Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Nie potrafię przestać o niej myśleć. Anna. Imię, które sączy się do mojego serca jak szept pośród nocy, ciche i nieuchwytne, a jednak obezwładniające. Każdego dnia jej obraz pojawia się w mojej wyobraźni niczym światło przenikające przez brudne szyby – delikatne, ale nieśmiertelne. Jej uśmiech zdaje się wyryty w samym powietrzu, którym oddycham, jakby świat trzymał ten skarb tylko dla mnie, aby przypominać, jak daleko się znajduję od spełnienia.

   Jak to możliwe, że tak wiele można czuć, nie mówiąc ani słowa? Czy każde jej spojrzenie musi być dla mnie zagadką, każdy gest czymś na pół drogi między snem a rzeczywistością? Kocham ją – czy to nie jest ironia losu? Kocham ją z całą intensywnością, na jaką potrafię się zdobyć, ale jestem jak człowiek stojący na brzegu otchłani, gdzie każdy krok naprzód grozi ostatecznym upadkiem.

   Nie potrafię jej powiedzieć. Jestem tchórzem, w tym tkwi sedno. Niech ktoś nazwie mnie poetą, niech ktoś podziwia moje słowa, ale prawda jest taka, że brak mi odwagi, by zaryzykować. Zostawiam swoje uczucia w ukryciu, tak jak zakopuje się klejnot w ziemi, żeby nikt nie mógł go skraść. Ale czy ten klejnot ma jeszcze wartość, skoro nikt go nie ogląda? Czy moja miłość, zamknięta we mnie jak ptak w klatce, jest czymś więcej niż tylko cieniem samej siebie?

   Czasem wyobrażam sobie, że mówię jej wszystko. W snach moja miłość nie zna granic. Widzę, jak spogląda na mnie tymi swoimi oczami – oczami, które wciąż mnie prześladują – i uśmiecha się, jakby czekała na te słowa od zawsze. Ale rzeczywistość jest inna. Wiem, co byłoby dalej. Odwróciłaby się, jej spojrzenie stałoby się obce, a ja straciłbym wszystko, nawet to kruche marzenie, które teraz podtrzymuje mnie przy życiu.

   Ona zasługuje na coś więcej niż moje nieśmiałe uczucia. Jest jak gwiazda, która świeci na niebie, zbyt daleka, bym mógł ją dosięgnąć, a jednak jej światło dociera do mojego życia, rozjaśniając jego najmroczniejsze zakątki. A ja? Jestem tylko cieniami własnych myśli, rozmytym obrazem człowieka, który nigdy nie odważył się dotknąć tego, co prawdziwe.

   Samotność stała się moim towarzyszem. Nieodłącznym cichym cieniem, który nie opuszcza mnie nawet w najweselszych chwilach. Nawet, gdy stoję na scenie, otoczony śpiewem i oklaskami, czuję pustkę. Nieświadomi ludzie patrzą na mnie, widzą mnie, ale nie widzą tego, co wewnątrz. Nie wiedzą, że każda nuta, każdy wers to krzyk w kierunku przepaści. Krzyk, którego nikt nie słyszy, nawet ona.

   Czasami zastanawiam się, czy ból można uczynić swoim domem. Czy samotność może być formą istnienia, stanem naturalnym, nieustępującym nigdy? Może w tym tkwi tajemnica mojego losu – że zostałem stworzony, by kochać w milczeniu, nigdy nie znajdując odbicia swojej miłości w drugim człowieku. Jakże brutalna jest ta myśl, ale w jak dziwny sposób przynosi mi ukojenie. Jakby pogodzenie się z wieczną samotnością było odpowiedzią, której szukałem.

   Ale gdzieś głęboko, mimo wszystko, istnieję ja – człowiek, który pragnie więcej. Który marzy, by jej dotknąć, poczuć jej obecność bardziej realnie niż tylko w wyobraźni. Lecz wiem, że to pragnienie nigdy się nie spełni. Nie mam siły, by spróbować, ani odwagi, by zaryzykować. Pozostanę tym, kim jestem – cieniem, wspomnieniem, echem czegoś, co nigdy nie nadeszło.

