Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Czasem zastanawiam się, jak to jest możliwe, że tak wiele ludzi marzy o życiu, jakie wiodę, a ja nie potrafię w nim znaleźć sensu. Siedzę w salonie mojego apartamentu w Chicago, otoczony ścianami ozdobionymi złotymi i platynowymi płytami, które powinny być dowodem mojego sukcesu. A jednak każda z nich wydaje mi się teraz pustym trofeum, zimnym przypomnieniem o tym, że gdzieś po drodze zgubiłem siebie.

   Patrzę na swoje odbicie w lustrze nad kominkiem. Zielone oczy, które kiedyś pełne były życia, teraz wydają się matowe, jakby straciły swój blask. Moje długie blond włosy, które stały się znakiem rozpoznawczym, wyglądają na zaniedbane. Skłamałbym, gdybym powiedział, że mi na tym zależy. Wszystko, co kiedyś miało znaczenie, wydaje się teraz tak odległe.

   Nie pamiętam już, kiedy ostatni raz naprawdę czułem się szczęśliwy. Może to było na początku naszej drogi, kiedy razem z chłopakami z zespołu graliśmy w ciasnych klubach, gdzie ludzie byli tak blisko, że czułem ich oddechy, ich energię. To był inny świat – surowy, autentyczny, pełen prawdziwych emocji. Teraz, stojąc na scenie przed tysiącami ludzi, czuję się bardziej samotny niż kiedykolwiek. Wszyscy chcą coś ode mnie: uśmiechu, zdjęcia, autografu, a ja? Ja chciałbym tylko, żeby ktoś zapytał, jak naprawdę się czuję.

   Zacząłem tracić na wadze. Moje ciało, kiedyś wysportowane i pełne siły, teraz jest wychudzone i słabe. Ludzie w moim otoczeniu zauważają zmiany, ale nikt nie pyta dlaczego. Menedżer mówi tylko, żebym się ogarnął, bo wkrótce ruszamy w kolejną trasę. „Fani na ciebie liczą” – powtarza, jakby to miało mnie zmotywować. Ale ja nie mam już siły udawać.

   W mojej szufladzie leży pełna butelka tabletek przeciwdepresyjnych. Lekarz mówił, że powinny pomóc, ale ja nie czuję różnicy. Może dlatego, że nie wierzę, że jakiekolwiek pigułki mogą naprawić to, co jest we mnie zepsute. Próbowałem pisać piosenki, wyrazić w muzyce to, co czuję, ale każda próba kończy się frustracją. Słowa, które kiedyś przychodziły mi tak łatwo, teraz wydają się puste. Gitara, która była moim najlepszym przyjacielem, teraz tylko zbiera kurz w kącie pokoju.

   Czasem siedzę na parapecie, patrząc na nocne światła miasta. Chicago jest piękne nocą, ale to piękno wydaje się obce, jakby nie miało nic wspólnego ze mną. Kiedyś te światła mnie fascynowały, teraz tylko przypominają mi, jak bardzo jestem zagubiony. Myślę o skoku – o tym, jakby to było, gdyby wszystko nagle się skończyło. Czy ktoś zauważyłby moją nieobecność? Czy mój zespół po prostu znalazłby nowego wokalistę, a fani przerzuciliby się na inną gwiazdę rocka?

   Najgorsze są noce. Kiedy świat cichnie, a ja zostaję sam ze swoimi myślami. To wtedy przychodzą najciemniejsze chwile. Próbuję zasnąć, ale sny, jeśli w ogóle przychodzą, są pełne chaosu i bólu. Budzę się spocony, z bijącym sercem, i znów patrzę w sufit, czekając na świt.

   Nie wiem, dokąd zmierzam. Czuję, jakby mój świat kurczył się każdego dnia, jakbym tonął w czarnej dziurze, z której nie ma ucieczki. Nie mam nikogo, kto mógłby mnie wyciągnąć, podać pomocną dłoń. Ludzie, których uważałem za przyjaciół, zniknęli, kiedy przestałem być dla nich użyteczny. Została tylko samotność.

