Wrażliwość jest jak otwarte okno. Opowiadania Kasi Koziorowskiej

   Drogi Przyjacielu,

   Piszę do Ciebie, choć nie wiem, kim jesteś. Piszę, choć wiem, że nie odpowiesz. A może właśnie dlatego? Może tylko w ten sposób mogę mówić, nie bojąc się, że usłyszę w zamian ciszę albo – co gorsza – słowa, które nie mają znaczenia. Kiedyś myślałem, że samotność to pustka wokół mnie, ale teraz wiem, że to pustka we mnie. Otchłań, która nigdy się nie napełnia, choć wokół tyle ludzi, tyle dźwięków, tyle fałszywych ciepłych gestów.

   Moja dusza odmawia mi posłuszeństwa. Jest jak zwierzę, które nie chce być oswojone. Buntuje się, rani mnie od środka, rozdziera myśli, każe mi czuć to, czego nie chcę czuć, i nie pozwala czuć tego, czego bym pragnął. Chciałbym czasem po prostu się uśmiechnąć – nie wymuszenie, nie z przyzwyczajenia, ale szczerze, tak jak robią to ci, którzy nie są więźniami własnego umysłu. Ale moje ciało nie słucha. Moja dusza nie słucha. W momentach, kiedy wszyscy oczekują ode mnie radości, kiedy reflektory mnie rozświetlają, a tłum wyciąga ręce, chcąc pochłonąć każdy dźwięk, ja czuję, jakbym stał poza sobą, jakby moje serce biło w zupełnie innym ciele, jakbym był tylko echem dawnego siebie.

   Ludzie wokół mnie – są, a jakby ich nie było. Widzisz, Przyjacielu, tłum nie wypełnia pustki, on ją pogłębia. Kiedy patrzę w te setki, tysiące twarzy, nie widzę nikogo, kto mógłby mnie naprawdę zobaczyć. Widzą obraz, który sami sobie stworzyli. Widzą iluzję, w którą chcą wierzyć. Ale nie mnie. Bo ja jestem czymś innym. Jestem tym, co zostało po mnie, po człowieku, którego może nigdy nie było.

   Chciałbym czuć inaczej. Chciałbym być inny. Ale nie potrafię. Moje emocje nie są przełącznikiem, który mogę kontrolować. Nie mogę wybrać spokoju zamiast lęku, radości zamiast smutku. I nie mogę znaleźć drogi do ludzi, choć czasem wydaje mi się, że w ich oczach błyska coś, co mogłoby być zrozumieniem. Może się mylę. Może tylko widzę w nich swoje własne pragnienia, odbite jak w lustrze, które nigdy nie odpowiada.

   Potrzebuję przyjaciela. Potrzebuję kogoś, kto by mnie znał, a mimo to został. Kogoś, kto nie przeraziłby się tą pustką, która mnie pożera. Kogoś, kto by nie uciekł, kiedy zobaczyłby, że nie potrafię być tym, kim powinienem. Ale jestem sam. Kompletna, absolutna samotność. Paradoks bycia otoczonym przez ludzi, którzy nic o mnie nie wiedzą. Nawet gdy mówię, moje słowa są tylko dźwiękami – nie znaczeniami. Nie jestem pewien, czy potrafiłbym zaufać komuś na tyle, by naprawdę się odsłonić. A jeśli bym to zrobił, czy ten ktoś w ogóle by mnie usłyszał?

   Nie wiem, po co to piszę. Może to list do nikogo. Może to wołanie w próżnię. A może to jedyny sposób, by nie czuć się aż tak martwym.

   Patryk

   Budzi mnie promień słońca przeciskający się przez zasłony. Drażni mnie. Chcę się odwrócić na drugi bok, schować głowę pod poduszką, ale czuję ciężar ciała, jakby materac wciągał mnie w głąb siebie, przygniatał myśli i serce.

