Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Siedzę przy biurku, wpatrując się w pustą kartkę. Moje palce lekko drżą, gdy trzymam pióro. W mieszkaniu panuje cisza, niemal namacalna, jakby ściany chłonęły wszystkie dźwięki, pozostawiając tylko głuche echo moich myśli. Chicago tętni życiem, gdzieś za oknem słychać dźwięki klaksonów, odległe głosy przechodniów, lecz tutaj... tutaj nie ma nic poza mną i moją samotnością.

   Minęły dwa lata, odkąd Anny nie ma. Dwa lata, a ja nadal czuję się tak, jakby to było wczoraj. Każdy dzień jest walką z ciszą, z pustką, która wypełnia moje serce. Ludzie mówią, że czas leczy rany. Kłamią. Czas tylko je pogłębia, zamienia w otchłań, w której można się zatracić. W której ja się zatraciłem.

   Próbuję pisać, ale słowa nie chcą przyjść. Jak można ubrać w zdania coś, co jest tylko bólem? Tęsknota to coś więcej niż uczucie – to stan istnienia. To oddech, który boli, spojrzenie w lustro, które przypomina, że jestem tu sam. Gdy zamykam oczy, widzę ją. Jej uśmiech, jasne włosy rozsypane na poduszce, iskierki w zielonych oczach, kiedy śmiała się z moich żartów. Przysięgałem sobie, że nigdy nie zapomnę brzmienia jej głosu, ale coraz częściej nie jestem pewien, czy pamiętam je dokładnie, czy tylko odtwarzam w głowie zniekształcone echo wspomnień.

   Jutro mam wizytę u psychologa. Po raz pierwszy od lat zdecydowałem się z kimś porozmawiać. Może to desperacja, może cień nadziei, że ktoś w końcu mnie usłyszy. Wiem, że nie mogę dłużej udawać, że jestem silny. Nie jestem. Jestem wrakiem człowieka, cieniem siebie sprzed lat. Kiedyś miałem w sobie ogień, pasję, miłość do muzyki, do życia. Teraz czuję tylko chłód. Nawet muzyka nie smakuje tak samo, nie koi, nie daje ukojenia. Każda piosenka, każdy akord przypomina mi o niej. O nas. O tym, co straciłem.

   Łzy spływają po mojej twarzy, ale nie ocieram ich. Niech płyną. Niech wypłuczą choć odrobinę bólu, który noszę w sobie. Nie pamiętam, kiedy ostatnio naprawdę z kimś rozmawiałem. Ludzie widzą we mnie wokalistę, postać ze sceny, ale nie dostrzegają człowieka, który kryje się za dźwiękami. Może dlatego jutro tam pójdę. Może chcę, by ktoś spojrzał na mnie i zobaczył coś więcej niż głos, który śpiewa o bólu – człowieka, który naprawdę go czuje.

   Odkładam pióro. Kartka nie jest już pusta. Wypełniłem ją fragmentem siebie. Ale to tylko kropla w oceanie.

***

   Wieczór w Chicago był chłodny, a wiatr smagał szyby apartamentu Patryka, zawodząc niczym żałobna pieśń. W półmroku mieszkania światło jednej lampy rozlewało się ciepłą poświatą po biurku, na którym leżał otwarty pamiętnik. Długopis ślizgał się po papierze, lecz mężczyzna co chwilę przerywał, by zebrać myśli. Oczy piekły go od łez, lecz nie przestawał pisać.

   „To kolejna noc, w której czuję się tak, jakbym nie istniał. Wszyscy mnie widzą, ale nikt mnie nie dostrzega. Moja obecność nie ma znaczenia, moje słowa nikogo nie interesują. Patrzę w lustro i nie poznaję człowieka, którego tam widzę. To tylko cień tego, kim byłem. Brak mi Ciebie, Anno. Nie umiem już znaleźć sensu w świecie, w którym Cię nie ma. Minęły dwa lata, a ja nadal czekam na dźwięk Twojego śmiechu, na dotyk Twoich dłoni. Nikt nie mówił, że życie bez Ciebie będzie tak puste”.