   Może to właśnie jest ironia życia – być otoczonym tłumem i jednocześnie tak przeraźliwie samotnym. Może w tym tkwi cała prawda o sławie: to nie blask reflektorów, ale cień, który się za nimi kryje. Patrząc na to wszystko z tej perspektywy, nie wiem, czy kiedykolwiek znajdę odpowiedzi, których szukam. Ale wiem jedno – jeśli nic się nie zmieni, w końcu przestanę ich szukać.

   Nie wiem, co skłoniło mnie do wyjścia z domu tej nocy. Może to były te narastające myśli, które jak fala wdzierały się do mojego umysłu, albo może po prostu pragnąłem zniknąć w chłodnym powietrzu Chicago, gdzie cisza nocy zdawała się przypominać o pustce w moim wnętrzu. Owijając się cienkim płaszczem, wyszedłem na ulicę, nie mając celu ani kierunku. Moje kroki, niespieszne i ciężkie, niosły mnie w stronę parku.

   Zielone oczy odbijały mdłe światło ulicznych latarni, a moje długie, blond włosy poruszały się delikatnie na wietrze. Czułem się jak duch we własnym życiu – wokalista zespołu, który z zewnątrz wyglądał na ucieleśnienie marzeń, ale wewnątrz tonął w czymś, co trudno opisać. Depresja to osobliwy stan. Nie jest ani gniewem, ani smutkiem; to pustka, która rozlewa się na każdą część twojej duszy, pozostawiając jedynie echo tego, kim kiedyś byłeś.

   Park o tej porze był opustoszały. Liście szeleszczące pod stopami zdawały się być jedynym świadectwem życia. Latarnie rzucały ciepłe światło na żwirowe ścieżki, a drzewa, choć nagie, wciąż emanowały jakąś majestatyczną aurą. Zatrzymałem się pod jedną z latarni, wciągając głęboko powietrze, jakby oddech mógł oczyścić mnie z tego, co gnębiło moje serce.

   I wtedy ją zobaczyłem. Kobieta stała nieruchomo w świetle latarni, ubrana w prosty, ciemny płaszcz. Jej twarz była blada, a oczy wpatrywały się gdzieś w przestrzeń, jakby szukała odpowiedzi na pytania, które nigdy nie zostały zadane. Przez chwilę zastanawiałem się, czy nie jest wytworem mojego zmęczonego umysłu. Ale była prawdziwa – tak samo jak ja.

   Podszedłem powoli, nie chcąc jej przestraszyć. Ona spojrzała na mnie, a w jej oczach dostrzegłem coś znajomego – tę samą melancholię, która prześladowała mnie każdej nocy. Bez słowa usiedliśmy na ławce. Cisza między nami była ciężka, ale w jakiś sposób kojąca.

   – Nie mogę spać – powiedziała nagle, jej głos łagodny, jakby mówiła do siebie.

   – Ja też nie – odpowiedziałem, a nasze spojrzenia się spotkały.

   Tak zaczęła się nasza rozmowa. Była pełna przerywanych zdań, niedopowiedzianych myśli i długich pauz. Opowiadała mi o swoim życiu – o marzeniach, które kiedyś miała, o książkach, które czytała, i o muzyce, która kiedyś ją inspirowała. Ja opowiedziałem jej o scenie, o hałasie tłumów, który nigdy nie zagłuszył mojego wewnętrznego milczenia. Opowiedziałem jej o pustce, o tym, jak trudno jest być kimś, kim wszyscy chcą, żebyś był, podczas gdy sam nie wiesz, kim jesteś.

   Anna – bo tak miała na imię – słuchała mnie z uwagą, jakiej dawno nie doświadczyłem. Czas płynął niezauważenie. Słowa zmieniały się w ciszę, a cisza w spojrzenia. Z każdą chwilą czułem, że coś we mnie się zmienia, jakby obecność Anny była latarnią rozświetlającą moje ciemności.

