Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Nigdy nie sądziłem, że mógłbym znaleźć się w takiej sytuacji. Z zewnątrz wszystko wygląda na idealne. Moje zdjęcie zdobi okładki magazynów, fani skandują moje imię na koncertach, a każda nowa piosenka mojego zespołu natychmiast trafia na szczyty list przebojów. Ale pod tym blaskiem reflektorów kryje się ciemność, która pochłania mnie kawałek po kawałku.

   Czasami, kiedy patrzę w lustro, widzę tam tylko obcą osobę. Zielone oczy, które kiedyś były pełne życia, teraz są matowe, jakby ktoś zgasił w nich światło. Długie blond włosy, które zawsze były moim znakiem rozpoznawczym, wydają mi się ciężkie, jakby każdy kosmyk ciążył mi na ramionach. Uśmiech, który na scenie wygląda tak naturalnie, jest tylko maską. W rzeczywistości moje usta coraz rzadziej układają się w ten wyraz.

   Nie pamiętam dokładnie, kiedy to wszystko się zaczęło. Może to był jeden z tych dni, kiedy obudziłem się w hotelowym pokoju, otoczony ciszą, która brzmiała głośniej niż jakikolwiek aplauz. Może wtedy, kiedy zdałem sobie sprawę, że tłumy ludzi, które mnie otaczają, wcale nie sprawiają, że czuję się mniej samotny. A może to było wtedy, gdy na szczycie moich sukcesów uświadomiłem sobie, że czuję się bardziej pusty niż kiedykolwiek wcześniej.

   Każdego ranka toczę walkę, by wstać z łóżka. Nie zliczę, ile razy leżałem, wpatrując się w sufit, próbując znaleźć choćby jeden powód, by zacząć dzień. Zdarza się, że telefon dzwoni bez końca – menedżer, koledzy z zespołu, czasem rodzina. Ignoruję ich. W końcu i tak nie zrozumieliby, co się ze mną dzieje. Zresztą, co miałbym im powiedzieć? Że nie mam siły nawet wstać, a co dopiero wyjść na scenę i udawać, że wszystko jest w porządku?

   Jedzenie stało się dla mnie przymusem, a nie przyjemnością. Często spoglądam na talerz i czuję obrzydzenie – nie tyle do jedzenia, co do samego siebie. Myślę o tym, jak łatwo byłoby po prostu odpuścić. Wycofać się. Zniknąć. Ale potem przypominam sobie te wszystkie twarze w tłumie, ludzi, którzy wierzą, że moje piosenki coś dla nich znaczą. Jak mógłbym ich zawieść?

   Psycholog, do którego chodzę od kilku miesięcy, stara się wyciągnąć mnie z tej otchłani. Siedzę na jego skórzanej kanapie i opowiadam o tym, co czuję, ale słowa wydają się tak puste, jak ja sam. „Musisz znaleźć coś, co daje ci radość” – mówi mi za każdym razem. Problem w tym, że nic już mnie nie cieszy. Muzyka, która kiedyś była moim ratunkiem, teraz jest tylko kolejnym obowiązkiem. Pisanie tekstów, które kiedyś przychodziło mi z taką łatwością, teraz wydaje się nie do zniesienia.

   Najtrudniejsze są wieczory. Kiedy milkną telefony, a miasto za oknem Chicago zapada w sen, moje myśli stają się najgłośniejsze. Przewijam w głowie obrazy z przeszłości – pierwsze koncerty, śmiech z przyjaciółmi, chwile, gdy naprawdę czułem się żywy. Ale to tylko wspomnienia, które teraz wydają się nierealne, jakby należały do kogoś innego.

   Czasami siadam przy pianinie, które stoi w moim salonie. Przebieram palcami po klawiszach, szukając melodii, która mogłaby oddać to, co czuję. Ale dźwięki są chaotyczne, jak moje myśli. Zanim się zorientuję, dłonie opadają mi na kolana, a ja siedzę w milczeniu, wpatrując się w instrument, który kiedyś był moim sprzymierzeńcem.

