Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Sobotni poranek. Nie muszę się spieszyć, nie muszę nigdzie pędzić. Mogę po prostu być. W ciszy, w ciepłej pościeli, w spokojnym oddechu miasta, które budzi się powoli, jeszcze leniwe, jeszcze zaspane. Chicago za moim oknem przeciąga się i wzdycha, a ja robię dokładnie to samo, nie chcąc jeszcze zbyt gwałtownie porzucać snu. Przewracam się na drugi bok, zakrywam twarz ramieniem i pozwalam sobie na ostatnie chwile bezczasowości.

   Dziewiąta. W końcu otwieram oczy, leniwie przesuwając wzrok po suficie. Czysta biel, która przez moment wydaje się być nieskończona, aż w końcu dostrzegam znajome pęknięcie w rogu, gdzie farba ledwo zauważalnie się łuszczy. Wstaję powoli, czując lekkie zdrętwienie mięśni – wczoraj wieczorem długo siedziałem w studiu, próbując dopracować melodię, która wciąż gdzieś tkwi we mnie, nierozwiązana, jak uparte echo, które nie chce zniknąć.

   W kuchni pachnie kawą, choć jeszcze jej nie zrobiłem. To tylko złudzenie, obietnica aromatu, który dopiero zamierzam uwolnić. Stawiam wodę na gaz, sięgam po ulubiony kubek – ten czarny, lekko wyszczerbiony na brzegu, który od lat towarzyszy mi w porankach takich jak ten. Kawa spływa powoli, czarna jak noc, a ja zanurzam się w jej gęsty aromat, upajając się tą chwilą. Pierwszy łyk jest gorzki i mocny, idealny.

   Mój wzrok pada na uchylone okno. Świat za szybą zmienia się niepostrzeżenie, ale ja to widzę. Niebieskie niebo, jasne, rozciągnięte nad miastem jak jedwabna płachta. Powietrze zdaje się inne – lżejsze, cieplejsze, jakby wiosna czaiła się gdzieś za rogiem, gotowa, by rozłożyć swoje barwy. Uśmiecham się do siebie, czując nagłą chęć wyjścia. Może spacer? Tak, to dobry pomysł.

   Chwytam kurtkę, wsuwam ręce w kieszenie i wychodzę z apartamentu. Na ulicach panuje jeszcze poranna senność, ale to właśnie w tym jest coś kojącego. Powietrze pachnie inaczej – to nie tylko miasto, spaliny i asfalt. To delikatna woń ziemi, pierwszych pąków, wilgoci budzącej się po zimie. Wiosna nadchodzi, powoli, ale nieubłaganie. Może to tylko złudzenie, może jeszcze za wcześnie, ale lubię wierzyć, że już jest blisko.

   Idę do parku, gdzie zawsze znajduję spokój. Kiedyś myślałem, że jestem człowiekiem nocy, ale z czasem przekonałem się, że to właśnie poranki mają w sobie magię. Lubię ten moment przejścia – kiedy świat budzi się, ale jeszcze nie jest głośny, kiedy ludzie zaczynają dzień, ale jeszcze nie biegają w pośpiechu. Wchodzę na żwirową ścieżkę, czując pod butami lekki chrzęst drobnych kamyków. Wokół mnie drzewa wciąż nagie, ale już widać pierwsze oznaki życia – drobne pąki, ledwo widoczne, ale obiecujące. Przechodzę obok ławki, na której kiedyś przesiadywałem z gitarą, komponując wersy pod nosem, a potem gubiąc je w hałasie codzienności. Może kiedyś wrócę tu znów z instrumentem.

   Zatrzymuję się przy niewielkim stawie. Woda jest spokojna, odbija niebo jak lustro. Wdech, wydech. Tutaj wszystko zwalnia. Tutaj mogę po prostu być. Bez świateł sceny, bez tłumu, bez hałasu. Tylko ja, lekki wiatr i zapach nadchodzącej wiosny.

***

   Sobotni poranek w Chicago był niezwykle spokojny. Słońce nieśmiało zaglądało przez zasłony apartamentu, otulając wnętrze ciepłym światłem. Patryk mógł sobie pozwolić na luksus niespiesznego poranka, bo ten dzień należał tylko do niego. Bez zobowiązań, bez napiętego grafiku, bez pośpiechu. Przekręcił się na drugi bok, wtulając twarz w poduszkę, i z błogim uśmiechem pozwolił sobie na kolejne minuty błogiego lenistwa. W końcu jednak zegar wskazał dziewiątą, a on poczuł, że czas opuścić ciepłe objęcia łóżka.

