Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Patryk odłożył telefon na marmurową półkę obok wanny i westchnął cicho. W łazience unosiła się para, a aromatyczny zapach olejku lawendowego łagodnie wypełniał powietrze. Był to jeden z nielicznych momentów, kiedy mężczyzna mógł być sam, z dala od chaosu tras koncertowych, wywiadów i błysków fleszy. Zamknął oczy, pozwalając ciepłej wodzie otulić jego ciało, i poczuł, jak napięcie opuszcza jego mięśnie. Jednak w głowie nie znajdował ukojenia. Myśli wędrowały tam, gdzie same chciały, a ich kierunek był niepokojąco niejasny.

   Na początku były to zwykłe rozważania o minionym dniu. Przypomniał sobie spotkanie z zespołem, rozmowy o kolejnym albumie, krótką wymianę zdań z Anną na temat nadchodzących kontraktów. Była jak zawsze profesjonalna, zorganizowana, a jednocześnie pełna ciepła i humoru, które potrafiły rozluźnić nawet najbardziej napiętą atmosferę. Patryk doceniał to od lat, ale teraz, w ciszy łazienki, zaczął dostrzegać coś więcej.

   „Anna...” — jej imię wypowiedział w myślach z nieznaną mu dotąd czułością. Próbował zrozumieć, dlaczego w ostatnim czasie coraz częściej pojawiała się w jego głowie. To nie było nic zaplanowanego, raczej delikatne, niemal niezauważalne przesunięcie w jego percepcji. Przypomniał sobie, jak śmiała się wczoraj, kiedy przypadkiem rozlała kawę na stół. Jej oczy błyszczały, a lekki rumieniec dodawał jej uroku. Patryk poczuł, jak serce zaczyna bić szybciej na samo wspomnienie tej chwili.

   Jak to możliwe? Anna była jego przyjaciółką, współpracowniczką, kimś, na kogo zawsze mógł liczyć. Przez lata traktował ją jak jedną z niewielu stałych wartości w swoim chaotycznym życiu. Zawsze była przy nim, niezależnie od tego, czy świętował sukcesy, czy zmagał się z porażkami. Nigdy wcześniej nie myślał o niej w ten sposób. Dlaczego więc teraz wszystko się zmienia?

   Patryk otworzył oczy i spojrzał na sufit, na którym światło lampy łagodnie odbijało się w kropelkach pary. Woda w wannie powoli stygła, ale on nawet tego nie zauważał. Próbował przeanalizować swoje uczucia, co było dla niego nowym doświadczeniem. Zwykle kierował się instynktem, zarówno w muzyce, jak i w życiu, ale to, co teraz czuł, wymagało głębszej refleksji. Czy to możliwe, że zakochiwał się w Annie? A jeśli tak, to kiedy to się zaczęło? Może w chwili, gdy podczas jednej z tras koncertowych zasnęła obok niego w busie, opierając głowę na jego ramieniu? A może wtedy, gdy przyniosła mu gorącą herbatę, widząc, że jest na skraju przeziębienia?

   Wspomnienia napływały jedno po drugim, układając się w mozaikę drobnych gestów, które do tej pory wydawały się zwyczajne, a teraz nabierały zupełnie nowego znaczenia. Anna była zawsze gdzieś blisko, jakby niewidzialna siła trzymała ich w tej samej orbicie. Patryk poczuł lekkie ukłucie w sercu, jakby bał się, że może zniszczyć coś pięknego, jeśli pozwoli tym uczuciom wyjść na powierzchnię.

   „Dlaczego teraz?” — zapytał siebie w myślach, opierając głowę na krawędzi wanny. Woda zaczęła robić się chłodna, ale nie chciał jeszcze wychodzić. Czuł, że musi zrozumieć, co się z nim dzieje, zanim zmierzy się z rzeczywistością. Jego życie było wystarczająco skomplikowane — bycie liderem zespołu rockowego wiązało się z ciągłą presją, a teraz jeszcze te nowe uczucia do Anny. Czy to nie było zbyt wiele?

   A może to właśnie Anna była odpowiedzią na jego samotność? Od lat czuł, że mimo sławy, mimo tysięcy fanów krzyczących jego imię, brakowało mu kogoś, kto naprawdę go rozumie. Kogoś, z kim mógłby być sobą, bez masek, które musiał zakładać na scenie i w mediach. Anna znała go lepiej niż ktokolwiek inny. Była świadkiem jego wzlotów i upadków, widziała jego prawdziwą twarz.

