Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Deszcz bębnił o szyby mojego mieszkania, wypełniając przestrzeń miarowym, kojącym szumem. Ciemne chmury spowiły chicagowskie niebo, a świat za oknem zdawał się tonąć w wodnej kurtynie. Był to jeden z tych dni, które zmuszają człowieka do refleksji, choćby nie wiem jak bardzo próbował przed nimi uciec. Siedziałem przed kominkiem, którego płomienie tańczyły z hipnotyczną gracją, dając ciepło i nieoczekiwany komfort. Obok mnie stała szklanka whisky, ale jej bursztynowy płyn pozostał nietknięty. Czekałem, aż deszcz przyniesie odpowiedzi na pytania, które sam bałem się sobie zadać.

   Kiedy sięgnąłem po stos książek na półce, by zająć czymś ręce, moje palce natrafiły na coś, czego dawno nie widziałem – stary album ze zdjęciami. Był zakurzony, a jego ciemnozielona okładka wyblakła z czasem. Zawahałem się. Wiedziałem, że w środku czeka na mnie świat, który już nie istnieje, fragmenty mojego życia zamrożone w czasie. Westchnąłem i usiadłem z powrotem na kanapie, otwierając album na pierwszej stronie.

   Już pierwsze zdjęcie wywołało we mnie lawinę wspomnień. Byłem tam ja, młodszy o kilkanaście lat, z nieco krótszymi włosami, ale tym samym spojrzeniem – zielone oczy, które zdawały się pochłaniać każdy szczegół rzeczywistości. Obok mnie stał mój brat, Marek, trzymając w rękach gitarę. To był dzień, w którym założyliśmy nasz zespół. Byliśmy pełni marzeń, a świat wydawał się miejscem pełnym nieskończonych możliwości.

   Uśmiechnąłem się przez łzy, które nagle napłynęły mi do oczu. Marek odszedł pięć lat temu, zbyt wcześnie, zbyt nagle. Choroba, która zabrała go w ciągu kilku miesięcy, pozostawiła we mnie pustkę, której nic nie mogło wypełnić. Przejechałem palcem po jego sylwetce na zdjęciu, jakbym mógł go w ten sposób dotknąć, poczuć jego obecność.

   Przewróciłem stronę. Kolejne fotografie pokazywały nasze pierwsze koncerty – małe kluby, ciasne pomieszczenia pełne dymu papierosowego i zapachu taniego piwa. Na jednej z nich byłem z Karoliną, moją pierwszą miłością. Pamiętam ten dzień doskonale. Miała na sobie czerwoną sukienkę, a jej śmiech brzmiał jak melodia, którą chciałem zapamiętać na zawsze. Na zdjęciu trzymała mnie za rękę, patrząc na mnie z taką czułością, że aż poczułem ukłucie w sercu. Nasz związek nie przetrwał próby czasu, ale wspomnienie jej miłości wciąż było dla mnie jak ciepły koc w zimny dzień.

   Płomień w kominku strzelał iskrami, a ja przewracałem kolejne strony, odkrywając zapomniane momenty. Zdjęcie po zdjęciu budziły się we mnie różne emocje: radość, tęsknotę, a czasem gorzki żal. Na jednej z ostatnich stron znalazłem fotografię całej naszej rodziny. Byli tam moi rodzice, Marek i ja, wszyscy uśmiechnięci, jakbyśmy mieli cały czas świata. To był ostatni raz, kiedy wszyscy byliśmy razem. Rodzice odeszli kilka lat temu, a widok ich twarzy przypomniał mi, jak bardzo brakuje mi ich mądrości i wsparcia.

   Zamknąłem album, nie mogąc już dłużej patrzeć na te obrazy. Łzy spływały mi po policzkach, a serce ściskało się z bólu i wdzięczności jednocześnie. Te zdjęcia były jak portal do przeszłości, przypominając mi o chwilach, które mnie ukształtowały, ale też o tym, jak ulotne jest życie.

   Usiadłem na podłodze, wpatrując się w ogień. Deszcz za oknem nie ustawał, a ja czułem się jak część tego szumu – pełen emocji, które trudno było nazwać. Byłem wdzięczny za te wspomnienia, choć ich ciężar czasami zdawał się nie do zniesienia. W końcu sięgnąłem po gitarę stojącą w rogu pokoju. Zacząłem grać. Melodia była cicha, pełna melancholii, ale też dziwnego spokoju. Była moim sposobem na rozmowę z przeszłością, na pogodzenie się z tym, co już minęło.

