Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Drogi Przyjacielu,

   Piszę do Ciebie, choć może nigdy nie przeczytasz tego listu. Słowa, które zapełniają te kartki, są moją próbą uchwycenia czegoś ulotnego – myśli, uczuć, refleksji, które od dawna kłębią się w mojej głowie. Piszę, bo muszę. Bo jeśli nie wyrzucę tego z siebie, to uduszę się pod ciężarem własnych myśli.

   Czy zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego świat tak często odrzuca tych, którzy czują zbyt wiele? Dlaczego ludzi nadwrażliwych traktuje się jak wadliwe egzemplarze, które należy naprawić lub – co gorsza – wyeliminować? Być może dlatego, że ich sposób postrzegania rzeczywistości jest jak lustro, które odbija prawdę, przed którą inni uciekają. Prawda bywa niewygodna. Patrzenie na świat bez filtrów, bez masek, bez złudzeń – to dar i przekleństwo jednocześnie.

   Jestem wokalistą. Każdy występ, każdy dźwięk, który wydobywam z siebie, jest jak kawałek mojej duszy rzucony na pastwę tłumu. Na scenie jestem kimś więcej – jestem siłą, światłem, energią. Ale poza nią? Poza nią jestem tylko Patrykiem – chłopakiem o zielonych oczach i włosach, które zawsze wydają się być w artystycznym nieładzie. Tym, który czuje zbyt dużo.

   Ludzie patrzą na mnie i widzą sukces. Widzą zespół, wywiady, światła reflektorów. Ale nie widzą mnie. Nie widzą samotnych nocy w Chicago, kiedy spaceruję po pustych ulicach, szukając odpowiedzi na pytania, które mnie dręczą. Dlaczego tak trudno być sobą w świecie, który wciąż każe Ci udawać? Dlaczego empatia jest uznawana za słabość? Dlaczego ci, którzy odbierają świat intensywniej, są traktowani jak obcy?

   Kiedyś usłyszałem, że lepiej jest czuć zbyt wiele, niż nie czuć wcale. Czy to prawda? Sam nie wiem. Są dni, kiedy chciałbym nie czuć nic – odciąć się od tego chaosu w głowie, od emocji, które rwą mnie na strzępy. Ale potem przychodzi moment, gdy widzę uśmiech dziecka w parku albo słyszę melodię tak piękną, że łzy same płyną mi po policzkach, i wtedy wiem, że właśnie to jest życie. Czucie. Doświadczanie. Bycie częścią tego wszystkiego, nawet jeśli to boli.

   Dlaczego niektórzy ludzie odbierają świat inaczej? Może dlatego, że są jak anteny nastawione na inną częstotliwość. Widzą barwy, które dla innych są niewidzialne. Słyszą dźwięki, których inni nigdy nie usłyszą. I tak, często są przez to samotni. Bo świat boi się tego, czego nie rozumie. A to, czego się boi, próbuje zniszczyć.

   Ale czy naprawdę trzeba niszczyć takich ludzi? Może zamiast tego warto spróbować ich zrozumieć? Może to oni są kluczem do czegoś większego – do świata, który będzie mniej okrutny, mniej obojętny. Świata, w którym bycie wrażliwym nie będzie powodem do wstydu, ale czymś, co czyni nas ludźmi.

   Piszę ten list, bo wierzę, że gdzieś tam jest ktoś, kto czuje podobnie. Może Ty. Może ktoś inny. Chcę, żebyś wiedział, że nie jesteś sam. Że bycie innym nie jest wadą. Że Twoja wrażliwość jest darem, choć czasem może wydawać się ciężarem nie do uniesienia.

   A jeśli świat Cię odrzuca, pamiętaj – to nie Ty jesteś problemem. To świat jeszcze nie nauczył się, jak Cię przyjąć.

   Twój,

   Patryk

   Sobotnie przedpołudnie w Chicago wydawało się być jednym z tych dni, które rozpoczynają się bez wyraźnego celu. W mieszkaniu Patryka panował spokój. Promienie zimowego słońca wpadały przez okna, tworzyły wzory na drewnianej podłodze i otulały pomieszczenie ciepłym blaskiem. W powietrzu unosił się zapach świeżo zaparzonej kawy, którą Patryk postawił na parapecie obok swojej akustycznej gitary.

