Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Patryk siedział na tarasie swojego apartamentu, spoglądając na miasto pogrążone w wieczornej mgle. Światła uliczne migotały w oddali niczym iskry gasnące w popielatej przestrzeni, przypominając mu, jak ulotne bywają chwile szczęścia. W dłoni trzymał kieliszek czerwonego wina, które w świetle lampy przybierało odcień krwi. Przesuwał delikatnie palcami po krawędzi kieliszka, jakby szukał w tej drobnej czynności odpowiedzi na pytania, które od dawna nie dawały mu spokoju.

   „Dlaczego człowiek zmienia się tak głęboko, gdy doświadcza miłości?” – pytał siebie w myślach. Nie potrafił uwolnić się od tego pytania. Było w nim coś magnetycznego, coś, co wciągało go w niekończącą się spiralę refleksji. Sam był świadkiem takiej przemiany – nie u siebie, ale u ludzi, których spotykał w trasie koncertowej, na przyjęciach, w przypadkowych rozmowach. Widział, jak niektórzy, wcześniej cyniczni i zdystansowani, stawali się otwarci, pełni ciepła, kiedy ich serca znalazły swoje bratnie dusze. Miłość – to jedno słowo wydawało się kluczem do jakiejś ukrytej, pierwotnej tajemnicy ludzkości.

   Zastanawiał się, czy to możliwe, że miłość tak bardzo zmienia człowieka, bo budzi w nim to, co najprawdziwsze. Czy nie jest tak, że pod maskami, które nosimy każdego dnia – maskami profesjonalizmu, pewności siebie, obojętności – kryje się tęsknota za tym, by ktoś zobaczył nas takimi, jakimi jesteśmy naprawdę? Miłość, zdaniem Patryka, była tym rzadkim stanem, w którym człowiek mógł zrzucić wszystkie swoje maski. Była czymś więcej niż uczuciem – była aktem odwagi.

   Patryk wziął łyk wina i spojrzał w niebo, gdzie pojedyncze gwiazdy walczyły o uwagę w mlecznobiałej poświacie księżyca. Przypomniał sobie dzieciństwo, gdy jeszcze wierzył, że miłość to coś, co przychodzi naturalnie, bez wysiłku. Z czasem zrozumiał, jak bardzo się mylił. Miłość była skarbem, którego poszukiwanie wymagało nie tylko determinacji, ale i gotowości do zaakceptowania własnych słabości.

   „Dlaczego potrzeba miłości jest obecna w każdym człowieku?” – kontynuował swoje rozważania. Może dlatego, że miłość była tym, co łączyło nas z innymi na poziomie najgłębszym. Była pomostem między samotnymi wyspami naszych istnień. Człowiek, choć mógł udawać niezależność, w głębi duszy zawsze tęsknił za bliskością. Nawet ci, którzy wydawali się zimni i obojętni, nosili w sobie tęsknotę za zrozumieniem. Czy zatem ludzie, którzy szerzą zło i nienawiść, również pragną kochać? Patryk nie miał wątpliwości, że tak. Być może ich czyny były krzykiem rozpaczy, wynikiem niespełnionej potrzeby miłości, której nigdy nie doświadczyli. Może gdyby ktoś kiedyś spojrzał na nich z czułością, ich życie potoczyłoby się inaczej.

   Z zamyślenia wyrwał go dźwięk telefonu. Na ekranie pojawiło się imię jednego z kolegów z zespołu, ale Patryk nie odebrał. Nie miał siły na rozmowy. Czasem czuł, że jego życie było jak scena, na której ciągle grał rolę. Tęsknił za chwilą, gdy mógłby być po prostu sobą, bez oczekiwań, bez presji. Czy tak wyglądało prawdziwe szczęście? Czy szczęście oznaczało znalezienie kogoś, przy kim można przestać grać?

   Patryk zastanawiał się, dlaczego ludzie muszą ze sobą rozmawiać, jeśli mają stworzyć szczęśliwe małżeństwo. Przecież miłość powinna być czymś intuicyjnym, prawda? Ale zrozumiał, że rozmowa była kluczem do wzajemnego zrozumienia. Ludzie nie byli w stanie czytać w myślach, a milczenie rodziło dystans. Rozmowa była mostem, który łączył dwie dusze, pozwalając im współodczuwać i wspólnie rozwiązywać problemy. Być może to właśnie zdolność do głębokiej rozmowy odróżniała miłość prawdziwą od powierzchownej fascynacji.