   Zastanawiam się, jak długo jeszcze dam radę tak żyć. Jak długo będę w stanie ukrywać tę ciemność przed światem? Fani widzą mnie jako silnego, pewnego siebie lidera zespołu, który ma wszystko pod kontrolą. Gdyby tylko wiedzieli. Gdyby tylko mogli zajrzeć za kulisy mojego życia, zobaczyć, jak naprawdę wygląda moja rzeczywistość...

   Nie wiem, czy kiedykolwiek znajdę wyjście z tego labiryntu, w którym się znalazłem. Ale wiem jedno – muszę próbować. Dla siebie, dla tych, którzy we mnie wierzą, i dla tej części mnie, która wciąż, choć ledwo, trzyma się nadziei. Bo nawet w najciemniejszej nocy gdzieś musi być światło. Prawda?

   Czasem mam wrażenie, że życie ucieka mi przez palce, jak piasek na plaży, gdy usiłujesz go zatrzymać. Przeglądam się w lustrze, ale ledwo rozpoznaję człowieka, który spogląda na mnie z drugiej strony. Zielone oczy – kiedyś pełne światła i radości – teraz wydają się puste, martwe, jak dwa szklane kuleczki. Moje długie blond włosy, dawniej symbol wolności i buntu, teraz przypominają bardziej zaniedbaną zasłonę, za którą kryję się przed światem.

   Od dawna nie wiem, co to znaczy czuć się szczęśliwym. Koncerty, które kiedyś były całym moim życiem, stały się czymś w rodzaju pracy na taśmie. Wychodzę na scenę, śpiewam, patrzę na tłum skandujący moje imię, a potem wracam do pustego mieszkania w Chicago i czuję się jeszcze bardziej samotny niż przedtem. Paradoksalnie, im więcej ludzi mnie otacza, tym bardziej wydaję się być od nich oddzielony, jakby jakaś niewidzialna szyba dzieliła mnie od reszty świata.

   Dziś, po wielu miesiącach unikania samego siebie, sięgnąłem po pamiętnik. To ten sam notes, który kupiłem kilka lat temu podczas trasy koncertowej w Nowym Jorku. Skórzana oprawa, delikatny zapach papieru – nigdy nie miałem odwagi go otworzyć. Ale dzisiaj... dzisiaj poczułem, że muszę. Może dlatego, że słowa, które duszę w sobie od dawna, zaczęły mnie dusić jak pętla na szyi.

   Zacząłem pisać, nie wiedziałem nawet, co chcę powiedzieć. Moje dłonie same prowadziły pióro po kartkach. Pisałem o wszystkim – o pustce, którą czuję każdego dnia, o lękach, które nie pozwalają mi zasnąć, o marzeniach, które kiedyś były tak wyraziste, a teraz rozmyły się w cieniu rzeczywistości. Pisałem o strachu przed przyszłością, o tym, że nie widzę celu ani sensu, o tym, jak każda kolejna godzina wydaje się być wiecznością.

   Kiedy wreszcie odłożyłem pióro, poczułem się... lżejszy. Jakby z mojego serca spadł wielki kamień. Nie, nie czuję się szczęśliwy. Ale po raz pierwszy od dawna poczułem, że mogę oddychać. Może to jest klucz – przelać to, co boli, na papier, pozwolić słowom unieść cię chociaż odrobinę wyżej, ponad ten smutek, który cię ściska jak imadło.

   Postanowiłem, że będę robił to częściej. Może nie codziennie, ale na pewno zawsze, kiedy znów poczuję, że nie mogę dalej. Ten pamiętnik może stać się moim powiernikiem, czymś, co pomoże mi zrozumieć samego siebie. Wiem, że to nie rozwiąże wszystkich problemów, ale może sprawi, że poczuję się mniej samotny, choćby tylko na tych kilku kartkach papieru.

   Patrzę na miasto za oknem. Chicago tętni życiem, ludzie spieszą się do swoich spraw, świat nie zwalnia, nawet kiedy ja stoję w miejscu. Ale dzisiaj... dzisiaj zrobiłem mały krok. I może, choćby dla tej chwili, warto było wstać z łóżka.

