Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   25 stycznia 2025

   Po powrocie do Chicago powietrze wydawało się chłodniejsze, ostrzejsze, bardziej realne niż to, co wdychałem podczas trasy. Lotnisko, choć tłoczne, było jakimś dziwnym sposobem puste. Ludzie mijali mnie, nie patrząc, jakby wiedzieli, że ich wzrok mógłby zdradzić wszystko to, czego nie chciałem widzieć. Może sam to sobie wmawiam, ale czuję, jakbym istniał na marginesie świata, jakby nawet ten sukces, o którym teraz wszyscy mówią, należał do kogoś innego.

   W domu zastałem ciszę. Mieszkanie było takie, jak je zostawiłem - sterylnie czyste, bez śladów codziennego życia. Zrzuciłem plecak na podłogę i przez kilka minut patrzyłem na ściany, na płyty, na gitarę opartą o sofę. Wszystko to wydawało się martwe, jak scena, z której widownia dawno już wyszła.

   Zadzwoniłem do mamy. Nie rozmawialiśmy od tygodni, a może miesięcy? Straciłem poczucie czasu. Była szczęśliwa, słysząc mnie. Powiedziała, że słuchała naszej nowej płyty i że jest dumna. Jej głos był ciepły, pocieszający, ale ja mogłem tylko kiwnąć głową i wypowiedzieć kilka zdawkowych słów. „To wielki sukces, synu” – powtarzała. Tylko czy sukces to nie kolejna scena złudzenia? Im więcej światła na nas pada, tym bardziej nasze własne cienie się wydłużają.

   Gdy odłożyłem słuchawkę, czułem się jeszcze bardziej pusty. Wiele razy słyszałem, że sława zmienia ludzi, że odbiera coś prawdziwego, ale nigdy nie przypuszczałem, że będę tego doświadczał na własnej skórze. Ta płyta, te koncerty, wszystko to przecież miało dać mi szczęście. Tylko dlaczego zamiast radości czuję, że z każdym dniem coraz bardziej tonę?

   Przyszłość wydaje się ciemnym tunelem. Wiem, że ludzie spodziewają się ode mnie więcej – kolejnych płyt, kolejnych hitów, kolejnych tras. Ale co, jeśli już nie mam nic więcej do powiedzenia? Co, jeśli światło, które na nas świeci, jest tylko odbiciem blasku, który dawno zgasł?

   Mam ochotę uciec. Wsiąść do samochodu i jechać przed siebie, gdzieś, gdzie mnie nikt nie znajdzie. Może do lasu, może nad jezioro. Chciałbym usłyszeć ciszę, poczuć ziemię pod stopami, poczuć, że żyję. Tylko czy to nie jest kolejna iluzja? Czy na końcu tej ucieczki znajdę coś więcej niż kolejny mur?

   Siedzę teraz na podłodze, pisząc te słowa. Może to pomoże. Może kiedyś, gdy to przeczytam, zrozumiem, co się ze mną dzieje. A może nic się nie zmieni. Może pozostanę tym samym zagubionym człowiekiem, który patrzy na świat przez okno, marząc, by go dotknąć, ale boi się, że wszystko, czego dotknie, zamieni się w pył.

   Patryk

   Siedzę na skórzanej sofie w moim apartamencie na czterdziestym piętrze wieżowca w centrum Chicago. Przez ogromne, panoramiczne okna widzę, jak słońce odbija się od szklanych fasad innych budynków. Miasto żyje swoim chaotycznym rytmem, ale tutaj, w mojej przestrzeni, panuje cisza. Tylko odległe dźwięki syren, sporadyczne klaksony i szum miasta przedostają się przez szyby, przypominając, że świat nieustannie się kręci.

   Zapatrzony w to tętniące życiem miasto, nagle czuję się mały. Nie w negatywnym sensie, raczej jak drobna część wielkiej układanki, która składa się z milionów historii, emocji, ludzi. A jednak, w tej chwili, jestem w pełni świadomy swojego istnienia, jakby świat poza mną na chwilę zamarł, dając mi przestrzeń, by po prostu być.