   Przeciągnął się leniwie, czując, jak napięte po koncertach mięśnie rozluźniają się powoli. Przez chwilę jeszcze siedział na skraju łóżka, przeczesując dłonią swoje długie, jasne włosy. Lubił te poranki, gdy nie musiał się spieszyć, gdy mógł spokojnie wsłuchać się w dźwięki miasta dochodzące zza okna. Odetchnął głęboko i w końcu podniósł się, kierując się do kuchni. Tam czekało na niego jedyne, co było w stanie naprawdę obudzić go do życia – czarna, aromatyczna kawa.

   Napełniając kubek, wpatrywał się w czerń płynu, a jego myśli błądziły bez konkretnego celu. O wszystkim i o niczym. O minionych trasach koncertowych, o niekończących się podróżach między miastami, o wybuchach energii na scenie i o chwilach, gdy wśród tysięcy ludzi czuł się jednocześnie spełniony i samotny. O planach na przyszłość, o nowych tekstach piosenek, które krążyły mu po głowie, ale jeszcze nie znalazły swojego miejsca na papierze. O Annę, jej ciepłym uśmiechu i spojrzeniu, które było dla niego jak dom, nawet gdy znajdował się tysiące kilometrów od rzeczywistego mieszkania.

   Spojrzał w stronę uchylonego okna. Niebo było czyste, lazurowe, bez śladu chmur. W powietrzu czuć było coś nieuchwytnego, coś, co zwiastowało nadejście wiosny. Upił łyk kawy i uśmiechnął się lekko. To był ten dzień, dzień na spacer. Na chwilę oddechu, na oderwanie się od wszystkiego i zanurzenie w prostocie świata.

   Włożył lekką kurtkę i wyszedł z apartamentu. Schodząc schodami na dół, czuł przyjemny dreszcz ekscytacji – nic szczególnego nie miało się wydarzyć, a jednak ten dzień wydawał się mieć w sobie coś wyjątkowego. Na ulicach miasta panował typowy sobotni ruch – ludzie spieszyli się na spotkania, rodziny wracały z zakupów, a ktoś właśnie odpinał rower przypięty do latarni.

   Kiedy dotarł do parku, zatrzymał się na moment, zamykając oczy. Powietrze pachniało świeżością – wilgotną ziemią, budzącymi się do życia drzewami, pierwszymi kwiatami nieśmiało przebijającymi się przez resztki zimowego chłodu. Wsłuchał się w dźwięki – szelest liści, świergot ptaków, przytłumione rozmowy przechodniów.

   Przechadzał się powoli alejkami, chłonąc każdą chwilę. Tu i teraz. Bez planów, bez myśli wybiegających w przyszłość. Po prostu był. Czuł, że w takich chwilach odnajduje siebie na nowo – nie jako wokalistę zespołu rockowego, nie jako kogoś, kogo rozpoznają na ulicy, ale jako człowieka, który cieszy się drobnymi rzeczami. Ciepłem słońca na twarzy. Powiewem wiatru we włosach. Radością dziecka, które z zachwytem biegało za puszczonym przez ojca latawcem.

   Usiadł na jednej z ławek, pozwalając myślom swobodnie płynąć. Był szczęśliwy. Może nie zawsze potrafił to dostrzec, może czasem gubił się w natłoku spraw, ale w tej chwili wiedział jedno – życie miało swój rytm, a on był jego częścią. I to wystarczyło.

   Czekam.

   Stoję na peronie, wsłuchując się w jednostajny szum miasta. Chicago nigdy nie zasypia, ale ja już dawno przestałem czuć puls tego miejsca. Ludzie mijają mnie w pośpiechu, z walizkami, z kubkami kawy, wpatrzeni w telefony, wpatrzeni w siebie. Nikt nie zauważa, że ja tu jestem, że stoję i czekam. Tak samo jak ona nigdy nie zauważyła.

   Anna.

