Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

Chicago, noc

   Siedzę na balkonie, owinięty w chłód, który wypełnia tę przestrzeń bardziej niż powietrze. Trzymam gitarę, ale dźwięki, które z niej płyną, nie mają w sobie ciepła. Są tylko pustką, melancholią zawieszoną w nocnym powietrzu. Gram balladę – jedną z tych, które pisałem dawno temu, kiedy jeszcze wierzyłem, że muzyka może mnie uratować. Teraz każdy akord wydaje się jedynie przypomnieniem tego, co utraciłem.

   Patrzę na światła miasta, na rozciągającą się przede mną panoramę Chicago. Tyle ludzi, tyle historii, tyle marzeń splątanych w tej wielkiej, pulsującej masie. A ja? Ja jestem tylko nikim. Kolejnym oddechem wśród milionów, kolejnym cieniem porzuconym przez światło.

   Nie wiem, kiedy łza spłynęła po moim policzku. Może to dobrze. Może w końcu powinienem pozwolić sobie na to, żeby coś poczuć, choć przez chwilę. Ale zaraz ocieram ją ukradkiem. Stary nawyk – ukrywać ból, nie pokazywać słabości. I tak nikt nie zapytałby, dlaczego płaczę.

   Zastanawiam się, czy jeszcze potrafię czuć cokolwiek poza tym wszechogarniającym zmęczeniem. Nie fizycznym, nie. To zmęczenie duszy. Taki stan, w którym nawet oddech wydaje się zbędnym wysiłkiem. Ludzie mówią, że czas leczy rany, ale moje nie goją się od lat. Może po prostu są zbyt głębokie. Może nigdy nie miałem szansy na to, żeby być naprawdę szczęśliwym.

   Kiedyś myślałem, że muzyka mnie ocali. Że jeśli napiszę wystarczającą ilość piosenek, jeśli zaśpiewam wystarczająco głośno, to ten ból się rozmyje. Ale im więcej gram, tym bardziej czuję się pusty. Moje własne słowa wydają się obce, jakby należały do kogoś innego, do kogoś, kto jeszcze wierzył w cokolwiek.

   Ludzie widzą mnie na scenie i myślą, że mają przed sobą kogoś pewnego siebie, kogoś, kto zna swoją wartość. Śmiech na wywiadach, uśmiechy do kamer – to wszystko gra. Nic nie jest prawdziwe. Gdy gasną światła, zostaję sam. Zawsze sam. A samotność to najgorszy z demonów. Ona nie krzyczy, nie atakuje, nie pali – po prostu powoli zjada człowieka od środka.

   Czasami chciałbym, żeby ktoś mnie zrozumiał. Żeby ktoś spojrzał mi w oczy i zobaczył, jak bardzo jestem zagubiony. Ale nie potrafię o tym mówić. Nie umiem prosić o pomoc. Nie wiem, czy to duma, czy strach przed tym, że i tak nikt by mnie nie wysłuchał.

   Patrzę na nocne niebo. Gdzieś tam, pośród milionów gwiazd, powinno być miejsce dla mnie. Ale tutaj, na ziemi, czuję się jak intruz, jak ktoś, kto nigdy nie pasował do tej rzeczywistości.

   Przestaję grać. Dźwięki milkną, a cisza zdaje się krzyczeć głośniej niż cokolwiek innego. Wzdycham i zamykam oczy. Może jutro będzie łatwiej. Może jutro nie będę czuł się jak duch we własnym życiu.

   Może. Ale czy jeszcze wierzę w „może”?

   Siedzę na balkonie, trzymając w dłoni kieliszek wina. Czerwień trunku odbija światła miasta, migocząc delikatnie w szklanej tafli, ale dla mnie to tylko bezsensowna gra świateł. Beznadziejnie wpatruję się w nocne niebo, a mój wzrok wędruje po rozświetlonych oknach wieżowców. Za każdą z tych szyb kryją się czyjeś historie – ludzie śmiejący się, rozmawiający, kochający i kochani. Tylko ja siedzę tu, sam, wśród wysokich ścian mojego apartamentu, wśród dźwięków miasta, które dawno przestało cokolwiek dla mnie znaczyć.