   Odłożył długopis i potarł twarz dłońmi, próbując złapać oddech. Każda myśl prowadziła go do wspomnień, których nie potrafił ani uciszyć, ani zaakceptować. Przez długie miesiące starał się funkcjonować, jakby nic się nie stało, jakby śmierć Anny była tylko koszmarnym snem, z którego wciąż próbował się obudzić. Ale ona nie wracała. A on zostawał sam.

   Na parapecie obok stała szklanka whisky, ale nawet alkohol nie przynosił już ukojenia. Przeciwnie, tylko pogłębiał przepaść, w którą zapadał się każdego dnia. Zastanawiał się, czy gdyby ją wtedy zatrzymał, gdyby poprosił, by została, wszystko potoczyłoby się inaczej. Ale nie miał wpływu na los. Życie nie pytało o zgodę, nie dawało drugich szans. Zabierało tych, których kochamy, pozostawiając po nich pustkę.

   Jutro czekała go wizyta u psychologa. Nie wiedział, czego się spodziewać. Nie lubił mówić o sobie, o swoich uczuciach, a zwłaszcza o Ance. To było jak rozdrapywanie rany, która nigdy się nie zagoiła. Ale czy miał inne wyjście? Trwanie w tym stanie nie było już nawet cierpieniem – było czymś gorszym. Obojętnością.

   Zamknął oczy i oparł czoło o zimne drewno biurka. Westchnął drżąco, a kolejne łzy spłynęły mu po policzkach. Świat trwał dalej, jego zespół wciąż istniał, ludzie wciąż czekali na nową muzykę. A on? On czuł, że już dawno umarł – tylko jeszcze oddychał.

   „Czy można wrócić do życia, kiedy już dawno się z niego zrezygnowało?” – napisał ostatnie zdanie tej nocy, po czym zamknął pamiętnik i otulił się ramionami, jakby próbował uchronić się przed własnym bólem.

   A wiatr za oknem dalej wył. Tak, jakby opłakiwał go razem z nim.

   Pierwszy dzień lata. Powietrze pachnie świeżością, jakby świat dopiero się narodził. Słońce stoi wysoko, rozlewając złociste światło na dachy budynków i skąpany w zieleni park, przez który właśnie przejeżdżamy. Anna śmieje się, gdy zerkam na nią z uśmiechem. Jej włosy łopoczą na wietrze, a w oczach błyszczą iskierki radości. W tym momencie wydaje się być częścią samego lata, jakby promienie słoneczne odbijały się od niej, wplatając jej blask w otaczający nas świat.

   Naciskam na pedały mocniej. Przed nami jeszcze kilka przecznic, zanim dotrzemy do ścieżki prowadzącej do lasu. Czuję ciepło na skórze, przyjemne zmęczenie w mięśniach, a serce bije szybciej, ale nie tylko z wysiłku. Uwielbiam te chwile z Anną, kiedy czas przestaje mieć znaczenie. Kiedy jesteśmy tylko my i ta niekończąca się letnia wędrówka.

   Las przyjmuje nas jak dawno niewidzianych gości. Chłód w cieniu drzew jest kojący, a szum liści wita nas delikatnym szeptem. Znam tę trasę jak własną kieszeń, ale Anna nigdy wcześniej tu nie była. Celowo wybrałem tę ścieżkę – skrywa miejsce, które od lat było moim małym azylem. Chciałem podzielić się nim z nią, pokazać jej coś, czego nikt poza mną nie zna. W końcu docieramy.

   Polana rozciąga się przed nami, kąpiąc się w słońcu. Trawa jest miękka, świeża, a na jej powierzchni rozsypane są drobne, polne kwiaty. W samym centrum króluje ogromny, stary dąb, którego konary sięgają nieba.