   Noc powoli ustępowała miejsca świtowi, a na horyzoncie zaczynały pojawiać się pierwsze różowe promienie słońca. Patryk odłożył kieliszek na stół i westchnął. Wiedział, że jego pytania nie znajdą łatwych odpowiedzi, ale może właśnie to było w nich najpiękniejsze. Może poszukiwanie sensu miłości było podróżą, która sama w sobie nadawała życiu głębię. A może, gdzieś tam, w przyszłości, czekała na niego osoba, która pomoże mu znaleźć odpowiedzi. Tylko czy będzie gotów ją rozpoznać, gdy nadejdzie właściwy moment?

   Patryk siedział na krawędzi hotelowego balkonu, spoglądając na rozświetlone miasto, które zdawało się pulsować w rytm jego myśli. Neonowe światła odbijały się w jego zielonych oczach, ale ich blask nie był w stanie rozproszyć cienia, który zakorzenił się głęboko w jego duszy. Był długowłosym blondynem o twarzy, którą tłumy znały i uwielbiały, wokalistą rockowego zespołu, którego muzyka poruszała miliony. A jednak w tej chwili czuł się bardziej samotny niż kiedykolwiek wcześniej.

   Dlaczego człowiek widzi tylko czubek własnego nosa? To pytanie krążyło w jego głowie, jak echo niekończącej się melodii. Zastanawiał się, dlaczego ludzie, nawet ci najbliżsi, tak często zanurzają się w swoim świecie, ignorując wołania innych. Czy to strach przed odpowiedzialnością? A może prosta niewiedza, wygodne samozadowolenie, które pozwala odwracać wzrok od bólu i potrzeb?

   Patryk przypomniał sobie koncert sprzed kilku dni. Stali na scenie, światła oślepiały, a dźwięk roznosił się jak fala tsunami. Tysiące ludzi śpiewało razem z nimi, ich twarze były pełne emocji, ich dłonie uniesione w geście jedności. Ale gdzieś w tłumie dostrzegł dziewczynę, której spojrzenie odbiegało od euforii. Jej oczy były jak bezdenne studnie smutku. Czy ktokolwiek ją zauważył poza nim? Czy ktoś zapytał, dlaczego płacze, stojąc wśród tych, którzy śpiewali o wolności i miłości?

   To wspomnienie przypomniało mu o innej scenie. Kiedyś, spacerując po mieście w przerwie między trasami koncertowymi, natknął się na bezdomnego mężczyznę siedzącego pod murami starego budynku. Ludzie mijali go bez słowa, jakby był niewidzialny. Patryk przystanął, wrzucił kilka banknotów do kubka i usiadł obok niego. Zaczęli rozmawiać. Ten człowiek, który nie miał nic, podzielił się z nim historiami pełnymi mądrości i bólu. „Dlaczego my, którzy mamy tak wiele, jesteśmy tak często głusi na wołanie tych, którzy nie mają nic?” – pomyślał wtedy.

   Jego myśli powędrowały ku miłości. Dlaczego kochamy wciąż za mało i za późno? Czy to strach przed otwarciem się na kogoś innego? Czy może dlatego, że miłość wymaga wysiłku, a my jesteśmy zbyt leniwi, by ją pielęgnować? Patryk wiedział, jak to jest kochać za późno. Była kiedyś dziewczyna, którą kochał, ale zrozumiał to dopiero wtedy, gdy jej zabrakło. Zbyt zajęty trasami koncertowymi, wywiadami i błyskami fleszy, pozwolił jej odejść. Teraz jej imię było tylko echem w jego sercu, wspomnieniem czegoś, co mogło być, ale nigdy nie będzie.

   Dlaczego nie spostrzegamy otaczającego nas świata? Dlaczego mijamy drzewa, ptaki, śpiew wiatru, tak jakby były jedynie tłem dla naszego życia? Patryk wstał z balkonu i spojrzał na rozgwieżdżone niebo. Każda gwiazda była jak niespełnione marzenie, jak nieodpowiedziane pytanie. Czy ludzie jeszcze patrzą na gwiazdy? Czy ktoś jeszcze znajduje czas, by zatrzymać się i poczuć majestat wszechświata?

