Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Nieczęsto nachodzi mnie ochota na coś tak błahego jak czekoladowe lody. Właściwie od lat nie poddawałem się takim kaprysom. W moim świecie smak i zapach zatarły się w gęstniejącej mgle codzienności, a kolory przybladły. Mimo to, gdy dziś niespodziewanie poczułem tę dziwną, dziecięcą niemal chęć, by rozkoszować się czekoladowym chłodem rozpływającym się na języku, wstałem i ruszyłem do sklepu. Nic nie zapowiadało, że ten drobny impuls stanie się katalizatorem lawiny wspomnień i emocji, których tak długo unikałem.

   Chłód wiatru smagał moją twarz, kiedy wychodziłem na ulicę. Chicago o tej porze dnia tętniło własnym, obojętnym rytmem. Samotność nigdy nie była tu czymś niezwykłym – w tłumie można czuć się najbardziej osamotnionym człowiekiem na świecie. Mój apartament wypełniał dźwięk echa mojego życia, ale na zewnątrz było podobnie – tylko więcej hałasu. Moje myśli dryfowały, wracając do dni, gdy życie wydawało mi się pełne znaczeń, a ja sam byłem kimś więcej niż człowiekiem spacerującym po lodową zachciankę.

   Sklep spożywczy. Jarzeniówki rozświetlające sterylne alejki, mechaniczne ruchy obsługi, anonimowi ludzie. Wszystko to było tylko scenografią dla chwili, która miała na mnie spaść jak grom. Bo oto zobaczyłem ją – Karolinę. Dawne uczucia uderzyły we mnie z siłą przypominającą fale podczas sztormu. Była tam, w tej samej przestrzeni, nagle i niespodziewanie, jakby nigdy nie opuściła mojego świata.

   Zauważyła mnie. Najpierw w jej oczach pojawiło się zdziwienie, potem łagodny uśmiech. Jej twarz niewiele się zmieniła – może tylko spojrzenie miało w sobie coś nowego, innego, niedostępnego dla mnie. Kiedyś kochałem to spojrzenie. Kiedyś ono mnie przyciągało, osadzało w rzeczywistości. Teraz wydawało się obce.

   – Patryk? – powiedziała cicho, a jej głos przeciął hałas sklepowego świata.

   Skinąłem głową, próbując uśmiechnąć się w odpowiedzi. Poczułem, jak serce wali mi w piersi w sposób, którego nie pamiętałem od dawna.

   – Nie wierzę... Jak dawno się nie widzieliśmy? – zapytała, patrząc na mnie z czułością przemieszaną z zakłopotaniem.

   Zastanowiłem się. Lata. Wiele lat.

   – Sporo – odparłem krótko.

   Zapadła niezręczna cisza. W końcu to ona ją przerwała.

   – Wyszłam za mąż – powiedziała nagle, jakby chciała, by te słowa przeszły przez jej usta zanim się zawaha. – I... spodziewam się dziecka.

   Jej oczy błyszczały czymś, czego nigdy nie widziałem. Szczęściem? Może. Albo spokojem, którego sam nigdy nie osiągnąłem.

   Nie wiem, co odpowiedziałem. Może uśmiechnąłem się blado, może rzuciłem kilka banalnych gratulacji. Czułem, jak coś we mnie się kurczy, jak na nowo uświadamiam sobie ciężar własnej samotności. Pożegnaliśmy się szybko – nie było sensu przeciągać tej chwili. Ona odeszła do swojego świata, w którym nie było już miejsca dla mnie. A ja zostałem z lodami, które nagle straciły jakikolwiek smak.

   Wracając do apartamentu, czułem, jak coś we mnie zapada się głębiej. To dziwne, jak spotkanie jednej osoby może przypomnieć, ile się straciło. Karolina była częścią mojej przeszłości, ale dzisiaj uświadomiłem sobie, że już nigdy nie będzie częścią mojej przyszłości.

   Samotność osiadła we mnie jak chłód zimowego wieczoru. Wiedziałem, że mam Annę, że kocham ją, ale tego dnia samotność wydawała się bardziej namacalna niż kiedykolwiek. Może dlatego, że czasem nawet miłość nie jest w stanie uleczyć ran, które nigdy się nie zagoiły.

***

   Patryk wpatrywał się w okno swojego apartamentu, obserwując zmieniające się światła miasta, jakby były odbiciem jego własnego, niespokojnego wnętrza. Tego dnia coś go dręczyło bardziej niż zwykle, coś delikatnie, lecz uporczywie uwierało w duszy. Może to była kolejna noc spędzona w samotności, a może po prostu zwyczajna potrzeba czegoś słodkiego. W końcu przyszła mu do głowy myśl – czekoladowe lody. Czuł niemal dziecięcą ekscytację na myśl o ich smaku, o zimnie, które na chwilę odwróci jego uwagę od pustki, która go otaczała.

   Zarzucił na siebie czarną kurtkę, wcisnął dłonie w kieszenie i ruszył na chłodne ulice Chicago. Miasto zdawało się pulsować w rytm jego myśli, szum samochodów i odgłosy kroków przechodniów mieszały się w jednolity, przytłumiony hałas. W jego głowie toczył się wewnętrzny dialog – czy takie rzeczy jak czekoladowe lody miały jeszcze jakiekolwiek znaczenie? Czy cokolwiek miało? Przeszedł przez kilka przecznic, aż dotarł do niewielkiego sklepu spożywczego na rogu ulicy.

