Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Deszcz zmywa wszystko – tak mawiała kiedyś babcia Patryka, spoglądając zza okna na strugi wody, spadające z nieba jakby zniecierpliwione ich ziemskim losem. Patryk, zielonooki, długowłosy blondyn i charyzmatyczny wokalista jednego z najbardziej rozpoznawalnych zespołów rockowych w kraju, nigdy do końca nie pojmował tej maksymy. A jednak, kiedy wracał z Anną ze spaceru wśród zacinającego, zimnego deszczu, przypomniał sobie te słowa. Być może dlatego, że w tej chwili czuł się, jakby coś w nim samym również się zmywało – fragment po fragmencie, kropla po kropli.

   Anna śmiała się, ściskając jego dłoń. Jej mokre włosy przylgnęły do twarzy, a uśmiech rozświetlał pochmurny krajobraz.

   – To nic, przemoczymy się, ale przynajmniej będzie co wspominać – rzuciła z beztroską. Patryk spojrzał na nią i po raz kolejny zastanowił się, czym zasłużył na taką kobietę. Anna – delikatna, cierpliwa, kochająca – wydawała się być jedynym stałym punktem w jego chaotycznym, wypełnionym trasami koncertowymi i burzliwymi emocjami życiu.

   Gdy wrócili do mieszkania, oboje trzęśli się z zimna. Patryk podał Annie koc, a sam szybko zaparzył herbatę. Wieczór upłynął spokojnie, choć w głowie Patryka zaczęły kiełkować myśli, które nie dawały mu spokoju. Czuł, że deszcz tego dnia zmył nie tylko kurz z ulic, ale i zasłonę, pod którą ukrywał przed sobą pewne niewygodne prawdy.

   Kiedy obudził się następnego dnia, wiedział, że coś jest nie tak. Ból gardła, zatkany nos i paląca gorączka sprawiły, że ledwo był w stanie podnieść głowę z poduszki. Anna, zaniepokojona, natychmiast przyniosła mu termometr i podała pierwsze leki.

   – Nie wstawaj, ja się wszystkim zajmę – powiedziała stanowczo, a jej ton głosu nie pozostawiał miejsca na sprzeciw.

   Leżąc w łóżku, owinięty kocem, Patryk poczuł, jakby czas zwolnił. Był to dla niego stan niemal obcy – zwykle jego dni wypełniały dźwięki gitar, bębnów i okrzyki tysięcy fanów. Teraz jednak jedynym dźwiękiem był szum deszczu za oknem i stukanie naczyń w kuchni, gdzie Anna przygotowywała dla niego rosół. Czuł się bezbronny, a zarazem dziwnie oczyszczony, jakby choroba zmusiła go do zatrzymania się i spojrzenia na swoje życie z innej perspektywy.

   Zaczął zastanawiać się nad wszystkim, co osiągnął. Popularność, bogactwo, uznanie – to wszystko wydawało się niczym w porównaniu z prostymi gestami, jakie wykonywała dla niego Anna. Jej obecność przypominała mu, że miłość nie jest hałasem, lecz ciszą. To nie krzyk tysięcy fanów, lecz ciepło jednej osoby, która otacza cię troską, gdy świat cię przytłacza.

   Anna weszła do pokoju z tacą. Na niej stał talerz gorącego rosołu, szklanka wody i kilka tabletek.

   – Proszę, zjedz – powiedziała z uśmiechem, siadając obok niego. Patryk spojrzał na nią i poczuł dziwną mieszaninę wdzięczności i wstydu. Wdzięczności za jej niezmienną dobroć, wstydu za to, że tak często pozwalał, by życie w blasku reflektorów przysłaniało to, co naprawdę ważne.

   – Dziękuję – powiedział cicho, sięgając po łyżkę. Anna uśmiechnięta dotknęła jego ramienia.

   – Nie musisz dziękować. Po prostu jedz i odpoczywaj.

   Patryk jadł powoli, a każda łyżka ciepłego rosołu zdawała się nieść ukojenie nie tylko dla jego chorego ciała, ale i dla duszy. Myśli w jego głowie wirowały, szukając punktu zaczepienia. Zaczął zastanawiać się nad naturą szczęścia. Czy było ono w owacjach na stojąco? W kolejnym sprzedanym albumie? A może w uśmiechu osoby, która podaje ci kubek herbaty, gdy świat wydaje się walić na głowę?