   W takich chwilach zastanawiam się, kim tak naprawdę jestem. Patryk – zielonooki blondyn z długimi włosami, wokalista zespołu, który na przestrzeni ostatnich lat stał się czymś więcej niż muzyką. Staliśmy się symbolem czegoś, co trudno nawet nazwać. Nadziei? Buntu? Wolności? Każdy widzi w nas coś innego. Ale kim jestem ja poza tym wszystkim?

   Podnoszę z blatu filiżankę kawy, której zapach wypełnia całe mieszkanie. Gorąca ciecz rozgrzewa mnie od środka, a ja uśmiecham się mimowolnie. Ta chwila jest idealna. Taka zwyczajna, a jednocześnie wypełniona wdzięcznością. To właśnie te drobne momenty są najważniejsze – przynajmniej dla mnie. Mógłbym być gdziekolwiek. Na scenie przed dziesiątkami tysięcy ludzi, w trasie, w studiu nagraniowym. Ale dzisiaj jestem tutaj. Sam, wolny, spokojny.

   To ironiczne. Przez lata marzyłem o tym, by ktoś mnie zauważył, by moje słowa i muzyka dotarły do ludzi. A teraz, kiedy osiągnąłem wszystko, o czym kiedykolwiek śniłem, najwięcej radości daje mi samotność. Cisza, w której mogę być sobą, bez masek, bez oczekiwań. W tym wszystkim jest coś czystego, coś, co przypomina mi, dlaczego w ogóle zacząłem tworzyć muzykę.

   Zawsze mówiłem, że muzyka to moja modlitwa. Może to zabrzmi pretensjonalnie, ale naprawdę tak jest. Kiedy staję na scenie, czuję, jak łączę się z czymś większym ode mnie. To nie jest kwestia Boga w tradycyjnym sensie. Nie jestem religijny, ale wierzę, że istnieje coś, co przekracza nasze zrozumienie. Nazwij to energią, wszechświatem, Bogiem – dla mnie to wszystko jedno. To poczucie transcendencji jest moim kompasem. I w tej chwili, tutaj, w tym apartamencie, czuję to samo. Jakby cały świat zatrzymał się na sekundę, bym mógł podziękować za to, że jestem.

   Zawsze byłem wdzięczny za to, co mam. Jasne, nie zawsze było łatwo. Były chwile, kiedy myślałem, że się rozpadnę, że to wszystko mnie przytłoczy. Ale teraz wiem, że każda z tych chwil była potrzebna. To one mnie ukształtowały. Bez nich nie byłbym tym, kim jestem. I choć czasem wydaje mi się, że noszę w sobie całą tę samotność świata, to jest to samotność, którą sam wybrałem. To ona daje mi siłę, by być wolnym.

   Podchodzę do pianina stojącego pod oknem. Przesuwam palcami po klawiszach, słysząc cichy, uspokajający dźwięk. Improwizuję. Melodia rodzi się sama, bez planu, bez celu. To mój sposób na dialog z samym sobą. Każda nuta to pytanie, odpowiedź, czasem nawet krzyk. W takich chwilach czuję, że jestem najbliżej prawdy o sobie.

   Czasem ludzie pytają mnie, czy nie czuję się samotny. Uśmiecham się wtedy i odpowiadam, że samotność to dla mnie błogosławieństwo. To czas, kiedy mogę naprawdę wsłuchać się w siebie. Bo w tej ciszy odnajduję wszystko, czego potrzebuję. To właśnie tutaj, w tej pozornej pustce, czuję pełnię.

   Patrzę na swoje odbicie w szybie. Zielone oczy, które widziały więcej, niż chciałbym czasem pamiętać. Włosy opadające na ramiona, jak cichy symbol buntu, który zawsze we mnie był. Ale za tym wszystkim widzę coś więcej. Widzę człowieka, który miał szczęście. Który pomimo wszystkich trudności, potrafi dziś powiedzieć, że jest wdzięczny.