   Zegar wskazuje południe. W głowie pobrzmiewa myśl, że powinienem wstać, ale nie mam na to siły. Wczorajszy dzień wtopił się w mglistą monotonię, a przedwczorajsza wizyta u psychologa wciąż pulsuje w mojej świadomości jak rozdrapana rana. Miałem mówić szczerze, wyłuszczyć to wszystko, co gnębi mnie od lat, ale słowa ledwo przechodziły mi przez gardło. To było jak obnażanie się przed kimś obcym, jak wywlekanie wnętrzności i pokazywanie ich w świetle jarzeniówek. Teraz, dwa dni później, czuję się pusty i zmęczony, jakby rozmowa kosztowała mnie ostatnie resztki energii.

   Niechętnie zsuwam się z łóżka. Stopy dotykają chłodnej podłogi, a ja staram się przekonać samego siebie, że nowy dzień to szansa. To kłamstwo, którym karmią się wszyscy dookoła, ale mnie nie przekonuje. Wlokę się do kuchni, otwieram lodówkę. Pusta. Zamykam ją i opieram się czołem o chłodny metal drzwi.

   Nie mam co ze sobą zrobić. Próbuję słuchać muzyki, ale dźwięki mnie drażnią. Siadam przy pianinie, uderzam w kilka klawiszy, lecz melodia rozpada się pod moimi palcami, bez życia, bez emocji. Spaceruję po apartamencie, jak zwierzę w klatce, dotykam książek, których nie mam siły czytać, patrzę przez okno, ale widok miasta tylko pogłębia moją pustkę. W końcu sięgam po telefon i wybieram numer, którego nie wykręcałem od lat.

   – Halo? – w słuchawce rozlega się zaspany głos.

   – Cześć, Eric, tu Patryk – mówię cicho, a moje własne słowa wydają mi się dziwnie obce.

   Cisza po drugiej stronie trwa chwilę, potem słyszę jego śmiech.

   – Stary, nie wierzę! Myślałem, że już o mnie zapomniałeś.

   – Nie zapomniałem – odpowiadam, choć w głębi duszy nie jestem tego taki pewien. – Masz czas?

   Eric przyjeżdża po godzinie. Wchodzi do mojego apartamentu, rozgląda się i gwiżdże pod nosem.

   – Nieźle się urządziłeś, ale wyglądasz jak duch. – Zrzuca kurtkę i wyciąga butelkę whisky. – Myślę, że to pomoże.

   Siadamy na kanapie. Początkowo rozmowa się nie klei, ale alkohol rozluźnia atmosferę. Opowiadamy sobie historie z dawnych lat, śmiejemy się z głupot, które robiliśmy jako nastolatkowie. Eric zawsze miał dar do wyciągania ludzi z otchłani. Teraz, gdy mówi, jego głos odbija się w mojej głowie jak echo dawno zapomnianych dni, gdy życie wydawało się prostsze.

   – Stary, co się z tobą dzieje? – pyta w końcu, patrząc na mnie uważnie.

   Przez chwilę milczę, ale potem zaczynam mówić. O zmęczeniu. O pustce. O tym, jak trudno mi się budzić, jak każdy dzień wydaje się bezsensownym powtórzeniem poprzedniego. O terapii, która miała pomóc, ale zostawiła mnie jeszcze bardziej rozbitą wersją samego siebie.

   Eric nie przerywa. Słucha. A ja czuję, że może to właśnie tego potrzebowałem. Nie whisky. Nie ucieczki. Ale kogoś, kto po prostu będzie obok, bez oceniania, bez rad, bez presji, bym „wziął się w garść”.

   Kiedy nad ranem Eric wychodzi, czuję się trochę lżejszy. Wciąż jestem zmęczony, wciąż nie wiem, jak zmienić ten stan, ale po raz pierwszy od dłuższego czasu nie czuję się kompletnie sam.

   Budzik brzęczał jak roztrzęsiony owad uwięziony w szklanej pułapce. Nie chciałem go wyłączać. Nie chciałem się ruszać. Nie chciałem otwierać oczu i witać kolejnego dnia, który niczego nie zmieni. Leżałem nieruchomo, wpatrując się w sufit, w którego nierównej powierzchni dostrzegałem zarysy twarzy, postaci, cienie dawnych dni i niespełnionych obietnic.