24 stycznia 2025

   Drogi Pamiętniku,

   Nie wiem, czy potrafię to wszystko ubrać w słowa, ale muszę spróbować. Czuję, że jeśli tego nie zrobię, coś we mnie pęknie. Jestem jak napięta struna, która nie wydaje już żadnego dźwięku – nie dlatego, że straciła możliwości, ale dlatego, że ktoś zapomniał, że w ogóle istnieje.

   Od jakiegoś czasu wszystko wydaje się takie... puste. Sceny, które kiedyś były sensem mojego życia – koncerty, światła, tłumy skandujące moje imię – teraz wydają się odległe, jakby należały do kogoś innego. Patrzę na swoje odbicie w lustrze i zastanawiam się, kim jestem. Zielone oczy, długie blond włosy, twarz, którą ludzie rozpoznają na ulicy – to wszystko powinno mnie cieszyć. A jednak czuję się jak cień samego siebie.

   Zespół... Mój zespół. Jego członkowie towarzyszyli mi przez lata, ale ostatnio nawet ich obecność mnie drażni. Nie dlatego, że coś robią źle, ale dlatego, że wszystko, co robią, wydaje się takie bezużyteczne. Próby, nagrania, plany tras – po co? Jaka w tym wartość? Publiczność klaska, ale ja już nie słyszę oklasków. W ich miejscu jest tylko cisza. Jakby całe życie stało się czarno-białe, pozbawione kontrastu.

   Czasami myślę o dawnych czasach, kiedy jeszcze wszystko było proste. O momentach, kiedy pisałem piosenki przy kuchennym stole w wynajmowanym mieszkaniu, z gitarą na kolanach i marzeniami większymi niż rzeczywistość. Tamten Patryk... on miał ogień w sercu. A ja? Ja czuję tylko popiół.

   Ludzie mówią, że mam wszystko. Pieniądze, sławę, talent. Ale nikt nie widzi, co dzieje się wewnątrz. Ta ciężka pustka, która wypełnia każdy zakamarek mojego jestestwa. Wiem, że mam depresję. Wiem to, ale wiedza nie pomaga. Często nie chce mi się wstawać z łóżka. Patrzę na sufit i zadaję sobie pytanie: dlaczego jeszcze tu jestem? Co mnie tu trzyma?

   A potem przychodzi muzyka. Czasami – w tych rzadkich chwilach, kiedy siadam z gitarą i pozwalam dźwiękom przepływać przeze mnie – czuję, jakby gdzieś, bardzo daleko, była iskra. Nie ogień, ale maleńka iskra. Może to nadzieja. Może tylko ułuda. Nie wiem. Ale te chwile sprawiają, że oddycham odrobinę lżejszym powietrzem.

   Pisanie tego wszystkiego jest dziwne. Początkowo wydawało mi się, że nie dam rady, ale teraz, gdy patrzę na te zapełnione strony, czuję jakbyś zdjął mi z ramion chociaż kawałek tego ciężaru. Może w tym tkwi jakaś magia. Może powinienem wracać do ciebie częściej, Pamiętniku. Może tutaj znajdę to, czego szukam.

   Na razie to wszystko. Nie wiem, czy jutro będzie lepiej, czy gorzej. Ale dziś, dzięki tobie, czuję się odrobinę lżejszy. Może to początek czegoś nowego.

   Patryk

Dzień: 23 października

   Dziś poczułem nieodpartą potrzebę, by wyrwać się z czterech ścian apartamentu i uciec od zgiełku miasta. Chicago, choć pełne życia, bywa przytłaczające. Ta jesienna szarość, mgła unosząca się nad rzeką, chłodny wiatr delikatnie smagający policzki – wszystko to zdawało się wołać mnie na spacer. Nie wiedząc dokładnie, dokąd się skierować, nogi zaprowadziły mnie na cmentarz. Zawsze czułem, że to miejsce ma w sobie coś więcej niż smutek i melancholię. Jest tu cisza, jakiej nie znajdę nigdzie indziej. Cisza, która zaprasza do rozmowy z samym sobą.