   Z jakiego powodu wciąż zbaczamy z drogi po szczęście? Czy to dlatego, że nie wiemy, czym ono jest? Czy gonimy za fałszywymi celami, myląc sukces z satysfakcją, a bogactwo z radością? Patryk przypomniał sobie swoje początki, kiedy śpiewał na małych scenach, w zatłoczonych klubach. Wtedy był szczęśliwy. Teraz, stojąc na szczycie, czuł się jak na bezludnej wyspie, otoczony morzem ludzi, ale oddzielony od nich niewidzialnym murem.

   Spojrzał na swoje dłonie, które kiedyś dzierżyły gitarę z pasją, a teraz wydawały się zmęczone. Czy to wszystko miało sens? Czy sława, pieniądze i tłumy krzyczące jego imię naprawdę go uszczęśliwiały? Czy szczęście nie leżało raczej w prostocie – w spojrzeniu ukochanej osoby, w uścisku przyjaciela, w uśmiechu obcego dziecka?

   Patryk wrócił do pokoju i usiadł przy biurku. Chwycił długopis i zaczął pisać. Słowa płynęły z jego serca jak rzeka, która w końcu znalazła swoje ujście. Pisał o tym, co czuł, o swoich refleksjach, o pytaniach, które go dręczyły. Wiedział, że nie znajdzie wszystkich odpowiedzi, ale sam akt zadawania pytań był dla niego formą wyzwolenia.

   Być może nigdy nie zrozumiemy, dlaczego jesteśmy tak krótkowzroczni. Może nigdy nie nauczymy się kochać wystarczająco wcześnie, widzieć wystarczająco wyraźnie ani żyć wystarczająco głęboko. Ale jeśli choć jedna osoba zatrzyma się na chwilę, posłucha i pomyśli, to może świat stanie się odrobinę lepszy. A to już coś.

   Patryk stał przy oknie swojego apartamentu na dwudziestym piętrze, spoglądając na miasto, które nigdy nie spało. Neonowe światła rzucały migocące refleksy na szyby, ale nie przynosiły mu żadnego ukojenia. W głowie kołatała się tylko jedna myśl: dlaczego nowy dzień zawsze przychodzi z takim oporem? Czy to nie ironiczne, że słońce wschodziło codziennie z niezmienną pewnością, podczas gdy w jego wnętrzu trwały ciemności?

   Długie blond włosy mężczyzny spadały na ramiona w nieładzie, zielone oczy miały w sobie głębię, którą widywał się u artystów zagubionych w swoim własnym świecie. Był wokalistą rockowego zespołu, uwielbianym przez tłumy, ale od dawna czuł, że ta miłość była powierzchowna. Głęboko w duszy pragnął czegoś więcej – autentycznego, nieskażonego ludzkiego ciepła. Miłości, która nie wymagałaby od niego żadnych masek ani spektakli. A tymczasem był sam – wypełniony pustką, którą maskował jedynie kolejnymi występami i sztuczną euforią świateł ramp.

   Melancholia była jego wiernym towarzyszem. Zastanawiał się, skąd brało się to uczucie w ludziach takich jak on. Czy był to dar czy przekleństwo? Potrafił dostrzec najdrobniejsze szczegóły w otaczającym go świecie – fakturę chmur przesuwających się po niebie, smutek ukryty w oczach przechodnia, niespokojne drganie liścia na wietrze. Każdy z tych momentów mógł stać się inspiracją dla jego piosenek, ale jednocześnie każdy z nich przypominał mu o kruchości życia i nieuchronności przemijania.

   „Dlaczego nie wszyscy potrafią tego zobaczyć?” – zastanawiał się, opierając się o zimną szybę. „Czy może to ja widzę zbyt wiele? Czy to właśnie ta wrażliwość odbiera mi spokój?”

   Patryk wiedział, że wielu ludzi miało w sobie naturalną zdolność do doceniania życia. Budzili się rano i cieszyli się zwykłymi rzeczami: filiżanką kawy, uśmiechem ukochanej osoby, zapachem porannego powietrza. Dla niego te same rzeczy były niczym pusty rytuał, dekoracja sceny, na której odgrywał swoje życie. Czy to on był zepsuty, czy świat wokół niego był zbyt powierzchowny?