   Blondwłosy wokalista popularnego zespołu rockowego z niechęcią brzdąkał na gitarze. Struny wybrzmiewały leniwymi akordami, które zdawały się nie łączyć w nic spójnego. Patryk czuł się rozbity. Od tygodni szukał inspiracji do nowego albumu, ale każda melodia, każdy tekst wydawały się wymuszone, obce, jakby nie miały w sobie nic z prawdziwego ładu i emocji. „Czy to zmęczenie, czy może wyczerpanie pasji?” – zastanawiał się, patrząc na gitarę, jakby miała mu odpowiedzieć.

   Patryk był człowiekiem introspektywnym, skłonnym do refleksji, zwłaszcza gdy zostawał sam. Jego myśli krążyły wokół sensu tworzenia, wokół tego, czy muzyka wciąż jest dla niego tą samą magią, co kiedyś. Otworzył notatnik, w którym spisywał pomysły na teksty. Na jednej ze stron widniały słowa: „Czym jest wolność, gdy każdy krok obserwują miliony oczu?” Zamknął notatnik z westchnieniem.

   Przez chwilę zamyślił się nad tym, jak zmieniło się jego życie od momentu, gdy jego zespół zdobył międzynarodową sławę. Czy był szczęśliwszy niż wtedy, gdy śpiewał w małych klubach Chicago dla garstki ludzi? Tamte noce miały w sobie surową szczerość, którą teraz często trudno było mu odnaleźć.

   Dzwonek telefonu wyrwał go z rozmyślań. Sięgnął po smartfon i spojrzał na ekran. Dzwoniła mama.

   – Cześć, mamo – powiedział, starając się brzmieć pogodnie.

   – Cześć, kochanie. Nie chcę cię martwić, ale jestem w szpitalu – jej głos był łagodny, spokojny, jakby nie chciała wywoływać paniki.

   Serce Patryka zamarło.

   – W szpitalu? Co się stało?

   – Potknęłam się na schodach i złamałam rękę. Nic poważnego, ale muszą mnie zatrzymać na obserwacji.

   – Już jadę – powiedział szybko, zrywając się z kanapy.

   Droga do szpitala minęła mu jak we mgle. Przez całą podróż nie potrafił opanować myśli. Czuł się winny, że tak mało czasu poświęcał mamie w ostatnich miesiącach. Zawsze miał wymówki – koncerty, nagrania, wywiady. A przecież to ona zawsze była jego największym wsparciem, jego pierwszą fanką.

   Kiedy dotarł do szpitala, odnalazł salę, w której leżała. Widok mamy z ręką w gipsie sprawił, że poczuł się bezsilny, ale też wdzięczny, że nic poważniejszego się nie stało.

   – Mamo, jak się czujesz? – zapytał, siadając obok niej.

   – Już lepiej. To tylko głupia nieuwaga – uśmiechnęła się ciepło. – Nie martw się o mnie, kochanie.

   Patryk poczuł, jak kamień spada mu z serca. Spędził z nią kilka godzin, rozmawiając o wszystkim i o niczym. Po raz pierwszy od dawna poczuł, jak ważne jest to, co zwykle uważał za oczywistość – rodzinne więzi, chwile spędzone z bliskimi.

   Wracając do domu, myślał o tym, jak bardzo życie potrafiło go zaskoczyć. Jedno potknięcie – dosłownie i w przenośni – mogło przypomnieć mu o tym, co w jego świecie pełnym chaosu i presji było naprawdę ważne. Gdy wszedł do mieszkania, chwycił gitarę i zaczął grać. Tym razem melodia przyszła sama, a słowa ułożyły się w pieśń o wdzięczności i miłości.

   Droga Mamo,

   Piszę ten list, choć wiem, że widzieliśmy się zaledwie wczoraj przy kawie. Twoje słowa wciąż brzmią w mojej głowie, ale mam wrażenie, że potrzebuję jeszcze więcej przestrzeni, by ułożyć sobie wszystko, co dzieje się we mnie. Może pisanie pomoże mi lepiej zrozumieć samego siebie?

