Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Powrót do apartamentu był dziwnie cichy. Świat za oknem trwał w hałasie wieczornego Chicago – klaksony, odległe rozmowy ludzi na chodnikach, a gdzieś w tle jednostajny ryk silników. Jednak wszystko to wydawało się zbyt odległe, jakby działo się na innej planecie. Drzwi do mieszkania zamknąłem z niemalże nabożną ostrożnością, starając się nie naruszyć delikatnej ciszy, która mnie otaczała. Kiedy klucz przesunął się w zamku, a zatrzask kliknął, poczułem, że wróciłem do swojej osobistej klatki.

   Psycholog. Niby rozmowa, niby terapia. A jednak każde pytanie wbijało się we mnie jak kolec. „Dlaczego tak bardzo boisz się samotności, Patryku?”. To pytanie powtarzało się w mojej głowie jak echo, odbijając się od ścian mojego umysłu. Czy rzeczywiście się jej boję? Czy może to właśnie w niej znajduję bezpieczną przystań, ucieczkę przed tym, co na zewnątrz?

   Zrzuciłem kurtkę na fotel w przedpokoju. Nie chciało mi się nawet wieszać jej na wieszak. To by wymagało wysiłku, a ja czułem się wypruty z energii. Oczy przywykły do półmroku apartamentu, rozświetlanego jedynie mdłym blaskiem ulicznych latarni, przesączającym się przez ogromne okna.

   Usiadłem na krawędzi łóżka i oparłem łokcie na kolanach, chowając twarz w dłoniach. W głowie kłębiły się myśli, chaotyczne, jakby każda walczyła o miano tej najważniejszej. Psycholog mówił coś o radzeniu sobie z emocjami, o dawaniu sobie przyzwolenia na słabość. Ale jak dać sobie przyzwolenie na coś, co każdego dnia cię przygniata?

   Po chwili opadłem na plecy, wpatrując się w biały sufit. Był jednolity, nijaki, a jednak widziałem na nim kształty, linie, które większość ludzi pewnie by zignorowała. To było jak wpatrywanie się w chmury i szukanie tam zwierząt czy twarzy. Próbowałem się skupić na czymkolwiek innym niż pustka w środku, ale wszystko, co wyłaniał sufit, wydawało się jakieś smutne, jakby każda linia kryła w sobie żal.

   Przypomniały mi się słowa psychologa: „Znajdź w sobie jedną pogodną myśl. Coś, co daje ci nadzieję lub radość”. Szukałem. Naprawdę szukałem. Ale im dłużej próbowałem, tym bardziej dostrzegałem, że nic takiego we mnie nie ma.

   Czy nie powinno być inaczej? Mam przecież wszystko, o czym marzy wielu – sławę, pieniądze, uwielbienie fanów. Na scenie czuję adrenalinę, ekscytację, czasem nawet euforię. Ale potem przychodzi taka chwila jak ta – kiedy leżę w ciszy i czuję się tak niesamowicie pusty.

   Ostatni album zespołu to był sukces. Krytycy rozpływali się w pochwałach, a fani wychwalali mnie pod niebiosa. Pisali, że w moim głosie słychać prawdziwe emocje, że potrafię dotknąć najgłębszych strun ludzkiej duszy. Ale co z tego, skoro sam nie potrafię dotrzeć do swoich? Czy to nie ironia – że potrafię śpiewać o uczuciach, których nie rozumiem?

   Melancholia ogarniała mnie coraz bardziej. Poczucie smutku i rezygnacji wypełniało każdy kąt mojego wnętrza, jak gęsta mgła, z której nie było ucieczki. Leżąc tak, z oczami utkwionymi w sufit, czułem, że tonę w tym wszystkim – w samotności, w braku sensu, w świadomości, że mam wszystko i jednocześnie nic.

   „Dlaczego boisz się samotności, Patryku?” – to pytanie znów wybrzmiało w mojej głowie. Może dlatego, że samotność nie zostawia ci wyboru. Zmusza cię do konfrontacji z samym sobą, a ja nie wiem, czy chcę poznać odpowiedzi na pytania, które tam znajdę.

   Czasem myślę, że życie jest dziwną mieszanką chaosu i porządku. Dzisiaj rano wstałem przed świtem, kiedy świat jeszcze spał, a ciemność za oknem była głębsza niż zwykle. Anna spała niespokojnie, jej czoło lśniło od potu, a jej oddech był płytki i urywany. Grypa. Brzmi tak banalnie, a jednak patrzenie na jej słabość ściskało mi serce w sposób, którego nie umiem opisać.

