Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Patryk siedział na skórzanej kanapie w swoim przestronnym salonie, wpatrując się w martwy ekran telewizora. Wokół panowała cisza, przerywana jedynie cichym tykaniem zegara na ścianie. Jego dłonie spoczywały na kolanach, a zielone oczy, które kiedyś zdawały się rozświetlać każdą scenę, teraz były przygaszone i pełne bólu. Myśli Patryka wciąż krążyły wokół Anny.

   Anna. Była jego menadżerką, przyjaciółką, powierniczką. To dzięki niej jego zespół osiągnął sukces, o którym niegdyś tylko marzył. Ale dla Patryka Anna była kimś więcej. Od miesięcy nie mógł przestać myśleć o jej ciepłym uśmiechu, bystrym spojrzeniu i tym, jak zawsze potrafiła dodać mu otuchy. Była jak promyk słońca w jego życiu, które często spowijały ciemne chmury. W końcu zebrał się na odwagę i wyznał jej swoje uczucia. Ale reakcja Anny nie była taka, jakiej się spodziewał.

   Pamiętał tamten wieczór, jakby wydarzył się wczoraj. Spotkali się w małej kawiarni, w której kiedyś spędzali godziny, omawiając plany koncertów i nowe pomysły na piosenki. Patryk, mimo lęku, wyznał jej, co czuje. W jego głosie drżała nadzieja, ale też niepewność. Anna nie odpowiedziała od razu. Jej oczy zaszkliły się, jakby walczyła z własnymi emocjami, ale zamiast słów usłyszał jedynie ciche: "Muszę to przemyśleć". Po tym wieczorze Anna zniknęła. Żadnych telefonów, żadnych wiadomości. Tydzień ciszy, który dla Patryka wydawał się wiecznością.

   Przez ten czas myśli mężczyzny były jak wir, pochłaniający go coraz głębiej. Czy przesadził? Czy zniszczył ich relację? Czy Anna odwróciła się od niego na zawsze? Codziennie spoglądał na telefon, oczekując choćby najmniejszego znaku od niej, ale nic się nie działo. Cisza była nie do zniesienia, a samotność, którą czuł, zaczęła przytłaczać go coraz bardziej.

   Kiedy w końcu telefon zadzwonił, Patryk niemal go upuścił. Na wyświetlaczu pojawiło się imię Anny. Jego serce przyspieszyło, a dłonie zaczęły lekko drżeć. Odebrał, starając się zachować spokój, choć wewnątrz czuł się jak roztrzęsiony chłopiec.

   – Patryk? – Jej głos brzmiał cicho, jakby była równie zdenerwowana, co on. – Możemy się spotkać? To ważne.

   Nie potrafił wydusić z siebie nic więcej niż krótkie: „Oczywiście”. Ustalili miejsce i godzinę, a potem rozmowa zakończyła się tak szybko, jak się zaczęła. Patryk spojrzał na zegar. Do spotkania zostały dwie godziny, które wydawały się rozciągać w nieskończoność.

   W końcu, kiedy nadszedł czas, Patryk zjawił się w małej kawiarni na obrzeżach miasta. Było to ich ulubione miejsce, z dala od zgiełku i błysku fleszy. Anna już tam była. Siedziała przy jednym z okien, trzymając w dłoniach filiżankę herbaty. Wyglądała inaczej niż zwykle – była zamyślona, a jej oczy, choć zawsze pełne energii, teraz wydawały się zmęczone.

   Patryk podszedł do niej, a ona spojrzała na niego, próbując się uśmiechnąć. Usiadł naprzeciwko niej, czując, jak napięcie między nimi niemal fizycznie wypełnia przestrzeń.

   – Dziękuję, że przyszedłeś – zaczęła, bawiąc się łyżeczką. – Wiem, że ostatni tydzień musiał być dla ciebie trudny. Dla mnie też był.

   Patryk nic nie powiedział. Czekał, choć jego serce biło jak oszalałe.

   – Patryk, jesteś dla mnie bardzo ważny. Bardziej, niż kiedykolwiek myślałam, że ktoś może być. Kiedy powiedziałeś mi, co czujesz, poczułam... – urwała na chwilę, jakby szukała odpowiednich słów. – Poczułam się zagubiona. Bałam się, że jeśli coś pójdzie nie tak, stracimy to, co mamy. A jednocześnie... – Spojrzała na niego z iskrą w oku, która zaczęła przypominać dawną Annę. – Nie mogę zaprzeczyć, że też coś do ciebie czuję.