   Zielone oczy Patryka spoglądały na powoli rozświetlające się miasto. Każdy wschód słońca był paradoksem: początek nowego dnia, który dla niego oznaczał jedynie powtórkę z samotności. W głowie kręciły się pytania, na które nigdy nie znajdował odpowiedzi. Dlaczego człowiek cierpiący na obniżony nastrój nie potrafi czerpać radości z istnienia? Czy to kwestia chemii mózgu, czy raczej złożone sploty emocji, wspomnień i pragnień, które pozostawały niespełnione?

   Przypomniał sobie chwile, gdy stał na scenie przed tysiącami ludzi. Reflektory oślepiały go, a hałas tłumu zdawał się przenikać każdą komórkę jego ciała. W takich momentach czuł się niemal wszechmogący – jakby jego głos mógł poruszyć każdą duszę na tej planecie. Ale zaraz po koncercie przychodziła cisza, która brzmiała jak echo w pustym pomieszczeniu. Ta cisza przypominała mu, że był sam, a wszystkie te wiwaty były tylko chwilową iluzją.

   Człowiek z melancholijną duszą widzi świat w kolorach przygaszonych, jakby pokrytych cieniem. Ale może właśnie w tym cieniu tkwiło coś prawdziwego? Patryk wiedział, że jego smutek nie był tylko cierpieniem – był również dowodem na to, że potrafił odczuwać. Może zbyt głęboko, może zbyt intensywnie, ale jednak odczuwał. W swoim pesymizmie znajdował pewną szczerość, której brakowało mu w beztroskiej radości innych.

   „Piękno istnienia nie zawsze jest oczywiste” – pomyślał. „Może ci, którzy go nie dostrzegają, po prostu nie patrzą wystarczająco głęboko. Ale z drugiej strony, czy patrzenie głęboko zawsze musi wiązać się z bólem?”

   Patryk czuł, że odpowiedzi na swoje pytania nie znajdzie ani w świetle dnia, ani w ciemności nocy. Był skazany na wieczne poszukiwanie, które samo w sobie było aktem życia. A może właśnie w tej nieustannej tęsknocie za czymś więcej kryło się prawdziwe znaczenie istnienia?

   Z westchnieniem odwrócił się od okna i usiadł przy fortepianie. Jego palce delikatnie dotknęły klawiszy, a pierwsze dźwięki wypełniły pomieszczenie. Były to dźwięki melancholijne, ale jednocześnie przejmująco piękne – jakby Patryk próbował uchwycić w muzyce całą złożoność swoich myśli i uczuć. Może nie potrafił odnaleźć sensu w codziennym życiu, ale wiedział, że potrafił przekształcać swój ból w sztukę. A to było coś, co nadawało mu powód, by powitać kolejny dzień, nawet jeśli niechętnie.

   Niebo nad miastem było ciężkie, jakby przyduszone zimowym zmęczeniem. Siedzieliśmy przy kuchennym stole, ja i Anna, w ciszy, która nie była ani napięta, ani uspokajająca. Była po prostu cichą rutyną poranka. Anna miała na sobie swój ulubiony szary sweter, w którym zawsze wyglądała jak uosobienie spokoju. Jej włosy, nieco potargane po nocy, opadały na ramiona, a ja przez chwilę przyglądałem się jej rękom, jakbyśmy byli dwójką obcych ludzi, którzy spotkali się na wspólny posiłek.

   Czasem mam wrażenie, że życie jest niekończącym się koncertem, w którym publiczność oczekuje od ciebie doskonałości, nawet gdy wewnątrz czujesz się pusty. A Anna... ona zawsze była dla mnie tym, co przypominało mi, kim jestem poza sceną. Jej spojrzenie, ciepłe i spokojne, było jak echo mojego dawnego ja, tego, które jeszcze wierzyło, że prostota ma w sobie prawdziwe piękno.

   Tego ranka jednak coś było inne. Jej uśmiech wydawał się wymuszony, a ruchy ręką, gdy nalewała sobie kawy, były niespokojne. Zauważyłem to, ale nic nie powiedziałem. Może to lęk przed kolejną trasą koncertową? A może po prostu miała zły dzień?