   Anna staje bez ruchu, chłonąc widok. Jej oczy błyszczą zachwytem. W końcu odwraca się do mnie i uśmiecha, a ja wiem, że to była dobra decyzja.

   – To jest... niesamowite – mówi cicho, jakby bała się zakłócić harmonię tego miejsca.

   Śmieję się lekko i wyciągam koc, który mieliśmy ze sobą. Rozkładam go pod dębem, a ona z westchnieniem ulgi opada na plecy. Po chwili kładę się obok, a Anna bez słowa opiera głowę na moich udach. Jej oddech jest spokojny, rytmiczny, a ja delikatnie przeczesuję palcami jej włosy, czując ich jedwabistą miękkość.

   – O czym myślisz? – pyta nagle, otwierając jedno oko i patrząc na mnie z ciekawością.

   Zamyślam się na chwilę.

   – O tym, że chciałbym zatrzymać tę chwilę. Zatrzymać lato, ciebie, ten spokój.

   Anna uśmiecha się leniwie, zamykając oczy.

   – Nie musisz nic zatrzymywać. Po prostu bądźmy tu i teraz.

   Przytakuję, choć wiem, że w głębi duszy i tak będę próbował zatrzymać ten moment.

   W pewnym momencie wstaję, zostawiając Annę w spokoju. Wśród trawy dostrzegam różnokolorowe kwiaty – białe, fioletowe, żółte. Pochylam się i zaczynam je zbierać, czując pod palcami ich delikatność. Nie odzywam się, nie chcę, by zauważyła, co robię. Gdy uznaję, że mam ich wystarczająco dużo, siadam z powrotem na kocu i zaczynam zaplatać wianek.

   To coś, co robiłem w dzieciństwie z mamą. Czynność, która wymaga cierpliwości i precyzji. Składam łodyżki razem, przeplatam je ostrożnie, aż w końcu powstaje coś, co mogę nazwać dziełem. Uśmiecham się pod nosem, patrząc na efekt mojej pracy, i odwracam się do Anny.

   – Dla ciebie – mówię, kładąc jej wianek na głowie.

   Jej oczy rozszerzają się z zaskoczenia, a potem zaczyna się śmiać, dotykając delikatnie kwiatów.

   – Jest piękny! – mówi z zachwytem. – Dziękuję, kochanie.

   Jej radość jest jak słońce – promienna, ciepła, wszechogarniająca. A ja, patrząc na nią, czując ten moment całą duszą, ocieram ukradkiem łzę szczęścia.

   Lato zawsze było dla mnie czymś ulotnym, chwilowym. Ale dzisiaj, z Anną u boku, czuję, że może trwać wiecznie.

***

   Słońce wisiało wysoko na bezchmurnym, letnim niebie, otulając miasto delikatnym, złotym światłem. Pierwszy dzień kalendarzowego lata – ten dzień zawsze był dla Patryka wyjątkowy. Lubił myśleć o nim jako o symbolicznym nowym początku, choć sam nie potrafił już zliczyć, ile razy próbował zacząć wszystko od nowa. Jednak dziś nie chciał myśleć o przeszłości ani o ciężarze wspomnień. Dziś miał być tylko on i Anna.

   Uśmiechnął się lekko, patrząc na nią, gdy sprawdzała stan swojego roweru. Jej długie kasztanowe włosy błyszczały w słońcu, a w oczach igrała radość. Była pełna życia, ekscytacji, a jej energia udzielała się nawet jemu – człowiekowi, który zwykle nosił w sobie melancholię jak ciężki płaszcz.

   – Gotowa? – zapytał, zakładając plecak na jedno ramię.

   – Gotowa! – odparła z entuzjazmem, wskakując na rower.