   Zawsze uważałem, że potrafię kontrolować sytuację – na scenie, w studiu, nawet w życiu codziennym. Ale teraz czułem się bezradny. Wstałem, zanim budzik zdążył zadzwonić. W kuchni było chłodno, powietrze pachniało świeżo zmieloną kawą, którą zaparzyłem bardziej z przyzwyczajenia niż z potrzeby. Wziąłem termometr i poszedłem do naszej sypialni.

   Anna spojrzała na mnie swoimi zmęczonymi, ale wciąż pięknymi oczami, kiedy przykładałem termometr do jej czoła. Gorączka. Próbowałem ją przekonać, żeby poszła do lekarza, ale ona uparcie kręciła głową, mrucząc coś o tym, że to tylko przeziębienie. Zawsze była uparta – to jedna z cech, które kocham w niej najbardziej, choć czasem bywa to trudne.

   Zostawiłem ją, żeby jeszcze trochę odpoczęła, i poszedłem do kuchni. Czułem, że muszę zrobić coś więcej. Wiem, że może to zabrzmieć śmiesznie, ale pomyślałem o rosole. Moja mama zawsze mówiła, że to najlepsze lekarstwo na wszelkie choroby. Zacząłem więc szukać składników. W lodówce znalazłem kawałek kurczaka, marchewki, seler i pietruszkę. Kroiłem wszystko z precyzją, jakbym grał na gitarze delikatną solówkę, która wymagała skupienia i zaangażowania.

   Kiedy zupa powoli bulgotała na kuchence, usiadłem przy stole, trzymając kubek kawy w rękach. Myśli zaczęły płynąć swobodnie, jak nuty w improwizacji. Anna. To niesamowite, jak bardzo zmieniła moje życie. Kiedyś myślałem, że scena to wszystko, czego potrzebuję, że energia tłumu i dźwięk gitar wystarczą, by czuć się spełnionym. Ale od kiedy jest ona, wiem, że największa scena świata nie dorówna uśmiechowi, który pojawia się na jej twarzy, kiedy widzi mnie rano.

   Rosół był gotowy. Zaniosłem miskę do sypialni, ostrożnie stawiając ją na stoliku nocnym. Anna uniosła się na poduszce i spojrzała na mnie z wdzięcznością.

   – Patryk, naprawdę, nie musiałeś – powiedziała słabym głosem, ale ja tylko się uśmiechnąłem.

   – Musiałem. Dla ciebie zawsze.

   Zjadła kilka łyżek, a ja widziałem, jak powoli wraca jej kolor na policzki. To była drobna rzecz, ale w tamtym momencie poczułem coś głębokiego – świadomość, że dla niej zrobiłbym wszystko. Zrezygnowałbym z koncertu, trasy, nawet z muzyki, gdyby to miało znaczenie. Nigdy wcześniej nie czułem takiej siły, takiej determinacji.

   Po wszystkim usiadłem na skraju łóżka, a Anna oparła głowę na moim ramieniu. Przez chwilę panowała cisza, przerywana tylko jej spokojnym oddechem. W tej chwili wszystko było na swoim miejscu – chaos ustąpił porządkowi, a ja czułem, że jestem tam, gdzie powinienem. Z nią.

   Takie momenty przypominają mi, że życie to nie tylko głośne refreny i migoczące światła sceny. To także ciche chwile w kuchni, zapach rosołu i ciepło osoby, którą kochasz. I choć jutro znów wrócę do świata muzyki, dzisiaj jestem po prostu Patrykiem – mężem, który zrobił rosół dla swojej ukochanej.

   Leżę na łóżku, wpatrzony w sufit, który zdaje się być nieskończoną, białą pustką. Lubię myśleć, że może tam właśnie znajduje się coś więcej, jakieś odpowiedzi na pytania, które ciągle mnie dręczą. Ale dziś sufit nie odpowiada. Jest cichy, obojętny, tak jak wszystko ostatnio. Czuję, jak melancholia wkrada się do mojego serca, zagnieżdżając się tam na dobre. Próbuję odnaleźć jedną jasną myśl, coś, co rozproszy tę mgłę, ale każda próba kończy się fiaskiem. Moje myśli krążą jak bumerang, wracając zawsze do tego samego punktu – pustki.

   To dziwne, bo przecież mam wszystko, o czym marzyłem. Moje życie toczy się w rytmie wyprzedanych koncertów, wywiadów i blasku reflektorów. Jestem frontmanem zespołu, którego muzyka łączy ludzi na całym świecie. Patrzę na tłumy, które śpiewają moje teksty, widzę ich emocje, łzy, uśmiechy. A jednak, kiedy światła gasną, zostaję sam – tylko ja i moja cisza.