   – Chcesz jeszcze kawy? – spytała cicho, podnosząc kubek.

   – Nie, dzięki – odpowiedziałem, ale zanim zdążyłem dodać coś więcej, Anna zerwała się z miejsca i pobiegła do łazienki. Przez chwilę siedziałem w osłupieniu, a potem usłyszałem odgłosy wymiotów. Serce ścisnęło mi się z niepokoju.

   – Anna? Wszystko w porządku? – zapytałem, pukając lekko w drzwi łazienki. Przez chwilę panowała cisza, a potem usłyszałem, jak spuszcza wodę w toalecie. Kiedy w końcu otworzyła drzwi, jej twarz była blada, a oczy niepewnie szukały mojego spojrzenia.

   – Co się dzieje? – zapytałem, chwytając ją delikatnie za rękę.

   Anna spojrzała na mnie i westchnęła.

   – Nie dostałam jeszcze okresu... – powiedziała cicho, niemal szeptem.

   Przez chwilę staliśmy tam, na granicy kuchni i łazienki, jakby to miejsce miało w sobie jakąś metafizyczną wagę. Myślałem o słowach Anny, które wbiły się w moją głowę jak nuta, której nie potrafię zagrać na gitarze.

   – Może powinnaś umówić się na wizytę u ginekologa... – zasugerowałem, starając się, by mój głos brzmiał spokojnie. Wewnętrznie jednak zacząłem wyobrażać sobie scenariusze, w których nasze życie mogłoby się zmienić na zawsze.

   Anna skinęła głową, ale jej oczy były wciąż niespokojne. A ja? W mojej głowie zderzały się dwa światy. Jeden był światem chaosu – sceny, reflektorów, bębnów uderzających jak serce świata. Drugi – światem domowym, spokojnym, w którym dłonie Anny mogły stać się dłoniami matki, a ja... ojcem.

   Nie wiedziałem, czy jestem na to gotowy. Czy ktokolwiek jest kiedykolwiek gotowy? Myślałem o swoich własnych rodzicach, o ich oczekiwaniach, które nigdy nie pasowały do mojej rzeczywistości. Czy będę potrafił być kimś lepszym niż oni? Czy potrafię stworzyć przestrzeń, w której nowe życie będzie mogło rozkwitnąć bez lęku i presji?

   Anna wróciła do kuchni i usiadła przy stole, patrząc na mnie jakby szukała w moich oczach odpowiedzi. Usiadłem naprzeciw niej i przez chwilę po prostu patrzyliśmy na siebie. Była w tym spojrzeniu jakaś cicha obietnica – niepewna, ale jednocześnie prawdziwa. Jak każda nuta, którą śpiewam na scenie, nosząca w sobie okruch mojej duszy.

   – Zrobimy to razem... cokolwiek to znaczy – powiedziałem w końcu, a Anna się uśmiechnęła, delikatnie, ale prawdziwie. Czułem, że ta chwila była jak nowy początek, jak akord, który zwiastuje nieznaną, ale ekscytującą melodię.

***

   Nie mogłem się skupić. W poczekalni panował ten rodzaj ciszy, który wydaje się być głośniejszy od najgłośniejszego koncertu, jaki kiedykolwiek zagraliśmy. Szum klimatyzacji, stłumione kroki lekarza za drzwiami, ciche szepty innych par siedzących wśród nas – wszystko to składało się na melodię niepewności, która pulsowała mi w uszach.

   Anna siedziała obok mnie, bawiąc się nerwowo pierścieniem na palcu. Nie musiała nic mówić – widziałem, że jest spięta. Byliśmy razem od pięciu lat, a jednak w tej chwili czułem się jak kompletny obcy. Jej myśli były gdzieś daleko, w miejscu, do którego nie miałem dostępu.

   Ona zawsze wydawała się być silna, bardziej poukładana niż ja. Ja byłem chaosem – emocjami przelanymi na papier w postaci tekstów, melodiami wydobytymi z gitary, krzykiem i szeptem, które razem tworzyły nasze koncerty. Ale teraz, w tej chwili, byłem pustką. Nie wiedziałem, co czuć. Nadzieję? Strach? A może nic?

   – Patryk, idę – powiedziała cicho, dotykając mojego ramienia. Spojrzałem na nią, ale nie potrafiłem wydusić słowa. Kiwnąłem tylko głową i patrzyłem, jak znika za drzwiami gabinetu. Zostałem sam.