   Cisza jest gęsta, przerywana jedynie sporadycznym szumem ulic i odległym wyciem syren. Czuję, jak przygniata mnie do krzesła, wciąga w swój wir, odbiera oddech. Popijam łyk wina, ale nie przynosi ulgi – smak jest gorzki, jak wszystko ostatnimi czasy. Ocieram ukradkiem łzę spływającą po policzku, choć nikt jej nie widzi. Może to od wiatru, może od zmęczenia. Nie chce mi się nawet szukać wymówek.

   Nie wiem, czy jeszcze pamiętam, jak to jest czuć się dobrze. Nie tym pozornym, powierzchownym „dobrze”, jakie pokazuję światu, ale prawdziwie, głęboko, aż do samego wnętrza. Od lat nie potrafię dostrzegać piękna życia. Wszystko, co kiedyś miało sens, teraz wydaje się odległe, rozmazane. Czasem zastanawiam się, czy to ja zgubiłem życie, czy może ono mnie. Bywały momenty, kiedy muzyka była moim azylem, kiedy scena pozwalała mi na chwilę uciec od własnych demonów. Teraz jednak nawet dźwięki mojej gitary wydają się obce. Jakby coś we mnie pękło i nie było już drogi powrotnej.

   Nikt nie wie, co tak naprawdę dzieje się w mojej głowie. Zamknąłem się w sobie dawno temu, budując wokół siebie mur, który z każdym dniem staje się coraz wyższy. Nie rozmawiam o swoich uczuciach. Nawet nie wiem, jak miałbym ubrać je w słowa. A może po prostu boję się, że nikt nie zrozumie? Że usłyszę te same puste frazesy: „wszystko będzie dobrze”, „musisz myśleć pozytywnie”, „masz wszystko, czego można pragnąć, więc dlaczego jesteś nieszczęśliwy?”. Tylko że nieszczęście nie działa na logikę. Nie da się go przekonać pieniędzmi, sukcesem, ani tym, co inni nazywają „dobrym życiem”.

   W mojej głowie wszystko ma tylko jeden odcień – ciemność. Gęsta, lepiąca, nieprzenikniona. Wspomnienia bolą. Przyszłość wydaje się pusta. Przeszłość – zbyt odległa, jakby nigdy się nie wydarzyła. Czasem mam wrażenie, że dryfuję przez życie bez celu, jak liść porwany przez wiatr. Że to wszystko, ten cały świat, to tylko iluzja, teatr, w którym gram swoją rolę, ale już dawno zapomniałem scenariusza.

   Sięgam po butelkę i dolewam sobie więcej wina. Może to głupie, może nie powinienem, ale co za różnica? Przynajmniej przez chwilę mogę poczuć coś innego niż tę duszącą pustkę. Patrzę na swoje dłonie – dłonie, które kiedyś grały z pasją, pisały teksty, które miały znaczenie. Teraz są tylko narzędziem mechanicznie wykonującym swoją pracę. Wydaje mi się, że już nawet nie wiem, kim jestem, gdy gasną światła sceny. Bo kiedy nikt nie patrzy, nie zostaje ze mnie nic.

   Czasem próbuję sobie przypomnieć, jak wyglądało życie, zanim stało się tym, czym jest teraz. Przed bólem, przed rozczarowaniem, przed poczuciem beznadziei. Ale wspomnienia są jak rozmazane zdjęcia – widzę zarys, ale brakuje detali. Może kiedyś było inaczej, a może po prostu wmawiam sobie, że coś się zmieniło, żeby znaleźć w tym jakąś logikę. Bo jeśli życie zawsze było takie... to co mi pozostaje?