   – Wiesz, Patryk – powiedziała w końcu, niemal szeptem – czasem wydaje mi się, że wszyscy jesteśmy jak te liście na ziemi. Wiatr rzuca nami, gdzie chce, a my nie mamy na to wpływu. Ale może to nie jest takie złe? Może to jest po prostu część życia?

   Nie odpowiedziałem. Zamiast tego nachyliłem się i delikatnie ją pocałowałem. To był pierwszy pocałunek w moim życiu, choć byłem już dorosłym mężczyzną. Był niepewny, jakby świat mógł się rozpaść w jednej chwili, ale jednocześnie pełen ciepła, które przypomniało mi, że wciąż jestem człowiekiem.

   Gdy niebo zaczęło jaśnieć, wstaliśmy z ławki. Anna uśmiechnęła się do mnie, a w jej oczach zobaczyłem coś więcej niż melancholię – widziałem nadzieję. Pożegnaliśmy się bez słów, a ja wróciłem do domu, czując, że może, tylko może, noc potrafi przynieść coś więcej niż ciemność.

   Było kilka minut po godzinie szóstej, kiedy Patryk otworzył oczy. Leżał przez chwilę w ciszy, wsłuchując się w spokojny oddech Anny, która spała u jego boku. Promienie wschodzącego słońca przesączały się przez zasłony, malując subtelne wzory na ścianach sypialni. Patryk, mimo zmęczenia po wczorajszym koncercie, nie potrafił już zasnąć. Jego myśli błądziły między wspomnieniami z ostatniego występu a codziennymi drobiazgami, które z jakiegoś powodu teraz wydawały się niezwykle ważne.

   Nie chcąc budzić Anny, delikatnie wyślizgnął się spod kołdry i na palcach wyszedł z sypialni. W drodze do kuchni przetarł oczy, próbując odpędzić resztki snu. To był jeden z tych poranków, kiedy cisza mieszkania sprawiała, że wszystko zdawało się bardziej wyraźne – szum lodówki, cichy trzask podłogi pod jego stopami i odległy gwar miasta budzącego się do życia.

   W kuchni stanął przy blacie, rozmyślając, co mógłby zrobić na śniadanie. Ostatnimi czasy rzadko miał okazję przygotować coś w spokoju, bez pośpieszanego spoglądania na zegarek. Dziś chciał, aby było inaczej. Wziął głęboki oddech i sięgnął po jajka. Omlet. Prosty, ale perfekcyjny. Jego ruchy były pewne, niemal mechaniczne – rozbijanie jajek, siekanie szczypiorku, tarcie sera – wszystko robił z precyzją, której mógłby pozazdrościć niejeden kucharz.

   Kiedy na patelni zaczęła skwierczeć masło, zapach powoli wypełniał kuchnię. Patryk uśmiechnięty obserwował, jak omlet nabiera kształtu. W tej chwili poczuł się zaskakująco spełniony. Muzyka zawsze była jego życiem, ale w takich drobnych momentach odnajdywał inne rodzaje szczęścia – prostsze, bardziej przyziemne, ale równie głębokie.

   Nagle usłyszał ciche kroki. Odwrócił się i zobaczył Annę, która stała w drzwiach, otulona szlafrokiem. Jej włosy były lekko zmierzwione, a w oczach widać było jeszcze odrobinę snu, ale uśmiech, który mu posłała, był jak promień słońca.

   – Co tak pięknie pachnie? – zapytała z nutą rozbawienia w głosie, podchodząc do niego.

   – Omlet, oczywiście – odparł Patryk, spoglądając na nią z czułością. – Chciałem cię zaskoczyć, ale chyba zapach mnie zdradził.

   Anna podeszła bliżej i przytuliła się do niego, obejmując go w pasie.

   – Dziękuję. Jesteś najlepszy – wyszeptała, wtulając twarz w jego ramię. Patryk poczuł się jak w domu, w miejscu, gdzie wszystko było na swoim miejscu.