   Nie spodziewał się, że właśnie tam przeszłość wyciągnie po niego swoje zimne palce.

   Przy lodówkach stała ona – Karolina. Kobieta, której nie widział od lat. Kobieta, która kiedyś była jego nieszczęśliwą miłością. W pierwszej chwili nie był pewien, czy to naprawdę ona. Jej włosy były nieco krótsze, twarz bardziej dojrzała, ale w oczach wciąż tliło się to samo światło, które niegdyś przyprawiało go o drżenie serca.

   Ich spojrzenia spotkały się na ułamek sekundy, po czym Karolina uniosła brwi w zaskoczeniu.

   – Patryk? – Jej głos brzmiał znajomo, ale inaczej. Bardziej pewnie, bardziej spokojnie.

   – Karolina – powiedział cicho, czując, jak jego serce przyspiesza.

   Chwila zawahania, a potem delikatny uśmiech pojawił się na jej twarzy. Wyglądała inaczej niż w jego wspomnieniach – była... szczęśliwa. To uderzyło go bardziej niż cokolwiek innego.

   – Co u ciebie? – zapytała.

   Patryk chciał powiedzieć tyle rzeczy. Że nadal czuje tę samą pustkę, że jego sukces nigdy nie zapełnił dziury w jego wnętrzu, że codziennie toczy walkę z samym sobą. Ale zamiast tego powiedział tylko:

   – W porządku. A u ciebie?

   Karolina roześmiała się lekko, jakby próbując rozładować napięcie. Wtedy dostrzegł jej zaokrąglony brzuch.

   – Jestem w ciąży – powiedziała ciepłym tonem. – Z mężem spodziewamy się dziecka.

   Te słowa uderzyły go jak cios. Patrzył na nią, próbując coś powiedzieć, ale żadne słowa nie przychodziły mu do głowy. Wiedział, że tak powinno być. Wiedział, że życie potoczyło się inaczej, niż kiedyś marzył. Wiedział to wszystko, a jednak poczuł się tak, jakby zapadła się pod nim ziemia.

   Po chwili rozmowy pożegnali się. Karolina odeszła, a Patryk został sam w sklepowej alejce. Trzymał w rękach pudełko czekoladowych lodów, ale nie czuł już tej samej ekscytacji, co wcześniej.

   Wracając do swojego apartamentu, czuł, jak samotność wypełnia go od środka. Wpatrywał się w ulice miasta, próbując znaleźć w nich coś, co sprawiłoby, że ta chwila stanie się mniej bolesna. Ale nie znalazł nic. Myślał o tym, jak życie bywa przewrotne, jak jeden przypadkowy moment może obudzić w człowieku całą lawinę uczuć. Myślał o Karolinie, o jej szczęściu, o tym, że niegdyś wyobrażał sobie ich wspólną przyszłość.

   Wszedł do swojego apartamentu, odłożył lody na stół i usiadł w fotelu. W jego myślach kłębiły się wspomnienia, pytania bez odpowiedzi, żal za tym, co nigdy nie było mu dane. Wiedział, że nie powinien czuć się w ten sposób – przecież miał Annę, kobietę, którą kochał i której się oświadczył. A jednak coś w nim pękło, jakby przeszłość na moment udowodniła mu, że wciąż ma nad nim władzę.

   Zamknął oczy, wsłuchując się w ciszę swojego apartamentu. I wtedy dotarło do niego, że samotność nie zawsze jest brakiem ludzi wokół. Czasem samotność to świadomość, że nikt nigdy do końca nie zrozumie, co naprawdę dzieje się w twoim wnętrzu.

   Nie mogłem spać. Przewracałem się z boku na bok, zaciskając powieki, próbując ignorować pulsujący ból w szczęce. Był jak rytmiczne uderzenia bębna, jednostajny i coraz bardziej irytujący. Próbowałem wszystkiego – piłem zimną wodę, przykładałem kostki lodu do policzka, brałem tabletki przeciwbólowe. Nic nie działało. Czułem, jak z każdą minutą narasta we mnie irytacja i bezsilność.

   Wstałem i podszedłem do okna. Światła Chicago rozciągały się przede mną jak ocean neonów. W oddali usłyszałem odgłos przejeżdżającego pociągu. Czułem się samotny, choć Anna spała spokojnie w naszej sypialni. Nie chciałem jej budzić – przecież nie mogła mi pomóc. To był mój ból, moja nocna udręka.

   Oparłem czoło o zimną szybę i westchnąłem. Jutro muszę coś z tym zrobić. Chociaż myśl o dentyście napawała mnie przerażeniem, nie mogłem już dłużej tego znosić. W głowie pojawiały się obrazy wierteł, igieł i białych fartuchów. Od zawsze bałem się wizyt u stomatologa – ta irracjonalna panika zakorzeniła się we mnie jeszcze w dzieciństwie.

   Gdy nastał świt, nie czekałem ani chwili dłużej. Zadzwoniłem do znajomego dentysty, Toma. Miałem szczęście – powiedział, że może mnie przyjąć jeszcze tego samego dnia. Odetchnąłem, choć wiedziałem, że wkrótce moje nerwy sięgną zenitu.

   W gabinecie czułem się jak skazaniec czekający na wyrok. Siedziałem na fotelu, a serce waliło mi tak mocno, że zdawało się odbijać od żeber. Tom uśmiechnął się do mnie uspokajająco.