   Patryk westchnął i zamknął oczy. W jego głowie pojawił się obraz Anny: jej uśmiech, jej dłonie, które zawsze były ciepłe, nawet w najchłodniejsze dni. Wiedział, że musi coś z tym zrobić, ale bał się ryzyka. Jeśli wyzna jej swoje uczucia, a ona ich nie odwzajemni, mógłby stracić nie tylko kobietę, którą zaczynał kochać, ale także swoją najlepszą przyjaciółkę. Czy był gotów zaryzykować? Czy ich relacja była wystarczająco silna, by przetrwać taką próbę?

   Woda w wannie była już zimna, ale Patryk tego nie czuł. Jego serce i umysł były zbyt zajęte walką z nowym, nieznanym uczuciem. Wiedział jedno: Anna była dla niego kimś więcej, niż kiedykolwiek chciał przyznać. A teraz musiał znaleźć sposób, by zrozumieć, co z tym zrobić.

   Patryk od rana czuł to dobrze znane ukłucie pustki. Promienie słońca wpadały do apartamentu w Chicago, rozlewając się po nowoczesnym wnętrzu, ale światło nie było w stanie rozproszyć ciężkiego mroku, który osiadł na jego duszy. Sięgnął po gitarę stojącą w rogu salonu, jednak już po kilku minutach odłożył ją z powrotem. Struny zdawały się brzmieć pustymi nutami, a każdy akord, który próbował wydobyć, przypominał mu o tym, jak bardzo brakowało mu inspiracji.

   Błąkał się po apartamencie, z jednego pokoju do drugiego, bez celu. Bogate wnętrza, które kiedyś wydawały mu się spełnieniem marzeń, teraz były tylko zimną przestrzenią. Szklane ściany odsłaniały widok na miasto żyjące własnym rytmem, ale Patryk czuł się, jakby był po drugiej stronie lustra – odizolowany, niewidzialny.

   Zaparzył sobie kawę, ale smak wydawał się bez wyrazu. „Usiedliśmy kiedyś razem z Anną” – pomyślał, nagle przypominając sobie wieczór, gdy siedzieli w tej samej kuchni, śmiejąc się z anegdot, które opowiadała. Anna. Jej imię wracało do niego jak mantra.

   Patryk wiedział, że Anna nie jest już tylko jego menadżerką. Odkrył to nagle, jakby uczucie zrodziło się z pustki, ale tak naprawdę było z nim już od dawna, nieśmiało przyczajone na skraju jego świadomości. Każdy gest Anny, jej uśmiech, sposób, w jaki z pasją opowiadała o kolejnych trasach koncertowych – wszystko to zdawało się teraz nabierać nowego znaczenia.

   „To głupie” – pomyślał, spoglądając na swoje odbicie w lustrze. Długie blond włosy opadały mu na ramiona, zielone oczy błyszczały z lekkim zmęczeniem. „Przecież nie mogę jej tego powiedzieć, zepsuję wszystko. Jest moim filarem, zawsze gotowa rozwiązać każdy problem, który pojawia się na horyzoncie. Jak mogę zaryzykować utratę jej przyjaźni?”

   Usiadł na sofie, wpatrując się w swój telefon. Myśl o zadzwonieniu do niej kusiła, ale bał się, że jego głos zdradzi zbyt wiele. Czy Anna coś podejrzewała? Czy te wszystkie spojrzenia, które ukradkiem rzucał w jej stronę, nie były zbyt oczywiste?

   Przypomniał sobie chwilę z ostatniej trasy koncertowej. Byli wtedy na zapleczu po koncercie, zmęczeni, ale szczęśliwi. Anna trzymała w rękach setlistę, którą miał podpisać, i śmiała się, gdy jedna z fanek wyznała, że marzy o ślubie z Patrykiem.

   – Masz fanklub na pół świata – powiedziała wtedy z przekomarzaniem. On zaśmiał się razem z nią, ale w środku myślał, że jedyną osobą, na której mu zależy, była ona.