   Ruszyli przez ulice miasta, mijając gwarne kawiarnie i zgiełk codzienności, który zdawał się nie mieć do nich dostępu. Patryk prowadził ją w miejsce, o którym nikomu nigdy nie mówił – polanę ukrytą w sercu lasu, gdzie często przychodził, by zebrać myśli. Las powitał ich chłodnym cieniem, a jedyny dźwięk, jaki im towarzyszył, to szelest liści i śpiew ptaków.

   Kiedy dotarli na miejsce, Anna zaniemówiła. Przed nimi rozciągała się polana skąpana w słońcu, otoczona majestatycznymi drzewami. Na jej środku rósł stary dąb, którego gruby pień i rozłożyste gałęzie wyglądały, jakby miały ich objąć w czułym uścisku.

   – To jest... magiczne – wyszeptała, obracając się wokół własnej osi. – Skąd wiedziałeś o tym miejscu?

   Patryk wzruszył ramionami i uśmiechnął się tajemniczo.

   – Po prostu tu trafiłem. I wiedziałem, że kiedyś będę chciał ci je pokazać.

   Rozłożyli koc pod dębem i położyli się na wznak. Anna oparła głowę na jego udach, a on delikatnie przesuwał palcami po jej policzku, przeczesując jedwabiste włosy. Rozmawiali o wszystkim i o niczym. O przyszłości, o podróżach, o muzyce i o marzeniach, które wciąż były przed nimi. Anna śmiała się, a jego serce biło mocniej na dźwięk tego śmiechu – jakby ten dźwięk był najczystszą melodią, jaką kiedykolwiek znał.

   W pewnym momencie wstał i zaczął zbierać kwiaty. Nie powiedział nic, ale w jego umyśle od razu zakiełkował pomysł. Z wprawą, której sam się nie spodziewał, zaczął pleść wianek. Kiedy skończył, podszedł do Anny i z czułością nałożył jej go na głowę.

   – Królowa lata – powiedział z uśmiechem.

   Anna podniosła rękę do czoła, by dotknąć delikatnych kwiatów, a w jej oczach pojawił się blask autentycznego wzruszenia. Jej radość była tak intensywna, że Patryk poczuł ciepło rozlewające się po całym ciele. Nie chciał, by ta chwila się kończyła. Była doskonała.

   Kiedy Anna nie patrzyła, szybko otarł łzę szczęścia, która mimowolnie spłynęła mu po policzku. Od dawna nie czuł się tak beztroski. Tak pełen. Tak... szczęśliwy.

   Zamknął oczy i wziął głęboki oddech, jakby chciał zatrzymać w sobie ten moment na zawsze.

   Każdy dźwięk, każdy szept miasta dociera do mnie z opóźnieniem, jakbym był odgrodzony od rzeczywistości cienką, przezroczystą zasłoną. Siedzę przy oknie mojego apartamentu, patrząc na rozmazane światła Chicago. Deszcz spływa po szybie, krople migoczą w świetle ulicznych latarni, a ja czuję się jak jeden z tych drżących, nieuchwytnych refleksów – istniejący, ale nieuchwytny, rozpływający się w nicości.

   Piszę, choć nie wiem, czy moje słowa mają jakikolwiek sens. Czy ktoś je kiedyś przeczyta? Czy sam będę miał odwagę wrócić do tych zapisanych stron, by jeszcze raz poczuć ten ból, który teraz wylewam na papier? Nie znam jej imienia. Nigdy z nią nie rozmawiałem. A mimo to jest dla mnie wszystkim. Paradoksalnie, ta nieznajomość czyni ją bardziej realną – idealną, niezmienioną przez niedoskonałości rzeczywistości. Czy to absurd? Kochać kogoś, kto nawet nie wie o moim istnieniu?