   Ostatnio, gdy biorę do ręki gitarę, czuję, jakby była to obca rzecz, nie część mnie. Pamiętasz, jak mówiłem, że muzyka jest dla mnie jak powietrze? Teraz duszę się, choć powietrze jest wszędzie. Moje palce ślizgają się po strunach bez celu, a każdy dźwięk zdaje się bez znaczenia. Mam wrażenie, że już nic nowego nie powstanie. Że to, co miałem w sobie najpiękniejszego, już wybrzmiało i zniknęło w eterze. Czy to normalne? Czy każdy artysta musi przejść przez taki moment, kiedy patrzy na swoją pasję i widzi w niej pustkę?

   Fani piszą do mnie codziennie. Ich wiadomości są pełne miłości i wsparcia, ale także oczekiwań. Chcą nowych piosenek, nowej energii, nowej historii, którą będą mogli żyć przez kilka minut każdego dnia. A ja? Ja czuję, jakby moja historia się skończyła. Jakby nikt nie chciał usłyszeć ciszy, która teraz we mnie mieszka. To przytłaczające uczucie. Jakbym musiał być kimś więcej niż człowiekiem. Jakbym miał obowiązek być nieskończoną inspiracją. Ale, mamo, co jeśli już nie potrafię?

   Twoja sugestia, żebym odetchnął, nie daje mi spokoju. Mówiłaś, że każdy potrzebuje przerwy, żeby zrozumieć, co naprawdę czuje. Że cisza może być początkiem czegoś nowego. Ale boję się tej ciszy, boję się, że jeśli na nią pozwolę, już nigdy nie odnajdę swojej drogi. Czy artysta bez muzyki w sercu może jeszcze być artystą? Czy ja w ogóle jeszcze jestem sobą?

   Pamiętam, jak kiedyś mówiłaś mi, że moje zielone oczy zawsze wydają się patrzeć gdzieś dalej, poza to, co widzialne. Może dlatego tak kocham scenę – tam rzeczywistość przestaje istnieć, a ja mogę być kimś innym, gdzie indziej. Ale teraz scena wydaje się pusta, a światło reflektorów zbyt ostre. Marzę o tym, żeby schować się przed wszystkimi, uciec na chwilę do miejsca, gdzie nikt nie będzie mnie szukał.

   Wiem, że masz rację. Że odpoczynek jest ważny. Ale mamo, jak odpocząć od siebie samego? Jak zostawić za sobą tę część mnie, która krzyczy, że muszę, że powinienem? Może powinnaś mi powiedzieć, jak Ty radziłaś sobie w chwilach, kiedy życie wydawało się zbyt ciężkie? Jak znajdowałaś siłę, żeby znów wierzyć w lepsze jutro?

   Pisząc to wszystko, czuję, jak łzy zbierają się w kącikach oczu. Nie wiem, czy to smutek, czy ulga, że mogę się z Tobą podzielić tym, co mnie dręczy. Wiem jednak jedno – dziękuję Ci, że jesteś. Twoja wiara we mnie daje mi nadzieję, choć sam nie potrafię w siebie uwierzyć. Może naprawdę potrzebuję tej przerwy, może muszę znaleźć nowe spojrzenie na to, kim jestem i co robię. Ale potrzebuję czasu, żeby to zrozumieć.

   Dziękuję Ci, mamo, że zawsze masz dla mnie czas. Że zawsze słuchasz, nawet kiedy moje myśli są tak zagmatwane, że trudno je wypowiedzieć. Jesteś moją przystanią, kiedy burza w mojej duszy zdaje się nie mieć końca.