   Przypomniał sobie, jak pewnego razu, podczas koncertu, spojrzał w tłum i poczuł nagłe ukłucie samotności. Był otoczony ludźmi, a jednak czuł się pusty. Teraz, w małym pokoju, z mokrymi chusteczkami na nocnym stoliku i Anną u swojego boku, czuł się kompletny. Czyżby szczęście nie było hałasem, lecz ciszą? Czyżby nie było szukaniem, lecz znajdowaniem? Czyżby nie było światłem reflektorów, lecz blaskiem oczu ukochanej osoby?

   Patryk westchnął i zamknął oczy. Anna poprawiła koc, a potem usiadła obok niego, biorąc jego dłoń w swoją. Było coś niemal mistycznego w tej chwili – jakby czas zatrzymał się, dając mu szansę, by docenił to, co naprawdę ważne. Choroba, choć nieprzyjemna, stała się dla niego okazją do refleksji, do spojrzenia na życie z perspektywy, której na co dzień brakowało.

   – Anna... – Zaciekawiła się, słysząc jego cichy głos. – Wiesz, że jesteś dla mnie wszystkim, prawda?

   Jej oczy wypełniły się łzami, ale uśmiech nie zniknął z twarzy.

   – Wiem, Patryk. I ty dla mnie też jesteś wszystkim.

   Zasnął, trzymając jej dłoń, a deszcz za oknem wciąż padał, jakby chciał przypomnieć mu o swojej mocy oczyszczania. W tej ciszy, w tej chwili, Patryk zrozumiał, że życie to nie tylko wielkie momenty, ale też małe, ciche gesty, które potrafią wypełnić człowieka prawdziwym szczęściem.

   Wieczór w Chicago rozpoczynał się sennie. Chociaż miasto tętniło życiem, dla Patryka był to dzień wyjątkowy. Piątkowy wieczór miał się stać chwilą wytchnienia i celebracji, chwilą, która pozwoliłaby mu oderwać się od napięcia związanego z nadchodzącą premierą jego pierwszej solowej płyty. Właśnie dlatego zaprosił Annę, swoją narzeczoną, na kolację do jej ulubionej restauracji. Dzień wcześniej spędził godziny na planowaniu tego spotkania, choć Anna zawsze twierdziła, że nie potrzebuje wielkich gestów.

   Była to niewielka restauracja na uboczu, z przytulnym oświetleniem i jazzową muzyką w tle. Kelner przywitał ich z uśmiechem, prowadząc do stolika przy oknie, z którego rozpościerał się widok na tętniące światła Chicago. Anna, złotowłosa i promienna, była jak blask w jego życiu – naturalna i szczera. Jej ciepły uśmiech sprawił, że poczuł się spokojniejszy, jakby sam jej widok mógł rozwiać wszystkie jego obawy.

   – Jak się czujesz? – zapytała, kiedy usiedli, a on złapał jej dłoń, ściskając ją lekko.

   – Trochę zestresowany... Ale w dobrym sensie. Nie mogę się doczekać, kiedy wszyscy usłyszą, co stworzyłem. To... to jest inne niż granie z zespołem. Czuję, że pokazuję ludziom cząstkę siebie, taką najbardziej autentyczną.

   Anna spojrzała na niego z dumą. Była jego największą fanką, choć nigdy nie była nachalna w wyrażaniu tego. Miała w sobie naturalną lekkość, która pozwalała mu czuć się akceptowanym w całości – z jego sukcesami, obawami i tym, co nosił głęboko w sercu.

   – Będzie cudownie – odpowiedziała pewnym tonem. – Wiem, że ludzie zobaczą to, co ja widzę w twojej muzyce. Prawdziwą pasję, prawdziwe emocje. Masz w sobie to, co potrafi poruszyć ludzi, Patryk. Dlatego zawsze w ciebie wierzyłam.