   Czasami deszcz przypomina nam, że warto zatrzymać się na chwilę, spojrzeć wstecz i docenić to, co mamy. Choć życie często bywa pełne strat, wspomnienia są dowodem na to, że te straty miały kiedyś ogromne znaczenie. Tego wieczoru zrozumiałem, że moje serce, choć pełne blizn, wciąż potrafi czuć. I to było wystarczające.

   Jest coś magicznego w wczesnojesiennym wieczorze nad brzegiem jeziora Michigan. Powietrze jest rześkie, ale nie przeszywająco zimne, niosące w sobie subtelny zapach mokrego piasku i odległej burzy, która nigdy nie nadchodzi. Liście, w odcieniach czerwieni, złota i brązu, wirują wokół mnie, gdy spaceruję wzdłuż brzegu. Moje myśli unoszą się równie niespokojnie, jak te liście, odbijając się echem od sukcesu mojej solowej płyty. W głowie kołacze mi pytanie: co dalej?

   To, że album zyskał uznanie, było moim marzeniem, ale teraz, gdy już się spełniło, czuję, jakby pojawiła się pustka, którą muszę czymś wypełnić. Zespół jest dla mnie jak rodzina, ale solowe granie odsłoniło coś we mnie, o czym wcześniej nie miałem pojęcia. Świadomość, że potrafię opowiadać historie nie tylko poprzez zespół, ale także w pełni na własnych warunkach, jest zarówno ekscytująca, jak i przerażająca.

   Przystaję na chwilę, zadzierając głowę do góry, by spojrzeć na gasnące światło dnia. Niebo mieni się barwami pomarańczy i purpury, a jezioro odbija te kolory niczym ogromne lustro. W moich zielonych oczach maluje się tęsknota za czymś, czego jeszcze nie potrafię nazwać. Przeczesuję dłonią swoje długie, jasne włosy i odgarniam je za ucho. Ten gest stał się niemal odruchowy, odkąd fani zaczęli mówić, że jest moim znakiem rozpoznawczym. Śmieszne, jak drobne rzeczy potrafią nabierać znaczenia, gdy stajesz się osobą publiczną.

   Nagle zauważam ją. Stoi kilkanaście metrów dalej, na granicy piasku i wody. Kobieta. Sama, z rękami schowanymi w kieszeniach płaszcza, patrzy w przestrzeń. Jest coś intrygującego w jej postawie, coś, co każe mi zwolnić krok i przyglądać się jej dłużej, niż powinienem. Długie ciemne włosy opadają na ramiona, a ich końcówkami delikatnie porusza wiatr. Nie widzę jej twarzy, ale nawet w tej odległości czuję, że nie jest tu przypadkowo. Jest w niej coś, co przyciąga, jakby nosiła w sobie niewypowiedzianą historię.

   Nie wiem, co mnie pcha do tego, ale zanim zdążę się zastanowić, idę w jej stronę. Kiedy jestem wystarczająco blisko, zauważam, że zauważyła mnie kątem oka. Odwraca się lekko, jakby chciała sprawdzić, kim jestem, ale nie ucieka wzrokiem. Ma głębokie, ciemnobrązowe oczy, które wydają się widzieć więcej, niż powinny. Przez moment stoimy w ciszy, wpatrując się w siebie, zanim w końcu odzywam się pierwszy:

   – Piękny wieczór, prawda?

   Jej usta unoszą się w delikatnym uśmiechu.

   – Rzeczywiście. To chyba najspokojniejsze miejsce w całym Chicago.

   Jej głos jest niski, miękki, z lekkim akcentem, który trudno mi zidentyfikować. Czuję, jak coś w środku mnie zaczyna się rozgrzewać, jakby jej obecność przyniosła ze sobą nie tylko spokój, ale i dziwną ciekawość.

   – Wydaje się, że oboje szukaliśmy tego samego – mówię, gestem wskazując na jezioro. – Oddechu od zgiełku miasta.

   – Można tak powiedzieć. Czasami hałas jest bardziej męczący, niż się wydaje – odpowiada, patrząc znów na wodę. – Ale pan pewnie o tym wie.

