Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Patryk siedział na parapecie swojego luksusowego apartamentu w Chicago, wpatrując się w miasto skąpane w świetle ulicznych latarni. Jego długie blond włosy opadały luźno na ramiona, a zielone oczy, w których zawsze tlił się żar scenicznego magnetyzmu, teraz zdawały się mgliste, przepełnione niepokojem. W jego głowie kotłowały się wspomnienia minionej nocy – noc, która zdawała się bardziej snem niż rzeczywistością.

   Była to letnia noc w małym parku na obrzeżach miasta. Powietrze było ciepłe, a zapach jaśminu i świeżo skoszonej trawy unosił się w powietrzu. Patryk spacerował bez celu, w nadziei, że nocne powietrze przyniesie mu ukojenie. Samotność, która dręczyła go od lat, wydawała się tego wieczoru szczególnie bolesna. Był na szczycie swojej kariery – uwielbiany przez tłumy, podziwiany za swój talent – a mimo to czuł się pusty. Każdy koncert, każde spotkanie z fanami przypominało mu, że choć może dzielić się swoją muzyką z milionami, to serca nie miał z kim dzielić.

   To właśnie wtedy ją zobaczył. Anna siedziała na ławce, z książką w ręku, oświetlona blaskiem latarni. Miała długie ciemne włosy, które delikatnie falowały na wietrze, i spojrzenie, które wydawało się czytać nie tylko słowa na stronach, ale i same gwiazdy. Było coś niezwykle spokojnego w jej obecności, coś, co przyciągało Patryka jak magnes. Zbliżył się do niej powoli, a kiedy ich spojrzenia się spotkały, miał wrażenie, że czas na chwilę się zatrzymał.

   – Czasami myślę, że noce są bardziej prawdziwe niż dni – powiedział cicho, chcąc jakoś przełamać ciszę.

   Anna spojrzała na niego, zaskoczona, ale nie przestraszona.

   – Może dlatego, że noc sprzyja szczerości. W ciemności łatwiej być sobą – odpowiedziała, a jej głos miał w sobie coś, co sprawiło, że Patryk poczuł się lżejszy.

   Usiadł obok niej na ławce. Przez kilka minut milczeli, słuchając szelestu liści i dalekich dźwięków miasta. Potem zaczęli rozmawiać. O wszystkim i o niczym. Anna opowiadała o swoich marzeniach, o książkach, które kochała, o podróżach, które planowała, ale nigdy się na nie nie odważyła. Patryk mówił o muzyce, o scenie, o tym, jak samotność potrafi przybrać najbardziej nieoczekiwane kształty.

   Czas płynął, a oni go nie zauważali. Noc stawała się coraz głębsza, ale dla nich była jak nieskończoność. Patryk czuł, że z każdą chwilą Anna rozbudza w nim coś, co od lat było uśpione. Nie była jedynie słuchaczką – była kimś, kto rozumiał. Rozumiała ciszę między słowami, spojrzenia, które mówiły więcej niż język. A on... czuł, że może być przy niej sobą.

   Gdy pierwsze promienie słońca zaczęły przebijać się przez nocne niebo, Patryk spojrzał na Annę. Była piękna, ale nie w sposób, który opierał się jedynie na wyglądzie. Była piękna, bo w jej oczach odbijał się cały świat – świat, który chciał odkrywać na nowo.

   – Mogę? – zapytał, zbliżając się do niej.

   Anna skinęła głową, a ich wargi spotkały się w delikatnym pocałunku, który był jak obietnica. Obietnica czegoś, co mogło się narodzić, ale też czegoś, co mogło pozostać jedynie snem.

   Gdy pocałunek dobiegł końca, Patryk wstał. Spojrzał na Annę jeszcze raz, jakby chciał zapamiętać każdy szczegół tej chwili.

   – Dziękuję – powiedział cicho i odszedł, pozostawiając ją samą na ławce, z myślami, które wirując, próbowały pojąć znaczenie tego, co się wydarzyło.

   Wróciwszy do swojego apartamentu, Patryk poczuł dziwną lekkość. Świat, który jeszcze kilka godzin temu wydawał mu się szary i pusty, teraz tętnił kolorami. Zanurzył się w wannie, pozwalając ciepłej wodzie otulić swoje ciało. Myśli o Annie nie dawały mu spokoju. Jej śmiech, jej spojrzenie, sposób, w jaki mówiła o rzeczach prostych, a jednocześnie tak głębokich. Nigdy wcześniej nie czuł nic podobnego. Nie chodziło tylko o fascynację czy zauroczenie – było w tym coś więcej. Coś, co przerastało słowa.