   Jego zielone oczy, zwykle nieco zamglone melancholią, rozświetliły się na chwilę. Miał wrażenie, że Anna widzi go lepiej niż ktokolwiek inny. To właśnie ona pomogła mu uwierzyć, że może stworzyć coś więcej niż tylko kolejne rockowe hity. Przy niej nie był Patrykiem–wokalistą, gwiazdą sceny, ale zwyczajnym człowiekiem z marzeniami i lękami.

   Rozmowa potoczyła się gładko, przeplatając się wspomnieniami, śmiechami i odrobiną zadumy. Anna pytała o proces tworzenia płyty, o inspiracje, a Patryk, otwierając się przed nią, czuł się coraz bardziej spokojny. Opowiadał o nocach spędzonych w studiu, o chwilach, kiedy wydawało mu się, że nic nie wychodzi tak, jak powinno. Ale właśnie w tych momentach myśl o Annie dawała mu siłę.

   Po kolacji zdecydowali się na spacer. Nocne Chicago miało w sobie magię – neonowe światła odbijały się w kałużach na ulicach, a lekki wietrzyk przynosił zapach rzeki. Przechodzili obok parków, sklepów, a nawet ulicznych muzykantów, którzy swoim graniem tworzyli specyficzną aurę. Patryk czuł się dziwnie lekko. Jakby cały ciężar, który nosił przez ostatnie tygodnie, powoli z niego opadał.

   – Wiesz, czasami nie mogę uwierzyć, że to wszystko jest prawdziwe – powiedział nagle, przystając na chodniku. Anna spojrzała na niego pytająco. – Ty i ja. To, że jesteś obok mnie. Tak wiele razy czułem się sam, nawet kiedy byłem otoczony ludźmi. A teraz jesteś tu ty i... to zmienia wszystko.

   Anna nie odpowiedziała od razu. Po prostu podeszła bliżej, kładąc mu dłoń na policzku. Jej spojrzenie było pełne ciepła i zrozumienia.

   – Patryk, ja też nie byłam pewna, czy spotkam kogoś, kto będzie dla mnie tym, kim ty jesteś teraz. Ale kiedy cię poznałam, wszystko zaczęło się układać. Ty też zmieniłeś moje życie. Bardziej, niż myślisz.

   Te słowa były jak muzyka dla jego duszy. Bez zastanowienia pochylił się i pocałował ją – delikatnie, ale z całym uczuciem, które w sobie nosił. Wokół panował zgiełk miasta, ale dla nich czas zdawał się stanąć w miejscu. Patryk czuł jej bliskość, jej ciepło, i był wdzięczny za każdą chwilę, którą mogli spędzić razem.

   – Chodźmy – powiedział w końcu, ściskając jej dłoń. Ruszyli dalej, zanurzając się w uliczki, które zdawały się śpiewać swoją własną melodię. Dla Patryka ta noc była jak fragment utworu, który chciał zapamiętać na zawsze – pełen spokoju, piękna i prawdy.

   Patryk siedział na skórzanej sofie w swoim przestronnym apartamencie w sercu Chicago. Wielkie okna ukazywały panoramę miasta, której światła migotały w chłodnej styczniowej nocy. Był późny wieczór, a ciszę przerywał jedynie trzask ognia w kominku. Długowłosy blondyn o zielonych oczach, które zdawały się skrywać całe morze emocji, wpatrywał się w płomienie. Czuł, jak jego myśli kłębią się w głowie, niczym wirujący dym unoszący się nad palącym się drewnem.

   Anna miała przyjść za chwilę. Patryk znał ją już blisko pół roku. Była pierwszą kobietą, która wprowadziła do jego życia ciepło, którego tak bardzo mu brakowało. Jako wokalista popularnego zespołu rockowego był przyzwyczajony do uwagi, którą przyciągał. Ale wszystkie te spojrzenia, uśmiechy i zachwyty fanek zawsze wydawały mu się płytkie i pozbawione głębszego znaczenia. Anna była inna. Jej spojrzenie nie szukało jedynie jego wizerunku, ale próbowało dostrzec prawdziwego Patryka – chłopaka, który ukrywał swoją samotność za fasadą sławy.