   Chwilę później jedli razem śniadanie przy kuchennym stole. Omlet, choć prosty, smakował wyśmienicie. Rozmawiali o planach na dzień, śmiejąc się z drobnostek. Dla Patryka był to jeden z tych poranków, które przypominały mu, że życie nie składa się tylko z wielkich chwil na scenie, ale też z małych, codziennych momentów, które były równie ważne, jeśli nie ważniejsze.

   Siedzę na drewnianej ławce przed kawiarnią na rogu ulicy Belmont i Sheffield w sercu Chicago. W powietrzu unosi się delikatny zapach świeżo mielonej kawy, który miesza się z nutą spalin i zimowego chłodu. W dłoniach trzymam bukiet róż. Czerwonych, oczywiście. Zawsze wydawały mi się najpełniejsze w wyrazie, najbardziej szczere w przekazywaniu tego, co niewyrażalne słowami. Spoglądam na zegarek. Jest 16:53. Anna powinna zaraz się zjawić.

   Nie mogę powstrzymać myśli od powrotu do naszego pierwszego spotkania. Tamto spojrzenie – jej oczy, głęboko szaroniebieskie, pełne ciepła, ale też tajemnicy – uderzyły mnie z siłą, jakiej nie pamiętam. Miała w sobie coś, czego nie potrafię nazwać, jakby była ucieleśnieniem melancholii, która czasem wkrada się do moich piosenek. To właśnie ta nuta smutku, delikatnie podszyta cichą radością, sprawia, że nie mogę przestać o niej myśleć.

   Przyglądam się różom, zastanawiając się, czy zrobią na niej wrażenie. Czy doceni ten drobny gest? Czy dostrzeże, że kwiaty to tylko wierzchołek góry lodowej moich uczuć? Zawsze uważałem, że miłość, prawdziwa miłość, to coś więcej niż gesty. To spojrzenia, które wnikają w duszę, cisza, która mówi więcej niż tysiąc słów, drobne gesty, których nie trzeba tłumaczyć. Z nią wszystko to zdaje się możliwe.

   – Patryk?

   Podnoszę głowę. Jest. Anna. Uśmiecha się do mnie, a jej uśmiech rozświetla wszystko wokół. Jej płaszcz jest lekko rozpięty, a pod nim widać prostą, kremową sukienkę. Wyciągam bukiet i podaję jej, nie mogąc powstrzymać drżenia w dłoniach.

   – Są piękne. Dziękuję – mówi, przyciskając róże do piersi. Jej oczy błyszczą, jakby kryły w sobie całą gamę emocji.

   Wchodzimy do kawiarni. Ciepło uderza mnie w twarz, a zapach kawy staje się jeszcze bardziej intensywny. Wybieramy stolik przy oknie. Zamawiamy latte. Gdy kelnerka odchodzi, spoglądam na Annę. Jej dłonie delikatnie muskają porcelanowy kubek, jakby ten gest miał ją zakotwiczyć w rzeczywistości.

   – Opowiedz mi coś o sobie, Anno – zaczynam, próbując ukryć, jak bardzo pragnę wiedzieć o niej wszystko.

   – O mnie? – Jej uśmiech jest lekko ironiczny. – A co chciałbyś wiedzieć?

   – Wszystko – odpowiadam bez zastanowienia. – Ale zacznij od tego, co masz w sercu.

   Anna spogląda na mnie, a ja czuję, jak jej spojrzenie przenika mnie na wskroś.

   – W sercu... – mówi cicho, niemal szeptem. – Myślę, że w sercu mam muzykę, ciszę i... odrobinę chaosu. Wiesz, tęsknię za czymś, czego nie potrafię nazwać. Czasem mam wrażenie, że to coś jest na wyciągnięcie ręki, ale zawsze wymyka się, gdy próbuję to uchwycić.

   Jej słowa brzmią jak tekst, który mógłbym napisać. Jakby jej myśli były echem moich własnych. Nachylam się lekko w jej stronę.