   Patryk wstrzymał oddech. Czy to były te słowa, na które czekał?

   Anna kontynuowała:

   – Ale muszę być szczera. To wszystko mnie przeraża. Twój świat jest pełen blasku, koncertów, fanek, a ja... ja zawsze byłam w cieniu. Nie wiem, czy potrafię być częścią twojego życia na takich zasadach. Boję się, że to mnie przerośnie.

   Patryk pochylił się, próbując złapać jej spojrzenie.

   – Anna, ja... Ja nie potrzebuję tego wszystkiego. Nie potrzebuję blasku, jeśli nie ma w nim ciebie. To ty jesteś dla mnie najważniejsza. Nie zależy mi na niczym innym, jeśli miałbym cię stracić.

   Jej oczy zaszkliły się, a na ustach pojawił się delikatny uśmiech.

   – Chciałabym w to wierzyć – szepnęła. – Ale musimy iść powoli. Dajmy sobie czas, dobrze? Nie chcę niczego zepsuć.

   Patryk skinął głową, czując, jak ciężar spada z jego serca. Wiedział, że droga przed nimi nie będzie łatwa, ale pierwszy krok został zrobiony. Siedzieli jeszcze długo, rozmawiając, jak dawniej, powoli odbudowując to, co mogło być początkiem czegoś pięknego.

   Kiedy wieczór dobiegł końca, Patryk odprowadził Annę do jej samochodu. Zanim wsiadła, spojrzała na niego jeszcze raz.

   – Dziękuję, że nie odpuściłeś – powiedziała cicho, a potem zniknęła w noc.

   Patryk stał przez chwilę, patrząc za nią, a w jego sercu, po raz pierwszy od dawna, zagościła iskra nadziei.

   Chicago spowite było zimowym chłodem, a wiatr, jak to bywa w Wietrznym Mieście, przeszywał nawet najgrubsze warstwy ubrań. Patryk, zielonooki, długowłosy blondyn, znany wokalista popularnego zespołu rockowego, wpatrywał się przez okno taksówki, która zmierzała w kierunku małego, niepozornego budynku w północnej części miasta. Po raz pierwszy od wielu lat czuł się tak zagubiony, że zdecydował się na krok, który jeszcze niedawno wydawał mu się zbędny – wizytę u psychologa.

   Jego życie, choć z zewnątrz wyglądało na idealne, pełne było napięcia i samotności. Światła reflektorów, wiwatujące tłumy, fanatyczni fani – wszystko to miało swoją cenę. Ale tym, co najbardziej dręczyło Patryka, była jego relacja z Anną. Była jego menadżerką i przyjaciółką, osobą, na której zawsze mógł polegać. Była też kimś, kogo kochał w sposób, którego nie mógł wyrazić.

   Nie mógł jej tego powiedzieć – nie tylko dlatego, że bał się jej reakcji, ale też dlatego, że Anna była w związku. Widok jej uśmiechu, gdy rozmawiała przez telefon ze swoim partnerem, był dla niego jak nóż w serce. Mimo to nie potrafił odsunąć jej od siebie. Każda chwila spędzona z nią była jednocześnie błogosławieństwem i przekleństwem.

   Gdy tak siedział w taksówce, myśli o Annie nawiedzały go jak duchy. Czy była świadoma jego uczuć? Czy kiedykolwiek zauważyła, jak jego głos łamał się, gdy wypowiadał jej imię? Może właśnie dlatego postanowił spotkać się z psychologiem. Musiał znaleźć sposób, by sobie z tym poradzić. Nie mógł pozwolić, by te emocje go zniszczyły.

   Dotarł na miejsce kilka minut przed czasem. Budynek był prosty, bez żadnych ozdób, jakby celowo miał ukrywać historie ludzi, którzy go odwiedzali. Wewnątrz panowała atmosfera przytłaczającego spokoju – ciche rozmowy, szelest przewracanych stron czasopism, dźwięk stukania butów o podłogę.