   Pukanie do drzwi przerwało jego rozmyślania. Serce zaczęło bić mu szybciej, gdy podniósł się z sofy i poszedł otworzyć. Anna stała w progu, uśmiechając się delikatnie. Jej kasztanowe włosy opadały miękko na ramiona, a w oczach błyszczało ciepło, które zawsze rozpraszało mrok w jego duszy. Miała na sobie prostą, kremową sukienkę i ciepły płaszcz, który szybko zdjęła, gdy weszła do środka.

   – Cześć, Patryk – powiedziała miękkim głosem.

   – Cześć, Aniu – odpowiedział, próbując ukryć delikatne drżenie w głosie. Wziął od niej płaszcz i zawiesił go na wieszaku przy drzwiach. Jej obecność wypełniła apartament aurą, której nie mógł opisać słowami. Była ciepła, kojąca, a jednocześnie elektryzująca.

   Przeszli razem do salonu, gdzie ogień w kominku tańczył, rzucając ciepłe światło na nowoczesne wnętrze. Anna usiadła na sofie, a Patryk zajął miejsce obok niej. Przez chwilę żadne z nich się nie odzywało. Siedzieli w ciszy, która jednak nie była niezręczna. Była to cisza pełna niewypowiedzianych słów i delikatnych emocji unoszących się w powietrzu.

   – Dziękuję, że mnie zaprosiłeś – odezwała się w końcu Anna, łagodnie kładąc dłoń na jego ramieniu. – Czułam, że coś cię trapi.

   Patryk spojrzał na nią, a jego zielone oczy błyszczały w świetle ognia. Wiedział, że nie może dłużej trzymać swoich myśli tylko dla siebie. Od miesięcy nosił w sobie to pytanie, tę decyzję, która zdawała się ważyć więcej niż cokolwiek innego w jego życiu.

   – Aniu... – zaczął, ale jego głos zamarł. Przełknął ślinę i spróbował jeszcze raz. – Jest coś, o czym chciałbym z tobą porozmawiać.

   Spojrzała na niego z troską i cierpliwością, jaką zawsze w sobie miała. Nie poganiała go, pozwalała mu znaleźć właściwe słowa.

   – Wiesz, że jesteś dla mnie kimś bardzo ważnym – kontynuował. – Przez większość życia czułem się... samotny. Nawet wtedy, gdy byłem otoczony ludźmi. Ale ty... ty sprawiłaś, że wszystko zaczęło się zmieniać. Przy tobie czuję, że mogę być sobą.

   Anna uśmiechnęła się delikatnie i ujęła jego dłoń.

   – Patryk, ja... czuję to samo. Nie musisz się bać, jestem tutaj dla ciebie.

   Te słowa dodały mu odwagi. Wziął głęboki oddech i spojrzał na nią z determinacją.

   – Chcę podarować ci coś, czego nigdy nikomu nie dałem. Moją czystość.

   Anna spojrzała na niego z lekkim zaskoczeniem, ale szybko zastąpiło je zrozumienie.

   – Patryk... – powiedziała cicho. – To bardzo intymna decyzja. Jesteś pewien, że tego chcesz?

   – Tak – odpowiedział bez wahania. – Jestem pewien. Wiem, że ty jesteś tą osobą, z którą chcę dzielić tę część siebie.

   Anna przytuliła go delikatnie, a on poczuł, jak jego serce bije szybciej. Jej ciepło przenikało go, sprawiając, że wszystkie wątpliwości rozwiewały się jak dym w powietrzu. Siedzieli tak przez chwilę, otuleni ciepłem ognia i wzajemnej obecności.

   Pół godziny później siedzieli obok siebie na sofie, patrząc na płomienie. Anna opierała głowę na jego ramieniu, a Patryk czuł, jak jego serce wypełnia szczęście. Był wdzięczny za tę chwilę, za nią, za to, że miał odwagę otworzyć się przed nią w pełni.

   Nie wiedział, co przyniesie przyszłość, ale w tym momencie to nie miało znaczenia. Liczyła się tylko ta chwila, w której czuł, że naprawdę żyje. Patrząc na Annę, wiedział, że podjął właściwą decyzję. Po raz pierwszy w swoim życiu nie czuł się samotny. Po raz pierwszy czuł, że jest kochany.