   Wyprostowałem się na krześle, a potem znów się zapadłem, jakby niewidzialny ciężar przygniatał mnie do podłogi. W mojej głowie pojawiały się obrazy – światła reflektorów, tłum skandujący moje imię, gitarowe rify i mój głos rozbrzmiewający w przestrzeni. A potem inny obraz: mała dłoń chwytająca moją, dziecięcy śmiech. Czy to było prawdziwe marzenie, czy tylko wyobrażenie tego, co powinienem czuć?

   Przez moment zastanawiałem się, czy jestem gotowy. Moje życie było trasą koncertową, wiecznym przemieszczaniem się, ciągłą zmianą. Czy dziecko pasowałoby do tego obrazka? Czy byłbym dobrym ojcem? Bałem się odpowiedzi. Ale gdzieś w głębi serca czułem coś jeszcze. Może to była nadzieja. Może pragnienie, by coś się zmieniło.

   Drzwi otworzyły się i Anna wyszła. Jej twarz była trudna do odczytania. Nie było na niej uśmiechu ani łez, tylko zmęczenie.

   – Fałszywy alarm – powiedziała krótko, siadając obok mnie.

   Patrzyłem na nią przez chwilę, szukając właściwych słów. Czy powinienem powiedzieć, że się cieszę? Czy powinienem zapytać, czy jest rozczarowana? W końcu tylko ścisnąłem jej dłoń.

   W drodze do domu nie rozmawialiśmy. Siedziałem za kierownicą, patrząc na przesuwające się za oknem światła miasta. Myśli wirowały w mojej głowie, a ja czułem się jak bohater jednej z moich piosenek, zagubiony w półmroku, szukający czegoś, co może nigdy nie nadejść.

   Może to był znak. Może to był moment, w którym miałem coś zrozumieć. Ale co? Że życie jest chaosem, jak moje teksty? Że nigdy nie będzie idealnego momentu na zmiany? A może że to właśnie chaos jest miejscem, w którym powstają najpiękniejsze rzeczy?

   Tego wieczoru, kiedy Anna zasnęła obok mnie, wziąłem gitarę i usiadłem na parapecie. Patrzyłem na miasto, które nigdy nie spało, i zacząłem grać. Melodia była prosta, ale miała w sobie coś, co mnie poruszyło. Może było w niej to, czego szukałem. Może właśnie to była odpowiedź.

   Nie wiem, czy jestem gotowy na to, co przyniesie przyszłość. Ale wiem, że chcę żyć, czuć, tworzyć. Bo czy to nie jest właśnie sedno tego wszystkiego?

   Nigdy nie przypuszczałem, że wiadomość może być zarówno ciosem, jak i cichnącym echem, które roznosi się w duszy długo po tym, jak słowa przestają brzmieć w przestrzeni. Kiedy Anna wróciła od ginekologa, jej oczy były spuszczone, jakby unikała mojego spojrzenia.

   – Nie jestem w ciąży – powiedziała z jakąś niemal mechaniczną precyzją, a ja poczułem, jak coś we mnie zapada się, jakby ziemia pod nogami rozchyliła się na chwilę, zostawiając tylko pustkę.

   Zawsze uważałem się za człowieka, który potrafi panować nad emocjami. Scena uczy takiej dyscypliny. Wyjście przed tłum fanów wymaga pewnego rodzaju maski, odpowiedzi na ich oczekiwania, chociaż czasem wewnętrznie byłem rozdarty. Ale tamtego dnia nic nie było w stanie stłumić narastającego poczucia straty, które nie miało nawet konkretnego kształtu. To były tylko potencjalności, drogi, które zamknęły się, zanim zdążyły się otworzyć.

   „Muszę wyjechać” – pomyślałem. Potrzebowałem przestrzeni, ciszy, możliwości spojrzenia na siebie i na wszystko z dystansu. Anna została w domu, a ja spakowałem kilka najpotrzebniejszych rzeczy i udałem się do domku letniskowego nad jeziorem – naszego małego azylu, który nigdy dotąd nie wydawał się tak pilnie potrzebny.