   Z miłością i wdzięcznością,

   Patryk

   Patryk, zielonooki blondyn z długimi włosami, był uosobieniem tajemnicy i subtelnej charyzmy. Jego głos, głęboki i pełen emocji, zdobył serca milionów fanów na całym świecie. Mieszkał w apartamencie na ostatnim piętrze wieżowca w Chicago, skąd roztaczał się widok na niespokojne życie metropolii. Jednak w tę leniwą, niedzielną porę, Patryk nie myślał o sławie, koncertach czy błysku fleszy. Siedział na miękkiej, skórzanej sofie przed kominkiem, w którego płomieniach igrały ciepłe odcienie złota i pomarańczy. Patryk w dłoniach trzymał książkę, starannie dobraną z obszernej biblioteki.

   Książka była traktatem filozoficznym, który badał naturę ludzkich uczuć. Patryk pochylał się nad słowami, jakby próbował uchwycić ich najgłębszy sens. Co to znaczy „wolność”? Gdzie kończy się miłość, a zaczyna przywiązanie? Czy strach jest wrogiem czy sprzymierzeńcem? Każda strona była jak lustro, które odbijało fragmenty jego własnych myśli i doświadczeń.

   W pewnym momencie jego wzrok oderwał się od tekstu i powędrował w stronę dużego okna. Za szybą niebo powoli przybierało stalową barwę. Czarniejące chmury z wolna gromadziły się nad miastem, jakby szykowały się do zaprezentowania groźnego spektaklu. Patryk zadrżał. Od dziecka bał się burz – ich nieprzewidywalności, ich dzikiej energii. Zawsze kojarzyły mu się z czymś pierwotnym, nieokiełznanym, czymś, czego nie można kontrolować ani zrozumieć.

   „Zanosi się na burzę” – mruknął do siebie cicho, niemal jakby chciał oswoić te słowa. Odłożył książkę na niski stolik obok sofy i skupił się na rytmicznym tańcu płomieni w kominku. Próbował znaleźć w nim ukojenie, ale jego myśli coraz bardziej wędrowały ku nadciągającemu żywiołowi.

   Niebo zasnuło się szarością, a pierwsze krople deszczu zaczęły bębnić o szyby. Deszcz zmieniał rytm, raz przypominając spokojną melodię, raz gwałtowną symfonię. Patryk czuł, jak napięcie narasta. W końcu, jakby zwiastując kulminację, niebo przecięła błyskawica, która na ułamek sekundy rozświetliła mrok za oknem. Huk grzmotu nadszedł chwilę później, głęboki, dudniący, zdawało się, że pochodził z samego serca Ziemi.

   Patryk skulony w rogu sofy, z ramionami ciasno obejmującymi kolana, próbował ignorować rosnący strach. Myśli uciekały ku dzieciństwu, kiedy każda burza oznaczała noc spędzoną pod kołdrą, z uszami zatkanymi dłońmi. Pamiętał, jak babcia mówiła mu, że burza to rozmowa bogów, że w jej sercu kryje się piękno, które warto dostrzec. Ale piękno nie było tym, co czuł w tamtych chwilach – tylko przytłaczającą grozę.

   Minęła długa godzina, zanim burza zaczęła słabnąć. Grzmoty stawały się coraz bardziej odległe, a deszcz tracił na sile. Kiedy ostatnie krople spłynęły po szybie, Patryk uniósł głowę. Niebo zaczynało się rozjaśniać, a na horyzoncie pojawił się pierwszy przebłysk słońca. Wtedy zauważył coś jeszcze – delikatny łuk tęczy rozkwitający na tle gasnących chmur.

   Tęcza zdawała się symbolizować coś więcej niż tylko optyczne zjawisko. Była jak przypomnienie, że po każdej burzy – zarówno tej na niebie, jak i w sercu – przychodzi moment ukojenia. Patrzył na nią z mieszaniną ulgi i zachwytu, jakby zrozumiał coś, co od lat wymykało się jego świadomości.

   Patryk uśmiechnął się lekko i sięgnął po książkę. Burza minęła, a wraz z nią napięcie, które go paraliżowało. W płomieniach kominka widział już nie tylko ogień, ale i odblask swojej własnej walki ze strachem. Przecież to on – człowiek, artysta, myśliciel – pisał swoją historię na tle nieustannej zmienności świata. I chociaż burze zawsze budziły w nim lęk, wiedział teraz, że każda z nich ma swój kres, a za nią przychodzi światło.