   I tak trwam, pisząc swoje piosenki, śpiewając do pustych przestrzeni. Czy ona kiedykolwiek się dowie? Czy kiedykolwiek usłyszy to, co nie zostało wypowiedziane? Nie wiem. Ale jeśli moje słowa, jeśli moje uczucia mogłyby dotrzeć do niej, choćby tylko na chwilę, byłbym gotów zapłacić każdą cenę.

   A jednak – milczę.

   Zima oblekła świat w swą chłodną szatę, a śnieg, niczym cichy akompaniament, tłumił kroki moich ciężkich butów na zamarzniętej ścieżce. Jezioro Michigan rozciągało się przede mną, niezmierzone i groźne, jakby ukrywało w swych głębinach echo wszystkich niewypowiedzianych słów i niedokończonych historii. Moje dłonie, ukryte w kieszeniach płaszcza, drżały nie tylko od mrozu, ale i od napięcia, które rosło we mnie z każdą chwilą tego samotnego spaceru.

   Tego wieczoru wyszedłem, by uciec przed sobą. Przed wspomnieniami, które jak cienie podążały za mną, nie pozwalając mi zapomnieć. Ale nie mogłem przewidzieć, że natknę się na nią – Annę. Moją niespełnioną miłość. Moją wieczną ranę. Stała tam, na skraju ścieżki, jej sylwetka delikatnie rysowała się na tle śnieżnego krajobrazu. Jak duch, zmaterializowany z moich najgłębszych pragnień i najboleśniejszych tęsknot.

   Zatrzymałem się. Czas, zdawało się, stanął w miejscu. Świat wokół przestał istnieć – nie było zimna, nie było wiatru, nie było nawet dźwięku. Była tylko ona, a moje serce, które przez tyle lat biło w rytmie samotności, teraz eksplodowało bólem i miłością tak gwałtowną, że niemal mnie to sparaliżowało.

   Anna spojrzała na mnie. Jej zielone oczy, tak jasne i głębokie, przypominały o wszystkim, co straciłem, i o wszystkim, czego nigdy nie miałem. Chciałem do niej podejść, powiedzieć coś – cokolwiek – ale słowa ugrzęzły mi w gardle. Zamiast tego czułem, jak łzy zaczynają napływać do moich oczu, gorące i palące, jakby każde z nich było wspomnieniem, które chciało się uwolnić.

   – Anna – wyszeptałem w końcu, choć moje słowa były ledwie słyszalne nawet dla mnie. Jak mogłem jej to powiedzieć? Jak mógłbym wyrazić całą tę miłość, która gromadziła się we mnie przez lata, całe to pragnienie, by być kimś więcej niż tylko wspomnieniem w jej życiu? Czy mogła zobaczyć w moich oczach to, czego nigdy nie miałem odwagi jej wyznać?

   Patrząc na nią, przypomniałem sobie wszystkie chwile, które spędziłem, wyobrażając sobie, jak mogłoby wyglądać nasze życie razem. Każdy uśmiech, każda rozmowa, każdy dotyk, który istniał tylko w mojej wyobraźni, teraz wracał do mnie z podwójną siłą. To była miłość, która nigdy nie znalazła ujścia, uczucie tak potężne, że z czasem przekształciło się w moją największą słabość.

   Anna uśmiechnęła się delikatnie, ale w jej spojrzeniu dostrzegłem coś, co mnie przeraziło – dystans, którego nigdy nie mogłem pokonać. To był uśmiech, który mówił: „Cieszę się, że cię widzę”, ale jednocześnie przypominał mi, że nasze drogi nigdy się naprawdę nie połączą. To uczucie przeszyło mnie bardziej niż zimny wiatr wiejący znad jeziora.

   Wiedziałem, że muszę coś powiedzieć. Że muszę wylać przed nią swoje serce, choćby to miało mnie zniszczyć. Ale kiedy otworzyłem usta, znowu zapanowała cisza. Czułem się jak artysta, który stoi przed swoim największym dziełem, wiedząc, że każda linia, każde pociągnięcie pędzla musi być doskonałe – a ja, pełen strachu, wciąż trzymałem pusty pędzel w ręce.