   Unoszę brwi.

   – Pan? Brzmi sztywno. Jestem Patryk.

   Odwraca się do mnie całkowicie i wyciąga rękę.

   – Anna. Miło mi cię poznać, Patryku.

   Gdy nasze dłonie się spotykają, czuję ciepło jej skóry, choć wieczór jest chłodny. To uścisk pewny, ale nie przytłaczający. Patrzy mi prosto w oczy, a ja zauważam drobne piegi na jej policzkach. Są subtelne, jakby nieśmiało zdradzały coś o jej charakterze.

   Rozmawiamy. Z początku nieśmiało, wymieniając uwagi o pogodzie i jeziorze, ale szybko schodzimy na tematy bardziej osobiste. Anna mówi o swojej miłości do fotografii, o tym, jak uchwycenie odpowiedniego światła potrafi opowiedzieć całą historię. Mówi o swoich podróżach, o książkach, które ją inspirują. Słucham jej z uwagą, zafascynowany jej sposobem mówienia – spokojnym, ale pełnym pasji. Każde słowo wydaje się mieć wagę, jakby starannie dobierała je, by oddać to, co naprawdę czuje.

   Opowiadam jej o muzyce, o tym, jak pisanie piosenek jest dla mnie formą terapii, a jednocześnie sposobem na dzielenie się swoimi emocjami z innymi. Mówię jej o sukcesie solowej płyty i o tym, jak mnie to cieszy, ale jednocześnie przeraża. Ona kiwa głową, jakby rozumiała to lepiej, niż mógłbym przypuszczać.

   Czas mija niepostrzeżenie. Słońce znika za horyzontem, a nad jeziorem zaczyna unosić się delikatna mgła. W pewnym momencie orientuję się, że rozmawiamy już od godziny, może dłużej.

   – Czasami zastanawiam się, dlaczego tak rzadko pozwalamy sobie na takie chwile – mówię, patrząc na nią. – Po prostu porozmawiać, bez pośpiechu, bez celu.

   Anna uśmiecha się ciepło.

   – Może dlatego, że boimy się, jak bardzo takie chwile mogą nas zmienić.

   Jej słowa zapadają we mnie głęboko. Czuję, że ma rację. Ta rozmowa, choć niespodziewana, zmieniła coś we mnie. I wiem, że chcę poznać ją lepiej, dowiedzieć się więcej o tej kobiecie, która pojawiła się w moim życiu tak nagle, a jednak zdaje się wypełniać pustkę, której istnienia nawet nie byłem świadomy.

   Kiedy w końcu żegnamy się tego wieczoru, wymieniamy numery telefonów. Idąc z powrotem w stronę miasta, czuję, że niosę ze sobą coś więcej niż tylko myśli o kolejnej płycie. Niosę początek czegoś, co może być o wiele bardziej znaczące niż sukces muzyczny. Może to początek historii, którą dopiero zaczynam rozumieć.

   Mam na imię Patryk. Zielonookie spojrzenie, które często spotyka się z błyskami reflektorów na scenie, niejednokrotnie widziało tysiące twarzy w tłumie, ale teraz patrzy w sufit mojego apartamentu w Chicago. Jestem wokalistą popularnego zespołu rockowego, człowiekiem, który kiedyś myślał, że każdy dzień jego życia będzie pełen pasji, dźwięku i braw. A teraz? Teraz kończę trzydzieści dziewięć lat. Choć to dopiero za dwa dni, odczuwam to już w tym momencie – ciężar czasu, szepczący gdzieś na krawędzi świadomości.

   Nadchodzi dwudziesty siódmy kwietnia. Anna, moja żona, zdaje się o tym nie pamiętać. Nie wspomniała nic o moich urodzinach, żadnych ukradkowych spojrzeń, podejrzanych rozmów przez telefon. Cisza. Być może w tym roku moje urodziny przejdą bez echa. Nie zamierzam jej przypominać. Może to moja duma, a może po prostu ciekawość, co się stanie, jeśli zostawię to w jej rękach.

   Zamiast roztrząsać swoje myśli, sięgam po gitarę. Drewno pod moimi palcami jest znajome, jak stary przyjaciel, który nigdy nie zawodzi. Próbuję ułożyć nowy kawałek. Struny wibrują, dźwięki odbijają się echem od ścian. Brzmi to dobrze, ale coś jest nie tak. Każdy akord wydaje się pusty, jakby brakowało w nim czegoś prawdziwego, jakiejś iskry. Może to moje własne myśli zakłócają proces tworzenia?