   Patryk usiadł na jednym z krzeseł w poczekalni. Otaczali go ludzie w różnym wieku, wszyscy zamknięci w swoich myślach. Nikt nie zwracał na niego uwagi, co było dla niego rzadkością. Jako wokalista zespołu rockowego był przyzwyczajony do tego, że ludzie go rozpoznawali. Tu jednak był tylko kolejną osobą w kolejce do rozmowy o swoich problemach.

   Gdy jego nazwisko zostało wywołane, poczuł, jak serce przyspiesza mu rytm. Wstał i wszedł do gabinetu, gdzie czekał na niego psycholog – starszy mężczyzna o łagodnym spojrzeniu i spokojnym głosie. Po krótkim przywitaniu Patryk usiadł na fotelu i przez chwilę wpatrywał się w swoje dłonie, zanim zaczął mówić.

   – Nie wiem, od czego zacząć – powiedział w końcu, a jego głos zabrzmiał ciszej niż zwykle. – Może od tego, że czuję się... pusty. Chyba nigdy nie czułem się tak samotny jak teraz.

   Psycholog skinął głową, zachęcając go do kontynuowania. Patryk zaczął opowiadać o swoim życiu – o koncertach, o presji bycia w centrum uwagi, o tym, jak jego sukcesy wydawały się niczym w porównaniu do bólu, jaki nosił w sercu. W końcu dotarł do tematu Anny.

   – Ona jest... wszystkim – powiedział, a jego głos zadrżał. – Jest moją przyjaciółką, moją menadżerką. Bez niej nie byłoby mnie tutaj. Ale jest coś więcej. Kocham ją. I to mnie niszczy.

   Opowiedział o swoich uczuciach, o walce, jaką toczył każdego dnia, by je ukryć. Psycholog słuchał uważnie, nie przerywając, jedynie czasem zadając pytania, które pomagały Patrykowi lepiej zrozumieć swoje emocje. Rozmowa trwała ponad godzinę, a kiedy nadszedł czas, by ją zakończyć, Patryk poczuł, że choć nie znalazł jeszcze rozwiązania, zrobił pierwszy krok ku uporządkowaniu swojego życia.

   Wychodząc z gabinetu, odetchnął głęboko. Zimne powietrze uderzyło go w twarz, ale tym razem wydawało się mniej przytłaczające. Czy czuł się lepiej? Może odrobinę. Ale przede wszystkim czuł, że nie jest już sam w swojej walce. I to było coś.

   Patryk ruszył w stronę domu, a jego myśli znów wróciły do Anny. Wiedział, że czeka go jeszcze długa droga, ale pierwszy krok został zrobiony. I to dawało mu nadzieję, że kiedyś znajdzie odpowiedź na pytanie, które tak długo go dręczyło: jak żyć, kochając kogoś, kto nigdy nie będzie jego?

   Deszczowe popołudnie w Chicago złowieszczo wpędzało miasto w szarość. Krople uderzały o szyby luksusowego apartamentu w sercu miasta, gdzie Patryk z hukiem zamknął drzwi za sobą. W uszach wciąż dźwięczały mu słowa psychologa, ale nie potrafił ich poukładać. Jego myśli krążyły wokół jednego imienia: Anna. Kobieta, która była jego opoką, jego przewodniczką i muzą, a jednocześnie jego największym cierpieniem.

   Sięgnął po gitarę stojącą w kącie i usiadł na kanapie. Struny brzmiały znajomo, lecz ich dźwięk był pusty, pozbawiony dawnego życia. Patryk zamknął oczy, starając się odnaleźć melodię, która mogłaby przynieść ulgę. Zamiast tego pojawiła się cisza, przytłaczająca i nieustępliwa.

   Patryk nie był pewien, kiedy zaczął zakochiwać się w Annie. Może to był jej śmiech, kiedy po raz pierwszy spotkali się na rozmowie o współpracy? A może jej determinacja i pasja, która przerastała nawet jego własne ambicje? Była dla niego wszystkim, ale dla niej on był tylko przyjacielem i podopiecznym. Ostatnia rozmowa z psychologiem wybrzmiewała w jego głowie: „Musisz zaakceptować, że nie wszystko w życiu układa się tak, jak chcemy. Miłość to nie zawsze droga w dwie strony”.