   Minuty mijały, a Patryk wciąż siedział na sofie, będąc świadkiem swojego własnego wewnętrznego chaosu. Czasem żałował, że był wokalistą – świat rocka, scena, wielkie sale koncertowe – wszystko to, co kiedyś wydawało się spełnieniem marzeń, teraz stało się tylko scenografią dla jego samotności. Ludzie otaczali go codziennie, ale w tym tłumie brakowało jednej osoby, która liczyłaby się najbardziej.

   „Może powinienem ją zaprosić na kolację? Bez zobowiązań, po prostu przyjacielsko” – myślał, choć w głębi duszy wiedział, że nic, co miałoby związek z Anną, nie byłoby już dla niego neutralne. Każda minuta spędzona z nią była przepełniona skrytymi pragnieniami i nadziejami, które bał się wypowiedzieć na głos.

   Podszedł do okna i oparł się czołem o zimną szybę. Chicago tętniło życiem, samochody mknęły po ulicach, a ludzie spieszyli się w swoich codziennych sprawach. „Czy ona myśli o mnie w taki sposób, w jaki ja myślę o niej?” – zastanawiał się.

   W tej chwili jedynym dźwiękiem w apartamencie był cichy stukot zegara na ścianie. Patryk wiedział, że czas nie czeka, ale on czuł się jak zamrożony w tej jednej chwili, rozpięty między strachem a nadzieją.

   Patryk siedział w swoim przestronnym apartamencie w samym sercu Chicago. Za ogromnymi oknami rozciągał się widok na rozświetlone miasto, którego zgiełk w tej chwili zdawał się być odległym wspomnieniem. W salonie panował półmrok, rozjaśniany jedynie migotliwym światłem ognia w kominku. Ciepło płomieni delikatnie muskało twarz Patryka, kontrastując z chłodem zimowego wieczoru na zewnątrz.

   Na stole obok stała otwarta butelka czerwonego wina, a w dłoni Patryk trzymał kryształowy kieliszek. Jego smukłe palce delikatnie przesuwały się po gładkiej powierzchni szkła, podczas gdy myśli uciekały daleko poza ściany tego apartamentu. Wino miało głęboki, wyrazisty smak, który mieszał się z goryczą w jego sercu. To był jeden z tych wieczorów, kiedy cisza stawała się niemal namacalna, a każda sekunda ciągnęła się w nieskończoność.

   Oparł głowę o miękkie oparcie sofy i wpatrywał się w ogień. Jego zielone oczy, zwykle błyszczące energią na scenie, teraz wydawały się zamglone i pełne niepokoju. Myślał o niej – Annie. Jego menadżerka, jego powierniczka, osoba, która była zawsze obok, gdy świat zdawał się walić na jego barki. Była oazą spokoju w jego chaotycznym życiu, ale jednocześnie źródłem niepokoju, który teraz rozdzierał jego duszę.

   Annie. Wypowiedzenie jej imienia w myślach zawsze wywoływało u niego delikatny uśmiech. Była wyjątkowa – inteligentna, pełna pasji, zawsze w pełni zaangażowana w pracę. To dzięki niej jego zespół osiągnął tak wiele, to dzięki niej chaos tras koncertowych i wywiadów stawał się znośny. Ale Annie nie była tylko menadżerką. Była kimś więcej. Była kobietą, którą Patryk pokochał, choć nigdy nie odważył się tego wyznać.

   Wypił łyk wina, czując, jak jego ciepło rozlewa się po ciele, ale nie przynosi ulgi. Myślał o każdym ich spotkaniu, o każdym uśmiechu, o tych krótkich chwilach, gdy ich spojrzenia spotykały się i wydawało się, że czas na moment przestaje istnieć. Ale czy ona czuła to samo? Czy mogła go pokochać, czy widziała w nim tylko artystę, którego kariera zależała od jej profesjonalizmu?

   Patryk odstawił kieliszek i pochylił się do przodu, opierając łokcie na kolanach. W jego głowie toczyła się bitwa. Chciał wyznać Annie swoje uczucia, ale strach przed jej reakcją paraliżował go. Co, jeśli ją straci? Co, jeśli jego wyznanie zniszczy ich relację? Z drugiej strony, myśl o tym, by nadal milczeć, była równie bolesna. Nie mógł już dłużej tłumić tego, co czuł. Czuł, że jeśli teraz nie odważy się na ten krok, będzie żałował do końca życia.