   Gdy zanurzam się w tej chwili, słyszę cichy szelest za sobą. Obracam głowę i widzę Annę. Stoi w wejściu do salonu, ubrana w szlafrok. Jej włosy, nieco zmierzwione, opadają na ramiona. Wygląda tak naturalnie, tak swobodnie, że na chwilę zapominam o wszystkim innym.

   Zanim zdążę zapytać, co robi, Anna sięga do sznura szlafroka i powoli go rozwiązuje. Materiał opada na ziemię, odsłaniając czarną, koronkową koszulkę, która przylega do jej ciała. Moje myśli rozpływają się w jednej chwili. Wydaje mi się, że czas zwalnia. Widzę każdy szczegół – delikatność koronek, sposób, w jaki światło z lampy za nią przebija się przez materiał.

   Gitarę odkładam niemal odruchowo, jakby sama zrozumiała, że teraz nie jest potrzebna. Wstaję i podchodzę do Anny. Moje ręce znajdują jej talię, delikatnie, ale zdecydowanie. Patrzę jej w oczy, a ona uśmiecha się lekko, z nutą czegoś, czego nie potrafię nazwać – może zmysłowości, może ciepła.

   – Wszystkiego najlepszego, Patryk – mówi cicho, ale w tych słowach jest coś więcej niż zwykłe życzenia. Są obietnicą, przypomnieniem, że nawet jeśli czas mija, nawet jeśli muzyka czasem wydaje się pusta, to między nami zawsze będzie coś żywego.

   Przyciągam ją do siebie, czując jej zapach, ciepło jej skóry. W tej chwili wszystko inne przestaje mieć znaczenie. Moje urodziny, nieskończona piosenka, scena – wszystko blednie w porównaniu do niej. Moja Anna. Moje światło.

   Nie wiem, jak długo stoimy tak razem, ale wiem jedno. Cokolwiek przyniesie przyszłość, ten moment jest mój. Nasz.

***

   Patryk siedział na skórzanej kanapie w swoim przestronnym salonie, w apartamencie na dwudziestym piętrze jednego z wieżowców w Chicago. Przez panoramiczne okna rozciągał się widok na rozświetlone miasto, którego pulsujące światła przypominały mu puls serca podczas występu na scenie. Była późna noc, ale sen nie przychodził.

   Zielone oczy Patryka spoglądały na gitarę spoczywającą na stojaku obok. Jego dłonie, które przez lata zyskały zręczność dzięki graniu i komponowaniu, odruchowo szukały znajomego ciężaru instrumentu. Sięgnął po gitarę, przytrzymując ją przez chwilę, jakby próbował odnaleźć odpowiednie dźwięki w swoim wnętrzu. Ale dzisiaj myśli i uczucia wypełniały go bardziej niż muzyka.

   Zbliżały się jego trzydzieste dziewiąte urodziny, a on nie potrafił uwolnić się od dręczącej go refleksji. Czy Anna o nich zapomniała? Byli małżeństwem od ośmiu lat, a mimo to czasem odnosił wrażenie, że ich związek stopniowo wytraca iskrę, którą kiedyś tak łatwo było dostrzec. Nie zamierzał jednak niczego przypominać. Czuł, że to test dla niego samego – czy potrafi zaakceptować niedoskonałości życia, nie oczekując doskonałości nawet w najbliższych relacjach?

   Anna była inna niż wszyscy, których znał. Jej zmysłowy, lecz subtelny urok i niewymuszona pewność siebie zawsze go fascynowały. Gdy jednak teraz wspominał ostatnie tygodnie, nie mógł przypomnieć sobie żadnych wskazówek, które sugerowałyby, że szykuje coś specjalnego. Może naprawdę zapomniała. Westchnął ciężko i zaczął delikatnie szarpać struny, pozwalając dźwiękom wypełnić przestrzeń.