   – Tęsknota to ciekawa rzecz – mówię. – To ona sprawia, że tworzymy, że szukamy, że próbujemy nadać sens czemuś, co wydaje się nieuchwytne. Czy to właśnie z tej tęsknoty płynie twoja melancholia?

   Anna przygląda mi się uważnie, jakby próbowała mnie rozgryźć.

   – Może. A może to po prostu część mnie. Czasem wydaje mi się, że smutek to coś więcej niż emocja. To stan bycia, który pozwala dostrzec piękno tam, gdzie inni go nie widzą.

   Milknę na chwilę, pozwalając jej słowom opaść, jak płatki śniegu na chodnik za oknem. Cicho gra muzyka w tle – delikatny jazz. Myślę o tym, jak bardzo pragnę zgłębić tę część jej duszy, którą tak nieśmiało mi pokazuje.

   – Wiesz, Anno – zaczynam. – Zawsze uważałem, że ludzie jak ty są jak tajemnicze melodie. Trzeba ich słuchać uważnie, kawałek po kawałku, aż w końcu zaczynasz rozumieć całość.

   Uśmiecha się lekko, odstawiając kubek na spodek. Jej spojrzenie jest cieplejsze, a w kącikach oczu pojawiają się drobne zmarszczki.

   – Może to prawda, a może nie jestem aż tak skomplikowana, jak myślisz.

   Nie odpowiadam. Może rzeczywiście widzę w niej coś więcej, niż jest w rzeczywistości. Ale w tej chwili nie ma to znaczenia. Liczy się tylko to, że siedzimy tutaj razem, w tej kawiarni, pośród zapachu kawy i dźwięku cichych rozmów. Liczy się to, że czuję, jak jej obecność wypełnia pustkę, którą tak długo nosiłem w sobie.

   Czas płynie, a rozmowa toczy się dalej. Śmiejemy się, wspominamy, dzielimy się tym, co dla nas ważne. Wychodzimy z kawiarni, a ja czuję, że ta randka była czymś więcej niż zwykłym spotkaniem. Była jak melodia, która wciąż wybrzmiewa w mojej głowie. Jak początek czegoś niezwykłego.

   Anna spogląda na mnie, gdy odprowadzam ją do taksówki.

   – Dziękuję za dzisiaj – mówi cicho.

   – To ja dziękuję – odpowiadam.

   Patrzę, jak odjeżdża, a w moim sercu rozbrzmiewa coś nowego. Melodia, której nie potrafię jeszcze do końca zrozumieć, ale wiem, że chcę ją grać na nowo, w nieskończoność.

   Budzik na szafce nocnej wskazywał 7:03. Czerwone cyfry wydawały się nienaturalnie ostre w półmroku sypialni. Mimo zasuniętych zasłon poranne słońce przebijało się delikatnie przez szczeliny, rzucając ciepłe smugi światła na drewnianą podłogę. Otworzyłem oczy i od razu poczułem to znajome, nieprzyjemne napięcie w karku. Próbowałem jeszcze przez chwilę leżeć w ciszy, wsłuchując się w równomierny oddech Anny, ale sen już nie wracał.

   Nie chciałem jej budzić. Jej ciemne włosy rozsypane na poduszce kontrastowały z bielą pościeli. Wyglądała tak spokojnie, że poczułem ukłucie zazdrości o tę jej zdolność do zanurzenia się w bezkresną otchłań snu. Zsunąłem kołdrę, starając się poruszać jak najciszej. Stopy zetknęły się z chłodną podłogą, a ja skrzywiłem się lekko na ten kontrast z ciepłem łóżka.

   Kilka chwil później stałem już przy oknie. Wiosna w Chicago miała swój specyficzny urok. Na ulicach było jeszcze pusto, tylko gdzieniegdzie przemykały samochody, a powietrze zdawało się pachnieć czymś świeżym i nieokreślonym – zapowiedzią nowego początku. Gałęzie drzew kołysały się delikatnie, jakby chciały przypomnieć o kruchości życia, a ja, wpatrując się w ten obraz, poczułem, jak w środku zaczyna we mnie kiełkować potrzeba wyjścia.