   „Może napisać list?” – pomyślał. Wyobraził sobie, jak układa słowa na papierze, jak każde zdanie staje się wyrazem jego miłości. Ale list wydawał mu się zbyt bezosobowy, zbyt mało odważny. Annie zasługiwała na coś więcej. Patryk wstał z sofy i zaczął krążyć po salonie, próbując znaleźć odpowiedź.

   Po chwili zatrzymał się, spojrzał na telefon leżący na stoliku obok butelki wina. Wiedział, co musi zrobić. Nie był dobry w ukrywaniu swoich emocji, a rozmowa twarzą w twarz była jedyną drogą. Postanowił zadzwonić i poprosić o spotkanie.

   Chwycił telefon, a jego dłonie lekko drżały. Wybrał numer Annie, który znał na pamięć, i przyłożył telefon do ucha. Każdy sygnał wydawał się trwać wieczność. W końcu usłyszał jej głos, ciepły i znajomy, a jednocześnie wywołujący w nim lawinę emocji.

   – Patryk? Wszystko w porządku? – zapytała z troską w głosie.

   – Annie, musimy porozmawiać – powiedział, starając się, by jego głos brzmiał spokojnie, choć serce waliło mu jak oszalałe. – Czy moglibyśmy się spotkać jutro wieczorem? To ważne.

   Przez chwilę panowała cisza, która wydawała się ciągnąć w nieskończoność.

   – Oczywiście, Patryk. Gdzie i o której? – odpowiedziała w końcu.

   Umówili się na spotkanie w małej, przytulnej kawiarni na obrzeżach miasta, miejscu, które oboje lubili i gdzie mogli liczyć na odrobinę prywatności. Kiedy rozmowa dobiegła końca, Patryk odłożył telefon i odetchnął głęboko. Pierwszy krok został zrobiony. Teraz pozostawało tylko zebrać odwagę i powiedzieć jej wszystko.

   Usiadł z powrotem na sofie, patrząc na tańczące w kominku płomienie. Jego serce wciąż biło szybciej niż zwykle, ale poczuł też ulgę. Wiedział, że jutro może zmienić wszystko – jego życie, ich relację, może nawet przyszłość zespołu. Ale wiedział też, że musi spróbować. Bo miłość, którą czuł do Annie, była silniejsza niż strach przed odrzuceniem.

   Witryna kawiarni w sercu Chicago połyskiwała w porannym słońcu, odbijając blask przejeżdżających samochodów i tłumu ludzi spieszących się do pracy. Patryk siedział przy oknie, nerwowo bawiąc się zegarkiem na nadgarstku. Zielone oczy, które zwykle promieniowały pewnością siebie na scenie, teraz zdradzały napięcie i niepewność. W jego głowie kłębiły się myśli, jakby każda z nich walczyła o pierwszeństwo.

   „Co ja robię?” – pytał sam siebie, spoglądając na filiżankę czarnej kawy, która parowała przed nim. Patryk, długowłosy blondyn, frontman jednego z najbardziej popularnych zespołów rockowych, rzadko doświadczał tremy poza sceną. Ale dziś było inaczej. Spotkanie z Anną, jego menadżerką i jednocześnie najbliższą przyjaciółką, miało odmienić wszystko. Albo wszystko zniszczyć.

   Drzwi kawiarni otworzyły się z dźwiękiem dzwonka. Anna weszła do środka, ubrana w elegancki, ale skromny płaszcz. Jej brązowe włosy opadały na ramiona, a spojrzenie błękitnych oczu szukało Patryka. Kiedy go zauważyła, uśmiechnęła się lekko i ruszyła w jego kierunku. On wciągnął głęboko powietrze, jakby szykował się do skoku w otchłań.

   – Hej, Patryk – powiedziała, siadając naprzeciwko niego. Jej głos, ciepły i znajomy, zwykle działał na niego kojąco, ale dziś tylko zwiększył jego niepokój.

   – Hej, Aniu – odpowiedział, zmuszając się do uśmiechu.

   Przez chwilę rozmawiali o bieżących sprawach – trasie koncertowej, promocji nowego albumu. Ale w głowie Patryka tylko jedno pytanie krzyczało coraz głośniej: „Kiedy to powiedzieć?”.

   W końcu nie wytrzymał. Odstawił filiżankę na spodek z odgłosem, który przyciągnął jej uwagę. Spojrzała na niego z zaskoczeniem, zauważając, że jego dłonie drżą.