   Gdzieś w oddali słyszę muzykę – jakaś kapela gra na żywo w jednym z barów. Śmiechy, rozmowy, gwar miasta. Świat nie zatrzymał się tylko dlatego, że ja się zgubiłem. A ja? Siedzę tutaj, pośród nocy, pijąc wino, myśląc o niczym i o wszystkim jednocześnie, pozwalając, by kolejne godziny przeciekały mi przez palce. Nie wiem, co będzie jutro. Może wstanę i znowu udam, że wszystko jest w porządku. Może napiszę nową piosenkę, może po prostu przeleżę cały dzień w łóżku, pozwalając, by czas sam mnie pochłonął.

   A może po prostu nic się nie zmieni. Tak jak zawsze.

   Patryk siedział na balkonie swojego apartamentu w Chicago, w dłoni trzymając kieliszek czerwonego wina. Chłodne, nocne powietrze owiewało jego twarz, a miasto tętniło życiem pod nim, w zupełnym kontraście do pustki, która go otaczała. Światła neonów odbijały się w jego zielonych oczach, nadając im niepokojący blask. Długie blond włosy, lekko zmierzwione wiatrem, opadały na ramiona, a on nawet nie próbował ich odgarnąć. Nie miało to znaczenia. Nic już nie miało.

   Wziął kolejny łyk wina, czując jego cierpki smak na języku, jakby chciał nim zagłuszyć gorycz zalegającą w sercu. Nie wiedział, czy to działa, ale pił dalej, pozwalając alkoholowi rozgrzać jego zimne, zmęczone ciało. Podparł się łokciem o poręcz, a drugą ręką otarł ukradkiem łzę, która spłynęła po jego policzku. Nie był typem człowieka, który pozwalał sobie na łzy. Nie miał do kogo mówić o tym, co go trawiło od środka. O tych cieniach, które oplatały jego umysł, dusząc powoli, systematycznie, od lat.

   Depresja była jego cichą towarzyszką, nieproszonym gościem, który nigdy nie opuszczał jego życia. Przychodziła nocą, szeptała do ucha myśli, które wbijały się głęboko w jego duszę jak szpilki. Budził się nad ranem, czasem zlany potem, innym razem zupełnie osowiały, z pustką w oczach i uczuciem, że każdy kolejny dzień jest tylko kolejną godziną do przetrwania, a nie do przeżycia.

   Nie dostrzegał piękna świata. Nigdy nie potrafił go dostrzec. Nawet jako dziecko, nawet wtedy, gdy marzył o wielkich scenach i tysiącach ludzi skandujących jego imię, nigdy nie czuł tego wewnętrznego płomienia, który zdawał się napędzać innych. Świat był dla niego zbiorem przypadkowych kształtów i kolorów, które istniały niezależnie od jego obecności. Nie miał bratniej duszy, kogoś, kto mógłby go zrozumieć bez słów, kto znałby jego najciemniejsze myśli i nie odwróciłby wzroku.

   Muzyka była jedynym językiem, w którym potrafił mówić o swoim bólu. Każdy wers, który napisał, każda melodia, którą stworzył, była odbiciem jego duszy. Ludzie słuchali jego piosenek, utożsamiali się z nimi, ale nie rozumieli, jak bardzo były osobiste. Na scenie był bogiem, kimś, kogo podziwiano, wielbiono, ale w samotności pozostawał tylko człowiekiem – człowiekiem, który nie wiedział, dlaczego nadal oddycha.

   Wypił resztę wina, spoglądając na ulicę daleko pod sobą. Samotne postacie snuły się po chodnikach, samochody sunęły leniwie, świat funkcjonował dalej, zupełnie nieświadomy jego bólu. Przymknął powieki i westchnął. Czy był jeszcze dla niego ratunek? Czy ktokolwiek mógłby wyciągnąć go z otchłani, w którą spadał każdego dnia coraz głębiej?

   Wiatr przyniósł ze sobą dźwięki nocnego miasta – sygnały karetek, odgłosy śmiechu gdzieś w oddali, delikatne szumy rozmów dochodzące z sąsiednich balkonów. Ale dla Patryka wszystko to było tylko tłem, bezbarwnym szumem w jego ciemnym świecie. Dokończył wino, odstawił pusty kieliszek na stolik i przetarł dłonią twarz, próbując odegnać chociaż na chwilę to uczucie przytłoczenia.