   Rozumiał, ale serce go nie słuchało. Gdy patrzył na telefon, widząc niewiadomą ilość nieodebranych wiadomości od członków zespołu i przyjaciół, jego ręka zawisała w powietrzu. Nie chciał rozmawiać. Każde słowo wydawało się zbyt błahe, zbyt obojętne w obliczu tego, co przeżywał. Odcinał się od wszystkiego i wszystkich.

   Każdy dzień w apartamencie był podobny do poprzedniego. Budził się późno, wpatrując się w sufit. Czasem przez godzinę potrafił analizować jeden szczegół wystroju wnętrza, tylko po to, by uniknąć myśli o Annie. Jego muzyka, kiedyś wyraz jego duszy, stała się cichą towarzyszką melancholii.

   Ale czas płynął, nieubłaganie i nieodwracalnie. Pewnego dnia, podczas przeglądania płyt, natknął się na stary album zespołu. Na okładce widniało jego młodsze, pełne życia oblicze. Patrzył na siebie z przeszłości i zaczął zastanawiać się, gdzie zgubił tego chłopaka, który marzył o podbiciu świata. Anna zawsze powtarzała, że jego siłą jest nie tylko głos, ale również zdolność poruszania serc.

   Właśnie wtedy zrozumiał, że nie mógł dłużej tkwić w tej stagnacji. Zacisnął pięści, jakby chciał pochwycić własną determinację. Miłość do Anny była bolesna, ale nie mogła być jego całym życiem. Powoli zaczął zmieniać swoje nawyki. Wyszedł na spacer, wciągnął w płuca zimne, mroźne powietrze. Zaczął komponować nowe utwory, wlewając w nie całą gorycz i frustrację, ale też nadzieję.

   Każdego dnia było nieco łatwiej. Tydzień po tygodniu, Patryk zaczynał odczuwać, jak rany w jego sercu powoli się goją. Anna pozostawała częścią jego życia, ale już nie przytłaczała każdej myśli. Znów zaczął wychodzić z przyjaciółmi, grać z zespołem i marzyć o przyszłości, w której będzie szczęśliwy – nawet jeśli Anna nie będzie jej częścią.

   Pewnego wieczoru, stojąc na balkonie swojego apartamentu, patrzył na rozświetlone ulice Chicago. Poczuł się lekki, wolny. Nie był już tym samym człowiekiem, który kilka tygodni wcześniej sięgał dna w samotności. W jego oczach była teraz siła – nie tylko wokalisty, ale przede wszystkim mężczyzny, który odnalazł siebie.

   Nazywam się Patryk. Mam długie blond włosy, zielone oczy, które, jak mówią niektórzy, przypominają kolor wiosennej trawy, i jestem wokalistą w jednym z popularniejszych zespołów rockowych w Chicago. Moje życie to ciągłe występy, podróże i imprezy. Ale dziś nie chcę opowiadać o scenie, świetle reflektorów czy owacjach publiczności. Chcę opowiedzieć o tym, co wydarzyło się pewnego zwykłego poranka, gdy po prostu wziąłem prysznic.

   Woda spływała po moim ciele, ciepła i kojąca. Zamknąłem oczy, pozwalając kroplom uderzać o skórę w rytmie niemal hipnotycznym. W takich chwilach zawsze czuję się odcięty od reszty świata. To moment tylko dla mnie – bez hałasu miasta, bez fanów, bez presji. Po chwili wyłączyłem wodę, wytarłem się i stanąłem przed lustrem. Para osiadła na jego powierzchni, a ja przeciągnąłem ręcznikiem, by odsłonić swoje odbicie.

   Przez chwilę patrzyłem na siebie bez większych emocji, ale potem moja uwaga skupiła się na szczegółach. Moja szczęka, niegdyś wyraźnie zarysowana, wydawała się mniej widoczna. Na brzuchu dostrzegłem warstwę tłuszczu, która jeszcze rok temu była niewidoczna. Nie byłem otyły, ale coś we mnie zaczęło mnie uwierać. Złapałem się za bok, ściskając skórę między palcami, i pomyślałem: „Muszę coś z tym zrobić”.