   Patryk wpatrywał się w swoje odbicie w lustrze. Jego długie blond włosy spływały kaskadami na ramiona, a zielone oczy zdawały się lśnić bardziej niż zwykle, jakby ukrywały w sobie tajemnicę, którą znał tylko on. Stał w garderobie po koncercie, wpatrując się w swoje zmęczone, ale pełne determinacji oblicze. Serce biło mu szybciej niż po najbardziej intensywnym występie, bo dzisiejszy wieczór miał być inny. Wyjątkowy. Decydujący.

   Anna. Jej imię było jak kojąca melodia, którą mógł słyszeć w głowie nawet w najciemniejsze noce. Była jego skałą, jego inspiracją, ale też czymś więcej – kimś, kto otworzył przed nim drzwi do świata, o którym marzył, ale którego zawsze się bał. Przestrzeni intymności, czułości i bezgranicznego zaufania.

   Patryk, choć wokalista popularnego zespołu rockowego, był człowiekiem skrytym, pełnym obaw i wątpliwości. Jego publiczny wizerunek zdawał się kłamać na temat tego, kim był naprawdę. Na scenie był lwem, charyzmatycznym liderem, który porywał tłumy. Ale poza światłami reflektorów – był chłopakiem, który od lat nosił w sobie pragnienie, by podarować swoją niewinność komuś wyjątkowemu. Komuś, kto go zrozumie i przyjmie takim, jakim jest.

   Od miesięcy wiedział, że tą osobą jest Anna. Była wszystkim, o czym kiedykolwiek marzył: delikatna, ale silna, czuła, ale stanowcza. Miała w sobie coś, co sprawiało, że czuł się przy niej bezpiecznie, jakby żadne z jego lęków nie miało władzy, gdy była obok. Dziś, po długim czasie wewnętrznej walki, postanowił, że to właśnie jej odda tę część siebie, którą chronił tak długo.

   Kiedy wrócił do mieszkania, Anna czekała na niego. Siedziała na kanapie w salonie, z kubkiem herbaty w dłoniach. Była ubrana w luźny sweter, a jej włosy, upięte w niedbały kok, opadały lekko na kark. Spojrzała na niego z uśmiechem, który zawsze sprawiał, że świat wydawał się prostszy.

   – Jak koncert? – zapytała, odkładając kubek na stolik.

   Patryk wzruszył ramionami, podchodząc bliżej.

   – Było dobrze. Ale cały czas myślałem o tobie.

   Anna uniosła brwi, nie kryjąc rozbawienia.

   – Czyżby? Powinnam poczuć się wyjątkowa?

   – Zawsze jesteś wyjątkowa – odpowiedział cicho, siadając obok niej. Przez chwilę milczeli, a on wpatrywał się w jej dłonie, delikatne, ale pewne, które spoczywały na jej kolanach. Wiedział, że musi to powiedzieć. Teraz albo nigdy.

   – Anna... – zaczął, ale głos zadrżał mu na chwilę. Wziął głęboki oddech. – Chciałem z tobą porozmawiać o czymś ważnym.

   Spojrzała na niego z troską.

   – Co się stało? Coś cię martwi?

   – Nie, to... to nie tak – odpowiedział szybko. – Chodzi o mnie. I o ciebie. O nas.

   Anna przekręciła się w jego stronę, opierając łokieć na oparciu kanapy. Jej spojrzenie było pełne czułości i uwagi.

   – Słucham cię, Patryk.

   Zebrał myśli, próbując znaleźć właściwe słowa.

   – Nigdy nie rozmawialiśmy o tym wprost, ale... ja nigdy wcześniej... to znaczy, z nikim...

   Poczuł, jak jego twarz zalewa się gorącem. Słowa więzły mu w gardle, a on czuł się jak chłopiec, który próbuje wyznać swoje pierwsze uczucia. Anna jednak nie wyglądała na zaskoczoną. Jej spojrzenie pozostało spokojne, a uśmiech nie zniknął z jej twarzy.

   – Patryk, nie musisz się spieszyć – powiedziała łagodnie. – Możesz mi powiedzieć wszystko, w swoim tempie.

   Jej słowa były jak balsam na jego duszę. Wziął głęboki oddech i kontynuował.