   – Spokojnie, Patryk. To tylko drobna naprawa.

   Drobna naprawa? Dla niego może i tak. Dla mnie – operacja na otwartym sercu. Czułem, jak krew odpływa mi z twarzy, a dłonie stają się lodowate. Gdy dentysta zbliżył się do mnie ze znieczuleniem, nagle zrobiło mi się ciemno przed oczami.

   – Hej, oddychaj. – Tom położył mi rękę na ramieniu.

   Wziąłem kilka głębokich oddechów, starając się nie spanikować. Czułem się jak dziecko. W końcu zamknąłem oczy i pozwoliłem mu działać. Czekałem na ból, na piekielne cierpienie, ale... nic takiego nie nastąpiło. Znieczulenie zaczęło działać niemal natychmiast. Po chwili słyszałem tylko ciche buczenie wiertła i czułem lekkie wibracje w szczęce. Byłem w szoku – to wcale nie było takie straszne.

   Po wszystkim usiadłem na krześle, przecierając czoło. Byłem cały spocony, ale... żyłem. I co najważniejsze – ból zęba zniknął. Tom uśmiechnął się i klepnął mnie w ramię.

   – Widzisz? Strach ma wielkie oczy.

   Wyszedłem z gabinetu z poczuciem ulgi i satysfakcji. Świeże powietrze uderzyło mnie w twarz, a ja poczułem się, jakbym na nowo odzyskał kontrolę nad swoim życiem. Wróciłem do domu, uśmiechnięty, wdzięczny za to, że ta nocna udręka wreszcie się skończyła.

***

   Noc w apartamencie Patryka była ciężka. W ciszy, przerywanej jedynie sporadycznymi dźwiękami miasta, zmagał się z bólem, który zdawał się pulsować w rytm jego własnego serca. Przewracał się z boku na bok, próbując znaleźć pozycję, która złagodziłaby cierpienie, ale na próżno. Z każdą chwilą ból przybierał na sile, jakby jego ciało sprzysięgło się przeciwko niemu. Czasami wydawało mu się, że jego własne myśli, zwykle tak ponure i mroczne, dziś były zdominowane tylko przez jedno: rwący, przenikający ból zęba.

   Patryk był wokalistą popularnego zespołu rockowego. Stał na scenach, śpiewał przed tysiącami ludzi, jego głos był jego największą siłą. Ale tej nocy czuł się bezbronny wobec tego małego, zdradliwego bólu, który odebrał mu spokój i sprawił, że przewracał się w łóżku, nie znajdując ukojenia. Zaciskał dłonie w pięści, walcząc z narastającą frustracją. Gdy tylko pierwsze promienie świtu zaczęły wpadać przez okna apartamentu, sięgnął po telefon i wybrał numer do znajomego dentysty.

   Głos po drugiej stronie był pełen zrozumienia. „Przyjdź od razu, zajmę się tym” – powiedział dentysta, jakby wiedział, że Patryk nie zniesie dłużej tego cierpienia. Wokalista ubrał się w pośpiechu, narzucił na siebie skórzaną kurtkę i wyszedł na chłodne, poranne ulice Chicago.

   Droga do gabinetu dłużyła mu się niemiłosiernie. Każdy krok zdawał się przybliżać go nie do ulgi, lecz do jeszcze większego lęku. Zawsze bał się dentystów. Mimo że był silnym, dorosłym mężczyzną, który na scenie emanował charyzmą i pewnością siebie, teraz czuł się jak mały chłopiec, którego ogarnia irracjonalny strach. Na samą myśl o wiertłach, metalowych narzędziach i chłodnym świetle lampy nad fotelem dentystycznym, ogarniała go panika.

   Gdy usiadł na fotelu, jego dłonie mocno zacisnęły się na podłokietnikach. Serce waliło jak oszalałe. Dentysta mówił do niego spokojnie, tłumaczył każdy swój ruch, ale Patryk ledwo słyszał jego słowa przez szum własnych myśli. Czuł, jak pot zbiera się na jego skroniach, a świat wokół zdawał się wirować. Gdy dentysta sięgnął po znieczulenie, przez moment wydawało mu się, że straci przytomność – mroczki zatańczyły mu przed oczami, a dłonie zrobiły się lodowate.

   Ale potem... nic. Wstrzymał oddech, czekając na falę bólu, która nie nadeszła. Leczenie było niemal bezbolesne. Czuł tylko lekkie naciski, subtelne ruchy, nic więcej. Gdy zabieg dobiegł końca, wpatrywał się w dentystę z niedowierzaniem.

   – To już? – zapytał, jakby nie mógł uwierzyć, że tak długo bał się czegoś, co okazało się tak proste.

   Dentysta uśmiechnął się tylko, pakując narzędzia.

   – Strach ma wielkie oczy, Patryk. Ale to już za tobą.

   Wokalista wyszedł z gabinetu lekki, jakby ktoś zdjął z jego barków ogromny ciężar. Powietrze wydawało się świeższe, świat bardziej przyjazny. Gdy dotarł do apartamentu, usiadł na kanapie i przeciągnął się, uśmiechając się do siebie. Ból zniknął. A wraz z nim – ten nieznośny, irracjonalny strach.

   Po raz pierwszy od dawna czuł się naprawdę wolny.