   Wieczorem tego samego dnia otworzyłem laptopa i zacząłem przeglądać informacje o zdrowym odżywianiu i ćwiczeniach. Zdecydowałem: od jutra wszystko się zmienia. Pierwszy krok? Zrezygnować z fast foodów, które często towarzyszyły naszym trasom koncertowym. Następnie zacząć regularnie biegać. Nie wiedziałem jeszcze, jak trudna będzie ta droga, ale byłem gotów spróbować.

   Pierwszy poranek był wyzwaniem. Budzik zadzwonił o szóstej, a moje ciało krzyczało, żeby zostać w łóżku. Ale wstałem. Założyłem sportowe buty i wybiegłem na ulicę. Chicago o tej porze było niemal puste. Miasto, które znałem z nocnego życia, wyglądało zupełnie inaczej. Powietrze było chłodne, ale orzeźwiające. Moje nogi poruszały się powoli, niemal ociężale, ale z każdym krokiem czułem, jak serce zaczyna bić szybciej, a oddech staje się głębszy.

   Przez pierwsze tygodnie było ciężko. Każde wyjście na jogging było walką z samym sobą. Mój umysł podsuwał mi tysiące wymówek: „Jesteś zmęczony po koncercie”, „Zasługujesz na odpoczynek”, „I tak dobrze wyglądasz, po co się męczyć?”. Ale nie poddałem się. Dzień po dniu budziłem się, zakładałem buty i wychodziłem.

   Zmieniłem też swoją dietę. Zacząłem gotować w domu – coś, co wcześniej wydawało mi się stratą czasu. Warzywa, owoce, chude mięso, ryby – wszystko to stało się podstawą mojego menu. Ograniczyłem alkohol, choć na początku było trudno odmówić sobie piwa po koncercie. Z czasem jednak zacząłem czuć się lepiej. Moje ciało stawało się lżejsze, a umysł jaśniejszy.

   Minęło sześć miesięcy. Pewnego dnia znowu stanąłem przed lustrem, tym razem bez obaw. Patrzyłem na swoje odbicie i widziałem kogoś innego – kogoś silniejszego, pewniejszego siebie. Straciłem dziesięć kilogramów. Moje ramiona były bardziej zarysowane, brzuch płaski, a szczęka znów miała wyraźny kształt. Uśmiechnąłem się do siebie, dumny z tego, co osiągnąłem.

   To nie była tylko fizyczna przemiana. W tym czasie nauczyłem się dyscypliny, wytrwałości i tego, jak ważne jest dbanie o siebie. Moje życie na scenie nabrało nowego wymiaru – miałem więcej energii, by dawać z siebie wszystko. Fani zauważyli zmianę i chwalili mnie, ale najważniejsze było to, co czułem wewnątrz. Każdego dnia przypominałem sobie, że to ja jestem odpowiedzialny za swoje życie i że mogę je kształtować tak, jak chcę.

   Teraz bieganie stało się moim codziennym rytuałem. Nie myślę już o tym jako o obowiązku, lecz jako o czasie dla siebie, w którym mogę oczyścić umysł i poczuć, że naprawdę żyję. Kiedy biegnę przez ulice Chicago, czuję, jak wiatr rozwiewa moje włosy, a serce bije w rytmie, który sam sobie narzuciłem. I wiem, że niezależnie od tego, co przyniesie przyszłość, poradzę sobie. Bo w końcu to ja jestem Patryk – zielonooki, długowłosy blondyn, który nie tylko śpiewa o marzeniach, ale też je realizuje.

   Kiedy wracam do apartamentu, miasto za oknami mojego auta wciąż tętni życiem. Chicagowskie ulice migoczą neonami, a noc wydaje się być bez końca. Nie odwracam głowy, nie przyglądam się przechodniom. Trzymając kierownicę, czuję napięcie w palcach. W uszach dudnią mi jeszcze słowa psychologa. „Musisz pozwolić sobie na przeżywanie tego, Patryk. Nie ma w tym nic złego. To część procesu”.

   Proces. Jakie to bezduszne słowo. Brzmi jak instrukcja obsługi, jak coś mechanicznego, co wystarczy włączyć, aby działało. A przecież to, co czuję, nie jest mechaniczne. Jest chaotyczne, gorące, przeszywające. Miłość do Anny... to coś, czego nie da się po prostu wyłączyć jednym kliknięciem.