   Miłość. To słowo przeraża mnie swoją dwuznacznością. Może być spełnieniem, ale może być też przekleństwem. Może wynosić człowieka do nieba, ale i zrzucić go w otchłań samotności. W moim przypadku jest jedynie tym drugim. Ile razy człowiek zakochuje się bez wzajemności? Czy to nie dziwne, że to właśnie ta niemożność zdobycia drugiej osoby potęguje uczucie? Że im bardziej ktoś jest dla nas nieosiągalny, tym mocniej pragniemy go mieć? A może to nie miłość, lecz pragnienie miłości – ideał, którym się karmimy, by choć przez chwilę zapomnieć o pustce?

   Obserwuję ją z daleka. Nie jak drapieżnik czy szaleniec, ale jak ktoś, kto boi się podejść zbyt blisko, by nie zniszczyć czegoś doskonałego. Widzę ją w kawiarni, jak zamawia kawę, a potem siada przy stoliku, wpatrzona w ekran telefonu. Czasem odgarnia włosy za ucho, czasem uśmiecha się lekko, jakby do jakiejś myśli, która rozświetla jej umysł. Jest piękna, ale to nie piękno mnie urzeka. Jest w niej coś więcej – coś, czego nie potrafię nazwać. Coś, co sprawia, że w jej obecności świat wydaje się mniej szary. A może to tylko iluzja, którą stworzyłem, by oszukać samego siebie?

   Niewiedza boli. Chciałbym wiedzieć, jak ma na imię. Chciałbym usłyszeć brzmienie jej głosu, choćby tylko raz. Ale boję się. Boję się, że jeśli podejdę, rzeczywistość okaże się brutalna. Może jej głos nie będzie tak delikatny, jak sobie wyobrażam? Może spojrzy na mnie obojętnie, nie widząc we mnie nic więcej niż kolejnego człowieka w tłumie? Może w jej świecie nie ma dla mnie miejsca?

   Miłość bez wzajemności jest jak piosenka bez słuchacza, jak krzyk w próżni. Można ją czuć, można o niej pisać, można nią żyć, ale nigdy nie będzie kompletna. To jednostronny dialog, w którym nie ma odpowiedzi. I może właśnie dlatego boli tak bardzo. Człowiek nie został stworzony do samotności. Pragniemy być dostrzeżeni, pragniemy być dla kogoś ważni. A jednak życie tak często obdarza nas uczuciami, które nie mają szansy zakwitnąć.

   Zastanawiam się, czy to, co czuję, jest miłością, czy tylko pragnieniem? Czy można kochać kogoś, kogo się nie zna? Czy to tylko projekcja moich tęsknot i marzeń? W końcu może nie kocham jej, lecz to, co ona reprezentuje – myśl o czymś pięknym, czystym, nieskazitelnym. Może to nie jej osoba, lecz idea, którą w niej widzę, przyciąga mnie tak mocno.

   Ale czy to ma znaczenie? Czy miłość wymaga rzeczywistości, by istnieć? A jeśli tak, to co z artystami, którzy tworzą o miłości, której nigdy nie przeżyli? Czyż ich uczucia są mniej prawdziwe? Ja także jestem artystą. Śpiewam o miłości, której nigdy nie doświadczyłem w pełni. Piszę teksty o uczuciach, których nie mogę dotknąć, które istnieją jedynie w mojej głowie. Może to moja ucieczka. Może to mój sposób na oswojenie samotności.

   Dłoń mimowolnie zaciska mi się na piórze. Zapisuję ostatnie zdania, a potem opieram głowę o chłodną szybę. Deszcz nie przestaje padać. Chicago tonie w świetle i mroku. Moje myśli wciąż krążą wokół niej. Czy ona istnieje, czy jest tylko snem, z którego nie chcę się obudzić? Czy człowiek może żyć, karmiąc się jedynie iluzją?

   Zamykam oczy i pozwalam, by cisza mnie otuliła. I choć wiem, że jutro obudzę się z tą samą pustką w sercu, przez chwilę czuję, że nie jestem sam. Nawet jeśli to tylko złudzenie.