   Leniwy poranek w moim apartamencie w Chicago. Siedzę przy kuchennym stole, a naprzeciwko mnie Anna. W jej dłoniach paruje filiżanka kawy, a ja obserwuję, jak moja narzeczona przykłada ją do ust. Słońce wpada przez panoramiczne okna, tworząc na twarzy Anny ciepłe refleksy. Cisza między nami jest przyjemna, lekka, jak miękki koc otulający zmęczony umysł.

   Nagle Anna przerywa tę harmonię.

   – Dziś spotykam się z przyjacielem. Nie widziałam go od lat – oznajmia, odstawiając filiżankę na spodek.

   Moje palce zaciskają się mimowolnie na uszku kubka. Przyjaciel. Mężczyzna. Jakiś człowiek, który kiedyś był częścią jej życia. Którego nie znam. Który nagle pojawia się w naszej rzeczywistości. Staram się nie zdradzić targających mną emocji, ale czuję, jak coś wewnątrz mnie kipi, jak lawa cicho bulgocząca pod skorupą ziemi.

   – Ach tak? – udaję obojętność. – Kim jest ten twój przyjaciel?

   – Matt. Chodziliśmy razem do liceum. Był dla mnie jak brat. Przeprowadził się lata temu i straciliśmy kontakt. Napisał do mnie ostatnio, że jest w mieście tylko na kilka dni. Zaprosił mnie na obiad.

   Brat. Brat. Brzmi niewinnie. Ale czy naprawdę? Wiem, jak wyglądają takie historie. Wiem, jak łatwo można pomylić sentymenty z czymś więcej. Mimo to nie protestuję. Nie chcę być tym zazdrosnym facetem, który ogranicza swoją kobietę. Jestem ponad to. A przynajmniej próbuję w to wierzyć.

   – W porządku – mówię, biorąc łyk kawy, choć smakuje teraz gorzko, jak popiół.

   Anna uśmiecha się do mnie promiennie, a ja odwzajemniam jej uśmiech, choć gdzieś w środku czuję chłód. Gdy wychodzi, czuję się tak, jakby zabrała ze sobą cały tlen z mieszkania. Nagle ściany wydają się ciaśniejsze, powietrze cięższe, a cisza, która wcześniej była przyjemna, staje się nieznośna.

   Próbuję skupić się na czymkolwiek. Na muzyce. Na grze na gitarze. Na tekstach, które powinienem dopracować. Ale nie mogę. Myśli uciekają w jedną stronę. Widzę Annę siedzącą naprzeciwko niego. Widzę jej śmiech. Widzę jego rękę przypadkowo muskającą jej dłoń. Widzę go patrzącego na nią z tym szczególnym błyskiem w oku, który znam z własnego doświadczenia.

   To absurdalne. Przecież Anna mnie kocha. Powiedziała to tysiące razy. Przyjęła moje oświadczyny. Ale czy miłość oznacza brak pokus? Czy wystarczy, by oprzeć się przeszłości? Wiem, że to głupie, ale zazdrość jest jak trucizna – wlewa się powoli, zatruwa każdą myśl.

   Godziny mijają, a ja przechodzę przez cały wachlarz emocji – od niepokoju, przez irytację, aż po gniew. W końcu słyszę szczęk zamka. Anna wróciła. Stoi w drzwiach, uśmiechnięta, beztroska. Jakby nic się nie stało.

   – I jak było? – pytam chłodno.

   Jej twarz przybiera nieco poważniejszy wyraz.

   – Naprawdę dobrze. Było tak, jakbyśmy nigdy nie stracili kontaktu. Ale to tylko stare wspomnienia, Patryk. Nic więcej.

   Milczę. Złość jeszcze nie minęła, ale już powoli się wypala. W oczach Anny widzę szczerość. Chcę jej wierzyć. Staram się. Może to moja własna niepewność każe mi doszukiwać się w tym wszystkim czegoś więcej? Może to tylko demony przeszłości szepczą mi do ucha?

   – W porządku – mówię w końcu, choć w moim głosie wciąż brzmi cień urazy.

   Anna podchodzi do mnie, kładzie dłonie na moich ramionach, spogląda w oczy.

   – Kocham cię, Patryk. Nie masz powodu do zazdrości.

   Westchnienie wydobywa się z mojej piersi, jakbym wypuszczał całe nagromadzone napięcie. Przyciągam ją do siebie, wtulam twarz w jej włosy. Pachnie domem. Bezpieczeństwem.

   Może powinienem w końcu nauczyć się ufać.

***

   Poranek był leniwy, rozciągnięty jak smugi mleka w czarnej kawie. W apartamencie unosił się zapach świeżo mielonej kawy i ciepłego chleba. Patryk siedział na krześle, opierając się o blat kuchenny. W dłoniach trzymał kubek, a jego zielone oczy błądziły po twarzy Anny, która uśmiechała się do niego lekko, poruszając łyżeczką w filiżance.

   – Dostałam wiadomość od starego przyjaciela – powiedziała nagle, przerywając ciszę. – Zaprosił mnie na obiad. Nie widzieliśmy się od lat.

   Patryk uniósł brew, czując nagły ścisk w żołądku. Zmrużył oczy, jakby chciał ocenić, czy te słowa coś za sobą kryją. Serce uderzyło mocniej. Zazdrość przyszła nagle, jak nieproszony gość, którego nie sposób się pozbyć. Wypił łyk kawy, gorzki i gorący, jak jego myśli.