   Zatrzymuję się przed budynkiem, w którym mieszkam. Elegancki apartamentowiec w centrum miasta, z widokiem na jezioro Michigan. Wszystko tutaj wydaje się być na swoim miejscu. Luksusowe wnętrza, porządek, bezpieczeństwo. Ale wewnątrz mnie? Tam panuje burza.

   W windzie patrzę na swoje odbicie w lustrze. Zielone oczy są zmęczone, jakby straciły ten blask, który dawniej przyciągał ludzi. Włosy opadają mi na twarz, trochę niedbale, ale nie dbam o to. Kiedyś Anna powiedziała, że wyglądam jak ktoś wyciągnięty z lat siedemdziesiątych. Zaśmiała się wtedy, a ja przez chwilę uwierzyłem, że moglibyśmy być czymś więcej niż przyjaciółmi i współpracownikami.

   Wchodzę do mieszkania. Jest cicho, zbyt cicho. Odkładam klucze na stół i rzucam kurtkę na oparcie krzesła. W kuchni czeka na mnie niedopity kubek kawy z rana. Nie zapalam światła. Zasłony są otwarte, a nocne światła miasta wpadają do środka, rzucając cienie na ściany. Czuję ciężar tej ciszy. Jest jak niewidzialny kokon, który powoli mnie dusi.

   Siadam na kanapie, opierając głowę na dłoniach. Myślę o niej. O jej uśmiechu, o tym, jak delikatnie poprawia okulary, kiedy się denerwuje. O jej głosie, który potrafi być jednocześnie stanowczy i kojący. Jestem świadomy, że nigdy nie odwzajemni moich uczuć. Próbowałem ją zrozumieć, zaakceptować, a jednak za każdym razem wracam do punktu wyjścia.

   Czemu to zrobiłem? Czemu pozwoliłem sobie na to? Mógłbym być silniejszy, mógłbym nie dopuścić do tego, aby jej obecność tak bardzo mnie definiowała. Ale przecież ona nie jest zwykłą kobietą w moim życiu. Jest moją menadżerką, przyjaciółką, powierniczką. Tylko tyle. I aż tyle.

   Przez kolejne dni moje życie przypomina powolne dryfowanie. Wstaję rano, jem coś na siłę, idę na próby z zespołem. Śpiewam, ale słowa wydają się obce, jakby nie były moje. Chłopaki to zauważają. Łukasz, nasz gitarzysta, próbował coś powiedzieć, ale odciąłem go krótkim spojrzeniem. Nikt nie pyta. Może się boją, a może po prostu nie chcą wiedzieć.

   Wieczory spędzam sam. Patrzę w okno, jak świat toczy się dalej. Zaczynam pisać nowe teksty. Zapełniam kartki słowami, które kipią bólem, tęsknotą, rozpaczą. Ale w tym wszystkim jest też coś innego. Coś na kształt ulgi. Jakby wyrzucenie tych uczuć na papier było pierwszym krokiem ku uwolnieniu.

   Mija kilka tygodni. Zaczynam dostrzegać drobne zmiany. Moje myśli o Annie przestają być tak wszechogarniające. Nie dlatego, że przestałem ją kochać, ale dlatego, że uczę się żyć z tą miłością inaczej. Zaczynam dostrzegać, że jest we mnie coś więcej niż tylko to uczucie. Że mam pasję, muzykę, przyjaciół, którzy mimo wszystko są przy mnie.

   Pewnego wieczoru, siedząc przy pianinie, patrzę na niedokończoną piosenkę. W końcu ją kończę. Słowa nie są już tylko o Annie. Są o mnie. O mojej drodze, o bólu i nadziei. Śpiewam je cicho, a potem głośniej. Czuję, jak ciężar powoli opuszcza moje ramiona.

   Kiedy patrzę na swoje odbicie w oknie, widzę kogoś, kto wciąż ma wiele do przepracowania. Ale widzę też kogoś, kto zaczyna odnajdywać siebie. Powoli, krok po kroku. I choć wiem, że Anna zawsze będzie częścią mnie, to teraz rozumiem, że nie jest całością.

   Zamykam oczy i oddycham głęboko. W końcu czuję, że mogę to zrobić. Mogę żyć dalej.