   – Nigdy nie byłem z nikim... w ten sposób. Zawsze chciałem, żeby to było coś wyjątkowego. Z kimś, kto naprawdę mnie zrozumie. I... ja wiem, że to ty. Chcę, żebyś to była ty.

   Anna przez chwilę milczała, jakby chciała dać mu przestrzeń na te słowa. Potem wyciągnęła rękę i delikatnie dotknęła jego policzka.

   – Dziękuję, że mi to powiedziałeś – szepnęła. – To dla mnie bardzo ważne. I dla ciebie też.

   Patryk poczuł, jak łzy zbierają mu się w oczach. Próbował je powstrzymać, ale Anna zauważyła to i przyciągnęła go do siebie. Objęła go, trzymając mocno, jakby chciała dać mu do zrozumienia, że jest tu dla niego i że zawsze będzie.

   – Nie musimy się spieszyć, Patryk – powiedziała cicho, gładząc jego włosy. – To, co jest między nami, nie wymaga pośpiechu. Chcę, żebyś czuł się pewnie, żebyś był gotowy. Nie ma nic piękniejszego niż zaufanie, które mi dajesz.

   Spędzili resztę wieczoru, rozmawiając. Patryk opowiadał o swoich lękach, o tym, jak bał się, że ktoś go wyśmieje, że zostanie oceniony. Anna słuchała cierpliwie, nie przerywając, a jej spojrzenie mówiło więcej niż tysiąc słów. Kiedy w końcu nadszedł moment, by pójść spać, trzymali się za ręce, jakby ta prostota gestu była wyrazem czegoś znacznie większego.

   Patryk wiedział, że podjął właściwą decyzję. Nie chodziło tylko o fizyczny akt bliskości, ale o wszystko, co za nim stało: miłość, zaufanie, gotowość do dzielenia się sobą w najpełniejszy sposób. To był początek czegoś nowego, głębokiego i prawdziwego.

   Leżąc w łóżku obok Anny, patrzył na jej spokojną twarz i czuł, że choć droga do tego momentu była pełna lęków i niepewności, to teraz wszystko nabiera sensu. Był gotów. Nie tylko na to, by podarować jej swoją czystość, ale na wszystko, co przyszłość miała im przynieść.

   Patryk spojrzał na niebo za oknem apartamentu – firmament tego poranka był wyjątkowo przejrzysty. Jasne promienie słońca wpadały do środka, rozświetlając przestrzeń wypełnioną nutami, kablami i gitarami rozstawionymi w różnych kątach. Chicago budziło się do życia. Mimo że był już środek wiosny, Patryk czuł w sercu chłód. Ostatnie miesiące zdawały się jednym wielkim maratonem koncertów, wywiadów i sesji zdjęciowych, a jednak po każdym z tych wydarzeń wracał do pustego mieszkania i ciszy, która odbijała się echem w jego głowie.

   Anna, jego menedżerka i przyjaciółka, siedziała na kanapie, przeglądając coś na telefonie. Miała tę charakterystyczną, energiczną minę, którą Patryk znał aż za dobrze – zapowiadała ona, że zaraz wymyśli coś, co wyciągnie go z melancholii.

   – Wiesz, co byś mógł zrobić? – zagadnęła nagle, przerywając ciszę.

   Patryk uniósł brwi, odrywając wzrok od filiżanki kawy, którą trzymał w dłoniach.

   – Nie wiem, ale mam wrażenie, że zaraz mi powiesz – odparł z lekkim uśmiechem.

   – Powinieneś zagrać w parku.

   – W parku? Jak jakiś uliczny grajek? – zapytał, patrząc na nią z niedowierzaniem. – Anna, przecież...

   – Przecież co? – przerwała mu, podchodząc bliżej. – Masz na myśli, że jesteś zbyt znany, że to byłoby poniżej twojej godności? Bo jeśli tak, to...

   – Nie, nie o to chodzi – westchnął, przecierając dłonią twarz. – Po prostu nie jestem pewien, czy mam na to ochotę. Ostatnio czuję się jakby... wypalony.

   Anna przyglądała mu się przez chwilę, po czym usiadła obok niego.