   Droga była długa i cicha. Krajobrazy zmieniały się powoli, z szarych miejskich ulic na zielenie i błękity, które wydawały się niemal zbyt intensywne, jakby natura chciała mnie zmusić do zobaczenia czegoś, czego unikałem. Siedziałem za kierownicą, obserwując, jak drzewa przemykają po obu stronach drogi, a w głowie toczyły się myśli. Czym był ten brak? Czy to smutek po tym, czego nigdy nie miałem, czy może żal, że świat nie spełnia moich oczekiwań?

   Gdy dotarłem na miejsce, jezioro było spokojne, niemal nieruchome. Domek stał, jakby czekał na mnie, niemal nierealny w swoim spokoju. Wszedłem do środka i otworzyłem okna, wpuszczając do środka powiew zimowego wiatru. W tym miejscu była jakaś surowa prawda, która nie pozwalała na fałsz czy udawanie.

   Przez pierwsze godziny siedziałem tylko przy oknie, patrząc na jezioro. Woda odbijała niebo, jakby chciała powiedzieć, że wszystko jest jednym wielkim kręgiem, a to, co na górze, ma swoje odbicie w dole. Moje myśli krążyły wokół Anny i naszej rozmowy, która nigdy się nie odbyła. Nie wiedziałem nawet, jak jej powiedzieć, co czuję. Czy sam rozumiałem swoje uczucia? Smutek był zbyt prostym słowem. To było coś bardziej skomplikowanego, jakbyś nie tylko stracił coś, ale też był winny tej straty.

   Wieczorem zapaliłem w kominku. Ogień wypełniał pokój ciepłem, ale jednocześnie przypominał o kruchości życia. Jak to jest, że drewno musi się spalić, by dać nam ciepło? Czy nasze cierpienie też jest konieczne, by coś w nas mogło się rozrządzić? Przez chwilę wydawało mi się, że rozumiem, że w tej stracie kryje się jakaś lekcja, ale szybko zgubiłem ten trop, jakby myśl rozmyła się w gęstości wieczoru.

   Pisanie zawsze było dla mnie ucieczką, więc sięgnąłem po notes, który zabrałem ze sobą. Słowa płynęły powoli, najpierw niezgrabnie, potem coraz szybciej, jakby coś we mnie próbowało się wyrwać na powierzchnię. Pisałem o miłości, o stracie, o lęku, że świat, który budujemy w głowach, nigdy nie pokrywa się z rzeczywistością. Czy to znaczy, że marzenia są bezwartościowe? Czy raczej to właśnie one nadają sens naszemu życiu, nawet jeśli nigdy nie zostaną spełnione?

   Następnego dnia wstałem wcześnie, gdy jezioro pokrywała lekka mgła. Wyszedłem na pomost, czując chłód poranka na skórze. Każdy oddech był jak przypomnienie o życiu – prostym, biologicznym fakcie, o którym tak często zapominamy. Zamknąłem oczy i pozwoliłem, by myśli przyszły same, bez przymusu. Było w tym coś oczyszczającego, jakby jezioro wchłaniało moje troski, zostawiając tylko nagą prawdę o mnie samym.

   Nie wiem, ile czasu tam spędzę. Może dzień, może tydzień. Wiem tylko, że muszę odnaleźć coś, co zgubiłem w pościgu za wszystkim, co wydawało się ważne. Może nie ma jednej odpowiedzi na pytanie, dlaczego czujemy to, co czujemy, ale może też nie o odpowiedzi chodzi. Może wystarczy nauczyć się słuchać własnych myśli i nie bać się tego, co mogą powiedzieć.

   Jezioro milczy, ale milczenie też może być rozmową.

***

   Niebo nad jeziorem miało dziś odcień rozmytego granatu, przypominając mi, że nawet w swojej bezgranicznej przestrzeni potrafi być klaustrofobiczne. Stałem na drewnianym pomoście, czując pod stopami szorstką fakturę desek, zroszonych rosą. Cisza wokół mnie zdawała się pulsować – dławiąca, nieprzerwana, niemal groźna. Sądziłem, że odpoczynek tutaj to będzie lekarstwo, ale czy lekarstwo nie jest jedynie inną formą trucizny, gdy przyjmuje się je w nadmiarze?