   Pierwsze akordy były chaotyczne, jak jego myśli. Potem, krok po kroku, melodia zaczęła nabierać kształtu – spokojna, lekko melancholijna, ale z nutą nadziei. Zamknął oczy i pozwolił się ponieść muzyce. Gdy grał, czuł, jak napięcie w jego ciele powoli ustępuje, a w głowie pojawiają się obrazy – koncerty, podróże, ich pierwsze spotkanie z Anną, noc, gdy wyznała mu, że nigdy wcześniej nikogo tak nie kochała.

   Nagle usłyszał za sobą cichy szelest. Otworzył oczy i spojrzał w stronę wejścia do salonu. Anna stała tam, ubrana w szlafrok, z lekkim uśmiechem na ustach. Jej jasne włosy opadały swobodnie na ramiona, a w oczach miała coś, co trudno było odczytać – figlarność? Miłość?

   – Co robisz tak późno? – zapytała miękko, przechylając głowę.

   – Próbuję coś skomponować – odpowiedział, odkładając gitarę na bok. – A ty? Nie śpisz?

   Nie odpowiedziała od razu. Zamiast tego zrobiła kilka kroków w jego stronę, a potem – zanim zdążył cokolwiek powiedzieć – rozwiązała pasek szlafroka i pozwoliła mu opaść na ziemię. Patryk zamarł, patrząc na swoją żonę w czarnej, koronkowej koszulce, która podkreślała jej sylwetkę. Serce zabiło mu mocniej.

   – Myślisz, że zapomniałam? – zapytała cicho, a jej głos był pełen ciepła.

   Patryk nie odpowiedział. Wstał powoli, podchodząc do niej z wyrazem niedowierzania i zachwytu na twarzy. Gdy stanął tuż przed nią, objął ją ramionami, jakby bał się, że to wszystko jest tylko snem, który może zniknąć w każdej chwili.

   – Anna... – wyszeptał, a jego głos był drżący. – Nie musiałaś...

   – Musiałam – przerwała mu, kładąc palec na jego ustach. – Bo kocham cię. I nie zamierzam pozwolić ci myśleć choć przez chwilę, że zapomniałabym o czymś tak ważnym, jak twoje urodziny.

   W salonie panowała cisza, przerywana jedynie cichym szumem miasta za oknem. Patryk patrzył na Annę, czując, jak jego serce wypełnia fala wdzięczności i miłości. W tym momencie wszystkie jego wątpliwości rozwiały się jak dym. Odkładając myśli o melodii, która jeszcze chwilę temu wydawała mu się tak ważna, skupił się na chwili obecnej – na niej, na nich.

   Objął ją mocniej, a potem, bez słowa, nachylił się, by pocałować ją delikatnie, jakby każde dotknięcie ich warg miało być pieśnią dziękczynną za to, że była w jego życiu. Melodia, którą wcześniej tworzył, odłożyła się na później, bo teraz najważniejsze było coś innego. Ktoś inny.

   Ich chwila trwała długo, a miasto za oknem zdawało się na chwilę przygasnąć, jakby dawało im przestrzeń na ich własny, prywatny koncert uczuć.

   Wróciłem do domu dzisiaj rano. Ledwo stanąłem w progu apartamentu, a w moje nozdrza uderzyła specyficzna woń pustki – zapach zamkniętego przez tygodnie mieszkania, gdzie cisza była tak gęsta, że niemal dało się ją kroić nożem. Zatrzymałem się na chwilę, opierając walizkę o ścianę. Wokół mnie roztaczała się przestrzeń, którą powinienem nazywać „domem”, ale która wydawała się zupełnie obca.

   Zdjąłem buty i kurtkę, rzucając je niedbale na podłogę. Nie miałem siły ani ochoty dbać o porządek. Byłem zmęczony, ale to nie było zmęczenie, które sen potrafi ukoić. Czułem się wyprany z emocji, jakby ostatnie miesiące na trasie wyssały ze mnie wszystko, co ludzkie. Euforia koncertów, światła reflektorów, wrzask tłumów – to wszystko nagle ucichło, pozostawiając po sobie jedynie dziwną, lepko przyklejoną pustkę.

   Podszedłem do okna i spojrzałem na miasto. Chicago tonęło w jesiennych barwach – pomarańcz, czerwień, żółć – a ulice mieniły się kolorami spadających liści. Ludzie spacerowali, śmiali się, żyli. Zazdrościłem im tego. W moim życiu od dawna brakowało takiej zwyczajnej prostoty.