   – Właśnie dlatego powinieneś to zrobić. Przypomnieć sobie, dlaczego w ogóle zacząłeś śpiewać. Bez wielkich scen, bez kamer i reflektorów. Po prostu ty, gitara i ludzie. Jak dawniej, zanim twoje życie zamieniło się w niekończące się tourne.

   Patryk spuścił wzrok, myśląc o jej słowach. Coś w nich było. Tęsknił za prostotą, za chwilami, gdy muzykowanie było tylko pasją, a nie ciągłą walką o perfekcję.

   – Dobrze, zgoda – powiedział w końcu, podnosząc wzrok na Annę. – Ale tylko raz. I ty organizujesz wszystko.

   Anna uśmiechnęła się szeroko.

   – Zajmę się wszystkim. Obiecuję, że nie pożałujesz.

***

   Kilka godzin później Patryk stał w parku Lincoln, z gitarą na ramieniu i lekkim niepokojem w sercu. Był piękny dzień, idealny na spacery. Ludzie przemykali alejkami, niektórzy z psami, inni na rowerach, a dzieciaki bawiły się na pobliskim placu zabaw. Anna rozstawiła dla niego prosty mikrofon i wzmacniacz, który wyglądał prawie jakby pochodził z minionej epoki.

   – Gotowy? – zapytała, uśmiechając się zachęcająco.

   Patryk skinął głową. Odetchnął głęboko, chwytając gitarę. Zacisnął palce na gryfie, pozwalając sobie na chwilę skupienia. Pierwsze akordy wybrzmiały spokojnie, niemal nieśmiało, lecz w miarę jak dźwięki wypełniały przestrzeń, poczuł, jak jego ciało odpręża się. Jego głos, głęboki i przejmujący, zaczął wyśpiewywać melodię, która wypełniła park.

   Początkowo przechodnie ignorowali go, zajęci swoimi sprawami. Jednak z czasem ludzie zaczęli się zatrzymywać. Pierwsza para starszych ludzi przysiadła na pobliskiej ławce. Potem grupa nastolatków podeszła bliżej, z zaciekawieniem przyglądając się Patrykowi. Jego gra była niemal hipnotyzująca – wirtuozeria przeplatała się z prostotą, a emocje płynęły z każdej nuty.

   Gdy skończył pierwszy utwór, rozległy się brawa. Patryk podniósł wzrok, widząc, że wokół niego zgromadziło się już kilkadziesiąt osób. Byli wśród nich ludzie różnego wieku i narodowości, a każdy z nich patrzył na niego z uznaniem.

   – Dziękuję – powiedział do mikrofonu, uśmiechając się lekko. – To dla mnie coś nowego, ale cieszę się, że mogę tu być.

   I tak kontynuował, przeplatając swoje największe hity z bardziej kameralnymi, osobistymi piosenkami. Ludzie nagrywali go telefonami, dzieci tańczyły w rytm muzyki, a atmosfera była niemal magiczna. Patryk zrozumiał, jak wiele mu brakowało takiego kontaktu z publicznością – prawdziwego, nieprzekłamanego przez odległość wielkich scen.

   Kiedy skończył ostatni utwór, zgromadzony tłum wybuchł owacjami. Kilka osób podeszło, by podziękować mu osobiście. W ich słowach było tyle szczerości, że Patryk poczuł, jak znika z niego ten ciężar, który nosił od tak dawna.

   Gdy wracał do domu, czuł się inaczej. Lekkość w jego sercu była czymś nowym. Spojrzał na Annę, która szła za nim. Wspólnymi siłami taszczyli gitarę i sprzęt do samochodu.

   – Miałaś rację – powiedział cicho. – To było dokładnie to, czego potrzebowałem.

   Anna uśmiechnęła się szeroko, nie mówiąc nic. W jej oczach Patryk zobaczył coś, co pozwoliło mu uwierzyć, że wszystko może się zmienić na lepsze. Być może to był dopiero początek nowego rozdziału jego życia.