   Telefon zaczął dzwonić. Raz, drugi, piąty. Każdy sygnał był jak lodowaty sztylet wbijany w moją czaszkę. Nie miałem siły odebrać. To pewnie menedżer, pytający, gdzie jestem i dlaczego jeszcze nie pojawiłem się na próbie. Może ktoś z zespołu, zirytowany moim milczeniem. Może jakaś dziennikarka, łaknąca wywiadu. Albo ktoś, komu powinno na mnie zależeć, ale ja nie miałem już siły w to wierzyć.

   Przetoczyłem się na bok, zawijając ciało w kołdrę jak kokon, jakby mogła mnie ochronić przed światem, który nieustannie wymagał ode mnie więcej, niż byłem w stanie dać. Pustka w brzuchu była prawie przyjemna, jak otępienie po zbyt wielu kieliszkach whisky. Nie chciałem jeść. Nie chciałem nawet myśleć o jedzeniu. Byłem zmęczony – zmęczony istnieniem, zmęczony hałasem, zmęczony udawaniem.

   Godziny mijały niezauważenie, a ja dryfowałem w letargu, dopóki nie wyrwało mnie z niego głośne, natarczywe pukanie do drzwi. Próbowałem je zignorować, ale uderzenia stawały się coraz bardziej stanowcze.

   – Patryk, otwieraj! – rozpoznałem głos Erica, mojego przyjaciela jeszcze ze szkolnych czasów. Ostatni człowiek, który może miał prawo wchodzić tu bez zaproszenia.

   Nie ruszyłem się. Może sobie pójdzie. Może zrozumie, że nie mam ochoty na towarzystwo. Ale Eric zawsze był uparty. Po chwili usłyszałem, jak klucz przekręca się w zamku. Cholera. Zostawiłem mu klucz dawno temu, w innym życiu, kiedy myślałem, że przyjaciele są czymś stałym, że nigdy się nie oddalą. Nie oddał mi go. I teraz to wykorzystywał.

   Drzwi otworzyły się z lekkim skrzypnięciem i po chwili Eric stanął w progu mojej sypialni. Wysoki, ciemnowłosy, z determinacją wymalowaną na twarzy. Przebiegł wzrokiem po pokoju – ubrania rzucone byle gdzie, puste butelki, przewrócona lampa. Potem spojrzał na mnie i jego wyraz twarzy złagodniał.

   – Patryk, co ty do cholery wyprawiasz? – zapytał, siadając na krawędzi łóżka.

   Nie odpowiedziałem. Byłem zbyt zmęczony, by szukać wymówek.

   – Słyszałem, że nie odbierasz telefonu. Zespół martwi się o ciebie. Nie odzywasz się, nie pojawiasz się na próbach. Kiedy ostatnio coś jadłeś?

   Wzruszyłem ramionami. Nie pamiętałem. I nie obchodziło mnie to.

   Eric westchnął i przeciągnął dłonią po twarzy.

   – Nie możesz tak dalej, stary. Musisz się pozbierać.

   Parsknąłem cicho, ale bez śladu rozbawienia.

   – Naprawdę? Po prostu mam się „pozbierać”? Bo tak się mówi? Bo tak trzeba? Bo życie nie czeka? – Głos zabrzmiał mi ochryple, jakbym od tygodni nie używał strun głosowych.

   Eric nie odwrócił wzroku. Zawsze był jedyną osobą, która potrafiła wytrzymać mój gniew, moje zamknięcie w sobie.

   – Nie, bo jesteś moim przyjacielem. Bo nie chcę patrzeć, jak się wyniszczasz.

   Milczałem. Przez chwilę myślałem, że może się podda, że zostawi mnie w tym bagnie, w którym tkwiłem, ale on sięgnął po telefon, wybrał numer i przyłożył go do ucha.

   – Tak, poproszę dużą pepperoni i colę. Tak, ten adres. Dzięki.

   Spojrzałem na niego z niedowierzaniem.

   – Serio? Zamawiasz pizzę?