   Jej imię smakuje jak popiół w moich ustach. Pali gardło, wwierca się w skórę jak tatuaż, którego nie da się usunąć. Jest w mojej krwi, w moim oddechu, w każdym odruchu serca. I chociaż wiem, że nigdy nie będzie moja, wciąż nie potrafię jej zostawić. Tego uczucia. Tego przeklętego, niszczącego mnie uczucia, które stało się wszystkim, co mi zostało.

   Kiedyś myślałem, że miłość to światło, coś czystego, pięknego, co rozjaśnia mrok. Teraz wiem, że miłość może być też otchłanią, ciemnością, w której toniesz bez szansy na ratunek. Moja miłość do Anny nie jest ciepłem. Nie ogrzewa mnie. Nie daje nadziei. Jest zimna, surowa, bolesna. Jest jak zima, która nigdy się nie kończy.

   Patrzyłem na nią z daleka. Zawsze z daleka. Śledziłem każdy jej ruch, każdą zmianę w jej głosie, każdy uśmiech, który nie był dla mnie. Widząc ją, czułem, jak coś we mnie pęka, ale nie mogłem odwrócić wzroku. Była moim snem, moją iluzją, moim cierpieniem.

   Nadjeżdża pociąg. Czuję drżenie pod stopami, gdy stalowe koła szorują po torach. Zamykam oczy i wyobrażam sobie, że gdy je otworzę, zobaczę ją. Że spojrzy na mnie i zobaczy mnie naprawdę. Ale wiem, że to się nigdy nie stanie. Że zawsze będzie w innym wagonie, innym świecie, innym życiu. Że nigdy nie poczuję ciepła jej dłoni, nie zasłucham się w jej oddechu, nie zanurzę się w jej spojrzeniu.

   Jestem tylko cieniem, który nie ma prawa istnieć w jej rzeczywistości.

   Czasem wyobrażam sobie, jak to by było. Jak brzmiałby jej szept, gdybym przyciągnął ją do siebie? Jak smakowałoby jej imię na moich ustach, gdybym mógł wypowiedzieć je w inny sposób? Ale to tylko iluzje, krwawe sny, które rozszarpują mnie od środka.

   Nie mogę o niej zapomnieć. Nie chcę o niej zapomnieć. To jedyne, co mi zostało. Ten ból, ta tęsknota, to czekanie bez końca. Może to jest moje przeznaczenie – wiecznie stać na peronie, czekać na pociąg, w którym nigdy jej nie będzie.

   Ludzie wokół mnie wsiadają, odchodzą, jadą dalej, a ja zostaję. Zawsze zostaję. Bo gdziekolwiek bym poszedł, cokolwiek bym zrobił, Anna zawsze będzie ze mną. W moim sercu, w mojej duszy, w mojej samotności.

   Czekam.

   Noc spowijała Chicago, a deszcz cicho bębnił o ogromne okna apartamentu Patryka. W ciemności, na skraju łóżka, siedział on – samotny, jak zawsze, z głową ciężką od myśli, które były jego nieustannymi towarzyszami. W dłoni ściskał szklankę whiskey, ale alkohol już dawno przestał działać na jego ból. Patrzył w mrok, czując, jak chłód powoli wpełza pod skórę, oplatając jego serce żelaznym uściskiem.

   Anna. Jej imię było echem, które odbijało się od ścian jego umysłu, powracając raz po raz, choć próbował je odepchnąć. Każdy szept wiatru, każde wspomnienie uderzało w niego z taką siłą, że czuł się jak statek roztrzaskiwany o skały. Kochał ją. Kochał ją miłością beznadziejną, wyniszczającą, taką, która nigdy nie miała znaleźć spełnienia. Była jak światło w oddali, do którego nie mógł się zbliżyć, jak piosenka, której melodia go prześladowała, ale której nigdy nie mógł dokończyć.

   Zamknął oczy i zobaczył ją – jej ciemne, pełne tajemnicy oczy, delikatny uśmiech, który rozjaśniał jego świat, choć nie był przeznaczony dla niego. Nigdy nie poczuł smaku jej ust, nigdy nie ogrzał się w jej ramionach. Żył w świecie fantazji, w którym mógłby sięgnąć po nią, a ona by nie uciekła. Ale to tylko sen, złudzenie, fatamorgana na pustyni jego serca. Ona była daleko, zajęta innym życiem, innym mężczyzną, inną rzeczywistością, do której nie miał dostępu.