   Jutro czeka mnie wizyta u psychologa. To mój pierwszy raz. Nie wiem, czego się spodziewać, a myśl o tym, że mam przed kimś obcym otworzyć drzwi do mojej duszy, budzi we mnie irracjonalny lęk. Nie wiem, czy potrafię nazwać to, co czuję. A może bardziej – czego nie czuję. Bo właśnie to wydaje się najtrudniejsze. Jak wyjaśnić komuś, że człowiek, który ma wszystko, czuje się pusty?

   Nie mogę już leżeć. Wstaję, przeciągając się leniwie. Moje długie włosy spływają mi na ramiona. W lustrze dostrzegam swoje odbicie. Zielone oczy, które niegdyś płonęły pasją, teraz wyglądają na zmęczone, jakby straciły swój blask. Siadam przy biurku, otwieram zeszyt, który leży tam od miesięcy, nietknięty. Sięgam po długopis i zaczynam pisać. List do samego siebie.

   Drogi Patryku,

   Co się z tobą dzieje? Pamiętasz jeszcze, kim byłeś, zanim zaczęło się to wszystko? Chłopakiem z marzeniami, który śpiewał w garażu, bo wierzył, że muzyka ma moc. Wierzyłeś, że każde słowo, każda nuta mogą zmienić coś w świecie, w ludziach, w tobie samym. Gdzie to wszystko się podziało?

   Czujesz, że się zgubiłeś, prawda? Ale może to nie jest zgubienie. Może to przystanek. Może potrzebujesz tej ciszy, tej pustki, żeby zrozumieć, dokąd chcesz iść dalej. Tylko że to przeraża. Bo co, jeśli nie znajdziesz odpowiedzi?

   Pamiętasz, jak pisałeś swoją pierwszą piosenkę? To było o deszczu. Byłeś wtedy wściekły na świat, na ludzi, na siebie. A jednak w tej złości była jakaś iskra życia, coś, co pchało cię naprzód. Gdzie to jest teraz? Czy to możliwe, że zniknęło? Czy może po prostu schowało się gdzieś głęboko w tobie, czekając, aż je odnajdziesz?

   Wiesz, Patryku, jutro masz szansę. Szansę powiedzieć na głos wszystko to, co ciąży ci na sercu. Może nie będzie łatwo. Może poczujesz się obnażony, bezbronny. Ale może właśnie tego potrzebujesz. Nie bój się tej wizyty. Nie bój się siebie. Masz prawo czuć się zagubiony. Masz prawo szukać pomocy. Nie jesteś sam...

   Patrzę na zapisane kartki. Moje myśli, moje słowa, mój chaos – wszystko to rozlane na papierze. W dziwny sposób czuję ulgę. Może to właśnie jest początek. Może pierwszy krok nie polega na znalezieniu odpowiedzi, ale na zadaniu pytań.

   Zamykam zeszyt, odkładam długopis. Wracam na łóżko. Sufit wciąż jest taki sam, ale ja już nie jestem. W mojej głowie pojawia się pierwsza pogodna myśl: może jutro będzie łatwiej. Może jeszcze znajdę tę iskrę. Może nie wszystko jest stracone.

   Siedzę przy biurku w półmroku, jedynym źródłem światła jest mała lampka o ciepłym, miodowym blasku. Zegar na ścianie wybija północ, a ja po raz kolejny nie mogę spać. Powietrze w pokoju jest ciężkie, nasycone zapachem starych książek i papierosów, choć ostatnią paczkę rzuciłem kilka tygodni temu. Wokół mnie cisza, ale w mojej głowie panuje chaos. W takich chwilach najgorsze jest to, że nie mam dokąd uciec. Gdybym tylko mógł zamknąć oczy i przestać myśleć, choć na chwilę... Ale to niemożliwe.

   Wziąłem kartkę papieru i pióro. Pisanie zawsze pomagało mi porządkować myśli, choć ostatnio mam wrażenie, że to tylko chwilowe złudzenie. Moje słowa coraz częściej przypominają krzyk na pustyni – nikt ich nie słyszy, nikt na nie nie odpowiada, nawet ja sam. Ale dzisiaj spróbuję czegoś innego. Napiszę list. Do siebie.