   – Muszę ci coś powiedzieć – zaczął, a jego głos, zwykle pełen siły i energii, teraz drżał lekko.

   Anna zmarszczyła brwi, pochylając się lekko do przodu.

   – O co chodzi? Coś się stało?

   Patryk przez chwilę walczył z sobą, szukając odpowiednich słów.

   – Aniu, ty... ty dla mnie nie jesteś już tylko menadżerką. Jesteś kimś więcej. Jesteś osobą, o której myślę każdego dnia. Kiedy nie ma cię obok, czuję, jakbym czegoś brakowało. Chciałem ci to powiedzieć już dawno, ale bałem się, że... – urwał, odwracając wzrok. – Bałem się, że cię stracę.

   Słowa zawisły w powietrzu jak niewypowiedziana melodia, która czekała na swoją kulminację. Anna przez chwilę milczała, wyraźnie zaskoczona. Jej oczy, które zwykle były tak spokojne, teraz zdradzały burzę emocji.

   – Patryk... – zaczęła cicho, ale zawahała się. – Nie wiem, co powiedzieć. Jesteś dla mnie bardzo ważny, ale... nigdy nie myślałam o tobie w ten sposób. Muszę to przemyśleć.

   Jej słowa uderzyły w niego z siłą, której się nie spodziewał. Chociaż spodziewał się wszystkiego – od odrzucenia po niepewność – rzeczywistość była gorsza. Była zawieszona w próżni, bez odpowiedzi, bez zakończenia.

   – Rozumiem – powiedział cicho, choć wcale nie rozumiał. – Przepraszam, jeśli cię tym zaskoczyłem. Chciałem tylko być szczery.

   Anna uśmiechnęła się słabo i dotknęła jego dłoni.

   – Dziękuję za szczerość. To dla mnie dużo znaczy. Ale proszę, daj mi czas.

   Rozmawiali jeszcze przez chwilę, ale ich słowa były puste, jakby żadne z nich nie chciało dotknąć tego, co naprawdę się wydarzyło. Kiedy Anna wstała, by wyjść, Patryk czuł, jakby cała energia odpłynęła z jego ciała.

   Wracając do swojego apartamentu, czuł się jak cień samego siebie. Ulice Chicago, zwykle tętniące życiem, wydawały się teraz zimne i obce. Kiedy zamknął za sobą drzwi, pierwszy raz od wielu miesięcy poczuł, że jest sam. Nie jak wokalista uwielbiany przez miliony fanów, ale jak człowiek, który oddał komuś serce, a w zamian otrzymał tylko niepewność.

   Sięgnął po butelkę whisky, którą zawsze trzymał na czarną godzinę. Dzisiejsza noc zdecydowanie kwalifikowała się jako jedna z nich. Wlał sobie pełną szklankę i wypił jednym haustem. Alkohol palił gardło, ale nie mógł ugasić bólu, który czuł w środku.

   Z każdą kolejną szklanką wspomnienia rozmowy z Anną stawały się coraz bardziej rozmyte, ale uczucia – smutek, żal, strach – pozostawały żywe. W końcu, zbyt pijany, by myśleć logicznie, usiadł na podłodze w salonie, opierając się o sofę. Łzy, których nie mógł powstrzymać, spływały mu po policzkach, gdy szeptał do siebie:

   „Dlaczego to musiało się tak skończyć?”

   Tej nocy Patryk nie spał. Zamiast tego zmagał się z chaosem w swoim sercu, próbując zrozumieć, czy jego wyznanie było błędem, czy może początkiem czegoś nowego. W głębi duszy miał nadzieję, że Anna wróci z odpowiedzią, na którą tak bardzo czekał. Ale teraz, w ciszy swojego apartamentu, czuł się bardziej samotny niż kiedykolwiek.

   Patryk leżał w łóżku, wpatrując się w sufit swojego przestronnego mieszkania. Dźwięki miasta dochodziły zza okna, ale dla niego były ledwie tłem, jakby życie wokół toczyło się w innym wymiarze. Zielone oczy, które na koncertach były pełne blasku i energii, teraz spowijał cień smutku i zmęczenia. Jego długie blond włosy opadały na poduszkę, a ręce bezwładnie spoczywały po bokach.