   Każdy dzień był męką. Każde spotkanie z nią – torturą. Patrzył na nią, słuchał jej głosu, czuł jej obecność, a jednocześnie wiedział, że nigdy nie będzie jego. To, co czuł, było jego przekleństwem, a on nie chciał, nie potrafił się od tego uwolnić. Ta miłość była jego więzieniem, ale też jedynym, co mu pozostało.

   Zawsze stał na peronie, czekając na pociąg, w którym siedziała Anna. Zawsze odprowadzał ją wzrokiem, gdy znikała w oddali. Stał tam, choć wiedział, że nigdy nie wsiądzie do tego samego wagonu, że nigdy nie będzie mógł usiąść obok niej i po prostu być blisko. Ale nie odchodził. Tkwił w tym miejscu, bo tylko to mu zostało – pielęgnowanie tej miłości aż do śmierci.

   Czasem myślał, że mógłby się uwolnić. Przestać ją widywać. Uciec, zniknąć, zapomnieć. Ale to byłoby jak odcięcie tlenu. Kochał ją, nawet jeśli miłość ta była pasmem bólu i niespełnienia. Wolał cierpieć, niż nie czuć nic. Wolał być wiecznym strażnikiem tej historii, choć jego rola ograniczała się jedynie do obserwowania z daleka.

   Noc mijała powoli, a on wciąż siedział w ciemności, słuchając deszczu, który padał tak, jakby płakał razem z nim. Nie miał złudzeń. Nie było dla niego nadziei. Nie było przyszłości, w której Anna mogłaby być jego. Pozostawała tylko melancholia i świadomość, że jego serce zawsze będzie biło dla kogoś, kto nigdy nie odwzajemni jego uczucia.

   I tak miało być już zawsze.

29 stycznia 2025

   Siedzę przy oknie, zapatrzony w ciemność rozświetloną migotliwymi światłami miasta. Chicago nigdy nie śpi, a ja... ja już dawno przestałem żyć. Istnieję, oddycham, gram, śpiewam, ale to wszystko jest tylko pustą iluzją. Marzeniem, którego nigdy nie spełnię. Gdzieś tam, w innym świecie, w innym życiu mogłaby być moja. Anna. Moja miłość, mój ból, moja zguba.

   Jestem więźniem własnego serca. Wiem, że nigdy nie poznam smaku jej ust, nie dotknę jej skóry, nie zanurzę się w zapachu jej włosów. Nie zobaczę tego spojrzenia, które chciałbym, żeby było tylko dla mnie. Nigdy nie poczuje mojego oddechu na jej skórze, nie dowie się, jak bardzo pragnę jej bliskości, jak bardzo jej potrzebuję. Nigdy nie będę mógł powiedzieć jej, że to ona jest moją jedyną, że bez niej świat to tylko pustka i głuchy dźwięk niewypowiedzianych słów.

   Każdego dnia stoję na peronie, czekając na pociąg, który nigdy nie nadjedzie. Patrzę w dal, szukając jej sylwetki, licząc, że może dziś, może teraz usłyszę echo jej kroków. Ale wiem, że to tylko gra mojego umysłu, złudzenie, które nie chce się rozwiać. Przez chwilę zamykam oczy i wyobrażam sobie, że jest obok mnie. Że jej dłoń ślizga się po mojej, że śmieje się cicho, że patrzy na mnie z czułością, której nigdy nie zaznam.

   Jestem mężczyzną złamanym, człowiekiem, który nosi w sobie krwawiącą ranę. Są chwile, kiedy myślę, że mógłbym się wyrwać z tego labiryntu bez końca, odwrócić się, odejść. Ale to byłoby jak zdrada samego siebie. Jak mógłbym przestać ją kochać? Jak mógłbym zapomnieć? Przecież to uczucie jest wszystkim, co mi zostało. Nawet jeśli zadaje mi ból, nawet jeśli rozrywa mnie na strzępy – to właśnie dzięki niemu jeszcze istnieję. W tej melancholii, w tym cierpieniu odnajduję sens.

   Czasami chciałbym uciec. Wsiąść do tego przeklętego pociągu i po prostu jechać przed siebie, zniknąć, wymazać się z jej życia, z jej świata. Ale wiem, że i tak bym wrócił. Bo gdziekolwiek bym nie był, ona zawsze będzie we mnie. W moich myślach, w mojej muzyce, w każdej pieśni, którą zaśpiewam.