   Drogi Patryku,

   Cóż za ironia, że to ja jestem autorem tego listu, a zarazem jego adresatem. Siedzę tutaj, w swoim mieszkaniu w Chicago, w środku nocy, i próbuję znaleźć w sobie choć jedną pogodną myśl. Jedną iskierkę światła, która mogłaby rozproszyć ten wszechogarniający mrok. Ale im dłużej szukam, tym bardziej czuję, jakbym grzebał w popiołach. Czy to już wszystko? Czy tak wygląda koniec?

   Od kilku miesięcy wydaje mi się, że stoję na skraju przepaści. W mojej głowie tłoczą się pytania, na które nie znam odpowiedzi. Dlaczego nic mnie już nie cieszy? Dlaczego każda melodia, którą tworzę, brzmi jak pożegnanie? Wydaje mi się, że życie toczy się obok mnie, jak film, w którym nie chcę brać udziału. A przecież kiedyś byłem inny, prawda? Czy pamiętasz tamte dni, kiedy każda piosenka była dla ciebie jak podróż w nieznane? Kiedy staliśmy na scenie, a tysiące głosów śpiewało z nami? Gdzie się podziała ta iskra?

   Przyznaję – jestem samotny. Tak przeraźliwie samotny, że czasem mam wrażenie, iż moje własne myśli to jedyni towarzysze, jakich mam. Czasem zastanawiam się, czy to ja odsunąłem się od ludzi, czy to oni odeszli ode mnie. Może jedno i drugie? Pamiętasz, jak obiecywałeś sobie, że nigdy nie staniesz się jedną z tych zgorzkniałych, odizolowanych dusz? A teraz? Czy jesteś kimś innym?

   Moje oczy palą od łez, ale nawet płacz wydaje się pusty. Brakuje mi słów. Zawsze byłem dobry w ukrywaniu swoich uczuć za metaforami, za tekstami piosenek, które miały brzmieć jak poezja, ale były tylko kolejnym sposobem na ucieczkę. Teraz jednak nie mogę uciec. Wszystko we mnie jest nagie, obnażone. Melancholia zżera mnie od środka, a ja nawet nie mam siły, żeby z nią walczyć.

   Patryku, co się z tobą dzieje? Kiedy ostatni raz czułeś coś prawdziwego? Może wtedy, kiedy siedziałeś na brzegu jeziora w parku Montrose i patrzyłeś, jak słońce zachodzi nad wodą? A może to było jeszcze wcześniej, zanim twoje życie zamieniło się w jeden wielki występ, jeden wielki teatr? Czy pamiętasz, jak to jest żyć naprawdę, a nie tylko istnieć?

   Szukam nadziei. Szukam wiary. Ale gdzie ich szukać, kiedy każde miejsce wydaje się puste, a każdy dźwięk brzmi jak echo moich własnych myśli? Może nadzieja jest czymś, co musimy stworzyć sami, kawałek po kawałku, jak puzzle. Ale ja nawet nie wiem, gdzie zacząć szukać tych kawałków. Czy są we mnie? Czy może powinienem szukać ich w innych ludziach?

   Nie mam przyjaciół. A może mam, ale żaden z nich nie zna mnie naprawdę. Zawsze trzymałem ludzi na dystans, jakby to była moja tarcza. Tarcza, która miała mnie chronić przed bólem, a zamiast tego zamknęła mnie w klatce. Samotność drąży moje serce jak kropla, która uderza w kamień, powoli, nieubłaganie. I chociaż wiem, że mógłbym wyjść z tej klatki, gdybym tylko chciał, coś mnie powstrzymuje. Strach? Duma? Może jedno i drugie.

   Pisząc ten list, próbuję znaleźć w sobie odpowiedzi. Ale jedyne, co znajduję, to jeszcze więcej pytań. Czy to jest normalne? Czy każdy człowiek czuje się tak w pewnym momencie swojego życia? Czy może to ja jestem wyjątkowo popsuty?

   Nie wiem, czy kiedykolwiek przeczytam ten list ponownie. Może jutro zgnieciemy go razem i wrzucimy do kosza. A może to będzie początek czegoś nowego. Nie mam pojęcia. Ale jedno wiem na pewno: muszę znaleźć sposób, żeby znowu zacząć czuć. Znowu zacząć żyć. Bo jeśli nie... to co pozostaje?

   Z wyrazami czegoś, co kiedyś było miłością,

   Patryk

   Jestem Patryk. Mam zielone oczy, długie blond włosy i jestem wokalistą popularnego zespołu rockowego. Mieszkam w Chicago, w mieście, które nigdy nie zasypia, choć ja tej nocy, jak wiele innych, nie mogę zmrużyć oka. Na zegarku wybija północ, a moje myśli pulsują w głowie jak echo kolejnych akordów. Cisza mojego mieszkania wydaje się zbyt głośna, a przestrzeń zbyt klaustrofobiczna.