   – Tak – powiedział spokojnie. – Bo wiem, że nie odmówisz, kiedy zobaczysz ją przed sobą. I bo wiem, że twoje „nie chcę jeść” to tylko mechanizm obronny.

   Przekląłem pod nosem, ale nie znalazłem siły, by go wyrzucić. Może... może miał rację. Może nie powinienem odtrącać jedynej osoby, która jeszcze się o mnie troszczyła.

***

   Zamykam drzwi za Ericem i przez chwilę opieram się o nie plecami, nasłuchując, jak jego kroki cichną w korytarzu. To dziwne, ale pierwszy raz od dłuższego czasu nie czuję się kompletnie pusty. Jestem wyczerpany, ale jakby inaczej – nie tą gęstą, lepką pustką, która oblepiała mnie przez ostatnie miesiące. Teraz czuję coś innego, jakby... coś we mnie drgnęło. Może to nadzieja? Nie pamiętam, kiedy ostatnio czułem nadzieję.

   Z powolnym westchnieniem odklejam się od drzwi i wracam do salonu. Na stole leży niedojedzona pizza, którą zamówiliśmy wcześniej. Eric zjadł swoje kawałki, a ja dłubałem w swoim, nie mając apetytu. Ale teraz, kiedy siedzę na kanapie, czuję, że jednak mam ochotę coś przegryźć. Chwytam kawałek i przeżuwam powoli. To tylko pizza, zwykła, tania, tłusta pizza, ale smakuje lepiej niż cokolwiek od miesięcy. Może dlatego, że zjadam ją z jakimś celem – jakbym próbował na nowo nawiązać kontakt z własnym ciałem.

   Po zjedzeniu ostatniego kęsa odchylam głowę i wpatruję się w sufit. Myślę o tym, co powiedział Eric. Jego słowa odbijają się echem w mojej głowie: „Nie jesteś sam, Pat. Nawet jeśli w to nie wierzysz, ja tu jestem”. Powtarzam sobie te słowa w myślach, jak mantrę. Może jeśli powiem je wystarczająco wiele razy, uwierzę, że to prawda.

   Przecieram twarz dłońmi. Tak, stanowczo się zaniedbałem. Jestem cieniem samego siebie. Mój apartament jest ponury, przepełniony zapachem stęchłego powietrza i niewyrzuconych śmieci. Ja sam wyglądam równie kiepsko – włosy mam przetłuszczone, cera blada, oczy podkrążone jak u człowieka, który zapomniał, co to sen. Eric miał rację – jeśli nie zacznę działać, pochłonie mnie to całkowicie.

   Zbiera mi się na śmiech, choć jest to bardziej chichot desperacji. To prawda, muszę coś zrobić. Muszę coś zmienić.

   Wstaję i kieruję się do łazienki. Powolne, niemal mechaniczne ruchy – zdejmuję koszulkę, spodnie, wszystko ląduje w kącie. Odkręcam wodę i czekam, aż wanna napełni się ciepłą wodą. Kiedy wchodzę do środka, moje ciało w końcu rozluźnia się pod wpływem przyjemnego ciepła. Opieram głowę o krawędź wanny i zamykam oczy.

   Czuję, jak napięcie powoli mnie opuszcza. Oddycham głęboko, wsłuchując się w plusk wody. Myśli kłębią się w mojej głowie, ale tym razem nie przytłaczają. To nie ten rodzaj chaosu, który odbiera mi zdolność funkcjonowania. To raczej wir refleksji, który mogę obserwować, nie tonąc w nim.

   Jestem zaskoczony. Rozmowa z Ericem rzeczywiście coś zmieniła. Jeszcze kilka godzin temu czułem się, jakbym dryfował w czarnej otchłani, bez celu, bez przyszłości, bez chęci do czegokolwiek. A teraz... teraz widzę, że może jednak jest jakieś wyjście. Może to nie tunel bez końca. Może jest tam gdzieś wyjście, choćby najmniejsze światełko. I jeśli jest – to muszę się go uchwycić.