   Ludzie mówią, że czas leczy rany. Kłamią. Czas jedynie przyzwyczaja do bólu, pozwala nauczyć się z nim żyć. Ja nie chcę się nauczyć. Chcę pamiętać. Chcę czuć każdy kawałek mojego serca, który dla niej pękł. Chcę pielęgnować tę miłość, nawet jeśli nigdy nie będzie miała końca, nawet jeśli będzie trwać jak echo w pustym korytarzu mojego istnienia.

   Kiedyś nadejdzie dzień, w którym przestanę czekać. Ale nie dlatego, że się poddam. Po prostu skończy się czas. Wtedy pozostanie po mnie jedynie dźwięk, kilka zapisanych stron i szept jej imienia, który nigdy nie umrze.

   Anna...

   Czy kiedykolwiek spojrzysz w moją stronę?

   Patryku,

   Czy w ogóle jeszcze jesteś sobą? Czy ten człowiek, który patrzy na Ciebie z lustra, to wciąż ten sam mężczyzna, który kiedyś śmiał się bez strachu, śpiewał bez żalu, kochał bez wahania? Teraz każdy dźwięk, który wydobywasz z siebie, zdaje się być lamentem duszy, krzykiem rozpaczy, błaganiem bez odpowiedzi.

   Anna. Jej imię brzmi w Twoich myślach niczym echo w pustej przestrzeni. Jest jak niewidzialny ślad, który zostawiła w Twoim sercu, choć nigdy naprawdę nie była Twoja. I nigdy nie będzie. Możesz sobie powtarzać, że zaakceptowałeś ten los, ale nie oszukuj się – nosisz ją w sobie jak przekleństwo, jak ból, którego nie chcesz się pozbyć, bo tylko on przypomina Ci, że wciąż żyjesz.

   Czekasz. Stoisz na tym przeklętym peronie, jakbyś wciąż miał nadzieję, że pociąg z nią w środku kiedyś wreszcie się zatrzyma. Ale on zawsze mija Cię obojętnie, jakbyś był jedynie cichym cieniem przy torach, jakbyś nie istniał. I w gruncie rzeczy nie istniejesz – nie dla niej, nie w ten sposób, który byś pragnął. Nie pozna smaku Twoich ust, nie zanurzy się w cieple Twojego ciała, nie wtuli się w Ciebie, szepcząc cicho Twoje imię. Nie dowie się, jak pachnie Twoja miłość, jak smakuje Twoje oddanie. I to właśnie boli najbardziej.

   Twoje serce stało się grobem dla uczucia, które nie miało szansy zakwitnąć. Chowasz w nim marzenia, pragnienia, każdą myśl o niej, jakby były świętymi relikwiami, których nie wolno dotknąć, nie wolno zapomnieć. I tak mijają dni, noce, tygodnie, lata – a Ty nie potrafisz odejść, nie potrafisz się uwolnić. Pielęgnujesz tę miłość jak najcenniejszy skarb, choć ona jest niczym trucizna, która powoli Cię zabija.

   Nie masz nadziei, bo nadzieja byłaby zdradą. Nadzieja oznaczałaby możliwość, że kiedyś przestaniesz kochać, że kiedyś ją zapomnisz – a to niemożliwe. Wiesz o tym. Jesteś skazany na tęsknotę, na wieczne pragnienie, którego nikt nigdy nie ugasi. Twoje życie to symfonia niepełnych melodii, pieśń, która nigdy nie znajdzie końca.

   Czy boisz się śmierci? Czy w niej upatrujesz ostatecznego wyzwolenia? Czy kiedy zamkniesz oczy po raz ostatni, Anna wreszcie przestanie być Twoim bólem, a stanie się tylko wspomnieniem, które nie rani? Czy wtedy odnajdziesz spokój?    Czy w ogóle jest jeszcze coś, co mogłoby Cię ocalić?

   Nie odpowiadaj. Odpowiedź już znasz. Tak samo, jak ja. Tak samo, jak każda myśl, która prowadzi Cię z powrotem do jej imienia.

   Patryku, czy Ty jeszcze żyjesz – czy już tylko czekasz na koniec?

   P.