   Był zmęczony. Zmęczony sobą, zmęczony światem, zmęczony walką, której sensu nie widział. Ale mimo to, każdej nocy, każdego poranka, otwierał oczy i trwał. Nie wiedział, czy to była siła, czy po prostu bezwładne dryfowanie w kierunku końca. Może jedno i drugie.

   Balkon stał się jego azylem. Tu mógł być sobą, bez maski, bez udawania. Tu nikt go nie widział. Nikt nie pytał, jak się czuje. I może właśnie tego potrzebował najbardziej – nie słów, nie pocieszenia, a po prostu ciszy, w której mógłby istnieć, choć na chwilę bez tej wszechogarniającej pustki.

   Siedzę na balkonie swojego apartamentu w Chicago, oparłszy się o chłodną metalową poręcz, z gitarą opartą na kolanie i kieliszkiem czerwonego wina w dłoni. Noc już dawno zapadła, a miasto pulsuje życiem gdzieś tam, w oddali, w równym rytmie neonów i klaksonów, które nie mają ze mną nic wspólnego. Przejeżdżające samochody rzucają smugi światła na ulicę, ale nie docierają do mnie. Nie widzę ich, nie chcę widzieć.

   Gram cicho, bez celu, pozwalając palcom poruszać się po strunach jakby z przyzwyczajenia. Akordy rozbrzmiewają w pustce, tworząc melodie, które nigdzie nie prowadzą. Nie śpiewam. Dziś nie mam siły. Dziś jestem tylko cieniem człowieka, który kiedyś marzył, pragnął, walczył. Dziś jestem wyłącznie echem samego siebie.

   Pociągam łyk wina, czując jego cierpkość na języku, ale nie daje mi to żadnej ulgi. Nawet alkohol nie potrafi zagłuszyć tej pustki, która od lat mnie pożera. Gdzieś tam w środku czai się potwór, który nigdy nie zasypia – depresja. Nie daje mi spokoju, nie pozwala oddychać, nie daje nadziei.

   Zerkam w dół, na ulice miasta, na nieznajomych ludzi, których życie jest dalekie od mojego. Śmieją się, rozmawiają, wracają do swoich domów, do swoich bliskich. Jak to jest? Jak to jest czuć się częścią czegoś większego? Jak to jest budzić się rano i nie czuć ciężaru istnienia przygniatającego do łóżka? Jak to jest nie bać się własnych myśli?

   Otarłem ukradkiem łzę, zanim zdążyła spaść na gryf gitary. Nie, nie płaczę. Przecież nie mam powodu. A może mam ich tysiące? Może to właśnie jest problem – zbyt wiele powodów, zbyt wiele ran, które nigdy się nie zagoiły. Straciłem zbyt wiele i teraz nie wiem, czy mam jeszcze coś, czego mógłbym się trzymać.

   Zamykam oczy i próbuję przypomnieć sobie, jak to było, kiedy czułem cokolwiek więcej niż tylko ból. Kiedy muzyka mnie uskrzydlała, kiedy każdy koncert był jak katharsis. Teraz scena wydaje się tylko miejscem, gdzie odgrywam swoją rolę, mechanicznie, bez emocji. Światła reflektorów są zbyt jasne, a tłum zbyt odległy. Fani widzą mnie, ale nie widzą tego, co dzieje się wewnątrz mnie. Widzą obraz, fasadę, którą zbudowałem, żeby nikt nie zorientował się, jak bardzo się rozpadam.

   Zawsze byłem sam. Nawet otoczony ludźmi, nawet na scenie, nawet wśród przyjaciół. Zawsze byłem obok, zawsze w cieniu własnych myśli. Nie umiem mówić o tym, co mnie dręczy. Nigdy nie umiałem. Nikt nie chce słuchać, a ja nie mam siły mówić.