   Otwieram oczy i spoglądam na swoje dłonie zanurzone w wodzie. Tak. Muszę się za siebie wziąć. Nie mogę pozwolić, by to gówno mnie zniszczyło. Nie jestem sam. Mam Erica. A jeśli on wierzy, że mogę się podnieść, to może ja też powinienem w to uwierzyć.

   Ciepło wody otula mnie, a ja po raz pierwszy od dawna pozwalam sobie na moment spokoju. Nie wiem, co będzie jutro. Nie wiem, czy dam radę walczyć. Ale dziś zrobiłem pierwszy krok. I to musi wystarczyć.

   Znowu te rozmazane krawędzie. Kiedy patrzę na świat, kontury zlewają się w miękką, zamgloną rzeczywistość. Nie jest to jeszcze tragedia, ale wystarczająco denerwujące, by wyprowadzić mnie z równowagi. Nigdy nie lubiłem nosić okularów, a soczewki stały się częścią mnie – niemal zapominałem, że mam wadę wzroku. Ale teraz, kiedy obraz przed oczami jest mniej wyraźny niż zwykle, wiem, że czas coś z tym zrobić.

   Sięgam po telefon i wpisuję w wyszukiwarkę okulistów w Chicago. Przewijam listę, szukając czegoś, co nie wygląda jak kolejny zimny, bezosobowy gabinet. W końcu trafiam na jedno nazwisko, które wydaje się bardziej przyjazne, mniej mechaniczne. Umawiam wizytę na popołudnie, mając nadzieję, że to tylko drobna zmiana w mojej wadzie wzroku i szybko dostanę nowe soczewki.

   Apartament jest cichy. Cisza nigdy nie była moim sprzymierzeńcem, ale ostatnio przyzwyczaiłem się do niej. Stoję przed lustrem i patrzę na siebie. Zielone oczy patrzą na mnie trochę zmęczonym, zamglonym wzrokiem. Długie, jasne włosy opadają mi na ramiona, a ja przez chwilę zastanawiam się, czy je dziś związać. Ostatecznie zostawiam je rozpuszczone – niech będzie naturalnie. Wrzucam na siebie skórzaną kurtkę i wychodzę.

   Gdy wchodzę do gabinetu, czeka na mnie kobieta, która natychmiast rozpromienia się na mój widok. Ma ciemne włosy, łagodny uśmiech i oczy, w których pojawia się coś na kształt ekscytacji. Od razu wiem, co się święci.

   – Pan Patryk? – pyta, choć nie wygląda na kogoś, kto ma jakiekolwiek wątpliwości.

   – Tak, to ja. Mam nadzieję, że mnie pani wyleczy – mówię, starając się nadać głosowi lekki ton.

   – Oczywiście! – odpowiada entuzjastycznie. – Ale najpierw... czy moglibyśmy zrobić wspólne zdjęcie? Jestem wielką fanką pana zespołu.

   Uśmiecham się delikatnie. Nie jestem w nastroju na zdjęcia, ale nie chcę nikogo zawieść.

   – Jasne – zgadzam się i czekam, aż wyciągnie telefon.

   Robimy szybkie zdjęcie, a ona wygląda na przeszczęśliwą. Potem przechodzi do rzeczy i zaczyna badanie. Jest profesjonalna, choć czuć, że wciąż lekko podekscytowana moją obecnością. Siadam na fotelu, a ona przeprowadza serię testów. Światła, litery, różne szkła nakładane na oczy. Czasem mówi do mnie spokojnym, niemal kojącym głosem.

   – Ma pan lekkie pogorszenie wady – oznajmia w końcu. – Nic poważnego, ale dobrze, że pan przyszedł. Trzeba dobrać nowe soczewki albo okulary.

   Marszczę brwi. Okulary? To słowo nie pasuje do mnie.

   – Wolałbym soczewki – mówię, choć wiem, że może warto spróbować czegoś innego.

   – Soczewki oczywiście możemy dobrać, ale... – zawiesza głos i patrzy na mnie uważnie. – Może warto rozważyć też okulary? Czasem oczy potrzebują odpoczynku.

   Nie jestem przekonany, ale widzę, że to dla niej ważne. Po chwili namysłu wzdycham.