   – Dobrze cię widzieć, Patryku – powiedziała w końcu. Jej głos był miękki, a jednocześnie tak obojętny, że aż zabolało. Chciałem jej powiedzieć, że dla mnie to nie jest zwykłe spotkanie. Że każda chwila z nią jest jak dar, jak cud, którego nigdy nie spodziewałem się otrzymać. Ale czy mogłem? Czy mogłem zburzyć tę kruchą równowagę, jaką była jej obecność w moim życiu, choćby tylko na tę jedną chwilę?

   Zamiast tego tylko skinąłem głową. Moje oczy spoglądały w dal, na ciemne, lodowate wody jeziora Michigan. To tam uciekłem spojrzeniem, by nie musiała widzieć bólu, który malował się na mojej twarzy. By nie widziała, jak płaczę, jak rozpada się mój świat. Ale czułem, że ona wie. Czułem, że każdy mój oddech, każdy mój gest mówi jej więcej, niż chciałbym zdradzić.

   Gdy w końcu odwróciła się i odeszła, czułem, jakby moje serce zostało wyrwane z piersi. Stałem tam jeszcze długo, sam na brzegu jeziora, patrząc, jak jej sylwetka znika w mroku. Łzy płynęły po moich policzkach, a ja pozwoliłem im płynąć, jakby woda z mojego wnętrza mogła oczyścić tę pustkę, którą po sobie zostawiła.

   Tamtej nocy, na brzegu jeziora Michigan, zrozumiałem, czym jest miłość. To nie była historia dwojga ludzi, którzy odnaleźli się nawzajem. To był ból niespełnienia, tęsknota za czymś, co nigdy nie miało szansy zaistnieć. A jednak w tym bólu była też pewna dziwna forma piękna. Bo miłość – nawet ta, która nigdy nie zostaje odwzajemniona – jest dowodem na to, że wciąż jesteśmy zdolni czuć. Że wciąż jesteśmy zdolni marzyć.

   I tak, choć byłem sam, choć czułem, że nigdy nie otrzymam od niej tego, czego pragnę, wiedziałem jedno: ta miłość była moja. I była prawdziwa. A to wystarczyło, by tamtej nocy, w samym sercu zimy, poczuć się przez chwilę żywym.

   Chicago. Miasto, które zdaje się żyć własnym oddechem, niespiesznie, a zarazem w ciągłym pośpiechu. Leniwe popołudniowe słońce przegląda się w falach jeziora Michigan, a wiatr szepcze wśród wieżowców, snując historie ludzi, których nigdy nie poznam. Idę wzdłuż zatłoczonej ulicy, choć czuję się jak na pustkowiu. Nieskończony paradoks: otoczony przez tłumy, a jednocześnie samotny. Samotność. Towarzyszy mi niczym stary przyjaciel, którego trudno wyrzucić za drzwi.

   Anna została w domu. Wiedziałem, że jej oczy, niebieskie jak poranny nieboskłon, śledziły mnie, kiedy wychodziłem. Nie pytała, dokąd idę, a ja nie zaoferowałem żadnego wyjaśnienia. Może dlatego, że sam tego nie wiedziałem. Czasem tęsknię za chwilami, gdy byłem sam. Kiedy moje życie było nieskomplikowane, jak czysta kartka papieru, jeszcze niezapisana nutami, które teraz wypełniają każdy dzień. Paradoksalnie, życie w świetle reflektorów tylko podkreśliło cieniste obszary mojej duszy.

   Przystaję na rogu ulicy. Spoglądam na przechodniów: kobieta z psem, młody chłopak z plecakiem, starszy mężczyzna z laską. Każdy z nich niesie swoją historię, swoje troski. A ja? Kim jestem dla nich? Głosem w radiu, twarzą na plakacie? Czuję się jak duch, widzialny, ale nietykalny. Może to dlatego tak często tęsknię za życiem samotnika, gdzie nie musiałbym udawać. Ale jak wytłumaczyć to Annie? Jak powiedzieć jej, że czasem potrzebuję przestrzeni, by odnaleźć siebie w labiryncie oczekiwań i ról, które narzuca mi świat?

