Sukces i samotność

   Patryk stał przy oknie swojego apartamentu na dwudziestym piętrze, spoglądając na miasto, które nigdy nie spało. Neonowe światła rzucały migocące refleksy na szyby, ale nie przynosiły mu żadnego ukojenia. W głowie kołatała się tylko jedna myśl: dlaczego nowy dzień zawsze przychodzi z takim oporem? Czy to nie ironiczne, że słońce wschodziło codziennie z niezmienną pewnością, podczas gdy w jego wnętrzu trwały ciemności?

   Długie blond włosy mężczyzny spadały na ramiona w nieładzie, zielone oczy miały w sobie głębię, którą widywał się u artystów zagubionych w swoim własnym świecie. Był wokalistą rockowego zespołu, uwielbianym przez tłumy, ale od dawna czuł, że ta miłość była powierzchowna. Głęboko w duszy pragnął czegoś więcej – autentycznego, nieskażonego ludzkiego ciepła. Miłości, która nie wymagałaby od niego żadnych masek ani spektakli. A tymczasem był sam – wypełniony pustką, którą maskował jedynie kolejnymi występami i sztuczną euforią świateł ramp.

   Melancholia była jego wiernym towarzyszem. Zastanawiał się, skąd brało się to uczucie w ludziach takich jak on. Czy był to dar czy przekleństwo? Potrafił dostrzec najdrobniejsze szczegóły w otaczającym go świecie – fakturę chmur przesuwających się po niebie, smutek ukryty w oczach przechodnia, niespokojne drganie liścia na wietrze. Każdy z tych momentów mógł stać się inspiracją dla jego piosenek, ale jednocześnie każdy z nich przypominał mu o kruchości życia i nieuchronności przemijania.

   „Dlaczego nie wszyscy potrafią tego zobaczyć?” – zastanawiał się, opierając się o zimną szybę. „Czy może to ja widzę zbyt wiele? Czy to właśnie ta wrażliwość odbiera mi spokój?”

   Patryk wiedział, że wielu ludzi miało w sobie naturalną zdolność do doceniania życia. Budzili się rano i cieszyli się zwykłymi rzeczami: filiżanką kawy, uśmiechem ukochanej osoby, zapachem porannego powietrza. Dla niego te same rzeczy były niczym pusty rytuał, dekoracja sceny, na której odgrywał swoje życie. Czy to on był zepsuty, czy świat wokół niego był zbyt powierzchowny?

   Zielone oczy Patryka spoglądały na powoli rozświetlające się miasto. Każdy wschód słońca był paradoksem: początek nowego dnia, który dla niego oznaczał jedynie powtórkę z samotności. W głowie kręciły się pytania, na które nigdy nie znajdował odpowiedzi. Dlaczego człowiek cierpiący na obniżony nastrój nie potrafi czerpać radości z istnienia? Czy to kwestia chemii mózgu, czy raczej złożone sploty emocji, wspomnień i pragnień, które pozostawały niespełnione?

   Przypomniał sobie chwile, gdy stał na scenie przed tysiącami ludzi. Reflektory oślepiały go, a hałas tłumu zdawał się przenikać każdą komórkę jego ciała. W takich momentach czuł się niemal wszechmogący – jakby jego głos mógł poruszyć każdą duszę na tej planecie. Ale zaraz po koncercie przychodziła cisza, która brzmiała jak echo w pustym pomieszczeniu. Ta cisza przypominała mu, że był sam, a wszystkie te wiwaty były tylko chwilową iluzją.

   Człowiek z melancholijną duszą widzi świat w kolorach przygaszonych, jakby pokrytych cieniem. Ale może właśnie w tym cieniu tkwiło coś prawdziwego? Patryk wiedział, że jego smutek nie był tylko cierpieniem – był również dowodem na to, że potrafił odczuwać. Może zbyt głęboko, może zbyt intensywnie, ale jednak odczuwał. W swoim pesymizmie znajdował pewną szczerość, której brakowało mu w beztroskiej radości innych.

   „Piękno istnienia nie zawsze jest oczywiste” – pomyślał. „Może ci, którzy go nie dostrzegają, po prostu nie patrzą wystarczająco głęboko. Ale z drugiej strony, czy patrzenie głęboko zawsze musi wiązać się z bólem?”

   Patryk czuł, że odpowiedzi na swoje pytania nie znajdzie ani w świetle dnia, ani w ciemności nocy. Był skazany na wieczne poszukiwanie, które samo w sobie było aktem życia. A może właśnie w tej nieustannej tęsknocie za czymś więcej kryło się prawdziwe znaczenie istnienia?

   Z westchnieniem odwrócił się od okna i usiadł przy fortepianie. Jego palce delikatnie dotknęły klawiszy, a pierwsze dźwięki wypełniły pomieszczenie. Były to dźwięki melancholijne, ale jednocześnie przejmująco piękne – jakby Patryk próbował uchwycić w muzyce całą złożoność swoich myśli i uczuć. Może nie potrafił odnaleźć sensu w codziennym życiu, ale wiedział, że potrafił przekształcać swój ból w sztukę. A to było coś, co nadawało mu powód, by powitać kolejny dzień, nawet jeśli niechętnie.