   – A kto to taki? – zapytał, siląc się na neutralny ton.

   – Stary znajomy, jeszcze z czasów studiów – odpowiedziała spokojnie. – Nic wielkiego, po prostu chcemy nadrobić stracony czas.

   Patryk nie odpowiedział od razu. Miał ochotę zapytać, dlaczego ten znajomy odezwał się właśnie teraz. Dlaczego chciał ją zobaczyć, skoro tyle lat minęło? Zacisnął palce na uchwycie kubka, czując, że każda kolejna myśl wzmaga w nim niepokój.

   – Jasne – rzucił w końcu, próbując zabrzmieć obojętnie. – Idź, jeśli chcesz.

   Anna spojrzała na niego uważnie, jakby próbowała zajrzeć do jego myśli. Jej spojrzenie było łagodne, ale Patryk czuł, że nie jest w stanie się w nim ogrzać. Nie dzisiaj.

   Kiedy wyszła, zostawiając go samego w apartamencie, świat wydał mu się dziwnie pusty. Próbował skupić się na muzyce, na tekstach piosenek, na czymkolwiek, co odciągnęłoby go od myślenia o tym, gdzie jest Anna i co robi. Ale każda nuta, każda linijka tekstu, każda myśl prowadziła go z powrotem do jednego – do niej, do jej uśmiechu, do mężczyzny, z którym właśnie siedziała przy stole.

   Czy się śmiała? Czy patrzyła na niego tak, jak kiedyś patrzyła na Patryka? Czy ten człowiek budził w niej wspomnienia, które mogłyby przyćmić wszystko, co zbudowali razem?

   Z każdą godziną jego zazdrość rosła, gęstniała jak mgła, która przesłaniała zdrowy rozsądek. Wiedział, że powinien ufać Annie. Nigdy nie dała mu powodów, by w nią wątpić. A jednak...

   W głowie rozbrzmiewały echa dawnych ran, złamanych obietnic, zawodów, które kiedyś przeżył. Stracił już jedną osobę, na której mu zależało. Nie mógł stracić kolejnej.

   Kiedy w końcu wróciła, Patryk był już innym człowiekiem. Naburmuszony, spięty, milczący. Nie mógł spojrzeć jej w oczy, nie od razu. Anna odłożyła torebkę, podeszła do niego i delikatnie dotknęła jego ramienia.

   – Co się stało? – zapytała cicho.

   Patryk wzruszył ramionami.

   – Nic.

   – Nie wyglądasz na kogoś, komu nic nie jest – powiedziała z lekkim uśmiechem, ale w jej oczach czaiło się zrozumienie. – Chodzi o dzisiejszy obiad, prawda?

   Nie odpowiedział. Patrzył gdzieś w bok, próbując nie zdradzić swoich emocji, ale one już dawno były widoczne.

   – To było tylko spotkanie, Patryk. Przysięgam. Nic więcej. – Jej głos był łagodny, ale stanowczy.

   Patryk zamknął oczy na chwilę, biorąc głęboki oddech. Jego złość powoli topniała, ustępując miejsca zmęczeniu. Wiedział, że Anna nie kłamała. Wiedział, że powinien jej ufać. Tylko dlaczego było to takie trudne?

   Podniósł rękę i delikatnie musnął jej policzek. Anna westchnęła i ujęła jego dłoń w swoje ciepłe palce.

   – Przepraszam – wymamrotał w końcu.

   Uśmiechnęła się i przysunęła bliżej.

   – Nie musisz. Po prostu mi ufaj.

   Patryk przyciągnął ją do siebie i wtulił twarz w jej włosy. Pachniały domem, bezpieczeństwem, miłością. Wiedział, że musi nauczyć się ufać. Inaczej sam siebie zniszczy.

   A on nie chciał już więcej tracić.

   Zbliżały się moje trzydzieste dziewiąte urodziny. Sam fakt nie budził we mnie żadnych emocji – od dawna nie świętowałem tego dnia w wyjątkowy sposób. Gdyby nie Anna, zapewne spędziłbym go jak każdy inny: zamknięty w czterech ścianach apartamentu, przesiąkniętego dźwiękami gitary i cichego brzdęku szklanki odstawianej na marmurowy blat.

   Jednak Anna miała inną wizję. Chciała, byśmy zorganizowali skromne przyjęcie dla najbliższych. Nie protestowałem. Widziałem radość w jej oczach, gdy mówiła o planach, dekoracjach, przekąskach. Jej entuzjazm był zaraźliwy, choć ja nadal czułem się jakby nie na swoim miejscu, jakbym jedynie dryfował przez to wszystko. Ale zgodziłem się – bo dla niej byłem w stanie robić rzeczy, których normalnie bym unikał.

   Lista gości była krótka. Moi kumple z zespołu – ludzie, którzy przez lata stali się moją rodziną. Zofia, matka Anny – ciepła kobieta, której troska zawsze przypominała mi, że na świecie są jeszcze dobrzy ludzie. Kolega z dawnych lat, z którym nie widziałem się od dekady, oraz Monika, przyjaciółka Anny.