   Nałożyłem skórzaną kurtkę i miękkie buty, które zawsze towarzyszyły mi podczas takich poranków. Przesuwając się na palcach, wyszedłem z sypialni i skierowałem się do drzwi wyjściowych. Anna nawet nie drgnęła.

   Chodnik pod moimi stopami był jeszcze wilgotny od nocnej rosy, ale słońce zaczynało już osuszać jego powierzchnię. Nogi same niosły mnie w stronę jeziora Michigan. To miejsce miało w sobie coś magicznego – jakby mogło pochłonąć wszystkie myśli, które nie dawały mi spokoju, i oddać je w bardziej przystępnej formie. W mojej głowie przewijały się fragmenty wczorajszej próby z zespołem. Niezadowolenie z jednej zwrotki, która wciąż wydawała mi się zbyt płytka. Krótkie spojrzenia kolegów, pełne niewypowiedzianych sugestii. Publiczność może tego nie zauważy, myślałem, ale ja zauważę.

   Dotarłem nad brzeg jeziora. Woda była spokojna, niemal nieruchoma, jak lustro odbijające jasne niebo. Usiadłem na kamieniu, który przez lata stał się moim miejscem. Widziałem tutaj wiele wschodów i zachodów słońca, każda chwila była inna, choć jednocześnie podobna. To miejsce znało moje radości i smutki. Słyszało moje próby układania słów w melodie, które później rozbrzmiewały na stadionach pełnych ludzi.

   Zanurzyłem wzrok w tafli wody, pozwalając myślom płynąć swobodnie. Kim jestem bez muzyki? – to pytanie powracało jak bumerang, nie dając mi spokoju. Bycie wokalistą było czymś więcej niż tylko pracą czy pasją. To była moja tożsamość, ale czasem czułem się jak marionetka w rękach własnych oczekiwań. Każda piosenka była wyzwaniem, próbą odnalezienia kawałka siebie, który mógłbym pokazać światu, a jednocześnie ucieczką przed światem.

   Przypomniałem sobie pierwszy koncert naszego zespołu. Niewielki klub w centrum Chicago, zapach rozlanego piwa i duszna atmosfera, która zniknęła, gdy tylko wybrzmiały pierwsze akordy. Byliśmy wtedy młodzi, pełni nadziei i wiary, że muzyka jest odpowiedzią na wszystko. Teraz, po latach, wciąż trzymałem się tej wiary, choć coraz częściej zastanawiałem się, czy nie jest to iluzja. Czy sztuka, którą tworzę, rzeczywiście coś zmienia? Czy daje ludziom to, czego sami nie potrafią znaleźć w sobie?

   W oddali ptaki zaczęły się budzić, przerywając ciszę poranka. Ich śpiew był prosty, niewymuszony. Może właśnie o to chodziło? Żeby żyć jak one – w zgodzie z naturą, bez zbytecznych pytań i rozważań? Ale ja nie potrafiłem. Moje myśli były jak gęsty las, pełen ścieżek prowadzących donikąd. Każda decyzja, każdy wybór rozgałęziały się na dziesiątki możliwości, które analizowałem bez końca.

   Oparłem głowę na dłoniach, zamykając oczy. Chłód kamienia przenikał przez materiał spodni, przypominając mi, że wiosna, choć piękna, wciąż nosi w sobie resztki zimowego chłodu. Chciałem zostać tu jeszcze chwilę, zanim miasto obudzi się na dobre, zanim zacznie się kolejny dzień pełen zobowiązań i oczekiwań. Być może gdzieś w głębi serca liczyłem, że właśnie tutaj, nad brzegiem jeziora Michigan, znajdę odpowiedzi na pytania, które nie dawały mi spokoju.

   Nie znalazłem ich tego poranka. Ale znalazłem coś innego – chwilę ciszy, w której mogłem być tylko sobą. I może to wystarczyło.