   To nie był pierwszy raz, kiedy czuł się tak zagubiony, ale dziś było inaczej. Wszystko go przytłaczało. Myśl o sobotnim koncercie, na który bilety wyprzedały się w kilka minut, wywoływała jedynie poczucie winy i niechęć. Było coś paradoksalnego w tej sytuacji – miliony fanów kochały jego muzykę, a on sam nie potrafił znaleźć w sobie miłości do własnego życia.

   Na samą myśl o Annie – jego menadżerce i najbliższej przyjaciółce – czuł ucisk w sercu. Była dla niego wszystkim: podporą w trudnych chwilach, głosem rozsądku, gdy on sam dawał się ponieść emocjom, a jednocześnie kimś, z kim nie mógł być tak blisko, jak pragnął. Od miesięcy ukrywał swoje uczucia, bojąc się, że ich wyznanie mogłoby zniszczyć ich relację. Anna zawsze była profesjonalna, twarda, skoncentrowana na pracy, a on wiedział, że nie mógłby jej zmusić do odwzajemnienia jego uczuć.

   Czasami, gdy byli sami – w hotelowych pokojach, w trasie, podczas długich rozmów o przyszłości zespołu – czuł, jakby między nimi istniała niewidzialna nić. Ale równie często zdawało mu się, że Anna trzyma go na dystans, z obawy przed jakąkolwiek bliskością, która mogłaby skomplikować ich zawodową relację. To było jak gra, której reguły znał tylko on.

   Dziś rano, po nieprzespanej nocy, wiedział, że nie da rady udawać. Sięgnął po telefon i drżącymi palcami napisał wiadomość do Anny: „Odwołaj koncert. Nie dam rady”. Gdy w końcu nacisnął „Wyślij”, poczuł ulgę zmieszaną z wyrzutami sumienia. Wyobraził sobie jej reakcję – zmarszczone brwi, szybkie kroki i ten charakterystyczny ton w głosie, gdy pytała go, co się dzieje. Ale tym razem nie zamierzał odpowiadać.

   Leżąc tak, pozwolił swojemu umysłowi błądzić. Przypominał sobie pierwsze lata ich znajomości. To ona zauważyła w nim potencjał, gdy jeszcze grał w małych klubach. Była pierwszą osobą, która uwierzyła, że jego głos może poruszyć tłumy. Ich wspólna droga była usłana sukcesami, ale im więcej osiągali, tym większy dystans powstawał między nimi.

   Telefon zadzwonił. To była Anna. Patryk spojrzał na ekran, ale nie odebrał. Nie miał siły na rozmowę, na tłumaczenia. Opuścił powieki i pozwolił, by ciepłe łzy spłynęły po jego policzkach. „Muszę coś zmienić” – pomyślał. „Nie mogę tak dłużej”.

   Następnego dnia, z trudem zmuszając się do podniesienia z łóżka, zaczerpnął głęboko powietrza i sięgnął po telefon. Tym razem nie pisał do Anny. Znalazł numer, który dał mu kiedyś jeden z kolegów z branży – numer do dobrego psychologa.

   – Dzień dobry, chciałbym umówić się na wizytę – powiedział cicho, gdy usłyszał głos po drugiej stronie. Umówienie się na rozmowę było jak pierwszy krok ku odzyskaniu siebie. Czuł, że potrzebuje pomocy, by zrozumieć swoje uczucia, poukładać myśli i odnaleźć się w tym chaosie.

   Gdy Justyna pojawiła się u niego w mieszkaniu tego samego dnia, on już wiedział, że musi być z nią szczery. Nie mógł dłużej uciekać. Powiedział jej o swojej decyzji, o odwołaniu koncertu, o rozmowie z psychologiem. Nie wspomniał jednak o tym, co do niej czuł. Jeszcze nie był na to gotowy.

   – Jestem z ciebie dumna, wiesz? – powiedziała cicho, kładąc dłoń na jego ramieniu. Te słowa, wypowiedziane przez osobę, którą kochał, sprawiły, że po raz pierwszy od dawna poczuł przebłysk nadziei.

   Nie wiedział, co przyniesie przyszłość, ale był gotowy na zmiany. Wiedział, że droga do uzdrowienia będzie długa, ale pierwszy krok już zrobił. A to było wszystko, czego w tej chwili potrzebował.