczekalni gabinetu stomatologicznego. Wnętrze było przytulne – pastelowe ściany, wygodne fotele, cicha muzyka w tle. Mimo to nie mogłem się uspokoić. Moje długie palce bawiły się skrawkiem nitki, która wystawała z mankietu mojej kurtki. W głowie kręciły się wszystkie możliwe scenariusze – od lekkiego dyskomfortu po nieznośny ból.

   „Może powiem, że muszę wyjść? – pomyślałem. „Znajdę wymówkę, wrócę do domu i jakoś to przeczekam”.

   Ale zanim zdążyłem podjąć decyzję, drzwi gabinetu otworzyły się, a recepcjonistka spojrzała na mnie z uśmiechem.

   – Panie Patryku, zapraszamy.

   Poczułem, jak żołądek przewraca się w środku. Wstałem jak w transie i ruszyłem za nią do gabinetu. Dentysta, niski mężczyzna o pogodnej twarzy, powitał mnie serdecznie.

   – Nie ma się czego bać – powiedział, jakby czytając w moich myślach. – Tylko sprawdzimy, co się stało.

   Usiadłem na fotelu, czując się jak aktor w najgorszym horrorze. Chociaż początkowo byłem spięty, to z każdą minutą czułem, jak napięcie powoli opada. Dentysta był profesjonalny i spokojny, a jego głos miał w sobie coś uspokajającego.

   – To niewielkie uszkodzenie – powiedział po chwili. – Plomba będzie wymieniona szybko i bezboleśnie.

   Rzeczywiście, cały zabieg trwał nie więcej niż dwadzieścia minut. Kiedy dentysta zakończył pracę, poczułem się niemalże głupio za swoje obawy.

***

   Wracając do domu, spojrzałem na swoje odbicie w witrynie sklepowej. Długie blond włosy były lekko rozwichrzone, a zielone oczy patrzyły na mnie z mieszaniną ulgi i lekkiego wstydu.

   – Strach ma wielkie oczy – mruknąłem pod nosem, uśmiechając się do siebie. Wiedziałem, że następnym razem będzie mi łatwiej przekroczyć te drzwi.