   Sobota poranek w Chicago. Miasto budziło się leniwie, jeszcze niepewne, czy chce przywitać nowy dzień. Patryk siedział w swojej kuchni, której duże, otwarte okna wpuszczały oddech zimowego powietrza. Promienie słońca przeświecały przez parujący kubek kawy, formując na blacie małe, migoczące refleksy. Była to chwila ciszy, pozbawiona szumu koncertowych hal, krzyków fanów i głośnych gitar. Taka, jakich Patryk potrzebował.

   Jego długie, jasne włosy opadały na ramiona, a zielone oczy wbijały się w przestrzeń za oknem. Patryk wspominał wczorajszą rozmowę z mamą. Jej głos, zawsze ciepły i kochający, tym razem miał w sobie nutę smutku, której nie potrafił zignorować.

   – Patryku, czuję się ostatnio bardzo samotna... – powiedziała, a jej słowa zawisły w powietrzu jak niewypowiedziany wyrzut. Wiedział, że rzadko się widują. Kariera wokalisty była ekscytująca, ale często wymagała od niego wyrzeczeń. Koncerty, nagrania, trasy – to wszystko oddalało go od bliskich, a w szczególności od mamy, która po śmierci taty pozostała sama w wielkim domu na przedmieściach.

   Patryk zastanawiał się, co mógłby zrobić. Rozmyślając, wziął kolejny łyk kawy, smakując jej gorzkość, która wydawała się odzwierciedlać jego nastrój. I wtedy, jakby zapaliła się w jego głowie mała lampka, pojawiła się myśl – coś tak prostego, a zarazem genialnego. Zwierzę. Mama zawsze kochała zwierzęta.

   W kilka minut był gotowy do wyjścia. Zarzucił skórzaną kurtkę, włosy schował pod czapką, a w uszach zawiesił słuchawki, które oddzieliły go od świata, wypełniając go ulubioną muzyką. Po półgodzinie znalazł się przed schroniskiem dla zwierząt. Budynek był niepozorny, ale w jego wnętrzu kryło się życie.

   Zapach zwierząt i środków dezynfekcyjnych uderzył go zaraz po wejściu. Pracownicy schroniska przywitali go z uśmiechem, a jedna z kobiet zapytała, czy wie, czego szuka.

   – Chcę przygarnąć zwierzaka dla mojej mamy. Coś niedużego, co mogłoby jej towarzyszyć... – odpowiedział, a jego słowa wywołały ciepły uśmiech na twarzy kobiety.

   Zaprowadzono go do małego pokoju, wypełnionego klatkami. W jednej z nich siedział mały, czarny kotek, który przyciągnął jego uwagę. Kot miał błyszczące, inteligentne oczy i drobną sylwetkę. Patryk wyciągnął dłoń, a kot podszedł, ocierając się o jego palce.

   – To Luna. Trafiła tu kilka tygodni temu. Jest śmiała i bardzo przyjazna – wyjaśniła pracownica. Patryk już wiedział, że to właśnie ona pojedzie z nim do domu mamy.

   Kilka godzin później stał na progu jej domu, trzymając w rękach transporter. Mama otworzyła drzwi i spojrzała na niego zdziwiona.

   – Patryku? Co tu robisz?

   – Przywiozłem ci prezent... – powiedział, otwierając transporter. Luna wychyliła się ostrożnie, spoglądając na nową właścicielkę. Mama zakryła usta dłonią, a w jej oczach pojawiły się łzy.

   – Och, Patryku, ona jest cudowna! Dziękuję... – wyszeptała, biorąc kotka na ręce. Luna od razu zaczęła mruczeć, jakby wiedziała, że trafiła na swoje miejsce.

   Patryk obserwował ten obrazek z uśmiechem. Wiedział, że zrobił dobrze. Być może nie był w stanie spędzać z mamą tyle czasu, ile by chciał, ale przynajmniej dał jej towarzysza, który będzie przy niej zawsze. Luna stała się dla niej nie tylko kotem, ale i dowodem miłości syna, który pomimo odległości zawsze myślał o swojej mamie.