   Kiedyś wierzyłem, że muzyka mnie ocali. Że to moje schronienie, moja ucieczka. Ale co, jeśli nawet dźwięki gitary nie potrafią już mnie uratować? Co, jeśli wszystko, co miało znaczenie, dawno się rozsypało?

   Patrzę w niebo, czarne jak moje myśli. Gdzieś tam są gwiazdy, ale ich blask wydaje się odległy i zimny. Tak jak ja. Może zawsze taki byłem? Może nigdy nie pasowałem do tego świata?

   Zamykam oczy i pozwalam muzyce płynąć. Nie wiem, dokąd zmierzam. Nie wiem, czy jest jeszcze jakaś droga. Ale póki co, gram dalej.

   Moja najdroższa Anno,

   Piszę do Ciebie w blasku nikłego światła, które sączy się zza okna hotelowego pokoju. Gdzieś daleko w tle słychać odgłosy miasta, które nigdy nie śpi, a jednak ja czuję się tutaj jakby poza czasem, poza przestrzenią. Jakby wszystko, co mnie otacza, było tylko scenografią do sztuki, w której gram rolę człowieka nieustannie tęskniącego. Bo tym właśnie jestem, Anno – tęsknotą w ludzkim ciele, głosem wyśpiewującym ból rozłąki i nieskończone pragnienie, by znów Cię zobaczyć.

   Wiesz, paradoksalnie, mimo hałasu, świateł i wiwatujących tłumów, w głębi duszy panuje we mnie cisza. To cisza po Tobie. Czasem myślę, że muzyka, którą tworzę, to jedynie rozpaczliwe próby wypełnienia tej pustki, którą zostawiasz, gdy jesteś daleko. Ludzie klaszczą, krzyczą moje imię, a ja w tym wszystkim pozostaję obcy samemu sobie, bo nie ma Cię obok, bym mógł się w Tobie odnaleźć.

   Czas jest dla mnie teraz jak rozciągnięta, szara nić – dni zlewają się w jedną całość, w hotelach i trasach, w miastach, które przemijają tak szybko, jak migawki w aparacie. I choć kocham to, co robię, choć scena jest moim drugim domem, to żadne światła reflektorów nie rozjaśniają ciemności, którą odczuwam, kiedy nie ma Cię obok.

   Każdego wieczoru wyobrażam sobie, że wracam do Ciebie. Zamykam oczy i widzę, jak otwierasz drzwi, jak Twój uśmiech rozprasza cały ciężar dnia, jak Twoje ramiona przywracają mi poczucie istnienia. Myślę o Twoim zapachu, o cieple Twojej skóry, o tym, jak Twoje palce splatają się z moimi w sposób tak naturalny, jakbyśmy byli częścią jednej całości, jednej niepodzielnej istoty.

   Anno, wiem, że ta rozłąka jest trudna. Wiem, że nocami patrzysz na telefon, czekając na mój głos, na wiadomość, na cokolwiek, co przypomni Ci, że nadal tu jestem, że nie zapomniałem, że tęsknię tak samo jak Ty. I chcę, byś wiedziała, że mimo odległości, mimo pokus, które zawsze pojawiają się na mojej drodze, moje serce pozostaje wierne Tobie. Każda nuta, którą śpiewam, każdy wers, który wybrzmiewa ze sceny, jest listem do Ciebie, cichym wyznaniem miłości, które tylko Ty potrafisz naprawdę usłyszeć.

   Wiem, że nadrobimy ten czas. Obiecuję Ci, że gdy wrócę, świat na nowo nabierze barw. Pójdziemy tam, gdzie od dawna mieliśmy pójść, zatańczymy w pustym pokoju przy cichym dźwięku winylu, napijemy się wina, śmiejąc się z naszych drobnych przyzwyczajeń. Będziemy po prostu sobą – Ty i ja, bez odległości, bez dni, które nas dzielą.

   Jeszcze kilka tygodni, kochana. Jeszcze kilka koncertów, kilka nocy w obcych miejscach, kilka samotnych poranków. Potem znów Cię odnajdę. Potem znów będziemy jednością.

   Zawsze Twój,

   Patryk