   Wieczór zaczął się spokojnie. Apartament był przytulnie oświetlony ciepłymi światłami, a w tle leciała muzyka, która nie dominowała nad rozmowami. Piłem whisky, czułem się lekko wstawiony, ale nie pijany. Anna cały czas krzątała się wokół gości, dbając o to, by każdy czuł się swobodnie. Była jak promień światła w tym pomieszczeniu – roześmiana, czuła, pełna życia. Gdy patrzyłem na nią, czułem się wdzięczny. Za nią. Za nas.

   Ale wkrótce coś zaczęło mnie uwierać. To było subtelne, ale wyczuwalne – spojrzenia, gesty, nienachalne, a jednak jednoznaczne. Monika. Już wcześniej zauważyłem, że czasami jej wzrok na mnie zatrzymuje się dłużej niż powinien. Ale teraz było to bardziej oczywiste. Gdy mówiłem, pochylała się w moją stronę. Śmiała się trochę za głośno z moich żartów, dotykała mojego ramienia bez powodu. Na początku próbowałem to ignorować, ale z czasem stało się to coraz bardziej męczące. Zwłaszcza że Anna też to zauważyła.

   Widziałem, jak jej uśmiech na moment blednie, jak marszczy brwi, jak w jej oczach pojawia się cień irytacji. Starała się zachować spokój, ale znałem ją zbyt dobrze. W końcu, gdy Monika znów oparła rękę na moim przedramieniu, Anna postanowiła zareagować.

   – Monika, chyba nie zauważyłaś, ale Patryk jest zajęty – powiedziała cicho, lecz stanowczo. W jej głosie nie było agresji, ale była jasna jak słońce.

   Zapadła chwila ciszy. Monika zaczerwieniła się lekko, a potem, jakby udając, że nic się nie stało, odsunęła się i przez resztę wieczoru niemal nie odzywała. Była wyraźnie urażona, a atmosfera między nami stała się napięta.

   Nie wiedziałem, co z tym zrobić. Z jednej strony rozumiałem Annę – miała pełne prawo zwrócić jej uwagę. Z drugiej, czułem się niezręcznie. Nie chciałem robić scen, nie chciałem konfliktów. Chciałem po prostu spokoju.

   Wieczór minął bez większych incydentów. Goście stopniowo się rozchodzili, a w końcu zostaliśmy sami. Anna wciąż była spięta. Czułem to w sposobie, w jaki odkładała kieliszki, w jaki milczała trochę zbyt długo.

   Podszedłem do niej i objąłem ją od tyłu, opierając brodę na jej ramieniu.

   – Wiesz, że jesteś jedyną kobietą, na którą zwracam uwagę? – wyszeptałem, chcąc rozwiać jej wątpliwości.

   Westchnęła cicho i odwróciła się do mnie.

   – Wiem – powiedziała, patrząc mi w oczy. – Ale to nie znaczy, że nie mam prawa się zdenerwować.

   – Masz – zgodziłem się. – Ale nie chcę, żebyśmy przez to psuli sobie wieczór.

   W końcu uśmiechnęła się lekko i przytuliła mnie. Poczułem ulgę. Kochałem ją i nie chciałem, by cokolwiek – czy ktokolwiek – stawało między nami.

   Bo to właśnie z nią chciałem spędzić resztę życia. I żadne nieporozumienia tego nie zmienią.

***

   Patryk stał przy oknie swojego apartamentu w Chicago, spoglądając na miasto rozświetlone tysiącami świateł. Miał wrażenie, że każda z tych lamp migocze w rytmie jego myśli, które w tym momencie krążyły wokół nadchodzących trzydziestych dziewiątych urodzin. Nie lubił tego dnia, nie dlatego, że się starzał, ale dlatego, że zawsze kojarzył mu się z samotnością. W tym roku miało być inaczej. Miał Annę. Miał kogoś, kto chciał świętować jego istnienie.

   Postanowili zorganizować skromne przyjęcie. Tylko najbliżsi – członkowie zespołu, Zofia, mama Anny, jego dawny znajomy oraz Monika, przyjaciółka Anny. Chciał, żeby było kameralnie, bez wielkich fajerwerków i nadmiernego rozgłosu. Lubił występować przed tysiącami ludzi, ale w życiu prywatnym unikał zbędnego szumu.

   Kiedy nadszedł dzień przyjęcia, czuł się dziwnie spokojny. Anna, jak zawsze, zadbała o wszystko. Jej ciepła obecność sprawiała, że Patryk mógł skupić się na tym, co ważne – na chwili, na rozmowach, na ludziach, którzy przyszli, by uczcić jego dzień. Uśmiechał się, śmiał, czuł, że naprawdę żyje. Były to rzadkie momenty, kiedy pozwalał sobie na pełne oddanie się radości, nie analizując wszystkiego w swoim umyśle.

   Jednak z biegiem wieczoru zaczęło dziać się coś, co budziło w nim pewien niepokój. Monika, przyjaciółka Anny, zachowywała się w sposób, który trudno było zignorować. Jej spojrzenia, dotyk dłoni zatrzymujący się o sekundę za długo na jego ramieniu, sposób, w jaki pochylała się w jego stronę, mówiąc coś z uśmiechem, który wydawał się aż nazbyt prowokacyjny.

   Na początku próbował nie zwracać na to uwagi. Był oddany Annie, kochał ją i nie zamierzał robić niczego, co mogłoby zranić ich relację. Jednak z każdą minutą czuł coraz większy dyskomfort. Nie chciał robić sceny, nie chciał, by ktoś poczuł się niezręcznie, ale miał wrażenie, że Anna również coś zauważyła.