***

   Był wiosenny poranek, jeden z tych, kiedy słońce wścibskie zagląda przez okna, mimo że zasłony są szczelnie zaciągnięte. Chicago budziło się do życia, ale ja leżałem na kanapie, gapiąc się w sufit i próbując odpędzić ciężar, który przygniatał mnie od dawna. Samotność. Paradoksalnie, bycie wokalistą popularnego zespołu rockowego tylko to uczucie potęgowało. Tysiące ludzi na koncertach, setki rąk wyciągniętych w moim kierunku, a w głowie tylko jedno pytanie: dlaczego żadna z tych osób nie jest kimś, z kim mogę dzielić życie?

   Anna weszła do pokoju z tą swoją niewzruszoną energicznością, która czasem mnie irytowała, a czasem była jak kropla światła w tej mojej ciemnej przestrzeni. Była moim menedżerem, przyjaciółką, a może czymś więcej, czego jeszcze nie potrafiłem nazwać.

   – Patryk, mam pomysł – zaczęła, patrząc na mnie z tym swoim iskrzącym spojrzeniem. – Pójdźmy do parku. Zaśpiewasz. Może nawet zagrasz na gitarze. Ludzie to pokochają.

   Skrzywiłem się, bo pomysł wydawał mi się absurdalny.

   – Anna, przecież ja gram na stadionach, nie na ulicach. To jakoś... dziwnie...

   – To nie będzie żadna ulica, tylko park. Wiesz, ile razy mówiłeś, że tęsknisz za prostymi chwilami? To właśnie jedna z nich. Poza tym, masz w sobie coś, co potrafi zatrzymać ludzi. Daj im to.

   Patrzyłem na nią przez chwilę, szukając argumentów przeciw, ale w głębi duszy wiedziałem, że ma rację. Westchnąłem ciężko i kiwnąłem głową.

   Kilka godzin później byliśmy w jednym z parków Chicago. Słońce łagodnie ogrzewało przestrzeń, drzewa szumiały lekko na wietrze, a zapach wiosny unosił się w powietrzu. Anna przygotowała wszystko – prosty wzmacniacz, mikrofon, moją gitarę. Ludzie spacerowali, biegali, jeździli na rowerach. Nikt nie zwracał na nas większej uwagi, co było zarówno ulgą, jak i źródłem niepokoju.

   Chwyciłem gitarę i usiadłem na ławce. Przez chwilę patrzyłem na struny, jakbym spodziewał się, że same zaczną grać. Potem przymknąłem oczy i zagrałem pierwsze akordy. Wraz z pierwszymi dźwiękami wszystko inne zniknęło – park, ludzie, moje wątpliwości. Był tylko dźwięk i moja muzyka.

   Zacząłem śpiewać. Piosenka była prosta, napisana dawno temu w chwili samotności. Opowiadała o pragnieniu znalezienia kogoś, kto mógłby być latarnią w ciemności. Mój głos niósł się po parku, a ja poczułem, jak coś we mnie się zmienia. Jakby ciężar, który nosiłem, nagle stał się lżejszy.

   Kiedy otworzyłem oczy, zauważyłem, że ludzie przystanęli. Jedni stali, inni usiedli na trawie. Twarze mieli skupione, jakby coś w mojej muzyce ich poruszyło. Niektórzy zaczęli bić brawo, inni po prostu słuchali w milczeniu. W ich oczach widziałem emocje, które odpowiadały moim własnym – smutek, tęsknota, ale też nadzieja.

   Grałem dalej, przechodząc z jednej piosenki do drugiej. Czułem się, jakbym był na scenie, ale tym razem było inaczej. To było bardziej intymne, bardziej prawdziwe. Każda nuta, każdy wers wydawały się mieć większe znaczenie. Kiedy skończyłem, ludzie zaczęli bić brawo. Niektórzy podchodzili, mówiąc, jak bardzo moja muzyka ich poruszyła. Jedna starsza kobieta ścisnęła moją dłoń, śmiejąc się przez łzy, i powiedziała: „Nigdy tego nie zapomnę”.

   Wróciłem do domu z Anną. Milczeliśmy przez większość drogi, ale na mojej twarzy gościł uśmiech, którego nie potrafiłem powstrzymać. Poczułem coś, czego dawno nie doświadczyłem – szczęście. Może nie było jeszcze idealnie, ale tamtego dnia poczułem, że świat może jednak być piękny. A wszystko to dzięki muzyce i kilku chwilom spędzonym w parku.