   Dziękuję. Za to wszystko. Za muzykę, za ludzi, którzy mnie otaczają, za każdą chwilę, która mnie tu doprowadziła. Dziękuję za to, że mogę być sobą. Bo w końcu, czy nie o to właśnie chodzi w życiu? O znalezienie tej chwili, w której czujesz, że wszystko jest dokładnie takie, jakie powinno być?

   Leżę na wznak na kocu rozłożonym w cieniu jabłoni. Niebo nade mną jest niemal nierealne w swej doskonałości – lazurowa tafla, w której gdzieniegdzie dryfują bielusie obłoki, jakby pędzlem malarza porozrzucane od niechcenia. Jabłka nad moją głową kołyszą się lekko na wietrze, a ich zielone skórki lśnią w promieniach słońca. Wdycham zapach trawy zmieszany z słodkim aromatem dojrzewających owoców i czuję, jak spokojnie tętni życie dookoła.

   W takich chwilach nie mogę oprzeć się myśli, że jestem ogromnym szczęściarzem. Całe to życie, które prowadzę – muzyka, podróże, wolność wyboru – jest jak sen, którego nigdy nie chciałbym się obudzić. A jednak to nie tylko blask sceny czy dźwięk owacji sprawiają, że czuję się spełniony. To te drobne chwile, takie jak teraz, kiedy leżę tutaj, w ciszy, gdy nikt nie oczekuje ode mnie słów, gestów ani spektakularnych akcji.

   Przymykam oczy i pozwalam myślom dryfować. Czym właściwie jest szczęście? Czy jest to moment ulotny, błysk w życiowym kalejdoskopie, czy może stan ducha, który buduje się latami? Gdy byłem młodszy, goniłem za szczęściem, jakby to była gwiazda, która zawsze zdawała się być poza moim zasięgiem. Teraz, leżąc tutaj, czuję, że mam w sobie ciszę, która kiedyś była dla mnie nieosiągalna. To nie oznacza, że zniknęły zmartwienia czy wątpliwości. One są jak cienie – nieodłączne, ale uczą mnie akceptacji.

   Spoglądam w niebo i przypominam sobie chwile, kiedy to wszystko wydawało się inne. Pierwsze kroki na scenie, drżące ręce, kiedy chwytałem mikrofon, serce bijące szybciej niż werble w refrenie. Czułem wtedy, że scena mnie pochłonie, że będę musiał oddać się jej całkowicie, by zyskać jej łaskawość. Ale życie pokazało mi, że prawdziwa wolność nie leży w oklaskach, lecz w tym, by potrafić odejść od światła reflektorów i nadal być sobą.

   W samotności jest coś paradoksalnie towarzyskiego. Leżąc tutaj, czuję obecność wszystkiego, co ważne. Myśli krążą wokół tych, którzy wpłynęli na moje życie, wokół przyjaźni, miłości, a także rozstań. Każda z tych relacji zostawiła we mnie ślad, jak wiatry rzeźbiące skały. Czy byłbym dzisiaj tym samym człowiekiem, gdyby nie wszystkie te chwile triumfu i porażek? Nie sądzę. Każdy sukces i każde potknięcie nauczyły mnie czegoś ważnego o życiu i o sobie.

   Czasem zastanawiam się, czy to, co czuję teraz, jest trwałe. Czy szczęście może być czymś więcej niż chwilowym zachwytem? A może to właśnie jego ulotność nadaje mu wartość? Życie jest jak ta jabłoń nade mną – pełne owoców, z których każdy ma swój czas dojrzewania i opadania. Część z nich trafi w odpowiedni moment, a część zmarnieje, zanim ktokolwiek zdąży je docenić. Ale czyż nie właśnie w tej ulotności kryje się piękno?