   – Czy to ona? – szepnął do siebie, patrząc na krople wody spływające po jego dłoniach. – Czy Anna jest tą, na którą czekałem całe życie?

   Nie znał odpowiedzi. Ale po raz pierwszy od bardzo dawna poczuł, że być może w jego samotnym świecie pojawiła się iskra, która mogła go odmienić.

   Patryk zamaszystym ruchem wrzucił na grzbiet plecak, w którym brzęczały sztućce, talerze i butelka wina. Anna stała tuż obok, poprawiając pasek od swojego roweru, a jej brązowe oczy błyszczały w świetle słońca. Dzień był niemal idealny. Na niebie jedynie kilka drobnych, leniwych chmur, a powietrze przesycone zapachem trawy i wilgotnej ziemi. Patryk spojrzał na Annę i poczuł, że jego serce znowu zadrżało w ten charakterystyczny, znajomy sposób. Była piękna w sposób, który nie potrzebował upiększeń ani słów.

   – Gotowa? – zapytał z uśmiechem.

   Anna skinęła głową, a jej długie włosy zafalowały na wietrze. Ruszyli wzdłuż ścieżki rowerowej, która prowadziła ich w kierunku obrzeży miasta. Chicago, z jego betonowym zgiełkiem, oddalało się za ich plecami, a każdy obrót pedałów wprowadzał ich w przestrzeń coraz bardziej wypełnioną naturą i spokojem.

   Patryk, zielonooki blondyn z długimi włosami, który na co dzień rozświetlał sceny rockowe swoim głosem, czuł w tej chwili coś, czego nie potrafił opisać. Życie, które wiódł, było pełne świateł, oklasków i dźwięków, a jednocześnie niosło ze sobą ogromne poczucie pustki. Na scenie wydawało mu się, że jest nieśmiertelny, że jego głos ma moc zmieniania rzeczywistości, ale w ciszy swojej garderoby czuł, jak bardzo brakuje mu prawdziwego kontaktu z ludźmi. Anna była jak powiew świeżości. Była jego rzeczywistością, uziemieniem, a jednocześnie największą zagadką, której nigdy nie chciał rozwiązać do końca.

   Dotarli na łąkę. Rozpościerała się przed nimi jak płótno malowane w odcieniach zieleni, żółci i bieli. Trawa była wysoka, gdzieniegdzie przetykana kwiatami, które zdawały się kołysać w rytm ledwie wyczuwalnego wiatru. Rozłożyli koc pod samotnym drzewem, które rzucało przyjemny cień. Anna położyła się, a jej głowa spoczęła na kolanach Patryka. Zamknęła oczy, a on przez chwilę patrzył na nią w milczeniu. Jej spokój wydawał się niemal namacalny.

   – Patryk – powiedziała nagle, otwierając oczy. – O czym myślisz, kiedy tak milczysz?

   Patryk zawahał się. Nie dlatego, że nie chciał odpowiedzieć, ale dlatego, że sam nie do końca rozumiał, jak ująć w słowa to, co działo się w jego głowie.

   – O wszystkim i o niczym – odpowiedział w końcu, z delikatnym uśmiechem. – Czasami mam wrażenie, że myśli w mojej głowie są jak te kwiaty na łące. Rosną wszędzie, chaotycznie, ale razem tworzą coś pięknego.

   Anna zaśmiała się cicho.

   – To chyba znaczy, że jesteś szczęśliwy.

   Patryk spojrzał na nią, a jego spojrzenie stało się poważniejsze.

   – Myślę, że jestem. Ale wiesz, czasami boję się tego szczęścia. Boję się, że jest kruche, że może zniknąć w jednej chwili. W moim życiu wszystko zawsze było takie intensywne, ale i takie ulotne.

   Anna uniosła rękę i delikatnie dotknęła jego policzka.

   – Nie myśl o tym, co może być. Żyj tym, co jest teraz. Teraz jesteśmy tutaj, razem. Nie ma nic więcej, co powinniśmy wiedzieć lub rozumieć.

   Patryk zamknął oczy i przez chwilę pozwolił sobie na zanurzenie w tej chwili. Czuł ciężar jej głowy na swoich kolanach, ciepło jej dłoni na swojej skórze i delikatne powiewy wiatru, które poruszały jego włosy. Było coś niezwykle kojącego w tym prostym akcie bycia obok siebie.