   Mijam park, gdzie dzieci bawią się na placu zabaw, a ich śmiech unosi się w powietrzu niczym ptaki. Przypomina mi to o utraconej niewinności, o czasie, gdy wszystko wydawało się prostsze. Wchodzę do pobliskiego baru. Drewniane stołki, zadymione powietrze i zapach piwa – wszystko to ma w sobie pewną surową szczerość, której brakuje w moim codziennym życiu. Zamawiam piwo i siadam przy oknie. Patrzę na swoje odbicie w szybie: długie blond włosy, zielone oczy, twarz, którą ludzie rozpoznają. Ale kim jestem naprawdę? Czy ja sam to wiem?

   W barze panuje półmrok. Ludzie siedzą w swoich światach, otoczeni aurą anonimowości. Słyszę strzępy rozmów, które brzmią jak muzyka bez słów. Zastanawiam się, czy oni też czują tę samotność, która czasem przychodzi do mnie, nawet gdy jestem w ramionach Anny. To nie jest brak miłości. Kocham ją. Kocham jej uśmiech, ciepło jej dłoni, sposób, w jaki potrafi zamienić każdą przestrzeń w dom. Ale jak mogę jej powiedzieć, że czasem pragnę uciec, zaszyć się gdzieś na końcu świata, gdzie nikt mnie nie zna, gdzie mogę być tylko sobą?

   Upijam łyk piwa. Jest gorzkie, ale w tej goryczy odnajduję coś znajomego, coś, co pasuje do mojego nastroju. Może właśnie dlatego tu przyszedłem, by znaleźć echo moich myśli w tym miejscu, które nie wymaga ode mnie niczego.

   Nagle czuję ciężar na sercu. Myśl o Annie uderza mnie jak fala. Zostawiłem ją bez słowa, zamkniętą w czterech ścianach naszego domu, czekającą, aż wrócę. Czy ona rozumie moje milczenie? Czy potrafi dostrzec to, czego nie umiem wyrazić słowami? Poczucie winy miesza się z potrzebą. Muszę wrócić, spojrzeć w jej oczy i powiedzieć coś, cokolwiek, co złagodzi tę ciszę między nami.

   Wstaję od stolika, zostawiając niedopite piwo. Moje kroki prowadzą mnie z powrotem na ulicę, w stronę domu, w stronę Anny. Wiem, że muszę z nią porozmawiać, znaleźć sposób, by wyjaśnić to, co tak trudno ubrać w słowa. Może ona zrozumie. Może jej miłość, tak cicha i cierpliwa, pomoże mi odnaleźć równowagę między potrzebą samotności a tęsknotą za jej obecnością.

   Chicago wciąż szumi swoim życiem, ale teraz brzmi inaczej. Moje kroki są szybsze, a serce bije mocniej. Pragnę wrócić do niej, do jej ramion, które zawsze były dla mnie schronieniem. Wiem, że nie muszę być sam, by odnaleźć siebie. Ona jest moim lustrem, w którym odbijają się wszystkie moje cienie i światła. Może to właśnie z nią, a nie w samotności, mogę odnaleźć odpowiedzi, których tak bardzo szukam.

   Patryk stał na scenie, oświetlony blaskiem reflektorów. Tysiące ludzi wpatrywało się w niego, śpiewając słowo w słowo teksty jego piosenek. Jego głos niósł się po sali niczym fala, otulając tłum emocjami, które niosły w sobie zarówno radość, jak i ból. Ale nawet tam, w samym sercu uwielbienia, czuł się samotny. Być może właśnie dlatego w jego zielonych oczach kryła się ta nieuchwytna tęsknota, którą tłumy mylnie interpretowały jako pasję artysty.

   Każdego wieczoru, gdy wracał do swojej pustej garderoby, Patryk czuł, jak ta samotność zapada w jego duszę jak mgła. Pośród złotych płyt, autografów, nieustannych wywiadów i tłumów fanów, jego życie przypominało krzyk w próżni.