   Otwieram oczy i widzę, jak wiatr porusza gałęzie. Cienie tańczą na kocu, na trawie, na mojej skórze. Czuję, jak ciepło słońca przenika moje ciało, i myślę o tym, jak niewiele potrzeba, by poczuć się w pełni żywym. Nie zawsze rozumiałem, że szczęście tkwi w prostocie. Teraz wiem, że jest jak ten wiatr – nieuchwytny, a jednak tak bardzo realny.

   „Dziękuję” – myślę, choć nie wiem dokładnie, do kogo kieruję te słowa. Może do Boga, może do życia, może do samego siebie sprzed lat, który uparcie walczył o to, by dotrzeć tutaj, do tego momentu. A może to wszystko jedno. Ważne, że dziękuję.

   Pierwszy raz w życiu trzymałem ją tak blisko, że czułem bicie jej serca. Anna leżała w moich ramionach, a świat, który do tej pory znałem, zdawał się nie istnieć. Było coś niemal mistycznego w tej chwili, jakby czas zatrzymał się na chwilę, abyśmy mogli uchwycić tę ulotną doskonałość. Wszystko w niej wydawało się tak kruche, a jednocześnie tak pełne życia – delikatne krzywizny jej ciała, ciepło jej skóry, zapach jej włosów. W tych momentach czułem się nie tylko sobą, ale także czymś więcej, jakbyśmy razem stanowili jedność, coś nieopisanego słowami.

   Zawsze myślałem, że pierwszy raz będzie czymś bardziej fizycznym, czymś, co sprowadza się do dotyku i gestów. Ale kiedy jej palce delikatnie muskały moją dłoń, a jej spojrzenie mówiło więcej, niż kiedykolwiek mogłyby słowa, zrozumiałem, że to doświadczenie wykracza poza granice ciała. To była więź dusz, zrodzona z zaufania, miłości i pragnienia zrozumienia drugiego człowieka. Każda chwila wydawała się jednocześnie wiecznością i mgnieniem oka.

   Gdy nasze usta się spotkały, poczułem, jakby wszystkie moje obawy i wątpliwości rozmyły się w tej jednej chwili. To nie było tylko pragnienie – to było oddanie. Chciałem dać Annie wszystko, czym byłem, i wszystko, czym mogłem się stać. Ta noc była czymś więcej niż aktem; była deklaracją mojej miłości, aktem wiary, że to, co budujemy razem, jest czymś świętym.

   Po wszystkim leżała spokojnie w moich ramionach, jej oddech równy i miarowy, jak delikatna melodia, która ukołysała moje serce. Patrzyłem na nią, jak na cud, który został mi ofiarowany. Każdy szczegół jej twarzy – subtelne załamania warg, zamknięte powieki, kosmyk włosów opadający na policzek – wydawał się być dziełem sztuki. Nie mogłem uwierzyć, że ktoś tak piękny, tak dobry i tak wyjątkowy mógł pokochać kogoś takiego jak ja.

   I wtedy poczułem, jak łzy zaczynają spływać po moich policzkach. Były to łzy szczęścia, wdzięczności i ulgi. Nie byłem w stanie powstrzymać tego napływu emocji, które nagle znalazły ujście. Leżałem tam, trzymając ją w objęciach, i czułem, jakbym trzymał w dłoniach cały świat.

   „Dziękuję Ci, Boże” – wyszeptałem w ciemności. „Dziękuję Ci za ten dar, za tę chwilę, za tę kobietę, która uczyniła mnie całością”.

   Nie wiem, ile czasu minęło, zanim sam zasnąłem. Leżałem, wsłuchując się w jej oddech, czując ciepło jej ciała i wdzięczność, która wypełniała moje serce. To była noc, która zmieniła wszystko – noc, która pokazała mi, czym naprawdę jest miłość. Nie tylko pragnienie, nie tylko uniesienie, ale głęboka, nierozerwalna więź, która daje sens każdemu kolejnemu dniu.