   Po chwili ciszy Patryk odezwał się znowu, jakby bardziej do siebie niż do niej.

   – Wiesz, scena to miejsce, gdzie czuję się jak bóg. Mogę powiedzieć wszystko, wykrzyczeć swoje najgłębsze myśli, a ludzie słuchają. Ale to wszystko jest jak sen. Prawdziwe życie jest tutaj. Ty jesteś tutaj. I to jest jedyne, co naprawdę ma znaczenie.

   Anna uśmiechnęła się, a jej oczy zdawały się odbijać światło w taki sposób, że Patryk mógłby przysiąc, iż widzi w nich cały wszechświat.

   – Jeśli tak czujesz, to znaczy, że naprawdę żyjesz, Patryk. I to jest najważniejsze.

   Milczeli przez dłuższy czas, wsłuchując się w odgłosy natury – w śpiew ptaków, szelest trawy, cichy szum miasta w oddali. Były to dźwięki, które zdawały się wypełniać każdą szczelinę ich dusz, zacierając granice między myślami a rzeczywistością.

   Patryk spojrzał na Annę i poczuł, że jest najszczęśliwszym człowiekiem na świecie. Nie dlatego, że był wokalistą popularnego zespołu rockowego, ani dlatego, że miał miliony fanów, którzy go uwielbiali. Był szczęśliwy, bo miał ją – kogoś, kto widział w nim więcej niż tylko maskę, którą zakładał na scenie. Miał kogoś, kto potrafił sprawić, że łąka na obrzeżach Chicago stała się centrum wszechświata.

   Patryk siedział w skórzanym fotelu, który z każdą minutą wydawał się coraz mniej wygodny. W półmroku swojego apartamentu, otoczony przez cienie, które rzucały wiszące na ścianach gitary, zastanawiał się nad tym, co przyniesie nadchodzący dzień. Patryk był wokalistą jednego z najbardziej popularnych zespołów rockowych w kraju, ale to nie przynosiło mu ukojenia.

   „Czy jestem wystarczająco dobry?” – myślał, patrząc na swoje odbicie w lustrze. Zielone oczy, które kiedyś były jego dumą, teraz zdawały się w nim szukać odpowiedzi, której nie umiał udzielić. Jego długie blond włosy spływały na ramiona, lecz nie dodawały mu pewności siebie. W głowie krążyło mu jedno pytanie: „Czy mama Anny mnie zaakceptuje?”.

   Anna była promieniem światła w jego szarej rzeczywistości, choć pełnej blasku publicznego życia. Poznał kobietę przypadkiem po jednym z koncertów, gdy stała na uboczu z książką w ręku, zupełnie obojętna na zamieszanie wokół zespołu. Jej szczerość i prostota były jak powiew świeżego powietrza. A teraz, po kilku miesiącach wspólnego życia, zaprosiła go, by poznał jej matkę.

   – To nic wielkiego, Patryk – mówiła Anna poprzedniego wieczoru, kładąc dłoń na jego ramieniu. – Mama cię polubi. Zobaczysz.

   Ale w sercu Patryka kotłowały się wątpliwości. Czy nie będzie dla niej zbyt egzotyczny? Wokalista rockowy, ze stylem życia, który wydawał się tak odległy od spokojnej, domowej atmosfery, jaką wyobrażał sobie w domu Anny. Jego własna przeszłość była pełna hałasu, blichtru i samotnych nocy, które pozostawiały go z uczuciem pustki. Czy mógłby być tym, kogo matka Anny uzna za godnego jej córki?

   Zanim wyszedł, zdecydował się na gest, który wydawał mu się najbardziej klasyczny i bezpieczny: bukiet białych róż. „Biel to kolor niewinności i szacunku” – pomyślał, idąc w stronę kwiaciarni. Wybierając kwiaty, czuł, jak narasta w nim napięcie. Każda róża zdawała się być symbolem jego starań, by zrobić dobre wrażenie.

   Kiedy dotarli do mieszkania Anny, jego serce biło jak perkusja podczas najintensywniejszego koncertu. Drzwi otworzyła mama Anny – ciepła kobieta o łagodnym uśmiechu i jasnych oczach, w których odbijała się bezwarunkowa miłość do córki. Patryk z trudem przełknął ślinę, wręczając jej bukiet.

   – To dla pani. Mam nadzieję, że się spodobają – powiedział, starając się, by jego głos brzmiał pewnie.