   Nie rozpakowałem walizki. Nie chciałem nawet jej otwierać. W głowie miałem tylko jedną myśl: muszę wyjść. Złapałem kurtkę, tym razem bardziej świadomie, i wyszedłem na zewnątrz. Powietrze było chłodne, rześkie, z delikatnym zapachem wilgoci unoszącym się w powietrzu. Liście pod moimi butami chrupały, a każdy krok wydawał się jakimś symbolicznym aktem – ucieczką od czegoś, a może powrotem do czegoś innego.

   Park, do którego trafiłem, był niemal pusty. Kilka osób przechadzało się alejkami, ale większość przestrzeni należała do mnie. Siadłem na ławce, opierając łokcie na kolanach, i spojrzałem na złociste korony drzew. Myśli zaczęły mnie przytłaczać, jedna po drugiej, jak fale przypływu.

   Dzieciństwo... Nie lubię tam wracać. Byłem dzieckiem, kiedy świat, który znałem, rozpadł się na kawałki. Pamiętam krzyki rodziców, tłuczone talerze, trzask zamykanych drzwi. Pamiętam, jak mama płakała, a ojciec rzucał winą we wszystkie strony, jakby to mogło cokolwiek naprawić. Miałem wtedy dziesięć lat i nie rozumiałem, dlaczego dorośli nie potrafią po prostu się dogadać. Dziś wiem, że nie wszystko da się posklejać, ale wtedy... wtedy czułem się, jakby ziemia pod moimi stopami zapadła się na zawsze.

   Przez lata nosiłem ten ciężar ze sobą. Moje życie było ciągiem prób ucieczki od przeszłości. Muzyka stała się moim azylem, jedynym miejscem, gdzie mogłem być sobą, gdzie nikt nie oceniał mnie za to, kim jestem, ani za to, co przeszedłem. Ale czy naprawdę żyłem? Dopiero dwa lata temu, kiedy nasz zespół zaczął odnosić prawdziwe sukcesy, poczułem, że oddycham pełną piersią. Wtedy zrozumiałem, że nie mogę pozwolić, by demony przeszłości rządziły moim życiem.

   Jednak teraz, siedząc tutaj, czułem, że sukces też ma swoją cenę. Na trasie byłem otoczony ludźmi – menedżerami, technikami, fanami – ale nigdzie nie znalazłem prawdziwego towarzystwa. Wszyscy chcą czegoś od ciebie, a kiedy dajesz z siebie wszystko, zostajesz z niczym. To dziwne, ale najbardziej samotny czuję się właśnie wtedy, kiedy jestem wśród tłumu.

   Spojrzałem na swoje dłonie. To one tworzyły muzykę, która poruszała tysiące ludzi, a mimo to w tej chwili wydawały się tak puste jak ja sam. Zacząłem zastanawiać się, czy jestem na właściwej drodze. Czy to jest to, czego naprawdę chcę? Zawsze marzyłem o solowej płycie, o czymś, co byłoby w pełni moje. Coś, co opowiedziałoby moją historię bez kompromisów, bez filtrów. Ale czy mam na to odwagę? Czy potrafię unieść odpowiedzialność za coś tak osobistego?

   Westchnąłem, opierając plecy o oparcie ławki. Patrzyłem na liście wirujące na wietrze i myślałem o tym, jak kruche jest życie. Jedna chwila może zmienić wszystko, przewrócić świat do góry nogami. Ale może w tym właśnie tkwi jego piękno? W możliwości zmiany, w tym, że zawsze możemy zacząć od nowa, nawet jeśli czasem wydaje się to niemożliwe.

   Podniosłem się z ławki i ruszyłem w stronę domu. Nie wiedziałem jeszcze, jak to zrobię, ale postanowiłem, że zrobię pierwszy krok. Zaczynam pracę nad solową płytą. Może nie będzie idealna, może nie odniesie sukcesu, ale będzie moja. A to, póki co, wydaje się najważniejsze.

   Byłem sam w apartamencie, w tym samym miejscu, które kiedyś wydawało się centrum mojego świata. Wielkie okna wpuszczały do wnętrza bladą poświatę zimowego popołudnia. Siedząc na skórzanej kanapie z gitarą na kolanach, brzdąkałem bez ładu i składu. Dźwięki wydobywane z instrumentu mieszały się z szumem ulicy poniżej.