   Idąc wzdłuż równo ułożonych alejek, podziwiałem stare nagrobki porośnięte mchem, popękane marmurowe płyty i wyblakłe inskrypcje, które opowiadały historie ludzi już dawno zapomnianych. Każde z tych nazwisk było jak niewielki fragment większej układanki, której obrazem jest życie. Nie mogłem powstrzymać myśli: dlaczego się rodzimy, skoro tak szybko odchodzimy? Jaki jest sens tego wszystkiego, skoro każda opowieść kończy się w tym miejscu, pod warstwą ziemi? Czy śmierć jest tylko końcem, czy może początkiem czegoś nowego?

   Dotarłem do grobu moich rodziców. Chociaż minęło już wiele lat od ich odejścia, wciąż czuję pustkę. Zapaliłem znicz i usiadłem na zimnym kamieniu, wpatrując się w ich imiona wyryte w granicie. Mój oddech unosił się w powietrzu, mieszając się z zapachem wilgotnych liści. Nie potrafiłem powstrzymać łez. Wspomnienia powróciły jak lawina: mama śpiewająca kołysanki, tata uczący mnie grać na gitarze, ich wspólny śmiech podczas rodzinnych kolacji. Teraz to wszystko istnieje tylko we mnie, jak delikatne echo, które z czasem staje się coraz cichsze.

   Zastanawiałem się, czy wiedzieli, jak bardzo ich kochałem. Czy powiedziałem to wystarczająco często? Czy byłem dobrym synem? W takich chwilach żałuję, że czas jest nieubłagany, że nie można go cofnąć, choćby na chwilę, by móc jeszcze raz powiedzieć: „Dziękuję”, „Przepraszam”, „Kocham was”.

   Siedząc tam, odczułem coś dziwnego. Było to jak ciepło, delikatne i kojące, które zdawało się emanować z wnętrza. Może to tylko moje wyobrażenie, a może coś więcej? Czy duchy naszych bliskich naprawdę czuwają nad nami? Chciałbym wierzyć, że tak jest.

   Kiedy zapadł zmrok, cmentarz przybrał zupełnie inną postać. Lampiony migotały w ciemności jak maleńkie gwiazdy. Wiatr stał się bardziej przenikliwy, a światło księżyca przebijało się przez nagie gałęzie drzew, tworząc cienie, które tańczyły na marmurowych płytach. Powoli wróciłem na główną aleję i skierowałem się w stronę wyjścia. Każdy krok odbijał się echem w mojej głowie, jakby ten spacer miał być czymś więcej niż tylko przechadzką.

   Wróciłem do apartamentu, a miasto wciąż pulsowało swoim rytmem. Lecz ja czułem się jakby wyjęty z tego świata, jakby na chwilę zawieszony między życiem a czymś, co jest poza nim. Rozsiadłem się na kanapie, otulony ciepłym kocem, z kubkiem gorącej herbaty w dłoniach. Zamyślony wpatrywałem się w światła Chicago za oknem. Może odpowiedzi na moje pytania nie znajdę nigdy. Może nie ma jednej prawdy o życiu i śmierci. Ale jedno wiem na pewno – życie, choć ulotne, jest cenne. To my nadajemy mu sens, kochając, tworząc, wspominając. I może to właśnie jest klucz: aby żyć tak, by po nas pozostało coś więcej niż tylko imię wyryte na kamieniu.

   Poranek w Chicago był mglisty, ale spokojny. Patryk siedział przy stole w swoim przestronnym apartamencie, popijając czarną kawę z ulubionego kubka z logo zespołu. Miał na sobie luźny T-shirt i spodnie dresowe. Włosy, jasne i lekko falowane, opadały mu na ramiona. Wyglądał, jakby dopiero co wstał z łóżka, ale jego zielone oczy błyszczały, jakby skrywały tysiąc myśli.

   Anna, jego narzeczona, krzątała się po kuchni, przygotowując śniadanie. Ich codzienna rutyna była spokojna i harmonijna. W tle cicho grało radio, a dźwięki rozmów prowadzących wtapiały się w dźwięk smażonych jajek.