   – W porządku. Pokaże mi pani jakieś oprawki?

   Uśmiecha się szeroko, jakby czekała na te słowa. Prowadzi mnie do gabloty i zaczyna pokazywać różne modele. Przymierzam kilka, czując się dziwnie. To coś nowego, coś, czego nie planowałem. W końcu wybieram prostą, stylową parę.

   – Wygląda pan świetnie – mówi z przekonaniem. – Naprawdę pasują do pana.

   Nie wiem, czy to prawda, ale widząc jej entuzjazm, zaczynam wierzyć, że może rzeczywiście nie wyglądam aż tak źle.

   – Dziękuję – odpowiadam, zakładając je ponownie i patrząc na swoje odbicie. Nowy obraz, nowa perspektywa. Może to nie taki zły pomysł, by czasem spojrzeć na świat inaczej.

   Siedzę na sofie w salonie, wpatrując się w wielkie okno wychodzące na panoramę Chicago. Popołudniowe światło leniwie rozlewa się po moim apartamencie, rzucając złote refleksy na drewnianą podłogę. W dłoni obracam szklankę z whisky, ale nie piję. Skupiam się na ciepłym ciężarze szkła, na delikatnych śladach skroplonej wody na powierzchni. Myśli błądzą.

   Anna. Zaraz tu będzie.

   Serce bije mi szybciej na samą myśl o niej. Nie tylko dlatego, że jest piękna, chociaż jest. Jej jasne oczy mają w sobie coś, co potrafi mnie rozbroić w jednej chwili. Ale to coś więcej. Jej obecność sprawia, że czuję się lepszy. Spokojniejszy. Zrozumiany.

   A jednak dzisiaj czuję niepokój. Wiem, że ten wieczór będzie ważny. Nie wiem dokładnie, jak to się stanie, ale czuję to pod skórą. W ostatnich tygodniach widziałem w jej spojrzeniu coś, czego wcześniej nie było – tęsknotę za czymś, co jeszcze jej nie dałem. Bliskość, czułość, pewność. Pragnę jej to ofiarować, ale czy potrafię? Czy nie zawiodę?

   Wokalista popularnego zespołu rockowego. Idol dla tysięcy ludzi, mężczyzna, który wchodzi na scenę i bez wahania bierze publiczność w swoje ręce. A jednak teraz, tu, w ciszy mojego mieszkania, czuję się jak ktoś zupełnie inny. Nago, nie w sensie dosłownym, ale emocjonalnym. Wystawiony na surową prawdę o sobie. Nie jestem nieomylny. Nie jestem doskonały. Ale dla niej chcę być najlepszy, jak potrafię.

   Spoglądam na zegarek. Jeszcze kilka minut. Wstaję, krążę po salonie. Poprawiam poduszki na sofie, choć już są idealnie ułożone. Dotykam ramienia gitary opierającej się o ścianę. W głowie kołacze mi melodia – nieznana, nowa, jeszcze nieubrana w słowa. Może to właśnie dźwięk dzisiejszego wieczoru?

   Gdy dzwonek rozbrzmiewa, wstrzymuję oddech. Idę do drzwi, otwieram je. Anna stoi tam, owinięta w ciepły płaszcz, jej jasne włosy lekko rozwiane wiatrem. Uśmiecha się. Widzę w jej oczach coś, co rozwiewa wszystkie moje obawy. Pewność. Tęsknotę. Miłość.

   Zapraszam ją do środka, a ona wsuwa się w moje ramiona, wtulając się w moją pierś. Przez chwilę stoimy tak w milczeniu. Czuję ciepło jej ciała, delikatny zapach perfum, który miesza się z wonią mojego mieszkania. Światło lampy rzuca na jej twarz miękki blask. Zamykam oczy, pozwalam sobie na tę chwilę.

   Nie wiem, co przyniesie ten wieczór. Nie wiem, jakie słowa padną, jakie gesty staną się nieodwracalne. Ale wiem jedno – nie chcę już się bać. Chcę dać jej wszystko, co we mnie najlepsze. I czuję, że to właśnie dziś zacznę.