   Patryk uwielbiał spać. To w snach znajdował ukojenie, którego świat realny nie mógł mu dać. W snach spotykał Ją – Annę. Była tam zawsze, uśmiechnięta, z błyskiem w oczach, który zdawał się mówić: „Czekałam na ciebie”. W tych snach mogli być razem – jej dłoń pasowała do jego, jej śmiech wypełniał pustkę w jego sercu. Jednak każdy poranek przynosił rozczarowanie. Anna nie istniała, przynajmniej nie w świecie, który znał.

   Sny były wszystkim, co miał. Wiedział, że nigdy nie przejrzy się w jej oczach, nigdy nie poczuje ciepła jej oddechu na swojej skórze. Była odzwierciedleniem jego najgłębszej tęsknoty, ale jednocześnie wiedział, że nawet gdyby mógł ją spotkać, ich miłość byłaby nieszczęśliwa.

   „Dlaczego w ogóle śnię o niej?” – zastanawiał się. Może Anna była symbolem czegoś więcej, czymś, czego nigdy nie będzie w stanie osiągnąć. Jakimś ideałem, który zawsze wymyka się z rąk. Może miała go nauczyć cierpliwości, wierności i siły w obliczu nieuniknionego.

   Patryk nie poddawał się. Każdego wieczoru, gdy zamykał oczy, czekał na nią, wierny jak latarnia morska czekająca na powracające statki. Czasami wydawało mu się, że ich rozmowy są prawdziwe. W snach Anna mówiła o świecie, którego Patryk nie znał, o miejscach, których nie widział, o uczuciach, których nigdy nie doświadczył. Były to chwile, które na nowo napełniały go nadzieją, choćby tylko na kilka godzin.

   Jednak rzeczywistość była nieubłagana. Każdy dzień był walką. Gdy nie śpiewał, nie pisał piosenek ani nie rozmawiał z fanami, siadał przy oknie w swoim apartamencie, patrząc na miasto tonące w blasku neonów. Myśli o Annie wypełniały jego głowę jak melodia, której nie potrafił zapomnieć. Nieodwzajemniona miłość była jak wieczna piosenka, której refren nigdy nie ustawał.

   Czasami zastanawiał się, czy jego wierność Annie ma sens. Czy nie powinien zaakceptować rzeczywistości, przestać marzyć o czymś, co jest poza jego zasięgiem? Ale każda próba porzucenia tych myśli kończyła się na nowo. Nie mógł. Była jego inspiracją, jego muzą, jego nadzieją.

   Pewnej nocy, po wyczerpującym koncercie, Patryk po raz kolejny zasnął z nadzieją, że zobaczy Annę. Tym razem sen był inny. Stała przed nim, ubrana w białą suknię, a jej oczy błyszczały jak nigdy dotąd.

   – Dlaczego wciąż mnie szukasz? – zapytała, a jej głos był ciepły i miękki. Patryk nie wiedział, co odpowiedzieć. Czuł, jak łzy napływają mu do oczu.

   – Bo jesteś wszystkim, co mam – wyszeptał.

   Anna uśmiechnęła się smutno.

   – A może to ty jesteś wszystkim, co ja mam?

   Obudził się z tymi słowami w głowie. Nie rozumiał ich, ale czuł, że kryją w sobie jakąś prawdę. Może Anna była nie tylko jego tęsknotą, ale też częścią niego samego, głosem jego duszy, który przypominał mu, że musi trwać. Że wierność ideałom, nawet tym nieosiągalnym, jest tym, co nadaje życiu sens.

   Tego dnia Patryk napisał nową piosenkę. Była to opowieść o miłości niemożliwej, o wierności, o tęsknocie, która nigdy nie gaśnie. Była to piosenka o Annie. Gdy po raz pierwszy zaśpiewał ją na koncercie, tysiące ludzi płakało. Ale tylko on wiedział, dla kogo naprawdę była.

   Wczesny poranek wypełniała cisza. Nie ta niepokojąca, która zdaje się krzyczeć pustką, lecz ta, która koi, otula niczym ciepły koc. Spojrzałem na Annę, która spała obok mnie, złączywszy dłonie pod policzkiem. Promienie wschodzącego słońca wpadały przez lekko uchylone zasłony, rzucając na jej twarz światłocienie – mieszaninę światła i cienia, przypominającą o dualizmie świata.