   Obudziłem się przed nią, patrząc, jak poranne światło delikatnie otula jej twarz. Wtedy zrozumiałem, że w tej chwili nie ma nic ważniejszego od niej. Anna była moim początkiem i moim końcem. Była dowodem na to, że życie może być czymś więcej, że miłość naprawdę istnieje. I wiedziałem, że zrobię wszystko, aby zasłużyć na ten dar, który został mi dany.

   Patryk siedział na dachu swojego mieszkania w Chicago, spoglądając na pulsujące światła miasta. Jego zielone oczy odbijały blask neonów, a długie blond włosy łagodnie opadały na ramiona, smagane delikatnym wiatrem. W dłoni trzymał gitarę, ale dzisiaj nie grał. Dzisiaj chciał słuchać.

   – Dlaczego zawsze czujemy się tacy mali? – wyszeptał do siebie, patrząc na bezkresne niebo nad sobą. Gwiazdy migotały gdzieś wysoko, niemal jakby drwiły z jego małości. – Czy to wszechświat tak na nas patrzy, czy może my sami uczyniliśmy siebie tak niewielkimi w porównaniu z nim?

   Oparł się na gitarze, opierając brodę na jej korpusie. Dźwięki miasta – klaksony, rozmowy przechodniów, szum ruchu ulicznego – tworzyły kakofonię, która zdawała się tylko podkreślać jego samotność.

   – Dlaczego ludzie są tacy delikatni? – mruknął, przywołując w pamięci momenty, gdy widział bliskich cierpiących. – Jedno słowo może nas zranić. Jeden gest może zniszczyć nasze marzenia. Czy to dlatego jesteśmy tak podatni na ból, że nauczyło nas to współczucia? Czy kruchość jest ceną za zdolność do kochania?

   Sięgnął po papierosa, ale zaraz go odłożył. Zamiast tego skupił wzrok na dłoniach – na palcach, które nauczyły się grać wszystkie te piosenki, na skórze, która pamiętała dotyk fanów, na bliznach, które przypominały o błędach z przeszłości.

   – Czy po śmierci jest coś więcej? – zapytał, spoglądając na daleki horyzont. – Czy wszystko, co robimy tutaj, ma sens, jeśli na końcu czeka tylko ciemność? Czy może gdzieś tam, po drugiej stronie, znajdziemy odpowiedzi na pytania, których nigdy nie potrafiliśmy sformułować?

   Jego myśli powędrowały do tekstów, które pisał. Każda piosenka była wołaniem o zrozumienie, desperacką próbą znalezienia sensu w chaosie. A jednak im więcej pisał, tym bardziej wydawało mu się, że odpowiedź nie istnieje.

   – Może właśnie w tym tkwi sekret – wyszeptał, przymykając oczy. – Że nie chodzi o znalezienie odpowiedzi, ale o samą podróż. Może sens życia to po prostu życie? Ta chwila, ten oddech, to bicie serca.

   Spojrzał na swoje odbicie w ekranie telefonu, który leżał obok. Zielone oczy wydawały się przenikać go na wskroś.

   – Dlaczego tak trudno zaakceptować naszą kruchość? – zapytał siebie. – Przecież właśnie ona czyni nas ludźmi. To, że możemy upaść, sprawia, że nasze wzniesienia mają znaczenie.

   Cisza, która zapadła w jego wnętrzu, była niemal namacalna. Patryk czuł, jak jego myśli plączą się, krążąc wokół tych samych pytań, ale jednocześnie miał wrażenie, że każda chwila refleksji przynosi mu odrobinę spokoju.

   – Może właśnie dlatego jesteśmy tacy mali – powiedział cicho, niemal z czułością. – Bo świat jest ogromny, a my musimy mieć miejsce na marzenia.

   Z tą myślą sięgnął po gitarę. Palce same odnalazły struny, a cichy dźwięk wypełnił powietrze. Nie miał to być utwór na następną płytę ani piosenka dla fanów. To był dźwięk jego własnej duszy – roztrzęsionej, zagubionej, ale wciąż walczącej, by odnaleźć swoje miejsce w świecie.