   – Och, jakie piękne! Bardzo dziękuję, Patryku. Ale proszę, mów mi Zofia – odpowiedziała z uśmiechem, który rozwiał część jego obaw. Zaprosiła go do środka, a jej gesty i słowa były pełne serdeczności.

   W miarę upływu czasu atmosfera w mieszkaniu stawała się coraz bardziej swobodna. Patryk, choć początkowo spięty, zaczął dostrzegać, jak wiele mają wspólnego. Zofia okazała się być osobą pełną ciepła, ale i poczucia humoru. Z zaciekawieniem pytała o jego życie na scenie, o to, co czuje, gdy śpiewa dla tysięcy ludzi.

   – Czy to nie jest przytłaczające? – zapytała w pewnym momencie, patrząc na niego uważnie.

   Patryk zastanowił się przez chwilę, zanim odpowiedział.

   – Czasami tak. Na scenie czuję się wolny, ale po koncercie... często zostaję sam ze swoimi myślami. To jak krzyk w pustce. Ale Anna... – Spojrzał na ukochaną z czułością. – Pomaga mi odnaleźć sens w tym wszystkim.

   Zofia uśmiechnęła się, a w jej oczach pojawiło się coś, co przypominało uznanie.

   – Dobrze wiedzieć, że moja córka wybrała mężczyznę, który potrafi tak pięknie mówić o swoich uczuciach – powiedziała.

   Wieczór minął szybko, wypełniony rozmowami, śmiechem i domowym ciastem, które Zofia przygotowała specjalnie na tę okazję. Gdy Patryk wychodził, czuł, jakby z jego serca zdjęto ogromny ciężar. Po raz pierwszy od dawna miał wrażenie, że jest na właściwej drodze, otoczony ludźmi, którzy go akceptują takim, jakim jest.

   Idąc ulicą obok Anny, spojrzał na nią z uśmiechem.

   – Masz cudowną mamę. Myślę, że mnie polubiła. Naprawdę ją podziwiam. To, jak mnie przyjęła... to znaczy dla mnie więcej, niż potrafię wyrazić.

   Anna ścisnęła jego rękę.

   – Mówiłam, że wszystko będzie dobrze. Ty po prostu musisz nauczyć się wierzyć w siebie tak, jak ja w ciebie wierzę.

   Tamtego wieczoru Patryk poczuł, że może być nie tylko wokalistą, ale też człowiekiem, który odnajduje swoje miejsce w świecie, gdzie bliskość i akceptacja są możliwe. I że w tej podróży nie jest już sam.

   Jesienne popołudnie w Chicago zapowiadało się na spokojne, niemal melancholijne. Deszczowy szum zza okna wypełniał apartament Patryka, zielonookiego wokalisty z długimi, jasnymi włosami, którego twarz była rozpoznawana na ulicach całego świata. Mimo swojej sławy i talentu, tego dnia czuł się samotny jak nigdy dotąd.

   Anna, jego ukochana, wyjechała na kilka dni do rodziców. Ich mieszkanie, zazwyczaj tętniące życiem i wypełnione jej śmiechem, teraz wydawało się puste i bezbarwne. Patryk szedł wolno przez przestronne wnętrza, stąpając boso po chłodnej drewnianej podłodze. Każdy krok zdawał się ważyć tyle, co jego myśli.

   Sięgnął po stary album fotograficzny, który od lat leżał zakurzony na jednej z półek w salonie. Otworzył go powoli, niemal ceremonialnie, jakby wiedział, że to, co w nim znajdzie, przyniesie lawinę wspomnień. Pierwsze zdjęcie przedstawiało małego chłopca z nieśmiałym uśmiechem na twarzy, stojącego obok ławeczki w parku. To był on, w wieku może siedmiu lat. Zielone oczy, identyczne jak teraz, patrzyły z fotografii, lecz zamiast smutku, kryła się w nich dziecięca radość i ciekawość.

   „Kiedy zniknęła ta niewinność?” – pomyślał Patryk, przesuwając palcem po śliskiej powierzchni zdjęcia. Wtedy życie było prostsze. Nie było tłumów krzyczących jego imię, nie było samotnych wieczorów w luksusowych apartamentach, nie było tego wszechogarniającego poczucia pustki, które teraz go prześladowało. Był tylko on, jego rodzice, ich małe mieszkanie i marzenia, które wypełniały każdą chwilę.