   – Patryk, musimy porozmawiać – powiedziała nagle Anna, siadając naprzeciw niego. Jej twarz była poważna, ale w jej oczach kryło się coś jeszcze, co sprawiło, że Patryk od razu odstawił kubek na stół.

   – Co się stało? – zapytał, patrząc na nią uważnie.

   Anna wzięła głęboki oddech.

   – Spóźnia mi się okres. Zrobiłam test, ale wynik był niejednoznaczny. Myślę, że powinnam pójść do lekarza, żeby się upewnić.

   Słowa te uderzyły Patryka jak piorun. Czuł, jak jego serce zaczyna bić szybciej, a umysł wypełnia się tysiącem pytań.

   – Często się spóźnia? Może to nic takiego? – rzucił na szybko, jakby chciał ułożyć sytuację w ramy, które mógłby zrozumieć.

   Anna pokręciła głową.

   – Nie, Patryk. To może być coś więcej.

   Tego dnia Anna poszła do lekarza, a Patryk został w domu, niepewny, co robić. Sięgnął po gitarę, mając nadzieję, że granie pomoże mu zebrać myśli, ale dźwięki brzmiały pusto. Chodził z pokoju do pokoju, przesiadując to w salonie, to w sypialni, szukając spokoju, którego nie mógł znaleźć.

   W końcu Anna wróciła. Jej twarz była spokojna, ale oczy miały w sobie wyraz, który Patryk rozpoznał natychmiast – radość zmieszaną z obawą.

   – Jestem w ciąży – powiedziała cicho.

   Patryk poczuł, jakby cały świat zawirował. Słowa Anny odbijały się w jego głowie jak echo: „Jestem w ciąży, jestem w ciąży...” Usłyszał siebie, jak mówi: „To niesamowite”, ale ton jego głosu był niepewny.

   Z jednej strony był szczęśliwy. Myśl o małym życiu, które rosło w Annie, była czymś niemal magicznym. Z drugiej strony czuł się przytłoczony. Czy był gotowy na tak wielką zmianę? Jego życie jako wokalisty popularnego zespołu rockowego było pełne chaosu – koncerty, wywiady, trasy koncertowe. Jak mógłby pogodzić to wszystko z byciem ojcem?

   Przez kolejne dni Patryk nie mógł przestać myśleć o przyszłości. Siadał na tarasie, wpatrując się w panoramę Chicago, zastanawiając się, jakie będzie życie za rok, dwa, dziesięć lat. Wracał wspomnieniami do swojego dzieciństwa – do chwil z ojcem, do ich rozmów, do chwil radości i smutku. Czy był w stanie dać swojemu dziecku to, co najlepsze?

   Anna widziała, że Patryk się zmaga. Próbowała z nim rozmawiać, ale on często uciekał w żart lub zmieniał temat. Dopiero pewnego wieczoru, gdy siedzieli razem na kanapie, Patryk odważył się otworzyć.

   – Ania, ja... boję się – wyznał, patrząc jej w oczy. – Nie wiem, czy będę dobrym ojcem. Nie wiem, jak to wszystko pogodzić. Ale jednocześnie czuję, że to jest coś, co zmieni moje życie na lepsze. Tylko... czy dam radę?

   Anna uśmiechnęła się i położyła dłoń na jego.

   – Patryk, to normalne, że się boisz. Ja też się boję. Ale wiem, że razem damy radę. Nie musisz być perfekcyjny. Wystarczy, że będziesz sobą. Nasze dziecko będzie miało ojca, który jest pełen pasji i miłości. To wystarczy.

   Te słowa były dla Patryka jak balsam na zranioną duszę. Po raz pierwszy od wielu dni poczuł, że nie jest sam w swoich obawach. Anna była jego oparciem, tak jak on był dla niej.

   W kolejnych tygodniach Patryk zaczął patrzeć na swoje życie w nowym świetle. Każda piosenka, którą pisał, każdy koncert, który grał, miał w sobie coś więcej – myśl o przyszłości, o dziecku, które zmieni jego świat. Nie wiedział jeszcze, co przyniesie przyszłość, ale jedno było pewne: był gotowy zmierzyć się z nią, krok po kroku, z Anną u boku.