Powrót do przeszłości

   Jesienne popołudnie w Chicago zapowiadało się na spokojne, niemal melancholijne. Deszczowy szum zza okna wypełniał apartament Patryka, zielonookiego wokalisty z długimi, jasnymi włosami, którego twarz była rozpoznawana na ulicach całego świata. Mimo swojej sławy i talentu, tego dnia czuł się samotny jak nigdy dotąd.

   Anna, jego ukochana, wyjechała na kilka dni do rodziców. Ich mieszkanie, zazwyczaj tętniące życiem i wypełnione jej śmiechem, teraz wydawało się puste i bezbarwne. Patryk szedł wolno przez przestronne wnętrza, stąpając boso po chłodnej drewnianej podłodze. Każdy krok zdawał się ważyć tyle, co jego myśli.

   Sięgnął po stary album fotograficzny, który od lat leżał zakurzony na jednej z półek w salonie. Otworzył go powoli, niemal ceremonialnie, jakby wiedział, że to, co w nim znajdzie, przyniesie lawinę wspomnień. Pierwsze zdjęcie przedstawiało małego chłopca z nieśmiałym uśmiechem na twarzy, stojącego obok ławeczki w parku. To był on, w wieku może siedmiu lat. Zielone oczy, identyczne jak teraz, patrzyły z fotografii, lecz zamiast smutku, kryła się w nich dziecięca radość i ciekawość.

   „Kiedy zniknęła ta niewinność?” – pomyślał Patryk, przesuwając palcem po śliskiej powierzchni zdjęcia. Wtedy życie było prostsze. Nie było tłumów krzyczących jego imię, nie było samotnych wieczorów w luksusowych apartamentach, nie było tego wszechogarniającego poczucia pustki, które teraz go prześladowało. Był tylko on, jego rodzice, ich małe mieszkanie i marzenia, które wypełniały każdą chwilę.

   Przewrócił kilka stron. Kolejne zdjęcia ukazywały etapy jego dorastania: pierwsze występy w szkolnym chórze, uśmiechnięte twarze przyjaciół, momenty zwycięstw i porażek. Każda fotografia była jak okno do przeszłości, która zdawała się teraz tak odległa, że niemal nierzeczywista. Przypomniał sobie, jak pierwszy raz trzymał w rękach gitarę, jak jego palce drżały, gdy wydobywał z niej pierwsze dźwięki. To był moment, w którym wszystko się zaczęło.

   Ale z każdym kolejnym zdjęciem przypływały nie tylko dobre wspomnienia. Były tam twarze, których już nie ma – dziadek, który zawsze wspierał jego marzenia, przyjaciel z dzieciństwa, który zniknął z jego życia, gdy Patryk ruszył w pogoń za karierą. Było też zdjęcie jego rodziców, trzymających się za ręce, z miłością w oczach, którą trudno było podrobić. Tęsknił za nimi, za ich bezwarunkowym wsparciem, za ich obecnością, która nadawała sens wszystkim trudnym chwilom.

   „Czy to wszystko było tego warte?” – zapytał sam siebie, opierając się plecami o kanapę. Sława, bogactwo, sukcesy – to wszystko, co miał dziś, wydawało się błyszczącą fasadą, za którą krył się człowiek pragnący jedynie miłości i zrozumienia. Przez chwilę poczuł się zły na siebie za swoje myśli. Był przecież uprzywilejowany, miał wszystko, o czym inni mogli tylko marzyć. Ale w tej samej chwili dotarło do niego, że nawet najsilniejszy blask jupiterów nie rozjaśni ciemności samotności.

   Przeglądając kolejne strony albumu, natrafił na zdjęcie, które szczególnie go poruszyło. Był na nim z Anną, uśmiechnięci, objęci, stojący na tle zachodzącego słońca. To było jedno z pierwszych zdjęć, jakie zrobili razem, krótko po tym, jak się poznali. Spojrzał na jej twarz, na ten delikatny uśmiech, który zawsze przynosił mu spokój. Przypomniał sobie, jak bardzo się bał, że ją straci, gdy zaczynali być razem. Anna była dla niego ostoją w tym chaotycznym świecie, w którym wszystko zmieniało się z dnia na dzień.

   Zamknął album i przez chwilę trwał w ciszy, pozwalając swoim uczuciom wypłynąć na powierzchnię. Zrozumiał, że miłość, której tak bardzo pragnie, nie jest czymś, co można po prostu zdobyć lub zatrzymać. To delikatna nić, która łączy ludzi, wymagająca uwagi, troski i odwagi, by ją pielęgnować. Przestał myśleć o samotności, zaczął myśleć o wdzięczności – za Annę, za przeszłość, za wszystkie chwile, które go ukształtowały.

   Deszcz za oknem zaczął cichnąć, jakby jesienne niebo odpowiadało na jego myśli. Patryk zamknął oczy i uświadomił sobie, że pomimo ciężaru, który niósł w sercu, jest gotowy iść dalej. Z tym albumem wspomnień, z miłością, która go otaczała, i z nadzieją na to, co jeszcze przed nim.