   Przewrócił kilka stron. Kolejne zdjęcia ukazywały etapy jego dorastania: pierwsze występy w szkolnym chórze, uśmiechnięte twarze przyjaciół, momenty zwycięstw i porażek. Każda fotografia była jak okno do przeszłości, która zdawała się teraz tak odległa, że niemal nierzeczywista. Przypomniał sobie, jak pierwszy raz trzymał w rękach gitarę, jak jego palce drżały, gdy wydobywał z niej pierwsze dźwięki. To był moment, w którym wszystko się zaczęło.

   Ale z każdym kolejnym zdjęciem przypływały nie tylko dobre wspomnienia. Były tam twarze, których już nie ma – dziadek, który zawsze wspierał jego marzenia, przyjaciel z dzieciństwa, który zniknął z jego życia, gdy Patryk ruszył w pogoń za karierą. Było też zdjęcie jego rodziców, trzymających się za ręce, z miłością w oczach, którą trudno było podrobić. Tęsknił za nimi, za ich bezwarunkowym wsparciem, za ich obecnością, która nadawała sens wszystkim trudnym chwilom.

   „Czy to wszystko było tego warte?” – zapytał sam siebie, opierając się plecami o kanapę. Sława, bogactwo, sukcesy – to wszystko, co miał dziś, wydawało się błyszczącą fasadą, za którą krył się człowiek pragnący jedynie miłości i zrozumienia. Przez chwilę poczuł się zły na siebie za swoje myśli. Był przecież uprzywilejowany, miał wszystko, o czym inni mogli tylko marzyć. Ale w tej samej chwili dotarło do niego, że nawet najsilniejszy blask jupiterów nie rozjaśni ciemności samotności.

   Przeglądając kolejne strony albumu, natrafił na zdjęcie, które szczególnie go poruszyło. Był na nim z Anną, uśmiechnięci, objęci, stojący na tle zachodzącego słońca. To było jedno z pierwszych zdjęć, jakie zrobili razem, krótko po tym, jak się poznali. Spojrzał na jej twarz, na ten delikatny uśmiech, który zawsze przynosił mu spokój. Przypomniał sobie, jak bardzo się bał, że ją straci, gdy zaczynali być razem. Anna była dla niego ostoją w tym chaotycznym świecie, w którym wszystko zmieniało się z dnia na dzień.

   Zamknął album i przez chwilę trwał w ciszy, pozwalając swoim uczuciom wypłynąć na powierzchnię. Zrozumiał, że miłość, której tak bardzo pragnie, nie jest czymś, co można po prostu zdobyć lub zatrzymać. To delikatna nić, która łączy ludzi, wymagająca uwagi, troski i odwagi, by ją pielęgnować. Przestał myśleć o samotności, zaczął myśleć o wdzięczności – za Annę, za przeszłość, za wszystkie chwile, które go ukształtowały.

   Deszcz za oknem zaczął cichnąć, jakby jesienne niebo odpowiadało na jego myśli. Patryk zamknął oczy i uświadomił sobie, że pomimo ciężaru, który niósł w sercu, jest gotowy iść dalej. Z tym albumem wspomnień, z miłością, która go otaczała, i z nadzieją na to, co jeszcze przed nim.

   Słońce wysoko na niebie odbijało się od zielonych źrenic Patryka, rzucając złote refleksy na jego długie, jasne włosy. Był to dzień, który wydawał się wyrwany z innej rzeczywistości – rzeczywistości, w której nie było tłumu fanów, hałasu koncertów ani ciągłego zgiełku medialnej uwagi. Tego dnia Patryk postanowił wyrwać się z miejskiego chaosu i zaprosić Annę na przejażdżkę do stadniny koni, leżącej na obrzeżach Chicago. Była to jego ulubiona kryjówka, miejsce, w którym mógł być sobą, bez masek i oczekiwań.

   Anna, z lekkim niepokojem, przyglądała się otoczeniu. Nie była przyzwyczajona do takich miejsc. Jej życie toczyło się w rytmie miejskich ulic, w dźwiękach klaksonów i stukotu obcasów o beton. Teraz, stojąc obok Patryka, czuła się jednocześnie spokojna i zaniepokojona. Jego obecność była dla niej jak kotwica, stabilna i pewna, choć czasem wydawało jej się, że Patryk sam dryfuje gdzieś daleko, poza zasięgiem jakiegokolwiek kompasu.

   Patryk wskazał na dwa siodłane konie, które czekały na nich w cieniu wysokiego dębu. Jeden z nich – smukły kasztanowaty ogier o błyszczącej sierści – należał do Patryka. Był to koń, którego znał od lat, niemalże jego powiernik w chwilach samotności. Drugi, spokojniejszy, o jasnej sierści, został przygotowany dla Anny.