   Jej uśmiech nieco przygasł, a oczy, które zwykle promieniały ciepłem, stały się bardziej czujne. W końcu, po kolejnej próbie Moniki, Anna zdecydowała się zareagować. W jej głosie nie było gniewu, ale stanowczość, której nie sposób było zignorować.

   – Monika, to chyba nieodpowiednie – powiedziała spokojnie, patrząc jej prosto w oczy. Monika zarumieniła się i w jednej chwili cała atmosfera wokół niej się zmieniła. Do końca wieczoru była wyraźnie obrażona, unikając zarówno Anny, jak i Patryka.

   Patryk poczuł ulgę, ale i pewien smutek. Nie chciał, by jego urodziny kończyły się w ten sposób, ale też cieszył się, że Anna nie pozwoliła na naruszenie granic ich związku. Kiedy ostatni goście opuścili apartament, objął Annę mocno, zanurzając twarz w jej włosach.

   – Dziękuję – wyszeptał, czując, że to były jedne z niewielu urodzin, które zapamięta jako szczęśliwe.

   Tego wieczoru, leżąc w łóżku obok ukochanej, czuł, że nie jest już tym samym człowiekiem, który przez lata unikał bliskości, bojąc się bólu straty. Miał Annę. Miał miłość. I to było wszystko, czego potrzebował.

   Budzę się i od razu wiem, że coś jest nie tak. Gardło pali mnie żywym ogniem, nos mam całkowicie zatkany, a gdy próbuję nabrać powietrza, czuję, jakby ktoś przycisnął mi klatkę piersiową ciężkim kamieniem. Kaszlę, a dźwięk, który wydobywa się z moich ust, jest ochrypły i chropowaty. To nie jest zwykłe podrażnienie. Jestem chory. Cholernie chory.

   Przekręcam się na bok, czując, jak gorączka spowalnia moje ruchy. Moje ciało jest rozpalone, a każda czynność wydaje się wymagać nadludzkiego wysiłku. Unoszę dłoń do czoła i nie muszę nawet używać termometru, by wiedzieć, że temperatura jest wysoka. W głowie mam mgłę, a ból pulsuje w skroniach jak nieznośny rytm perkusji.

   Przeklinam pod nosem. Dziś miał być koncert. Jeden z tych, na które czekałem od dawna. Tysiące ludzi, światła, adrenalina... i ja, wychodzący na scenę, by dać im kawałek siebie. Ale teraz nie jestem w stanie nawet podnieść się z łóżka. Nie ma mowy, żebym wyszedł i śpiewał, nie w takim stanie.

   Sięgam po telefon, choć palce mam lodowate i drżące. Wybieram numer menadżera i z trudem przełykam ślinę, próbując złożyć zdanie, które nie zabrzmi jak bełkot. „Nie dam rady” – to jedyne, co udaje mi się wyszeptać, a to wystarczy. Po drugiej stronie słyszę westchnienie, a potem kilka słów o tym, że „zdrowie jest najważniejsze” i „wszystko się przełoży”. Mimo to czuję w sobie irytację i zawód. Czuję, jakbym zawiódł nie tylko siebie, ale i tych, którzy mieli dziś przyjść mnie posłuchać.

   Odkładam telefon i biorę głęboki oddech, co kończy się kolejnym atakiem kaszlu. W tym momencie przypominam sobie o Annie. Ona zawsze wyczuwa, gdy coś jest nie tak. Zawsze. Wystarczy jedno moje słowo, a wie, że coś jest na rzeczy. Chociaż nie chcę jej martwić, wiem, że nie ma sensu udawać. Wybieram jej numer i czekam. Odbiera po pierwszym sygnale.

   – Patryk? – jej głos jest pełen troski.

   – Chyba umieram – mówię, starając się nadać temu lekki ton, ale kaszel zdradza prawdę.

   – Już jadę.

   Nie zdążyłem zaprotestować. Po prostu się rozłączyła.

   Leżę w bezruchu, czekając na jej przyjazd. Zamykam oczy, próbując nie myśleć o tym, jak beznadziejnie się czuję. Kiedy Anna pojawia się w apartamencie, od razu wypełnia przestrzeń swoją obecnością. Słyszę dźwięk otwieranych drzwi, kroki na podłodze i cichy syk, gdy widzi mnie leżącego pod kocem, rozpalonego gorączką.

   – Patryk... – jej głos jest miękki, ciepły, jakby chciała ukoić mój ból samym brzmieniem swojego imienia.

   Siada na brzegu łóżka, kładzie dłoń na moim czole. Chłód jej skóry jest jak błogosławieństwo.

   – Muszę coś z tym zrobić – mówi i po chwili znika w kuchni.

   Leżę, słysząc dźwięk garnków, bulgotanie wody. Wiem, co robi. Robi rosół. Anna zawsze powtarza, że to najlepsze lekarstwo na wszystko – i muszę przyznać, że coś w tym jest. Kiedy po kilkudziesięciu minutach wraca z parującą miską, zapach uderza mnie w nozdrza i choć jestem kompletnie pozbawiony apetytu, czuję, jak wraca mi odrobina sił.

   – Jedz – mówi, podając mi łyżkę.

   Nie protestuję. Pierwszy łyk jest jak ciepło rozlewające się po moim zmęczonym ciele. Czuję, jak napięcie powoli się rozpuszcza. Anna przygląda mi się uważnie, a w jej oczach widać troskę.