***

   Patryk siedział na skórzanej kanapie w swoim przestronnym apartamencie w Chicago, wsłuchując się w cichy szum miasta za oknem. Była sobota, popołudnie, leniwe i nieco nerwowe jednocześnie. Przez duże panoramiczne szyby widział dalekie światła samochodów przesuwające się w równym rytmie, jakby samo miasto oddychało swoim tempem. Jednak on nie potrafił dopasować się do tego spokoju. W jego sercu tlił się niepokój, subtelne napięcie, które ściskało gardło i nie pozwalało odetchnąć pełną piersią.

   Dzisiaj miało się wydarzyć coś ważnego. Czuł to w każdej komórce swojego ciała. Anna miała zaraz przyjść, a Patryk nie potrafił skupić myśli. Przesuwał palcami po swoich długich, blond włosach, zaczesując je do tyłu w nerwowym geście. Próbował skupić się na muzyce sączącej się z głośników – delikatne dźwięki gitary akustycznej miały go uspokoić, ale jedynie potęgowały drżenie jego dłoni. Wiedział, że ten wieczór będzie wyjątkowy, ale czy on sam stanie na wysokości zadania? Czy potrafi dać Annie to, czego potrzebuje?

   Znał ją już dobrze, wiedział, jak bardzo pragnęła bliskości. W jej oczach widział tęsknotę, potrzebę czułości, którą zbyt często skrywała pod maską codziennych uśmiechów. A on... On też tego pragnął. Chciał ofiarować jej wszystko, każdą swoją myśl, każdy dotyk, każde słowo, które nosił w sercu, ale bał się. Bał się, że nie będzie wystarczający. Że zawiedzie. Że kiedy nadejdzie ta chwila, nie spełni jej oczekiwań, a jego miłość okaże się zbyt nieporadna, zbyt niepewna.

   Patryk przeszedł do kuchni, nalał sobie kieliszek czerwonego wina, ale nie wypił od razu. Obracał szkło w dłoniach, patrząc, jak płyn leniwie krąży po ściankach. W głowie kłębiły się myśli, pytania bez odpowiedzi. Czy Anna czuje to samo? Czy wie, jak bardzo ją kocha? Czy zdoła przekazać jej to w sposób, który nie pozostawi żadnych wątpliwości?

   Nagle dźwięk domofonu wyrwał go z zamyślenia. Wziął głęboki oddech i ruszył do drzwi. Kiedy je otworzył, zobaczył Annę stojącą na progu. Jej oczy, zawsze pełne blasku, teraz miały w sobie coś jeszcze – coś, co sprawiło, że cały jego niepokój rozpłynął się jak mgła. Była piękna, jak zawsze, ale dziś w jej spojrzeniu kryła się nadzieja, czułość i coś, co rozgrzało jego serce.

   – Czekałeś? – zapytała cicho, a on tylko skinął głową, niezdolny do wydobycia słowa.

   Weszła do środka, a on zamknął za nią drzwi. Czuł, jak między nimi wibruje niewypowiedziane napięcie. Usiadła na kanapie, a on usiadł obok, czując ciepło jej ciała. Nie chciał się spieszyć. Chciał, by wszystko było naturalne, by każde słowo, każdy gest wypłynął z nich w najprostszy, najbardziej szczery sposób.

   Anna ujęła jego dłoń i ścisnęła ją lekko. Spojrzała na niego tak, jakby chciała rozwiać wszystkie jego wątpliwości jednym spojrzeniem. Patryk poczuł, jak spływa na niego spokój. Była tutaj. Była z nim. I to wystarczyło.

   Wieczór powoli otulał miasto granatem nieba, a oni siedzieli obok siebie, nie spiesząc się, pozwalając każdej chwili trwać. Kiedy Patryk w końcu nachylił się, by pocałować Annę, nie było w tym lęku. Była tylko pewność, że to, co czuje, jest prawdziwe. Że Anna nie będzie zawiedziona. Że tej nocy nic ich nie rozdzieli.

   To był wieczór, którego nigdy nie zapomni.