   Wstaję z łóżka, naciągam na siebie czarną kurtkę i wybieram się na spacer do pobliskiego parku. To miejsce o tej porze jest niemal opustoszałe – tylko gdzieniegdzie widać przechodnia, psa na smyczy, a czasem migający blask latarki nocnego biegacza. Ale to wszystko zdaje się odległe, przypomina jakąś nierzeczywistą scenę w filmie, w którym nie biorę udziału.

   Park przyciąga mnie swoim mrokiem i chłodem, który wkrada się pod kurtkę, jakby chciał mnie przypomnieć, że żyję. Idę wzdłuż ścieżki oświetlonej jedynie kilkoma przygaszonymi latarniami. Moje kroki odbijają się echem w mojej głowie, a każdy z nich niesie za sobą ciężar moich myśli.

   Melancholia, smutek, rezygnacja – oto moi jedyni towarzysze tej nocy. Jestem wokalistą zespołu, którego słowa i dźwięki poruszają tysiące ludzi. Na scenie jestem ikoną, kimś, kogo podziwiają. Ale poza nią? Jestem tylko sobą – zagubionym człowiekiem, który nie może znaleźć spokoju. Jak to się dzieje, że mogę dotknąć serc innych, a własne wydaje się zamknięte na cztery spusty?

   Próbuję odszukać w sobie jedną pogodną myśl, choćby najkrótszą, najmniejszą. Ale każda ścieżka w moim umyśle prowadzi do ciemności. Przypominam sobie chwile, kiedy było inaczej – dzieciństwo na przedmieściach, zapach słońca na skórze, nieskrępowany śmiech. To wszystko wydaje się teraz odległe, jakby należało do kogoś innego, nie do mnie.

   Zatrzymuję się na ławce pod wielkim dębem, który swoimi rozłożystymi gałęziami rzuca na ziemię cienie przypominające siatki. Nocne niebo, pomimo blasku miasta, odsłania kilka gwiazd. Wpatruję się w nie, jakby mogły mi coś powiedzieć, podpowiedzieć, gdzie szukać nadziei.

   Gdzie właściwie szuka się nadziei, kiedy nie ma jej w żadnym zakamarku serca? Jak odnaleźć wiarę, gdy każde kolejne pytanie zdaje się nie mieć odpowiedzi? Jestem zmęczony tą wewnętrzną walką, tym nieustającym napięciem między tym, czego chcę, a tym, czego się boę.

   Samotność jest jak wydrążona studnia. Czuję, jak drąży moje serce, zostawiając w nim pustkę. Były czasy, kiedy miałem przyjaciół. Takich, z którymi można było się śmiać, złościć, płakać. Teraz? Nikt z moich bliskich nie zna tej strony mnie. Obraz, który tworzę na scenie, jest wszystkim, co widzą. Może to moja wina, że tak skrzętnie kryłem się za maską pewności siebie i sukcesu.

   Moje ciało zaczyna odczuwać chłód coraz intensywniej, ale nie chcę wracać. Park wydaje się jedynym miejscem, gdzie mogę być sobą, choćby przez chwilę. Może dlatego, że drzewa i nocne cienie nie oczekują ode mnie niczego. Nie muszę im śpiewać ani uśmiechać się na zawołanie. Mogę po prostu istnieć, jak drzewo, jak kamień, jak wiatr.

   Nagle czuję przypływ czegoś dziwnego, jakby przebłysk. Myśl, że może nie muszę wszystkiego nosić sam. Może gdzieś w tym mieście jest ktoś, ktoś, kto mógłby mnie zrozumieć, kto nie patrzy na mnie przez pryzmat światła reflektorów. Ale co, jeśli nie ma? Czy dam radę iść dalej?

   Nie wiem, ile czasu spędziłem w tym parku. Czas przestał mieć znaczenie. Wstaję z ławki, otulony zimnym wiatrem, i ruszam w stronę mieszkania. Każdy krok jest jak postanowienie, że spróbuję jeszcze raz. Spróbuję znaleźć nadzieję, gdziekolwiek się kryje.

   Może noc ma mi jeszcze coś do powiedzenia. Może odpowiedź przyjdzie, gdy najbardziej się jej nie spodziewam. Może nawet jutro napisze się piosenka, która otworzy jakieś drzwi – w moim sercu, w świecie. A może po prostu napisze się jaśniejszy dzień.