   Czułem się dziwnie pusty. Nie było we mnie ani radości, ani smutku – tylko dziwne zawieszenie, jakbym unosił się w przestrzeni między jednym oddechem a drugim. Myślałem o niczym i o wszystkim naraz. Riff, który przychodził mi do głowy, był na wpół gotowy, ale brakowało mu puenty. Może podobnie było ze mną?

   Telefon zadzwonił nagle, wyrywając mnie z transu. Sięgnąłem po niego niemal mechanicznie.

   – Halo? – odezwałem się, chociaż wcale nie miałem ochoty rozmawiać.

   – Patryk? To ja, Michał.

   Głos mojego przyjaciela od razu zdradził, że coś jest nie tak. Był niski, ochrypły, jakby ledwo co przebił się przez złość, strach i zmęczenie.

   – Co się stało? – zapytałem, prostując się.

   Przez chwilę słyszałem tylko jego oddech. Wreszcie powiedział:

   – Damian... Damian wpadł pod pociąg.

   Serce zamarło mi w piersi. Słowa Michała brzmiały jak echo, powracające z każdym biciem serca coraz wyraźniej. Przez chwilę nie byłem w stanie odpowiedzieć, a kiedy już otworzyłem usta, głos odmówił mi posłuszeństwa.

   – Jak? – wydusiłem wreszcie.

   – Nie wiem. Może po prostu nie patrzył. Może... – przerwał, jakby sam nie chciał dokończyć tej myśli. – Nie jestem pewien, ale policja sugeruje, że mogło to być celowe.

   Odłożyłem gitarę i wstałem, czując, jak fala gorąca uderza mi do głowy. Chodziłem po pokoju, starając się zrozumieć, co właśnie usłyszałem. Damian? Ten Damian, który zawsze śmiał się najgłośniej, opowiadał najśmieszniejsze historie i wydawał się niezniszczalny? Nie mieściło mi się to w głowie.

   Po zakończeniu rozmowy usiadłem z powrotem na kanapie, ale teraz cisza w mieszkaniu wydawała się wręcz ogłuszająca. Przez głowę przeleciała mi lawina myśli. Dlaczego? Jak to się stało? Dlaczego on?

   Zacząłem zastanawiać się nad tym, dlaczego niektórzy ludzie decydują się odebrać sobie życie. Czy to dlatego, że czują, że życie nie ma nic więcej do zaoferowania? Że już nie ma nadziei na zmianę? Przecież życie to nie tylko ciemność i rozpacz. Nawet w najczarniejszych chwilach musi istnieć jakaś iskra. Przynajmniej ja tak zawsze uważałem.

   Często sam odczuwałem melancholię. Były dni, kiedy wszystko wydawało się bez sensu, kiedy presja życia w centrum uwagi, w otoczeniu ludzi, którzy oczekiwali ode mnie wiecznego uśmiechu, stawała się niemal nie do zniesienia. Ale mimo to nie byłem w stanie wyobrazić sobie, że mogłoby mnie tu nie być. Nawet w chwilach zwątpienia życie miało w sobie coś, co przytrzymywało mnie na tej ziemi. Może była to muzyka? Może myśl, że każdy dzień może przynieść coś nowego? Nie wiem.

   Damian zawsze wydawał się kimś, kto znał odpowiedzi na wszystkie pytania. Był naszym kompasem, w zespole i poza nim. Jak to możliwe, że to właśnie on wpadł pod pociąg? Czy może zbyt wiele od siebie wymagał? Czy presja bycia tym, kto zawsze wszystko wie, go zniszczyła?

   Zamknąłem oczy i przypomniałem sobie jego twarz, jego głos. I nagle zdałem sobie sprawę, że tak naprawdę nie wiem, co się w nim kryło. Może był mistrzem w ukrywaniu tego, co czuł naprawdę. Może nikt z nas go nie znał tak dobrze, jak nam się wydawało.

   Tego popołudnia nie dotknąłem już gitary. Siedziałem w ciszy, wsłuchując się w swoje myśli, własne pytania, na które nie potrafiłem znaleźć odpowiedzi. Tylko jedno wiedziałem na pewno – życie jest warte życia, nawet gdy wydaje się, że jest inaczej. Przetrwanie burzy może przynieść słońce. Damian już tego nie zobaczy. Ale może my jeszcze mamy czas, by się tego nauczyć.