   Słońce leniwie przechylało się ku zachodowi, oblewając ciepłym złotem asfaltową drogę, którą Patryk przemierzał na swoim rowerze. Czuł wiatr smagający jego twarz, rozwiewający długie blond włosy i przez moment wydawało mu się, że leci, że jest wolny od wszelkich trosk, które przygniatały go na co dzień. Tylko przez moment. Potem znów powróciło znajome ukłucie w sercu, przypomnienie o czymś, czego nigdy nie miał, a za czym tęsknił z całą swoją duszą.

   Nie znał jej imienia. Nigdy nie zamienił z nią ani jednego słowa. Widział ją kilkakrotnie w jednej z kawiarni, do której zdarzało mu się chodzić, choć nie był pewien, czy nie wybierał właśnie tego miejsca tylko po to, by ją zobaczyć. Była jak zjawa, jak zjawa o delikatnych rysach, zamyślonych oczach i dłoniach poruszających się z gracją, jakby każda czynność, którą wykonywała, była przemyślanym gestem w tańcu. Czasami pisała coś w notesie, innym razem wpatrywała się przez okno z filiżanką kawy w dłoni, a on zastanawiał się, o czym myśli. Czy ma marzenia? Czy ma kogoś, kto czeka na nią w domu? Czy kiedykolwiek spojrzała na niego i zastanowiła się, kim jest?

   Patryk zacisnął dłonie na kierownicy, zmieniając bieg. Nie chciał myśleć, a jednocześnie nie potrafił przestać. Po co człowiekowi miłość, jeśli ma być nieodwzajemniona? Dlaczego zakochujemy się w tych, którzy nie mają o nas pojęcia, którzy nigdy nie odwzajemnią naszego uczucia? Czy to tylko kaprys ludzkiej duszy, czy może coś więcej?

   Las, do którego dotarł, był miejscem, które znał tylko on. Gęstwina drzew ukrywała niewielką polanę, na którą prowadziła wąska ścieżka, niemal niewidoczna dla postronnych oczu. Patryk zostawił rower przy pniu jednego z drzew i podszedł do wielkiego, rozłożystego dębu. Oparł się o jego szorstką korę i przymknął oczy, oddychając głęboko. Zapach wilgotnej ziemi i żywicy napełniał jego płuca, uspokajał, koił nerwy.

   Dlaczego człowiek zakochuje się bez wzajemności? Czy to jakaś okrutna gra losu? Może jesteśmy zaprogramowani, by dążyć do czegoś, czego nie możemy mieć, by nasze serca stale były w napięciu, w pogoni za czymś ulotnym? Może chodzi o tęsknotę, która wydaje się piękniejsza niż spełnienie?

   Bo czymże byłaby miłość, gdyby nie to bolesne pragnienie? Gdyby nie nieosiągalność? Może tak naprawdę kochał nie ją, a obraz, który sam stworzył, idealizując każdą chwilę, w której ją widział? Może była tylko lustrem, w którym odbijały się jego własne pragnienia, lęki i nadzieje?

   Spojrzał w niebo, gdzie złote światło rozlewało się pomiędzy koronami drzew, tworząc mozaikę cieni na trawie. Świat trwał niezmiennie, obojętny na jego rozterki. Miłość, ta odwzajemniona i ta jednostronna, była tylko fragmentem większej układanki, a on — tylko jedną z postaci w tej opowieści.

   A jednak... wciąż ją widział przed oczami. Wciąż czuł ten ścisk w piersi na myśl, że nigdy nie usłyszy jej głosu.

   Westchnął ciężko i zamknął oczy. Może kiedyś, w innym miejscu, w innym życiu.

***

   Słońce powoli chyliło się ku zachodowi, rozlewając po niebie ciepłe, złociste smugi światła. Asfaltowa droga pod moimi kołami rozciągała się daleko przed siebie, a wiatr smagał moją twarz, rozwiewając włosy i niosąc ze sobą zapachy rozgrzanego lata. Uciekałem. Nie pierwszy raz, nie ostatni. To był mój sposób na chwilową ulgę, choć wiedziałem, że od własnych myśli nigdy się nie ucieknie. Mogłem tylko odłożyć je na bok, na kilka godzin, może na dzień – ale zawsze wracały.