   – Powinniśmy iść do lekarza – mówi nagle.

   Od razu się krzywię.

   – Nie. Nie cierpię lekarzy.

   – Patryk...

   – Nic mi nie będzie – przerywam jej, starając się brzmieć pewnie. – To tylko przeziębienie.

   Patrzy na mnie przez chwilę, jakby chciała ocenić, czy rzeczywiście w to wierzę, czy tylko próbuję się wymigać. W końcu wzdycha i podaje mi kubek herbaty.

   – Dobrze, ale jeśli jutro nie będzie lepiej, idziemy – mówi stanowczo.

   Nie odpowiadam, tylko kiwam głową. Wiem, że nie odpuści, jeśli naprawdę się pogorszy. Ale na razie... na razie wystarczy mi jej obecność, ciepło jej dłoni i smak rosołu, który powoli przynosi ulgę.

   Zamykam oczy. Może nie wszystko jest stracone. Może nie jest tak źle, jak myślałem. W końcu mam Annę – a to oznacza, że jestem w najlepszych rękach.

***

   Patryk otworzył oczy i od razu poczuł, jak jego ciało przeszywa fala nieprzyjemnego gorąca. Jego gardło było suche i piekące, a każdy oddech przypominał mu o palącym bólu. Przetarł dłonią czoło, czując wilgoć potu, który osiadł na jego skórze. Kiedy spróbował przełknąć ślinę, skrzywił się z bólu. Katar sprawił, że nie mógł swobodnie oddychać przez nos, a gdy podjął próbę oczyszczenia dróg oddechowych, rozległo się donośne kichnięcie, po którym nastąpiła seria kaszlnięć.

   Zaklął cicho pod nosem. Wiedział, że to nie jest zwykłe przeziębienie. To było coś poważniejszego. Był wokalistą i nie mógł pozwolić sobie na taki stan, zwłaszcza że dzisiejszego wieczora miał odbyć się koncert.

   Sięgnął po telefon, który leżał na szafce nocnej. Z wahaniem przesunął palcem po ekranie i wybrał numer menedżera.

   – Cześć, stary... – Jego głos był chrapliwy i słaby, jakby należał do kogoś zupełnie innego. – Muszę odwołać dzisiejszy koncert. Jestem rozłożony, mam gorączkę, ledwo mówię... – Przerwał na chwilę, by złapać oddech. – Nie ma opcji, żebym wyszedł na scenę.

   Po drugiej stronie zapadła cisza, którą po chwili przerwało ciężkie westchnienie.

   – Cholera, Patryk... – Menedżer brzmiał na poirytowanego, ale bardziej zmartwionego niż złego. – Dobra, dam znać chłopakom i fanom. Odpoczywaj.

   Patryk rozłączył się i odrzucił telefon na poduszkę. Nie cierpiał odwoływać koncertów. Czuł się winny wobec fanów, ale nie miał wyboru.

   Po kilku minutach wahania zdecydował się zadzwonić do Anny. Kiedy usłyszała jego głos, natychmiast zaniepokoiła się.

   – Patryk, co się dzieje? Brzmisz fatalnie!

   – Chyba coś mnie rozłożyło... – odparł, zamykając oczy. – Boli mnie gardło, mam gorączkę. To jakiś koszmar.

   – Czekaj tam na mnie, zaraz przyjadę! – oznajmiła stanowczo, nie dając mu szansy na sprzeciw.

   Nie minęła godzina, a Patryk usłyszał dzwonek do drzwi. Ledwo dowlókł się do wejścia i otworzył. Anna spojrzała na niego z troską.

   – Boże, wyglądasz okropnie! – powiedziała, wchodząc do środka.

   – Dziękuję za komplement... – mruknął, zamykając drzwi.

   – Nie bądź taki – rzuciła, przejeżdżając dłonią po jego wilgotnym czole. – Masz wysoką gorączkę. Trzeba coś z tym zrobić. Położysz się, a ja zrobię ci rosół. Wypocisz to świństwo.

   Patryk nie miał siły protestować. Opadł na kanapę i zamknął oczy, a Anna ruszyła do kuchni. Po chwili w mieszkaniu rozbrzmiał dźwięk gotującej się wody i delikatne stukanie noża o deskę do krojenia. Aromat świeżych warzyw i bulionu zaczął unosić się w powietrzu.

   Gdy rosół był gotowy, Anna podsunęła Patrykowi miskę.

   – Jedz. To ci pomoże.

   Patryk posłusznie wziął łyżkę i powoli zaczął jeść. Ciepły wywar rozgrzał go od środka, a z każdą kolejną porcją czuł się odrobinę lepiej.

   – Może powinniśmy pojechać do lekarza? – zapytała Anna, obserwując go uważnie.

   – Nie ma mowy – burknął, odkładając miskę. – Wiesz, że nie znoszę lekarzy. To tylko przeziębienie. Dam radę.

   Anna westchnęła, ale nie naciskała. Przysiadła obok niego, a on oparł głowę na jej ramieniu. Poczuł się dziwnie spokojny. Może choroba nie była aż tak zła, jeśli oznaczała, że Anna się nim zajmie.

   – Dziękuję, że tu jesteś – wyszeptał, zamykając oczy.

   – Zawsze będę – odpowiedziała cicho, gładząc go po włosach.