   – Śpiochu, wstawaj – wyszeptałem, lekko szturchając ją w ramię. Anna zadrżała i przekręciła się na bok, zakrywając twarz poduszką. Nie mogłem się powstrzymać, więc zrobiłem to, co zawsze święcie obiecywałem sobie zostawić na czarną godzinę – zacząłem ją łaskotać. Anna miała łaskotki w bokach, a jej śmiech był jak iskra rozpalająca wygasłe ognisko.

   – Patryk, przestań! Nie mogę oddychać! – krzyczała, dusząc się ze śmiechu, ale w jej oczach nie było wyrzutu. Była tylko radość, prosta i czysta, jakiej czasami zazdrościłem dzieciom. Zatrzymałem się i spojrzałem na nią, oddychając głęboko. To ona była moim kompasem w życiu, moim azymutem, który przypominał, dokąd zmierzam.

   Pół godziny później siedzieliśmy w salonie, z kubkami parującej kawy w dłoniach. Aromat napoju mieszał się z zapachem skórzanych foteli i nutą kadzidełek, które zapaliłem poprzedniego wieczoru.

   – Myślisz czasem o przyszłości? – spytała nagle Anna, patrząc na mnie znad brzegu filiżanki. Jej głos był delikatny, ale w jej spojrzeniu kryło się coś więcej – potrzeba, pragnienie zrozumienia.

   – Przyszłość to dziwne miejsce – odpowiedziałem, opierając się łokciami o stół. – Jest jak horyzont. Widzisz go, ale nigdy nie możesz dotknąć. Wszystko, co robisz, to jedynie podążanie w jego kierunku, krok po kroku. Ale... czasem zastanawiam się, czy ten horyzont istnieje tylko po to, żebym nie zatrzymał się w miejscu.

   Anna uśmiechnięta przysunęła się bliżej, jej dłoń lekko muskała moją.

   – A co, jeśli to nie horyzont, ale towarzystwo w drodze jest najważniejsze? Może to nie cel się liczy, a sposób, w jaki go osiągamy. Ty, ja, nasze rozmowy przy kawie, te momenty, kiedy mnie łaskoczesz, żeby mnie obudzić.

   Patrzyłem na nią w milczeniu. Miała rację. Czasem tak bardzo byłem pochłonięty gonitwą za czymś – czy to w muzyce, czy w życiu osobistym – że zapominałem docenić te drobne chwile, które naprawdę miały znaczenie.

   – Więc co będzie dalej? – zapytałem, odwzajemniając jej uśmiech. – Jakie są twoje marzenia, Anno?

   – Moje marzenia... – zaczęła, spoglądając w okno, jakby widziała w nim przyszłość, o której mówiła. – Są proste. Chcę domu, nie tylko w sensie miejsca, ale poczucia, że jestem tam, gdzie powinnam być. Chcę śpiewu, śmiechu i, kto wie, może nawet... dzieci – zakończyła cicho, jakby to słowo było zaklęciem, którego wypowiedzenie może odmienić rzeczywistość.

   Zastanowiłem się nad jej słowami. Czy jestem gotowy? Czy mogę być kimś więcej niż wokalistą zespołu, którego głos niósł się przez stadiony i rozbrzmiewał w radio? Czy potrafiłbym stać się domem dla kogoś, tak jak ona stała się nim dla mnie?

   – Chyba nigdy nie myślałem o tym w ten sposób – przyznałem, przysuwając się do niej jeszcze bliżej. – Ale może właśnie na tym polega to całe życie. Na odkrywaniu, czego jeszcze nie zdążyliśmy zrozumieć, i na uczeniu się tego, co wydawało się nam oczywiste.

   Anna kiwnęła głową, a jej oczy zabłyszczały. Może to był poranek, może kawa, a może tylko to, co między nami – ale poczułem, że jestem na właściwej drodze. Droga ku horyzontowi nie wydawała się już tak samotna.