   Mój cel był stały, ukryty w sercu lasu, o którym nikt inny nie wiedział. Polana otoczona gęstwiną, odizolowana od świata, miejsce, gdzie mogłem być sam i gdzie cisza współgrała z moją samotnością. Kiedy tam docierałem, czułem się jak część czegoś większego – jakbym wchodził do świątyni natury, w której drzewa były filarami, a niebo sklepieniem. Zsiadłem z roweru, oddech powoli się uspokajał. Usiadłem pod rozłożystym dębem, opierając się o jego twardą, spękaną korę. Był tu od setek lat, nieporuszony ludzkimi tragediami, nieświadomy mojego istnienia. Jak ona.

   Nie znałem jej imienia. Nie wiedziałem, gdzie mieszka, kim jest, co lubi. Widziałem ją tylko kilka razy – w kawiarni, na ulicy, raz w księgarni, gdy jej długie, ciemne włosy opadały na twarz, a ona delikatnym ruchem je odgarnęła. Była obok mnie, sięgnęła po książkę, jej palce ledwo musnęły moją dłoń. Nic więcej. Zniknęła w tłumie, a ja zostałem z tym przelotnym momentem, który w moim umyśle rozrósł się do rangi wieczności.

   Dlaczego tak łatwo zakochujemy się bez wzajemności? Czy to nasza natura, czy może okrutny wybryk losu? Pragnąć kogoś, kto nie ma pojęcia o naszym istnieniu – to jak pisać listy do kogoś, kto nigdy ich nie odczyta, wołać w pustkę, licząc, że echo wróci w czyimś głosie. Miłość powinna być wzajemna, tak mówią. A jednak najpiękniejsze historie to te o miłości nieodwzajemnionej. Dante kochał Beatrycze, choć nigdy nie była jego. Petrarka opiewał Laurę, która pozostała dla niego jedynie ideałem. Może to właśnie czyni te uczucia tak wielkimi – ich niedosiężność.

   Wzdycham głęboko, wpatrując się w korony drzew. Zielone liście szeleszczą cicho, a wiatr zdaje się szeptać odpowiedzi, których nie potrafię pojąć. Czy ona kiedykolwiek mnie zauważy? Czy nasze światy mogłyby się spleść? Czy to tylko iluzja, której się trzymam, by nadać sens tej pustce?

   Ludzie szukają miłości, bo boją się samotności. Ja sam – otoczony tłumem, na scenie, w blasku reflektorów – zawsze byłem samotny. Tysiące rąk wyciągniętych w moją stronę, tysiące głosów wołających moje imię, a jednak w żadnym z nich nie czułem prawdziwego ciepła. Każdy chciał coś ode mnie – muzyki, obecności, emocji – ale nikt nie chciał mnie, prawdziwego. Może właśnie dlatego trzymałem się tej iluzji. Kobieta, która nie zna mojego imienia, jest moją nadzieją, bo nie zdążyła mnie jeszcze odrzucić. W mojej wyobraźni mogła być wszystkim, czego pragnąłem, mogła być tą jedyną, która pokochałaby mnie takim, jakim jestem. A może nigdy nie miała się dowiedzieć o moim istnieniu, bo wtedy iluzja przestałaby być doskonała.

   Słońce chyli się coraz niżej, cienie wydłużają się na trawie. Wiem, że będę musiał wrócić. Wrócić do miasta, do apartamentu, w którym światło lamp jest zbyt zimne, a ściany zbyt nieme. Do nocy, w której znów będę samotny, z tą samą myślą pulsującą w głowie – że na świecie istnieje ktoś, kogo mógłbym pokochać, ale kto nigdy nie będzie mój. I że to właśnie czyni tę miłość wieczną.