   Zawsze wydawało mi się, że jestem typem samotnika. W trasie, w studiu, wśród rozentuzjazmowanych fanów – pragnąłem ciszy. Może nie tej martwej, absolutnej ciszy, która teraz zalegała nad jeziorem, ale ciszy kontrolowanej. Takiej, która pozwala mi usłyszeć dźwięki własnych myśli, bez hałasu otoczenia. Z drugiej strony – czy cisza moich myśli nie była jeszcze głośniejsza?

   Sięgnąłem po gitarę, która leżała oparta o balustradę tarasu. Akordy, jakie z niej wydobyłem, zdawały się brzmieć obco, jakby nawet ona miała mi za złe ten akt ucieczki. Byłem przecież mistrzem ucieczek. Uciekałem przed odpowiedzialnością, przed rzeczywistością, przed ludźmi, którzy mnie kochali, a teraz – przed Anną.

   Anna. Jej imię rozbrzmiewało w mojej głowie jak refren piosenki, która nigdy nie wychodzi z mody. Pamiętam każdy szczegół jej twarzy, każdą linię na jej dłoniach, które tak często spoczywały na mojej skroni, jakby chciała wygładzić burzę w mojej głowie. Czy czuła teraz to samo, co ja? Czy patrzyła przez okno naszego apartamentu, zadając sobie pytanie, dlaczego znów uciekłem?

   Przestałem grać. Odłożyłem gitarę na bok i przesunąłem dłonią po długich, jasnych włosach, które zawsze były moim znakiem rozpoznawczym. Włosy, oczy, głos – ludzie zdawali się widzieć we mnie ikonę, a nie człowieka. A ja pragnąłem być człowiekiem. Pragnąłem wrócić do domu, do Anny, i znowu poczuć się kimś więcej niż fasadą, którą wszyscy widzą na scenie.

   Podjąłem decyzję szybciej, niż się spodziewałem. Spakowałem torbę, zostawiając za sobą dom letniskowy i całą tę nieznośną ciszę. Jechałem bez pośpiechu, jakbym bał się tego, co mogę zastać po powrocie. Droga do miasta wydawała się dłuższa niż zazwyczaj. Każda mijana latarnia przypominała mi o tym, że świat nigdy się nie zatrzymuje, nawet gdy człowiek ma wrażenie, że stoi w miejscu.

   W końcu dotarłem pod drzwi naszego apartamentu. Pukałem z wahaniem, jakby każde uderzenie w drewno było osobnym pytaniem. Czy otworzy? Czy będzie miała mi za złe? Czy będzie płakać? Drzwi otworzyły się powoli, a za nimi stała ona – Anna. Jej twarz była zmęczona, jej oczy przygnębione. Nie powiedziała nic. Patrzyła na mnie, jakby szukała odpowiedzi, których sam jeszcze nie miałem.

   – Przepraszam – powiedziałem cicho. To jedno słowo zdawało się ważyć tony. – Nie wiem, co robię. Czasem... czasem mam wrażenie, że muszę uciekać, ale teraz wiem, że to nie pomaga. Chcę tu być. Z tobą.

   Jej oczy zaszkliły się, ale nie odwróciła wzroku. Wpuściła mnie do środka. Zostawiła drzwi otwarte, jakby mówiła: „Masz wybór. Możesz zostać, albo znów odejść”. Zostałem.

   Rozmawialiśmy długo. Opowiadała mi, jak się czuła, kiedy wyjechałem bez słowa. Ja tłumaczyłem, że nie potrafiłem inaczej, że każda moja myśl zdawała się odbijać echem właśnie tutaj, w tych czterech ścianach. Była cierpliwa. Nie przerywała, nie osądzała. Słuchała.

   W końcu otworzyła butelkę wina. W milczeniu nalewaliśmy je do kieliszków, jakby to był rytuał, który miał nas oczyścić z resztek żalu. Pierwszy łyk smakuje cierpko, ale potem czuje się tę subtelną słodycz, która przypomina, że nawet po goryczy może nadejść ulga.

   Zasnęliśmy na kanapie. Jej głowa spoczywała na moim ramieniu, a jej oddech był jedynym dźwiękiem, którego potrzebowałem. Może nie miałem odpowiedzi na wszystkie pytania, ale przynajmniej wiedziałem, gdzie chcę być – tu, z Anną, w naszym wspólnym, niedoskonałym świecie.