   – Nie bój się – powiedział Patryk, widząc jej niepewność. Jego głos był miękki, ale stanowczy. – Konie to niezwykłe stworzenia. Czują, co się dzieje w twoim sercu. Jeśli pokażesz im, że im ufasz, odwdzięczą się tym samym.

   Anna skinęła głową i z pomocą Patryka wspięła się na siodło. Początkowo jej ruchy były nerwowe, a dłonie kurczowo zaciskały się na wodzach, ale gdy koń ruszył spokojnym krokiem, zaczęła czuć, jak napięcie w jej ciele ustępuje.

   Patryk, jadąc obok na swoim ogierze, spoglądał na nią z delikatnym uśmiechem. Był świetnym jeźdźcem; jego ruchy były pewne i pełne gracji, jakby był jednością ze swoim wierzchowcem. Anna patrzyła na niego z podziwem, a jednocześnie czuła lekki żal. Zastanawiała się, czy kiedykolwiek zdoła go naprawdę zrozumieć. Był jak książka pisana w języku, którego dopiero zaczynała się uczyć.

   Po chwili Patryk spojrzał na nią i zawołał:

   – Zaufaj mi! Spróbujmy trochę szybciej!

   Anna zawahała się, ale zanim zdążyła zaprotestować, Patryk ścisnął boki swojego konia, który ruszył galopem. Jego śmiech rozniósł się po polach, lekki i zaraźliwy, a Anna poczuła, jak adrenalina zaczyna pulsować w jej żyłach. Zebrała się na odwagę i dała swojemu wierzchowcowi znak, aby przyspieszył. Wiatr zaczął rozwiewać jej włosy, a serce biło jej mocniej z każdym kolejnym krokiem konia. Była to mieszanka strachu i ekscytacji, która sprawiła, że poczuła się bardziej żywa niż kiedykolwiek wcześniej.

   Dotarli nad brzeg jeziora, gdzie konie zwolniły i zatrzymały się. Woda lśniła w słońcu, a delikatne fale odbijały obraz nieba jak w lustrze. Patryk zsiadł z konia i pomógł Annie zejść. Ich spojrzenia spotkały się na moment, pełne niewypowiedzianych słów.

   Usiedli na trawie, patrząc na spokojną taflę jeziora. Czas zwolnił, a świat wokół nich wydawał się niemal nierzeczywisty. Rozmawiali o wszystkim i o niczym – o marzeniach, o muzyce, o tym, jak to jest, gdy serce czasem nie nadąża za własnymi pragnieniami. Ale były też chwile milczenia, które nie były niezręczne. Były jak niewidzialne mosty, łączące ich dusze w sposób, którego żadne słowa nie mogłyby oddać.

   – Czasami myślę, że to wszystko, co robię – muzyka, koncerty, bycie na scenie – jest tylko krzykiem w pustkę – powiedział Patryk, wpatrując się w horyzont. – Jakbyśmy wszyscy byli tylko pyłem unoszącym się na wietrze. Co naprawdę pozostaje po nas, kiedy znikamy?

   Anna spojrzała na niego, próbując znaleźć odpowiedź. W końcu powiedziała cicho:

   – Może to, co zostawiamy w innych ludziach? W ich wspomnieniach, uczuciach? Może to, jak sprawiliśmy, że ktoś poczuł się mniej samotny?

   Patryk uśmiechnął się lekko, jakby jej słowa były odpowiedzią, której nie wiedział, że szukał.

   – Może masz rację – powiedział, a jego głos był spokojny, mówił niemal szeptem. – Może liczy się tylko to, co teraz. Ten moment. Ty i ja.

   Siedzieli tak jeszcze przez dłuższą chwilę, aż słońce zaczęło powoli chować się za linią drzew. Patryk odwrócił się do Anny i powiedział:

   – Chodź. Zanim zrobi się zupełnie ciemno, musimy wrócić.

   Anna skinęła głową, choć w głębi duszy czuła, że chciałaby zostać tam na zawsze. W miejscu, gdzie wszystko wydawało się proste, a ich serca biły w tym samym rytmie.

   W drodze powrotnej milczeli, ale ich milczenie było pełne treści. Było jak pieśń, którą oboje znali na pamięć, choć nigdy nie została zapisana. Było w nim wszystko – zrozumienie, tęsknota, i to nieuchwytne poczucie, że czasem najpiękniejsze chwile to te, których nie da się ująć w słowa.